Ο Αταμάν θα έχει λιγότερη υπομονή απ’ όλους!

• Η τρύπα της “second unit”

Ασφαλώς και… τα πήρε στο κρανίο ο Αταμάν, με τους παίκτες του. Και στη διάρκεια του αγώνα με το Μαρούσι και μετά. Μπορούμε να πούμε ότι ήταν και καλή εξέλιξη για αυτόν το γεγονός ότι μετά το κάκιστο πρώτο δεκάλεπτο, ήρθε και ένα πεντάλεπτο στο τέλος με… άραγμα. Για να μπει στα αποδυτήρια φουριόζος και να δώσει το μήνυμα που ήθελε και το οποίο μπορεί και να είχε χαθεί αν η διαφορά ήταν κοντά στους τριάντα πόντους. Δεν ξέρω αν είναι έτσι όμως. Δεν το αποκλείω, αλλά πιθανολογώ ότι οι προπονητές προτιμούν να βλέπουν την ομάδα τους να παίζει όπως θέλουν παρά να αναζητούν κρίσεις για να μεγεθύνουν το πρόβλημα προκειμένου να δουν την αντίδραση που επιθυμούν. Όχι πως δεν συμβαίνει αυτό. Με πρώτο διδάξαντα τον Ομπράντοβιτς σε τέτοιες καταστάσεις. Η διαφορά με τον Παναθηναϊκό που βλέπουμε αυτή τη σεζόν είναι πως δεν μιλάμε για μια ομάδα έτοιμη που έχει ρολάρει και κάνει κάποια στιγμή «κοιλιά» ώστε να απαιτούνται τα «γκάζια» του προπονητή. Οι Πράσινοι τώρα προσπαθούν να γίνουν η ομάδα που επιβάλουν η φανέλα της και οι μεταγραφές της και ο πολύπειρος Αταμάν γνωρίζει, ότι κανενός η υπομονή δεν θα είναι απεριόριστη. Οπότε προτιμάει (και σωστά) να δείξει πρώτος ότι σίγουρα δεν είναι η…δικιά του.

Δεν χάθηκε ο κόσμος, δεν χάθηκε η σεζόν με τις δύο ήττες από τον Ολυμπιακό. Ειπώθηκες πολύ αυτό και δεν είναι μακριά από την πραγματικότητα. Ακόμα και αν η δεύτερη πόνεσε περισσότερο και από την πρώτη γιατί ο Παναθηναϊκός κρατούσε την τύχη του στα χέρια του και την πέταξε δύο φορές. Αυτό το αποτέλεσμα όμως είναι πασιφανές ότι πείραξε τον Τούρκο τεχνικό και δεν το κρύβει. Για αυτόν οι δικαιολογίες φαίνεται να είναι λιγότερο αποδεκτές απ’ ότι για τους υπόλοιπους. Γιατί η ομάδα του δεν παίζει σε κάποιο preseason τουρνουά. Στις δηλώσεις του δεν κρύβεται πίσω από την εποχή και το γεγονός ότι η ομάδα του δεν έχει συνοχή. Γιατί ακόμα και αν λογικά συμβαίνει αυτό, πρέπει να είναι η προσπάθεια, η ενέργεια και το μυαλό που θα έρθουν να κλείσουν αυτή την τρύπα μέχρι να μάθουν και οι παίκτες ο ένας τον άλλον. Αυτό ήταν που δεν είδε στον βαθμό που θα ήθελε κόντρα στο Μαρούσι και τον έβγαλε από τα ρούχα του. Και μάλιστα δεν το είδε από αυτούς που θα ήθελε περισσότερο. Από παίκτες που είναι ψηλά στο rotation και έχουν αποκτηθεί ως βασικά γρανάζια αυτού που θέλει να χτίσει, αλλά για ακόμα ένα ματς δεν δίνουν αυτά που πρέπει.

Η τρύπα της “second unit”

Στο ματς της Δευτέρας έπρεπε να μπει στο παρκέ η second unit η οποία μάλιστα πήρε αυτό τον τίτλο και λόγω των απουσιών καθώς κανονικά μιλάμε για παίκτες που είναι άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο στο βάθος του πάγκου. Ο Κώστας, ο Μωραϊτης, ο Καλαϊτζάκης και ο Σαμοντούροβ έχουν πολλά να δώσουν άλλος πιο γρήγορα και άλλος σε βάθος χρόνου, αλλά σίγουρα πιο πάνω από αυτούς βρίσκονται ο Βιλντόζα, ο Γκραντ, ο Γκρέϊ ο Μπαλτσερόφσκι και βέβαια ο Μαντζούκας, που ανταποκρίθηκε . Αυτοί που πρέπει να πλαισιώσουν τον Σλούκα, τον Χουάντσο, τον Λεσόρ και τους Μήτογλου, Παπαπέτρου όταν επιστρέψουν. Αυτοί δηλαδή που είναι στον «κανονικό» Παναθηναϊκό η πραγματική second unit η οποία θα κληθεί να δώσει πολύτιμες λύσεις σε μια μακρά, ζόρικη σεζόν.

Η πίστωση χρόνου σαφώς υπάρχει, όπως και η υπομονή του κόσμου και (λογικά) της ιδιοκτησίας. Έτσι είναι το κλίμα μέχρι τώρα και έτσι πρέπει να συνεχίσει να είναι. Για να το πω καθαρά δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι μπορεί ο Παναθηναϊκός από την πρώτη σεζόν την ανοικοδόμησής του να συναντήσει το ταβάνι των (πολύ) υψηλών απαιτήσεων που υπάρχουν από αυτόν. Για όλο τον οργανισμό θα είναι ευτυχές γεγονός, γενικότερα για το μπάσκετ τεράστιο επίτευγμα, αν συμβεί. Για να είναι ανοιχτή όμως αυτή η «πίστωση» η ομάδα πρέπει να κερδίζει. Όχι το Μαρούσι ή τον ΠΑΟΚ (με όλο τον σεβασμό) αλλά στην Euroleague. Με αποδεκτή συχνότητα έστω, αλλά σε ένα περιβάλλον που δείχνει πως μπορεί να είναι περισσότερο ανταγωνιστικό από πέρυσι. Όταν προσλαμβάνεις τον κορυφαίο προπονητή των τελευταίων τεσσάρων ετών στην Ευρώπη και φέρνεις παίκτες όπως ο Σλούκας, ο Χουάντσο και ο Λεσόρ αυτό είναι το μίνιμουμ των απαιτήσεων.

Οι «αλλαγές» δεν είναι απλά απειλή

Για όλους αυτούς τους λόγους ο Αταμάν ακόμα και αν δεν βιάζεται, νιώθει την πίεση πριν απ’ όλους διαβάζοντας τις όποιες ανισορροπίες μπορεί να υπάρχουν στο ρόστερ. Τα… κατασκευαστικά προβλήματα σαφώς τα είχε υποπτευθεί αφού δεν πήρε σε όλες τις θέσεις αυτούς που ήτα η πρώτη του επιλογή. Πράγμα όχι παράλογο όταν κυνηγάς δέκα-δώδεκα υποθέσεις. Το ερώτημα είναι αν βλέπει, μετά τα πρώτα επίσημα ματς της σεζόν, να προκύπτουν περισσότερο ερωτηματικά από αυτά που περίμενε. Ήταν αναμενόμενο αυτό το ζόρι στη δημιουργία; Είναι θέμα προσαρμογής ή χαρακτηριστικών των παικτών που δεν αλλάζουν εύκολα; Υπάρχουν οι αξιόπιστες λύσεις που χρειάζεται η ομάδα στο σκορ από την περιφέρεια ή έχουν εναποτεθεί στα χέρια παικτών που δεν έχουν όλοι την ίδια εμπειρία; Είναι επαρκής η γραμμή των ψηλών με δεδομένη την έλλειψη εμπειρίας του Μπάλτσερόφσκι που φαίνεται και με το παραπάνω; Πέρα από το τελευταίο σκέλος που θα κριθεί με την επιστροφή του Μήτογλου τα υπόλοιπα θέματα μπορεί και να είναι φλέγοντα σε σημείο που να υπάρχουν σαφείς απαντήσεις μέχρι το τέλος του μήνα, με τα ματς της Euroleague και το (ακόμα) ένα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Και οι απαντήσεις απαιτούν λύσεις.

Το σίγουρο είναι ότι ένας προπονητής της αξίας και της εμπειρίας του Αταμάν δεν πανικοβάλλεται. Δεν υπάρχει και λόγος άλλωστε. Αλλά επειδή είναι και ιδανικός διαχειριστής σε ατομικό επίπεδο πρέπει να ξέρει και αυτός ότι αυτοί που έχει να διαχειριστεί τα…παίρνουν τα γράμματα. Δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά πως, αυτή τη στιγμή, είναι σίγουρος ότι αυτό ισχύει για όλο το ρόστερ του. Στα αυτιά μου η δήλωσή του μετά το ματς με το Μαρούσι δεν σηκώνει παρερμηνείες: «Σίγουρα η επιστροφή του Παπαπέτρου και του Μήτογλου θα μας βοηθήσει πολύ. Θα περιμένουμε 1-2 παιχνίδια, αν δούμε ότι χρειαζόμαστε κάτι, μπορούμε να βγούμε στην αγορά, να αλλάξουμε παίκτες. Έχουμε μεγάλους στόχους, αν καταλάβουμε ότι κάτι είναι λάθος, θα προσπαθήσουμε να αλλάξουμε αυτή την κατάσταση». Από κάποιους ειπώθηκε ότι η αναφορά σε αλλαγή παικτών είναι μήνυμα για να ξυπνήσουν κάποιοι. Σίγουρα είναι και αυτό. Αλλά είναι η ωμή πραγματικότητα. Έχω την αίσθηση ότι τουλάχιστον ένας παίκτης από αυτό το ρόστερ θα πρέπει ξαφνικά να κάνει … παπάδες για να παραμείνει στην ομάδα. Και μπορεί να μην είναι μόνο ένας. Αλλά όσα χρήματα και αν θέλεις να ρίξεις στην αγορά το θέμα είναι και τι βρίσκεις κάθε εποχή. Για ένα φιλόδοξο project όπως του Παναθηναϊκού βέβαια είναι πιο εύκολη η προσέλκυση καλών παικτών. Ή έστω καλύτερων από αυτούς που δεν θα κουμπώσουν. Άλλωστε, κακά τα ψέματα, πόσο πιθανό είναι να πέσεις μέσα 100% σε 11 μεταγραφές; Άρα δεν συμβαίνει και κάτι που δεν ήταν, ως ένα βαθμό, αναμενόμενο.

Αυτό όμως είναι η ασφάλεια που προσφέρει η παρουσία ενός προπονητή όπως ο Αταμάν. Δεν υπάρχει περίπτωση να κάτσει να περιμένει να πάρει από το χεράκι έναν παίκτη για να τον… ανεβάσει τάξεις και να παίξει και τη δικιά του μοίρα. Και μιλάω για αυτούς που αποκτήθηκαν για να δώσουν άμεσα λύσεις και όχι τους μικρούς.

Το συμπέρασμα είναι πως η αντίδραση του Τούρκου τεχνικού στην εικόνα της ομάδας του μόνο… θέατρο δεν είναι, πως δεν είναι «πόλεμος» το να λες ότι η συνταγή θέλει δουλειά ακόμα και πως είναι λογικές και αυτονόητες αν δεν πάνε τα πράγματα καλά και οι αλλαγές. Η ευλογία άλλωστε για του Πράσινους είναι πως υπάρχει και η απόλυτη στήριξη για να συμβεί αυτό. Αλλιώς δεν θα έχει κανένας το κεφάλι του ήρεμο για να κάνει την πραγματική του δουλειά. Πέριξ του αγωνιστικού χώρου, αλλά και μέσα σε αυτόν.