Ο Άρης φώναξε δυνατά τη μεγάλη επιστροφή του

Αλκυονίδες μέρες προβλέφθηκαν και απόψε στο ΟΑΚΑ μοσχοβόλησε μια σπουδαία επιστροφή, σα να’ ρθε η άνοιξη με τα υπέροχα χρώματά της, τα συναισθήματα που γεννά και τη χαρά που πραγματικά άξιζε να ζήσει αυτή η ομάδα. Ναι, γιατί ο φετινός Άρης αξίζει πολλά περισσότερα απ’ αυτά που ήδη γεύεται. Είναι κάτι περισσότερο από μια ομάδα. Μια πηγή έμπνευσης για τον πιστό κόσμο του αλλά και τους ανθρώπους της καθημερινότητας και της βιοπάλης λόγω του χαρακτήρα που επιδεικνύει. Ένα σύνολο με ταυτότητα, προσωπικότητα, αγωνιστική αξιοπρέπεια και έντονο συναίσθημα αυταπάρνησης το οποίο στέκεται στιβαρά στα πόδια του παρά τις όποιες κακουχίες χρειάστηκε να διαχειριστεί στην πορεία της διαδρομής με τραυματισμούς και αρνητικά αποτελέσματα. Μια ομάδα πολεμιστών έτοιμοι να βουτήξουν στη φωτιά που θα… βάλει ο προπονητής τους κι αν αποχωρήσουν με εγκαύματα, ποσώς τους ενδιαφέρει. Μια ομάδα η οποία έφτασε στο σημείο να μην εξαρτάται από το αποτέλεσμα γιατί αυτοί που την παρακολουθούν είναι απόλυτα βέβαιοι για την προσπάθεια της κι έχουν αποδεχθεί τους κανόνες του επαγγελματικού αθλητισμού.

Εδώ βρίσκεται το σπουδαιότερο κατόρθωμα του φετινού Άρη, γι’ αυτό στη συγκεκριμένη γωνιά έχει μπει δύο φορές ο τίτλος «ομάδα που παλεύει μη τη φοβάσαι». Είναι το συναίσθημα που καλλιεργεί κι ας ξέρει και η ίδια ότι έχει να αντιμετωπίσει καλύτερες ομάδες. Το παραδέχθηκε πριν καλά-καλά κάνει τα πρώτα βήματά της στον μαραθώνιο του Eurocup αποδεχόμενη τον τίτλο του underdog κι ας έχει πιο λαμπρή και σπουδαία ιστορία από τους άμεσους αντιπάλους. Κανένας αγώνας δεν κρίνεται βάσει του χθες.

Στο ΟΑΚΑ πήγε με σκοπό να κάνει διαχείριση δυνάμεων διατηρώντας παράλληλα τη φρεσκάδα των παικτών. Γιατί, στην ιεράρχηση των αγώνων της εβδομάδας και δεδομένης της σοβαρής απώλειας του Ρομπέρτο Γκάλινατ, ήταν λογικό να τοποθετηθεί στην κορυφή ο μεθαυριανός με την Τρέντο όπου κρίνονται οι κόποι μιας χρονιάς. Αυτό γίνεται κατανοητό και από τους χρόνους συμμετοχής των παικτών. Ουδέποτε ο Νίκος Περσίδης έπαιξε 19 λεπτά. Το ίδιο ισχύει και για τον Ανδρέα Καλόγηρο ο οποίος έχασε μόλις σαράντα δευτερόλεπτα στην τελευταία περίοδο. Ο Διαμαντής Σλαφτσάκης έχει παίξει και περισσότερα από έντεκα λεπτά, ουδέποτε όμως από την ημέρα επιστροφής των Σανόγκο, Μπλούμπεργκς.

Λίγο πολύ, στην ίδια κατάσταση ήταν και ο Παναθηναϊκός ο οποίος είχε να διαχειριστεί τις δικές του απουσίες στις οποίες στάθηκε με ειλικρίνεια και ο Γιάννης Καστρίτης. Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να φέρει ένα παιχνίδι κι αυτό το +19 (10-29) στις αρχές της δεύτερης περιόδου έμοιαζε εξαιρετικά καλό για να ήταν αληθινό. Κι όμως, ήταν η αλήθεια του παιχνιδιού. Οι χαρακτηρισμοί του Εργκίν Αταμάν για την εικόνα της ομάδας του σε συνδυασμό με αυτό που παρήγαγε ο Άρης στο παιχνίδι οδήγησαν σ’ αυτή την εκκωφαντική και απίστευτη διαφορά.

Μετά άρχισαν αυτοί που κρατούν όμηρο το μπάσκετ λειτουργώντας με τρόπο σα να θέλουν να κάνουν πολιτική. Είναι η πολιτική που κατέστρεψε το άθλημα αναγκάζοντας το ευρύ κοινό να πάψει να ασχολείται λόγω απουσίας οράματος. Η πολιτική που θέλει τον ισχυρό να μην επιτρέπεται να χάσει από τον αδύναμο ακόμη και στην (αγωνιστικά) κακή του μέρα. Αυτό έγινε. Δεν επιτρέπεται σε τόσο κλειστό παιχνίδι να διαπιστώνεται τόσο μεγάλη διαφορά στις ελεύθερες βολές (29-6). Ας το ξαναδούν για να διαπιστώσουν τα κατορθώματά τους. Ας δουν και την αλλαγή των κριτηρίων από το 10-29 και μετά. Η ειλικρινής τοποθέτηση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου στον λογαριασμό του στο Instagram περιττεύει κάθε άλλο σχόλιο. Μην καταστρέφετε άλλο το άθλημα. Αφήστε τον καλύτερο να νικήσει. Αφήστε το άθλημα να αναπνεύσει. Σταματήστε να προστατεύετε τους οικονομικά ισχυρούς. Δεν θα πάθουν κάτι αν χάσουν ένα παιχνίδι. Λόγω της εξαιρετικά ανώτερης ποιότητας τους, είναι συντριπτικά πιθανό να ανταμώσουν στον τελικό. Καλύτεροι θα γίνουν αν ανέβουν αγωνιστικό επίπεδο και οι υπόλοιποι. Έσοδα θα παραχθούν και η (χαμένη) αίγλη θα επιστρέψει.

Ευτυχώς, για το ίδιο το άθλημα, στην τελευταία περίοδο ο Βασίλης Τολιόπουλος επιβεβαίωσε γιατί έχει αποκτήσει τη στόφα μεγάλου παίκτη. Δεν είναι τόσο η ευστοχία του όσο η ανθεκτικότητά του στην ανάληψη των μεγάλων ευθυνών ενός αγώνα. Έχω την αίσθηση ότι μπαίνοντας στα τελευταία λεπτά ενός αγώνα, αυτουνού η ψυχή δεν χαμογελά απλά αλλά ξεκαρδίζεται στα γέλια. Τόσο πολύ την αγαπά. Θα υπάρξουν στιγμές που θα χάσει τα σουτ. Πρόσφατα μου έλεγε για εκείνα που δεν μπήκαν στο Λαύριο, αλλά στα περισσότερα παιχνίδια τα έχει βάλει. Περισσότερο μετρά όμως το γεγονός ότι ο Τολιόπουλος έχει αποκτήσει την προσωπικότητα του ηγέτη. Θαρρώ ότι την είχε και παλιότερα, απλά χρειαζόταν περισσότερες παραστάσεις, πιο ώριμη σκέψη και κυρίως, μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.

Κι έτσι ο Άρης κέρδισε 27 χρόνια μετά τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ. Αυτή η νίκη δεν είναι πυροτέχνημα στον ουρανό γιατί από την αρχή της χρονιάς αυτός φώτισε αρκετές φορές. Αποτελεί όμως (μέρος) της δικαίωσης μιας ομάδας ανθρώπων που ήδη έχουν επενδύσει εκατοντάδες εργατοώρες για στιγμές σαν αυτή που ζουν τώρα. Η μεγαλύτερη θα έρθει εφόσον αυτή η ομάδα προκριθεί στα Play In του Eurocup.