Το δεύτερο μεγάλο ευχαριστώ στον Βασίλη Σπανούλη!

Η τελετή απόσυρσης της φανέλας του μεγαλύτερου σύγχρονου έλληνα μπασκεμπολίστα του Βασίλη Σπανούλη ήταν μια αξεπέραστη, μια αλησμόνητη βραδιά για το ελληνικό μπάσκετ, για το αθλητισμό γενικότερα!

Γεγονός επίσης αδιαμφισβήτητο πως η συγκεκριμένη εκδήλωση “αναμετρήθηκε” στα ίσα με δυο σημαντικές ποδοσφαιρικές εκδηλώσεις , με δυο σημαντικά ντέρμπι ποδοσφαίρου , ένα στον Βορρά κι ένα στον Νότο τα οποία κέρδισε κατά κράτος όχι σε επίπεδο παρακολούθησης , αυτό δεν είναι το σημαντικό , αλλά κυρίως σε επίπεδο αξιών , ήθους, συγκινήσεων και προσωπικοτήτων. Στοιχεία που δυστυχώς απουσιάζουν από το σύγχρονο ελληνικό στερέωμα.

Στοιχεία που ο σύγχρονος αθλητισμός στην χώρα μας τα έχει φορτώσει σε μαύρες σακούλες σκουπιδιών εναποθέτοντας τες στην πρώτη χωματερή που συνάντησε στον δρόμο του. Κι από χωματερές στις μέρες μας ο έρμος ο αθλητισμός έχει να επιδείξει πολλές.

Το γεγονός δεν οφείλεται μόνο στα έργα και στις επιδόσεις του σπουδαίου αυτού αθλητή που δύσκολα μπορούν να συγκριθούν με τα πεπραγμένα άλλων συναδέλφων του αλλά κυρίως στο ότι ο Βασίλης Σπανούλης παραμένει και μετά την ολοκλήρωση της καριέρας του ,ως αθλητής , μια αυτόφωτη προσωπικότητα η οποία συνεχίζει το ταξίδι της στο αχανές σύμπαν του Μπάσκετ καθολικά αποδεκτή σε όσους δεν φορούν παρωπίδες και δεν διακατέχονται από μικρές, από φθηνές οπαδικές προτιμήσεις.

Η προσωπικότητα εξάλλου είναι αυτή που μεγαλώνει το εύρος ενός αθλητή όχι μόνο όταν βρίσκεται εντός των τεσσάρων γραμμών ενός παρκέ όντας ενεργός , αλλά κυρίως όταν με το πλήρωμα του χρόνου αποφασίσει να εξέλθει από τα στενά αγωνιστικά περιθώρια. Στην πολύχρονη και πολύβουη καριέρα του ο Σπανούλης αναμετρήθηκε με όσα μια ανθρώπινη ύπαρξη μπορεί να αναμετρηθεί και από όσα τελικά επιλέγει να δραπετεύσει. Τουλάχιστον οι πολλοί. Αυτός όμως όχι!!!

Αναμετρήθηκε με τον ίδιο του τον εαυτό, με το εγώ του όπως κάθε αθλητής άλλωστε , με τις συγκεκριμένες όπως - κάποτε κάποιοι - χαρακτήρισαν τις δυνατότητες του , με τις αδυναμίες του που πρώτος αναγνώρισε ότι υπάρχουν , με την ανάγκη κάποιες φορές να ουρλιάξει καταφέρνοντας τελικά να συγκρατηθεί , με τους δαίμονες του , με την κακοδαιμονία ,την κακοτυχία του που τον σημάδεψαν μικρό παιδί ακόμα, με την αγάπη του για την οικογένεια και την λατρεία του για τα παιδιά , πολύ δύσκολοι συνδυασμοί για έναν παίκτη στο υψηλότερο αγωνιστικό επίπεδο, με τις προκαταλήψεις που έχουν να κάνουν με τις φανέλες, με τις ικανότητες του στην άλλη μεριά του πλανήτη, με την σιωπή του στις προσβολές και στις ουκ ολίγες ασχήμιες, με την τεράστια αγάπη του για την “επίσημη αγαπημένη” την Εθνική Ομάδα που λάτρεψε και υπηρέτησε ακόμα και τραυματίας αδιαφορώντας για τις συνέπειες , με τους αριθμούς , με τα ρεκόρ , με τις επιδόσεις, με τα θέλω και τα πρέπει, με τις ήττες που αφήνουν σημάδια με τις νίκες που επουλώνουν πληγές!

Κέρδισε τα πάντα με τρόπο εμφατικό , κερδίζοντας όλους! Στο τέλος ακόμα και τους “εχθρούς” του ανεξάρτητα αν δεν έχουν το ψυχικό σθένος και την λεβεντιά του Βασίλη για να το παραδεχθούν! Ηττήθηκε μόνο από αυτόν που καμία ανθρώπινη ύπαρξη δεν θα μπορέσει ποτέ να τον κερδίσει στον αιώνα τον άπαντα. Από τον χρόνο! Αλλά ακόμα και ο χρόνος κατάλαβε ότι η αναμέτρηση μαζί του μόνο εύκολη δεν ήταν!

Την σπουδαία αυτή βραδιά ο Βασίλης Σπανούλης είπε λίγα και στοχευμένα σε σύγκριση με όλα αυτά που έχει ζήσει και βιώσει. Φρόντισε πάντως με τον δικό του μοναδικό τρόπο και συνεπικουρούμενος από τις τεράστιες προσωπικότητες που τον τίμησαν με την παρουσία τους να μας υπενθυμίσει τα εξής:

• Πως ο έλληνας αθλητής είναι γεννημένος για να πρωταγωνιστεί! Ότι έχει την στόφα του ηγέτη! Πως αυτός κι μόνο αυτός μπορεί να απογειώσει το άθλημα να γίνει ο πόλος έλξης για τις επόμενες γενιές . Αυτός το παράδειγμα , αυτός το πρότυπο. Ότι ο έλληνας αθλητής δεν έχει ανάγκη μόνο από ευκαιρίες αλλά ανάγκη να επιμείνεις σε αυτόν να τον ξεχωρίσεις , να τον πλάσεις , να τον διαπαιδαγωγήσεις , να του μάθεις να σηκώνεται όταν σκοντάφτει , να μην τον απορρίπτεις στο πρώτο στραβοπάτημα, να επενδύεις πάνω του στα θέλω του ακόμα και όταν είναι έτοιμος να ξεστρατίσει.
  
  Μόνο με αυτόν σε ρόλο πρωταγωνιστή θα έχει μέλλον το άθλημα στην χώρα μας. Όσο δύσκολο κι αν είναι το εγχείρημα , όσο δύσκολο και αν είναι να βγάζουμε Σπανούληδες συχνά και σε κάθε φουρνιά. Αλλά αυτός πρέπει να είναι ο στόχος, αυτός στο κάδρο! Ευχή και κατάρα η ύπαρξη του , δύσκολο το έργο της ολοκλήρωσης αλλά αυτή είναι η μοίρα μας. Όπως ακριβώς την περιγράφει ο Ρασούλης στους στίχους του : “ δεκατρείς φορές μ’ αρνιέσαι, μ’ εκβιάζεις μου κολλάς , σαν το νόθο με πετάς , μα κι απάνω μου κρατιέσαι”. Από τον έλληνα αθλητή θα κρατηθούμε! Δεν έχουμε άλλη λύση! Ας φροντίσουμε να τα καταφέρουμε!
  
• Πως ότι κατάφερε κυρίως σε επίπεδο Εθνικής αλλά και σε συλλογικό επίπεδο το κατάφερε όντας ο μεγαλύτερος ανάμεσα σε μια σειρά από πολύ μεγάλους έλληνες αθλητές. Η περίφημη γενιά-φουρνιά του 2005 κι όχι μόνο. Όλοι αυτοί οι σπουδαίοι έλληνες αθλητές πρώτης γραμμής συνοδοιπόροι στις μεγάλες επιτυχίες και κατακτήσεις. Πως αν δεν φτιάξουμε σειρές , αν δεν επενδύσουμε στην παραγωγή δύσκολα θα επιπλεύσουμε. Πως ο σημαιοφόρος έχει ανάγκη από παραστάτες! Κανένας δεν παρελαύνει μόνος όσο παράστημα κι αν έχει , όσο σπουδαίος κι αν είναι!
  
• Πως ο έλληνας προπονητής υπάρχει και αν του δώσεις τις κατάλληλες συνθήκες και προοπτικές θα παράξει έργο! Έχει και την ικανότητα και την ευστροφία και την απαιτούμενη κατάρτιση. Δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις...ξένες καλλονές! Μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα – τηρουμένων των αναλογιών- το Περιστέρι έχοντας στο τιμόνι του τον Σπανούλη στον νέο του ρόλο με πολλή δουλειά , προσήλωση και χαμηλούς τόνους καταφέρνει και ξεχωρίζει. Φωτεινότατο παράδειγμα και πεδίο δόξης λαμπρόν!
  
• Τέλος το πιο βασικό κατ’ εμέ πως όταν το μπάσκετ περνά στα χέρια αυτών που το υπηρέτησαν πιστά , σοβαρά με συνέπεια , στους δικούς του ανθρώπους που έχουν την φλόγα και την ικανότητα να το διδάξουν , τότε οι μάνατζερ, οι...τεχνοκράτες και όσους βαφτίσαμε σε μυστικές τελετές ανθρώπους του μπάσκετ εν μια νυκτί πολύ απλά περισσεύουν!

Κι σε αυτόν τον τομέα ο Σπανούλης πρωτοπόρος και σκαπανέας ανοίγει τον δρόμο! Άντε γιατί έχει παραγίνει το κακό με τους κάθε λογής ειδικούς!

Στο Ευρωμπάσκετ του 2015 τότε που κατακτήσαμε την 5η θέση παρακαλώ κερδίζοντας στον κατατακτήριο αγώνα την Ιταλία με 97-70 μετρώντας ένα σερί 7-1 , μια ήττα και μοναδική στους προημιτελικούς στο καλάθι μάλιστα από τους Ισπανούς ( η ίδια η κατάρα προσωποποιημένη με λίγη από σφαγή!!!) το αλησμόνητο για την γενιά του Σπανούλη 73-71 , μετά το παιχνίδι με τους Λετονούς για τις θέσεις 5-8 ο Βασίλης Σπανούλης έντονα συναισθηματικά φορτισμένος ανακοίνωσε το τέλος των υπηρεσιών του με την φανέλα της Επίσημης Αγαπημένης!

Θυμάμαι συγκεκριμένα την φράση που υπογράμμισε με τον τόνο της φωνής του σε εκείνη την ιστορική δήλωση: “ "Φέραμε 3 μετάλλια, ώρα να παίξουν και τα νέα παιδιά και για εμάς". Προφητικότατη η δήλωση! Θα πρότεινα να αναρτηθεί στα αποδυτήρια της Εθνικής και να αναγράφεται δίπλα στο όνομα κάθε παίκτη μετά την κλίση του στην Εθνική Ομάδα! Μετά την δήλωση του έγραψα τότε επί Γαλλικού εδάφους θυμάμαι ένα άρθρο στο οποίο ευχαριστούσα δημόσια τον Βασίλη Σπανούλη για την ανιδιοτελή μέχρι κεραίας προσφορά του στην Εθνική!

Τώρα είναι η σειρά να τον ευχαριστήσω για την συλλογική του προσφορά στο άθλημα μα τον ευχαριστώ ΚΥΡΙΩΣ γιατί σε χαλεπούς καιρούς συνεχίζει να παραμένει στο άθλημα ενεργός κι όπως πάντα πρωταγωνιστής από τον νέο του ρόλο. Το πόσο ανάγκη έχει το άθλημα μια προσωπικότητα με το εκτόπισμα του Βασίλη Σπανούλη είμαι ο τελευταίος που θα το κρίνω!

Τέλος τον ευχαριστώ γιατί πέρα από τα αγωνιστικά είμαι σίγουρος ότι θα πετύχει τον μεγάλο του στόχο που δεν είναι άλλος από το να απαλλάξει το άθλημα από την τοξικότητα που εδώ και χρόνια το διακρίνει. Είναι ο μόνος που μπορεί! Ναι ο μόνος! Ο μόνος που έχει το ανάστημα να αναμετρηθεί μαζί της και να θυμάστε πότε το έγραψα ο μόνος που τελικά θα τα καταφέρει! Μόνο εσύ Βασίλη Σπανούλη!