Άρης: Ομάδα που παλεύει, μη τη φοβάσαι

Λόγοι ευπρέπειας μάλλον απαγορεύουν την… ελεύθερη έκφραση οπότε ο επιθετικός προσδιορισμός που ταιριάζει στην περίσταση είναι «παντελωνάτη» γιατί τέτοια ήταν η εμφάνιση του Άρη στο κλειστό των Άνω Λιοσίων. Σε βάθος τριετίας ή τετραετίας, συνυπολογίζοντας την αξία του αντιπάλου μαζί με την μπόλικη ποιότητα που διαθέτει μαζί με τις συνθήκες υπό τις οποίες πήγε αυτή η ομάδα να παίξει κόντρα στην ΑΕΚ, προσωπικά, δεν θυμάμαι αντίστοιχο παιχνίδι. Δεν ήταν μόνο η νοοτροπία refuse to lose που χαρακτήρισε αυτό το καταπληκτικό γκρουπ παικτών αλλά το γεγονός ότι έσκισε το μαξιλαράκι των δικαιολογιών γιατί με τις απουσίες που είχε, και να έχανε, κανείς δεν θα του έλεγε κανείς το παραμικρό.

Σ’ ένα τόσο απαιτητικό και επίπονο (ψυχολογικά και αγωνιστικά) παιχνίδι αναγκάστηκε να παίξει με δυόμισι γκαρντ καθώς εκτός των απόντων (Μποχωρίδης, Σταρκ, Φίλλιος), ο Ρομπέρτο Γκάλινατ «φορτώθηκε» νωρίς με φάουλ που έπρεπε να αποφύγει και ο Δημήτρης Κατσίβελης προσπαθεί να βρει τα πατήματά του έπειτα από την κακοδαιμονία που τον «χτύπησε» και είχε ως συνέπεια την απώλεια αγωνιστικού ρυθμού. Η ΑΕΚ το διάβασε έξυπνα και σωστά για περίπου 15 αγωνιστικά λεπτά όταν άσκησε ασφυκτική πίεση στην μπάλα, φαίνεται όμως ότι τόσες ήταν και οι δικές της αντοχές γιατί δεν το συνέχισε.

Και υπό αυτές τις συνθήκες, με τη λίστα των δικαιολογιών έτοιμη και… εγκεκριμένη, αυτό που παρουσίασε ο Άρης δεν ήταν σπάνιο αλλά σίγουρα σπουδαίο. Κυρίως από πλευράς νοοτροπίας γιατί τα υπόλοιπα είναι θέμα μέρας αλλά και αντίπαλης άμυνας. Ο δε Γιάννης Καστρίτης – να με συμπαθά – αλλά μάλλον κέρδισε τον τίτλο του «μάστερ σεφ» του διημέρου με τις τόσες αλχημείες που επιστράτευσε για να κρύψει το πρόβλημα. Υποχρεωτικά θυσίασε κάποια αγωνιστικά λεπτά για να κρατήσει ανάσες για την τελευταία περίοδο και μέσω της αύξησης του χρόνου παικτών όπως οι Περσίδης, Σλαφτσάκης προσπάθησε να (επι)δείξει το δικό του rotation μη παρεκκλίνοντας από τους βασικούς κανόνες της λογικής του οι οποίοι τον οδήγησαν στην απόφαση μη χρησιμοποίησης του Σίλβιο ΝτεΣόουζα για περισσότερα από πέντε-έξι λεπτά καθώς ο Ανγκολέζος ήταν η παραφωνία της ορχήστρας που τσίτωνε τα νεύρα με τα φάλτσα του.

Για παράδειγμα, στο +9 δεν κοίταξε την προοπτική αύξησης της διαφοράς αλλά ότι ακολουθούσε ένα ακόμη δεκάλεπτο και προχώρησε σε διαχείριση προς όφελος εξοικονόμησης ενέργειας. Το σπουδαιότερο για τον 42χρονο τεχνικό και τους συνεργάτες του δεν είναι μόνο το υψηλότατο επίπεδο ετοιμότητας και ο χαρακτήρας αυτής της ομάδας, όσο το γεγονός ότι όλοι μαζί έχουν πείσει όλους τους παίκτες με το πλάνο τους, γι’ αυτό οι υπερβάσεις εξελίχθηκαν σε καθημερινότητα. Στο διάστημα απουσίας των Μπλούμπεργκς, Σανόγκο, ο Ρόνι Χάρελ ένιωσε «μπρατσαράς», μετατράπηκε σε ελαφρύ 4αρι και τα έβαλε με τα θηρία. Χθες, καθώς υπήρχε λειψανδρία στα γκαρντ, έπρεπε να λειτουργήσει σαν… πούπουλο για να ανταποκριθεί σε κάτι εντελώς διαφορετικό αλλά εξίσου ειδικό.

Για παράδειγμα, δεν είναι εύκολο να πειστεί ένας παίκτης ότι το βασικό κομμάτι της χρησιμότητάς του είναι στην άμυνα και κατ’ επέκταση να εγκαταλείψει τις όποιες σκέψεις έχει για το… μπροστά. Αν ρίξει κανείς μια ματιά στη στατιστική του Νίκου Περσίδη δεν θα διαπιστώσει δα κάτι ιδιαίτερο αλλά τούτος έκανε εξαιρετική δουλειά στην άμυνα με αλλαγές και στη δημιουργία συνθηκών πίεσης (στον αντίπαλο) πάνω στο σουτ.

Προφανώς τα φώτα εστιάζουν στον Βασίλη Τολιόπουλο ο οποίος έκανε για πρώτη φορά (φέτος) double double και μάλλον τιμώρησε την ΑΕΚ η οποία είτε δεν έδωσε μεγάλη βάση στο πρώτο παιχνίδι είτε δεν κατάφερε να τον περιορίσει. Πριν το τζάμπολ στο κλειστό των Άνω Λιοσίων, το ρεκόρ ασίστ του «Billy» στο Πρωτάθλημα ήταν οι οκτώ που είχε δώσει και πάλι απέναντι στην ΑΕΚ στο Nick Galis Hall «αμπαλαρισμένες» από 19 πόντους. Χθες έβαλε 25 πόντους με δύο ασίστ περισσότερες αλλά μεγαλύτερη αξία έχει η ανάληψη της ευθύνης των μεγάλων σουτ που πήρε μαζί με τις αντιδράσεις του.

Ο Τολιόπουλος νιώθει ότι η ομάδα είναι «δική του», υπηρετεί με σεβασμό και ευλάβεια το αρχηγικό αξίωμα, δεν φοβάται την ευθύνη του αδιαφιλονίκητου ηγέτη αυτής της ομάδας και δεν είναι απλά ο πιο βελτιωμένος Έλληνας παίκτης της σεζόν, αλλά πρέπει να συμπεριληφθεί στις βασικές επιλογές της Εθνικής ομάδας. Για κάμποσα χρόνια του λέγανε για την άμυνα και αυτή που παίζει ο Καστρίτης εκθέτει τους επικριτές του γιατί τον στέλνει να… παίξει μπουνιές με τους ψηλούς στην αλλαγή που γίνεται στο pick n’ roll. Κι αυτός, αν και βραχύσωμος αντέχει, παρότι έχει παράλληλα την ευθύνη της δημιουργίας. Υπάρχουν βέβαια και στιγμές που «σκάει», τον συνέλαβε εξάλλου η κάμερα της ΕΡΤ στο 15’ μετά από ένα αριστερό λέι απ όπου μετά βίας βάδιζε για να πάει στο time out.

Πρόσφατα διάβασα μια καταπληκτική δήλωση του Γιώργου Μπαρτζώκα (σ. σ. «πρέπει να δρούμε, όχι να αντιδρούμε») η οποία μάλλον παραπέμπει στη νοοτροπία που πρέπει να έχουν οι ομάδες και ο φετινός Άρη τη διαθέτει. Δεν αντιδρά, αλλά δρα και φτιάχνει μόνος του το μονοπάτι στο οποίο περπατά βάσει ασφαλώς της αγωνιστικής δυναμικής του και των χρημάτων που έχει επενδύσει. Στην Ελλάδα προσπαθεί να προσπεράσει ομάδες με συντριπτικά μεγαλύτερο προϋπολογισμό και με κάποιες το έχει κάνει. Στην Ευρώπη αυτές ήδη βλέπουν την πλάτη του και μάλιστα απέχει μια νίκη (ουσιαστικά) από τα Play In παρότι στο ξεκίνημα αυτού του ταξιδιού δεν είχε οριοθετήσει τέτοιο στόχο και τον Φλεβάρη θα πάει στο Final Eight του Κυπέλλου για να ταρακουνήσει τα νερά του Κρητικού Πελάγους. Παρότι πρόκειται για μια ομάδα την οποία δεν έχει αξιώσει ακόμη ο Θεός να δουλέψει με λευκό απουσιολόγιο. Όταν όμως έχεις σωστή νοοτροπία και θέλεις να δρας, τα υπόλοιπα έρχονται…