Άρης: Με μισό ημίχρονο και δίχως ψηλούς δεν μπορείς να νικήσεις ένα ντέρμπι

Η πνευματική ετοιμότητα στρογγυλοκάθεται στην κορυφή της πυραμίδας των προαπαιτούμενων ενός ντέρμπι. Αυτή οδηγεί στην ανάγνωση των φάσεων, στη διαχείριση των συναισθημάτων και στις αποφάσεις που κρίνουν την ροή ενός αγώνα. Λιγότερο το σκορ – κι ας ήταν 54-34 – και περισσότερο η εικόνα ανέδειξε ότι σε τούτο το κομμάτι ο ΠΑΟΚ ήταν εξαιρετικά προετοιμασμένος, εν αντιθέσει με τον Άρη, εισπράττοντας από τον κάθε παίκτη αυτό που πραγματικά μπορεί να δώσει. Από τις διεισδύσεις των κοντών και την κυριαρχία των ψηλών στη ρακέτα, το timing της παροχής ενός φάουλ τη στιγμή που ο επιτιθέμενος αποκτούσε πλεονέκτημα έως και την αντίδραση της άμυνας στις «λόμπες» των κοντών. Ούτε μία δεν πέρασε σε ολόκληρο ημίχρονο!

Καθώς δεν έκρυψα ποτέ τη λαγνεία μου στους αριθμούς, ειδικά στο μπάσκετ αυτοί είναι «ισοπεδωτικοί». Σαν δηλαδή τα επτά επιθετικά ριμπάουντ που μάζεψε ο ΠΑΟΚ στο πρώτο ημίχρονο, ένα περισσότερο από τα συνολικά του Άρη. Εκεί δεν υπάρχουν τακτικές, συστήματα και plays αλλά μετρά τι λέει η καρδούλα καθενός. Αυτή του Μιχάλη Τσαϊρέλη έτρεχε με 180 σφυγμούς, ομοίως και του Τζάστιν Άλστον αλλά και του Βαγγέλη Μαργαρίτη που βγήκε εκτός παιχνιδιού λόγω φάουλ. Αντιθέτως, αυτές των ψηλών του Άρη έβγαζαν φόβο και τα (περίπου) 18 αγωνιστικά λεπτά που πήραν μαζί οι Μπάνκστον-ΝτεΣόουζα ήταν… δώρο βάσει της προσφοράς τους. 31-1 σε επίπεδο πόντων από τους ψηλούς του ΠΑΟΚ, ο δε Ανγκολέζος ήταν ο μοναδικός παίκτης που τελείωσε το παιχνίδι με αρνητικό συντελεστή και δίχως ριμπάουντ!

Κι έτσι ο Γιάννης Καστρίτης έκανε κάτι που συνηθίζει και αναγκάζεται να πράξει από την αρχή της χρονιάς καθώς (πέραν 1-2 αγώνων) ο ΝτεΣόουζα είναι επιλογή που δεν έχει βγει. Κι αυτή η εκτίμηση δεν πηγάζει τόσο από την παραγωγή του στην επίθεση. Κάθε αθλητής δικαιούται τις κακές βραδιές, δεν δικαιολογείται όμως για τις κακές άμυνες. Να συμβαίνουν πράγματα τριγύρω σου και να μην παίρνεις χαμπάρι. Να σου δίνει μια ύστατη ευκαιρία ο προπονητής και στις δύο πρώτες φάσεις να κάνεις φάουλ για βολές και λάθος στην επίθεση.

Το ευέλικτο σχήμα με τους Σλαφτσάκη-Σανόγκο στους ψηλούς εξελίχθηκε σε αναγκαιότητα και σ’ αυτό το παιχνίδι. Για τον πρώτο έχω ξαναγράψει ότι η ΚΑΕ θα πρέπει να προχωρήσει σε αύξηση των φετινών αποδοχών του γιατί τα έχει βγάλει τα λεφτά του αλλά και για να δείξει σε όλους ότι οι τίμιοι εργάτες ανταμείβονται. Και ο Διαμαντής είναι κάτι παραπάνω από τίμιος. Πήγε να γυρίσει ολόκληρο παιχνίδι με τις άμυνές του, μαζί με τον Σανόγκο ο οποίος ήταν ο ένας εκ των τριών παικτών (σ. σ. Γκάλινατ και Φίλλιος ήταν οι άλλοι δύο) που ήταν εντός αγώνα από τα πρώτα δευτερόλεπτα. Προφανώς ο τραυματισμός του Ιβοριανού τράβηξε χειρόφρενο στον Άρη γιατί έγινε εκεί που είχε μαζέψει τη διαφορά (68-66) και σ’ ένα σημείο όπου ο Χάρισον χαλούσε τον πίνακα που είχε φιλοτεχνήσει στο πρώτο ημίχρονο, μέσα από τον ατομισμό που τον χαρακτήρισε και τις φάσεις που προσπαθούσε να φτιάξει (μόνο) για τον εαυτό του.

Εκεί, ο Άρης έκανε 0/6 επιθέσεις. Τη στιγμή δηλαδή που οφείλεις να πατήσεις το γκάζι διαπιστώνοντας τη ζάλη του αντιπάλου – λόγω της απώλειας του +20 – είχε κακές επιλογές. Αυτές ήταν και στις δύο πλευρές του παρκέ γιατί και στην άμυνα έδωσε βολές που θα μπορούσε να αποφύγει. Οι τίτλοι τέλους έπεσαν μ’ εκείνο το τρίποντο του Κένταλ Σμιθ ο οποίος αποδεικνύεται λίρα εκατό. Αυτή η εκτίμηση δεν πηγάζει από το σουτ που έβαλε γιατί θα μπορούσε να το είχε χάσει. Είναι η ευθύνη που δεν φοβάται να αναλάβει, το διάβασμα των φάσεων αλλά και οι πάσες που βλέπει. Το μοτό αυτών που ξέρουν λέει ότι «η πάσα κάνει δύο παίκτες χαρούμενους».

Σ’ έναν αγωνιστικό μαραθώνιο, η νίκη και η ήττα είναι μέσα στο πρόγραμμα. Οφείλεις όμως να εμφανιστείς και χθες ο Άρης το έκανε για περίπου μισό ημίχρονο. Άντε και κάτι παραπάνω. Αυτή η ήττα φέρνει προβληματισμό λόγω του τραυματισμού του Σανόγκο, κυρίως όμως γιατί υπάρχουν επιλογές που δεν βγαίνουν. Σαν αυτή του Μάρκους Καρ. Ο Καναδός έπαιξε κοντά δώδεκα λεπτά και ήταν πολλά.

Η στατιστική αποτυπώνει την προσφορά του αλλά η εικόνα είναι πιο αποκαρδιωτική. Από τον Καναδό υπάρχει η απαίτηση της δημιουργίας, του ανοίγματος χώρων μέσα από τις διεισδύσεις αλλά και των κάθετων κινήσεων. Μέχρι στιγμής αναλώνεται σε κινήσεις παράλληλα της ρακέτας και είναι η τελευταία απειλή που μπορεί να απασχολήσει μια αντίπαλη ομάδα. Τα παιχνίδια που έπαιξε δεν είναι λίγα, έφτασαν τα 15 και η εικόνα είναι απογοητευτική. Είναι στη φιλοσοφία του Γιάννη Καστρίτη να στηρίζει τους αθλητές του και το κάνει με πάθος εδώ κι εβδομάδες με βασικό επιχείρημα τις νίκες. Πρωτίστως όμως πρέπει ο ίδιος ο αθλητής να βοηθήσει τον εαυτό του, όπως ο κάθε επαγγελματίας στον χώρο εργασίας του. Βδομάδες τώρα, ο Καρ ρίχνει κουβάδες νερού στον μύλο της αμφισβήτησης. Ο προπονητής του προσπαθεί να τον προστατέψει και καλά κάνει, αλλά αν ο Καναδός συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο θα χάσει και το τελευταίο στήριγμά του…