Πρέλεβιτς: «Ο Σπανούλης θα γίνει καλός προπονητής, δεν μίλησα ποτέ στον Φασούλα για τον χαμένο τελικό με Ρεάλ»

Με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του βιβλίου του «Η δύναμη της ήττας», o Μπάνε Πρέλεβιτς παραχώρησε συνέντευξη στην ΕΡΤ και στάθηκε στον χαμένο τελικό του ΠΑΟΚ κόντρα στη Ρεάλ, στον Νίκο Γκάλη, τον Βασίλη Σπανούλη αλλά και στους τελικούς του 1991.

Αναλυτικά η συνέντευξη στην εκπομπή Επίλογο της ΕΡΤ

Έχεις μόλις ολοκληρώσει και έχει μόλις κυκλοφορήσει ένα πολύ ωραίο βιβλίο, το διάβασα και πίστεψε με ότι βρήκα πάρα πολλά ενδιαφέροντα σημεία μέσα. Το βιβλίο τιτλοφορείται "Η δύναμη της ήττας" και η πρώτη μου ερώτηση είναι γιατί αισθάνθηκες την ανάγκη να γράψεις αυτό το βιβλίο;

Εδώ και πάρα πολλά χρόνια οι φίλοι μου, δημοσιογράφοι μου λέγανε να γράψω ένα βιβλίο αθλητικό, αυτοβιογραφικό που δεν είχα την έμπνευση για να κάνω κάτι τέτοιο. Ήθελα να γράψω ένα βιβλίο που θα τσιγκλίσει το μυαλό του αναγνώστη.

Όχι απλά παράθεση των ιστοριών, με μια γραμμική πορεία, πως ξεκίνησα, η κορύφωση του αγώνα.

Ήθελα να χρησιμοποιήσω τα πραγματικά γεγονότα, τα διδάγματά μας από αυτά τα γεγονότα που θα μπορέσει ο κάθε άνθρωπος που θα το διαβάσει να βρει τον εαυτό του μέσα, να βρει τις πεποιθήσεις του, τον τρόπο σκέψης, πως μπορεί να αλλάξει κάτι. Είναι ένα βιβλίο που θα μπορέσει να οδηγήσει κάποιον σε έναν δρόμο της αυτογνωσίας.

Και ένα βιβλίο που δεν απευθύνεται απαραίτητα στο μπασκετικό κοινό, μπορεί να το διαβάσει οποιοσδήποτε χωρίς προηγουμένως να ξέρει αυτά τα οποία εσύ περιγράφεις.

Εγώ πιστεύω και έτσι μου είπαν και οι άνθρωποι που έχουν διαβάσει το βιβλίο, ότι είναι βιβλίο για όλες τις γενιές και δεν είναι αποκλειστικά αθλητικό βιβλίο.

Βλέπουμε το εξώφυλλο του βιβλίου, είναι η περίφημη εικόνα η δική σου μετά τον χαμένο τελικό στο Κύπελλο Κυπελλούχων απέναντι στη Ρεάλ. Γιατί επέλεξες αυτή τη φωτογραφία;

Επέλεξα αυτή τη φωτογραφία για το εξώφυλλο του βιβλίου γιατί είναι η ιδανική φωτογραφία για εξώφυλλο του βιβλίου που λέγεται "Η δύναμη της ήττας". Ναι μεν δείνχει μια στιγμή απογοήτευσης και απελπισίας όμως μετά από αυτή τη στιγμή, άμα τη φιλοσοφήσεις σωστά, ξεκινάει, γίνεται ένα restart και γίνεται μια καινούρια αρχή.

Είναι ο περίφημος αγώνας όπου ο ΠΑΟΚ χάνει από τη Ρεάλ, εσύ έχεις δευτερόλεπτα πριν βάλει ένα πολύ μεγάλο τρίποντο από τα 8 μέτρα, έχεις ισοφαρίσει τον αγώνα και ο ΠΑΟΚ έχει μια τελευταία επίθεση αλλά γίνεται ένα μεγάλο λάθος από την πλευρά του Φασούλα και τελικά ο ΠΑΟΚ χάνει. Μίλησες ποτέ με τον Παναγιώτη Φασούλα;

Για αυτή τη φάση όχι. Δεν υπάρχει λόγος. Γιατί ξέρω πάρα πολύ καλά πως αισθάνεται ένας άνθρωπος όταν κάνει ένα τέτοιο λάθος. Δεν υπήρχε λόγος, ίσα ίσα υποστήριξη ήθελε εκείνη τη στιγμή.

Στο βιβλίο γράφεις αρκετά και για τον φόβο της νίκης που πολλές φορές είναι μεγαλύτερος από τον φόβο της ήττας. Και θα ήθελα να το εξηγήσεις λίγο αυτό. Μάλιστα χρησιμοποιείς ως αφορμή το 1991 και τη σειρά αγώνων όπου ο ΠΑΟΚ έχασε τελικά από τον Άρη, στο έβδομο και τελευταίο πρωτάθλημα που πήρε ο Άρης, παρά το ότι ήταν πιο φορμαρισμένη ομάδα δεν κατάφερε να κερδίσει.

Ναι, δεν καταφεράμε γιατί είναι ο λεγόμενος φόβος της νίκης, όταν δεν πιστεύεις ότι μπορείς να κερδίσεις και αρχίζεις μέσα σου να προβληματίζεσαι "είμαι όντως τόσο καλός; μπορώ να κερδίσω;" Αρχίζεις να φοβάσαι ότι θα χάσεις, άρα φοβάσαι την ήττα και εκεί όντως χάνεις. Για αυτό η ήττα τι σε μαθαίνει; Η ήττα σε μαθαίνει να μη τη φοβάσαι, να μαθαίνεις από την αποτυχία, όποια και αν είναι αυτή, είτε είναι αθλητική ή επαγγελματική ή προσωπική, να αναλάβεις τις ευθύνες σου, να βρεις μέσα στην ήττα τον εαυτό σου, να βελτιωθείς και να προχωρήσεις. Στον αθλητισμό και γενικά πιστεύω στη ζωή, αν αρχίζεις και δεν φοβάσαι την αποτυχία και την ήττα, ανοίγει ο δρόμος για να προχωρήσεις και να έχεις επιτυχίες.

Στο βιβλίο ξεκινάς πάντως με τον εαυτό σου στη Γιουγκοσλαβία να έχεις απέναντι σου τον Ντράζεν Πέτροβιτς, μια τεράστια μορφή του μπάσκετ και να συγκρίνεις με κάποιον τρόπο τον εαυτό σου μαζί του. Τι σου έμαθε τελικά όλη αυτή η σύγκριση;

Όλη αυτή η σύγκριση που την αναφέρω και στο βιβλίο, μου έμαθε ότι ποτέ δεν πρέπει να συγκρίνεις τον εαυτό σου με κάποιον άλλον. Όλοι είμαστε μοναδικοί, ξεχωριστοί, όλοι δημιουργούμε το δικό μας το σύμπαν, μπορούμε να μαθαίνουμε από τους άλλους, αλλά ποτέ να προσπαθούμε να γινόμαστε κάποιοι άλλοι που δεν είμαστε.

Και όμως καταφέρατε και τους κερδίσατε τότε, την Τσιμπόνα.

Καταφέραμε και τους κερδίσαμε όμως εγώ είχα, όπως αναφέρω και στο βιβλίο, πέρασαν μήνες, όλο το καλοκαίρι, προσπαθώντας να γίνω κάποιος που δεν είμαι εγώ. Αυτό με έχει πάει πέντε βήματα πίσω μέχρι να καταλάβω ότι πρέπει να αφήσω αυτή τη σκέψη, δεν μπορώ να γίνω ποτέ το είδωλό μου, απλά μπορώ να γίνω η καλύτερη έκδοση του εαυτού μου.

Αυτό τι σημαίνει, ότι δεν πρέπει να έχουμε πρότυπα;

Πρέπει να έχουμε πρότυπα, βεβαίως πρέπει να έχουμε πρότυπα, αλλά όχι να προσπαθούμε να γίνουμε τα πρότυπά μας. Να μαθαίνουμε από τα πρότυπα, να είμαστε ευγνώμονες που έχουμε τα πρότυπα, αλλά τα πρότυπά μας να μας βοηθήσουν να γινόμαστε καλύτεροι εμείς.

Γράφεις και κάτι άλλο επίσης σημαντικό, το 1992 στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ήσουν πενταδάτος για την Εθνική ομάδα της Γιουγκοσλαβίας. Αλλά λίγες μέρες πριν ξεκινήσουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, η απόφαση της Ολυμπιακής Επιτροπής απαγορεύει στην Γιουγκοσλαβία να συμμετάσχει τότε. Θα είχατε πιθανώς την ευκαιρία να παίξετε απέναντι στην Dream Team. Αυτό τι σου άφησε; Τι σου έμαθε;

Η μη συμμετοχή της Εθνικής Γιουγκοσλαβίας το 1992 στους Ολυμπιακούς αγώνες ήταν μεγάλη απογοήτευση και είναι από τις απογοητεύσεις που μπορούν να σε πάνε πίσω ψυχολογικά και να μην επανέλθεις ποτέ. Τι έμαθα εκείνη τη στιγμή; Ότι σε τέτοιες στιγμές πρέπει να αποδεχτείς την κατάσταση έτσι όπως είναι, ειδικά τις καταστάσεις που δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, δεν μπορείς να την αλλάξεις, την αποδέχεσαι έτσι όπως είναι και μόλις φτάσεις σε αυτό το επίπεδο το ψυχολογικό να την αποδεχτείς, εκεί απελευθερώνεσαι και προχωράς.

Είσαι ένας από τους ανθρώπους επίσης που την περίοδο εκείνη της δεκαετίας του '90 δοκίμασες το ΝΒΑ σε μια εποχή που πολύ λίγοι ευρωπαίοι μπασκετμπολίστες βρέθηκαν να παίζουν σε αυτό το υψηλό επίπεδο. Τι σου έμαθε αυτή η εμπειρία;

Το NBA ήταν από τις πιο σημαντικές μου εμπειρίες, μεγάλη αποτυχία, γιατί πήγα μέσα στο καλοκαίρι, εκείνο το καλοκαίρι είχα μπει σε μία ζώνη άνεσης, αισθανόμουν καλά, τα πράγματα πηγαίναν καλά, δεν δούλευα πάνω στον εαυτό μου να βελτιωθώ και δεν ήμουν προετοιμασμένος να πάω σε μια τέτοια διαδικασία όπως ήταν ένα camp του ΝΒΑ. Πήγα σε ένα μέρος που ήμουν ένας από τους πολλούς, έπρεπε να παλέψω για κάθε φάση και δεν ήμουν έτοιμος. Δεν ήμουν έτοιμος επειδή ήμουνα σε μία ζώνη άνεσης που εκείνη τη στιγμή με βόλευε. Επιστρέφοντας από την Αμερική, βγήκα από αυτή τη ζώνη άνεσης, το έχω φιλοσοφήσει, δούλεψα πάρα πολύ πάνω στον εαυτό μου και προχώρησα την καριέρα μου. Μόνο με βοήθησε αυτό το πράγμα, να βγω από αυτήν τη ζώνη άνεσης, που ναι μεν αισθανόμαστε καλά, αλλά δεν μπορείς να βελτιώνεσαι.

Σε όλη τη διάρκεια της μπασκετικής καριέρας σου δε φοβήθηκες ποτέ να πάρεις το τελευταίο σουτ. Άλλοτε το πέτυχες, η ομάδα κέρδισε, άλλοτε έχασες. Αυτή τη δύναμη της ευθύνης, αυτή την αίσθηση του ότι η μπάλα καίει αλλά εγώ θα πάρω την τελική ευθύνη, πως τη χτίζει, πως τη μαθαίνει κανείς;

Πρέπει να σταματάς να φοβάσαι την αποτυχία και να μην τη σκέφτεσαι την αποτυχία. Να σκέφτεσαι αυτό που θέλεις να κάνεις, να πάρεις ευθύνη, να έχεις την ευθύνη στα χέρια σου, να κάνεις ότι καλύτερο μπορείς για τον εαυτό σου και για την ομάδα σου. Γνωρίζοντας ότι μπορεί και να αποτύχεις, αλλά επειδή το έχεις πλέον φιλοσοφήσει και δεν φοβάσαι την αποτυχία, μπορείς και από την αποτυχία να δεις τα λάθη σου και πάλι θα σε οδηγήσει κάπου που θα βελτιωθείς. Την ευθύνη δεν πρέπει να την φοβόμαστε, ίσα ίσα πρέπει να την αναζητάμε την ευθύνη.

Υπάρχει ακόμα ένα κεφάλαιο που γράφεις για το φάιναλ φορ της Αθήνας το 1993, ο ΠΑΟΚ έφτασε πολύ κοντά, δεν το κατέκτησε όμως, έχασε στον ημιτελικό από τη Μπενετόν. Υπάρχει κάτι που μένει και από αυτή την ιστορία;

Στο βιβλίο μου περιγράφω και την περίοδο του φάιναλ φορ της Αθήνας και μετά αυτό που έρχεται. Και το περιγράφω σαν επιτυχία μίας ήττας. Γιατί άμα ρωτούσες μετά το φάιναλ φορ τι κερδίσαμε σήμερα, θα σου λέγανε όλοι, καλά, τι κερδίσαμε; Χάσαμε τη μεγαλύτερη ευκαιρία μας να γίνουμε πρωταθλήτες Ευρώπης, να αναδειχτούμε. Βεβαίως, αν δεις ιστορικά αυτή η ήττα και αυτή η κακή πορεία εκείνη τη στιγμή, μας έφερε την επόμενη χρονιά η ομάδα να κάνει το καλύτερο της παιχνίδι στην ιστορία της ομάδας και μέχρι σήμερα το καλύτερο παιχνίδι και να κερδίσει άλλο ένα ευρωπαϊκό τίτλο το 1994 στην Ιταλία. Αλλά αυτό ήταν μία ήττα που σε οδήγησε όμως σε μία μεγάλη επιτυχία πάλι.

Έχει ενδιαφέρον που το λες, γιατί ο κόσμος πολλές φορές στέκεται στις νίκες και θέλει να αφήνει τις ήττες απ' έξω, αλλά εσύ έρχεσαι ίσως για πρώτη φορά ένας αθλητής τέτοιας εμβέλειας και αναδεικνύεις τη δύναμη της ήττας, δηλαδή προσπαθείς να εξηγήσεις με κάποιον τρόπο ότι για να φτάσεις στη νίκη, πρέπει να γευτείς το αποτέλεσμα της ήττας, πρέπει να τη μεταβολίσεις με κάποιον τρόπο.

Την ήττα πρέπει να την αποδέχεσαι έτσι όπως είναι, να την μελετήσεις, να την αγκαλιάσεις, να δεις τι μπορείς να μάθεις από την αποτυχία αυτή και την ήττα για να μπορείς να προχωρήσεις.

Πέρα από την καριέρα σου ως παίκτη, ανέλαβες και προπονητής και πρόεδρος στον ΠΑΟΚ. Ένας μεγάλος παίκτης μπορεί να γίνει μεγάλος προπονητής ή το ένα δεν μπορεί εύκολα να φέρει κάτι άλλο;

Βεβαίως ένας μεγάλος παίκτης μπορεί να γίνει μεγάλος προπονητής. Όπως και ένας μέτριος παίκτης μπορεί να γίνει καταπληκτικός προπονητής, όπως και ένας άνθρωπος που δεν έχει ασχοληθεί επαγγελματικά, μπορεί να γίνει καλός προπονήτής. Αυτό που ένας μεγάλος παίκτης με τρομερή καριέρα πρέπει να αποβάλλει από τον εαυτό του, να ξεχάσει ότι ήταν παίκτης τη στιγμή που γίνεται προπονητής. Όσο πιο γρήγορα το κάνει αυτό, τόσο πιο πετυχημένος θα είναι.

Με βάζεις στον πειρασμό να σε ρωτήσω, ο Βασίλης Σπανούλης θα γίνει καλός προπονητής;

Εγώ πιστεύω ναι. Παρακολουθώ ότι γρήγορα έχει μπει σε ένα πολύ καλό επίπεδο, βελτιώνεται συνέχεια, γιατί όχι; Έχει να πει πολλά.

Θα σκοτώσει τον παίκτη μέσα του λες;

Πρέπει να το κάνει αρκεί να έχει υπομονή. Γιατί οι μεγάλοι αθλητές πρέπει να κατανοήσουν ότι ο παίκτης που έχουν απεναντί τους, μπορεί να μη σκέφτεται έτσι όπως σκεφτόταν αυτός. Άρα να έχεις υπομονή να του μεταδώσεις τις γνώσεις σου και να του δείξεις εμπιστοσύνη.

Πάντως οι μεγάλοι προπονητές με τους οποίους συνεργάστηκες εσύ, ο Ίβκοβιτς, ο Σάκοτα, ο Γιάννης Ιωαννίδης δεν ήταν αυτό που λέμε μεγάλοι παίκτες, ήταν όμως πολύ έντονες προσωπικότητες στο μπάσκετ.

Έντονες προσωπικότητες, πολύ καλοί προπονητές και είχαν ένα κοινό σημείο, όλοι ξέρανε πολύ καλά να δουλεύουν με την ψυχολογία του παίκτη. Είναι πολύ σημαντικό αυτό.

Θυμάσαι κάτι από τον Ιωαννίδη που χάθηκε πρόσφατα, που έφυγε από τη ζωή; Ή από τον Ίβκοβιτς που σου έχει κάνει εντύπωση;

Το έχω αναφέρει και στο βιβλίο μου, ο Ίβκοβιτς παραδείγματος χάρη θυμάμαι μία φάση που είχε απαγορεύσει να συζητάμε για την κούραση και να μας ρωτάνε αν είμαστε κουρασμένοι. Το είχε εξηγήσει, γιατί άμα ρωτήσεις σε μία ομάδα ανθρώπων, είστε κουρασμένοι; Ένας άμα πει είμαι κουρασμένος, μετά από μισή ώρα θα τους έχεις όλους κουρασμένους, όλα τα κουρασμένα παλικάρια μέσα στο γήπεδο. Και το έχω μεταφέρει και στο βιβλίο, πόση σημασία έχουν οι λέξεις, η δύναμη που υπάρχει σε αυτά που λέμε, πόσο πρέπει να προσέχουμε αυτά που λέμε. Πολλοί το συζητάνε πλέον αυτό, το έχω ξανααναφέρει, ο Τζέι Σέτι που είναι ένας από τους σύγχρονους ανθρώπους που δουλεύει παγκοσμίως σε θέματα ψυχολογίας, το έχει αναφέρει ότι δεν πρέπει ποτέ να λέμε στους εαυτούς μας είμαστε κουρασμένοι. Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να πούμε, ναι, ναι, πρέπει να βρω τον χρόνο να ξεκουραστώ. Αυτό ήταν ένα μάθημα που είχα από τον Ίβκοβιτς. Και από τον Ιωαννίδη, που προσπάθησε με την πίεση που μας έκανε να μας αναγκάσει να πάμε να παίζουμε και να μην σκεφτόμαστε. Δηλαδή να μας αποβάλλει την υπερβολική σκέψη από το μυαλό μας.

Η πίεση δηλαδή οδηγούσε το μυαλό να μην σκέφτεται;

Απαιτητικός, απαιτητικός, απαιτητικός, ο Ιωαννίδης ήταν πολύ απαιτητικός με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να σταματάς να σκέφτεσαι και να πηγαίνεις να παίζεις. Και αυτό το εξηγώ, ότι η υπερβολική σκέψη σε πάει σε κάποια μονοπάτια αρνητικά. Πως είναι σημαντικό να ελέγχουμε και την σκέψη μας.

Ένα ερώτημα που αφορά αρκετούς μπασκετικούς είναι σήμερα που έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που ήσασταν πρωταγωνιστές στα γήπεδα, ποια είναι η σχέση σας με τους παίκτες εκείνης της περιόδου, με τον Φασούλα, με τον Γκάλη. Γράφεις και για τον καυγά που είχατε με τον Γκάλη.

Ναι, το περιγράφω και αυτό, να αφήσουμε τουλάχιστον στους αναγνώστες να πάρουν το βιβλίο να το διαβάσουν. Είναι ένα θέμα που είναι περιζήτητο εδώ και πολλά χρόνια.

Ακριβώς, τι προκάλεσε αυτόν τον καυγά. Δίνεις απαντήσεις λες μέσα στο βιβλίο;

Στο βιβλίο περιγράφω τον καυγά με τον Γκάλη και ένα δίδαγμα από όλο αυτό.

Εσύ μιλάς στις κόρες σου αλλά τελικά καταλαβαίνει κανείς διαβάζοντας το βιβλίο ότι ποτέ κανείς δεν κατάλαβε ποιος προκάλεσε ποιον σε αυτόν τον καυγά. Αλλά νομίζω ότι οι σχέσεις σας παραμένουν....

Έχω καταπληκτικές σχέσεις με όλους τους παλιούς παίκτες, χαίρομαι πάρα πολύ όταν κάπου κοινωνικά τους συναντώ. Το καλό του αθλητισμού είναι ότι μπορεί να μην δεις κάποιον για 15 χρόνια, για 20 χρόνια, την επόμενη φορά που θα τον συναντήσεις, συνεχίζεις σαν να μην έχει περάσει μια μέρα. Είναι απίστευτο αυτό που σου δίνει ο αθλητισμός.

Σήμερα πάντως έχεις με κάποιον τρόπο μια καινούρια πρόκληση μπροστά σου, έχεις εκλεγεί περιφερειακός σύμβουλος στην Κεντρική Μακεδονία. Και αφού έχεις δοκιμαστεί σε μια σειρά από ρόλους, παίκτης, προπονητής, πρόεδρος στον ΠΑΟΚ, πλέον θα μπαίνεις με κάποιον τρόπο και στον χώρο της πολιτικής. Δεν ξέρω αν τα διδάγματα στον αθλητισμό έχουν πεδίο εφαρμογής στην πολιτική.

Βεβαίως. Ο αθλητισμός είναι καθρέφτης της κοινωνίας μας. Μέσα στον αθλητισμό φαίνεται η νοοτροπία, η ψυχολογία, ο τρόπος που λειτουργεί κάποιος, την κατάσταση στην οποία βρίσκεται, όλα αυτά φαίνονται και μαθαίνεις μέσα από τον αθλητισμό να τα διαχειρίζεσαι αυτά τα πράγματα. 8 χρόνια που ήμουν πρόεδρος στην ομάδα μπάσκετ του ΠΑΟΚ, πιστεύω ότι έχω προετοιμαστεί για τα πάντα που έρχονται από εδώ και πέρα. Θα μου είναι πολύ πιο εύκολο να ασχολούμαι με πολλά πράγματα μετά από αυτή την 8ετία, ήταν τρομερή εμπειρία για μένα.

Και οι στόχοι συνολικά για την Θεσσαλονίκη και για την Κεντρική Μακεδονία;

Η περιφέρεια της Κεντρικής Μακεδονίας και ο περιφερειάρχης ο Απόστολος Τζιτζικώστας εδώ και πολλά χρόνια έχουν μια σταθερή και καλή πορεία. Εγώ σε αυτές τις εκλογές μπήκα σαν ένας καινούριος παίκτης σε μια επιτυχημένη ομάδα. Και θα προσπαθήσω να βρω τον ρόλο μου.

Περιγράφεις τον ρόλο ενός παίκτη, ενός προπονητή, ενός προέδρου μέσα στο βιβλίο. Είσαι όμως και πατέρας και δεν ξέρω αν τα διδάγματα του αθλητισμού μπορούν να βρουν πεδίο εφαρμογής και στον τρόπο με τον οποίο μεγάλωσες τις κόρες σου και πόσο χρόνο ίσως στερήθηκες στα χρόνια του αθλητισμού για τις κόρες σου.

Προσπαθούσα πάντα όποιον ελεύθερο χρόνο είχα, να τον περάσω με τις κόρες μου επειδή ήμουν πολύ νέος όταν έκανα τα παιδιά, στην ουσία μεγαλώσαμε μαζί και έχουμε τώρα μια καταπληκτική, φιλική σχέση. Βεβαίως αυτές είναι πιο ώριμες και πιο έξυπνες από μένα και χαίρομαι για αυτό, μαθαίνω από αυτές. Είμαι της άποψης ότι πρέπει να ακούμε και να μαθαίνουμε από τους νέους, έχουν διαφορετικό τρόπο σκέψης, έχουν πολλά να μας πούνε, απλά να κατανοήσουμε αυτά που μας λένε.

Έχεις δίκιο ίσως γιατί αυτός ο οποίος τελικά καταλαβαίνει τον απέναντί του είναι και ο πιο κερδισμένος. Θέλω να σε ευχαριστήσω Μπάνε που ήσουν απέναντι σε έναν φίλαθλο του Άρη που σου έθεσε μια σειρά από ερωτημάτα, σε ευχαριστώ πολύ.

Ευχαριστώ πολύ.