Ο Άρης αντέδρασε ως ομάδα υψηλών στόχων

Οι διψασμένες ομάδες δεν κουβαλούν τεφτέρια, ούτε σκαρφίζονται δικαιολογίες έστω κι αν αυτές είναι αυταπόδεικτες. Στηρίζονται στον αθλητικό εγωισμό των αθλητών τους, στην προσωπικότητα που δομούν στην πορεία της αγωνιστικής περιόδου και βρίσκονται εκεί που πρέπει στις απαιτητικές περιόδους μιας σεζόν. Αυτές οι ομάδες διακρίνονται γιατί δεν βάζουν όρια στα όνειρά τους αλλά συνεχίζουν να παίζουν μ’ έναν σκοπό. Κι αν κάποια δεκαήμερα μοιάζουν διαβολεμένα, έχουν τον χαρακτήρα να τα «καταπίνουν». Αν επίσης έχουν να λογαριάσουν σοβαρές απουσίες δεν στέκονται σ’ αυτές, δεν μεμψιμοιρούν αλλά ψάχνουν τον τρόπο να τις καλύψουν. Σε κάποια παιχνίδια μπορεί να το καταφέρουν, σε άλλα όχι.

Το δεκαήμερο που πέρασε για τον Άρη ήταν το δυσκολότερο και ταυτοχρόνως πιο κρίσιμο γιατί έπαιξε την πρόκρισή του στις «12» καλύτερες ομάδες του Eurocup, κυρίως όμως τον βασικό στόχο του, την 5αδα της Stoiximan.gr Basketleague. Πριν καλά-καλά μπει σ’ αυτό έχασε τον έναν από τους δύο βασικούς εκφραστές του στην επίθεση (σ. σ. Ρομπέρτο Γκάλινατ). Δεν έψαξε δικαιολογίες, ίσα-ίσα που πέρασε εμφατικά από την έδρα της περσινής Πρωταθλήτριας Γερμανίας (Ουλμ). Μετά έγινε η πρώτη ομάδα (στην Ελλάδα) που νίκησε τον Παναθηναϊκό αλλά δεν στάθηκε σ’ αυτή. Φρόντισε να βάλει στην άκρη του δρόμου τις δάφνες που στρώθηκαν στο αεροδρόμιο «Μακεδονία» γιατί έτσι έμαθε να λειτουργεί. Με κοντή μνήμη. Μετά ήρθε η νίκη επί της Τρέντο αλλά από βαθμολογικής άποψης το σπουδαιότερο παιχνίδι της εβδομάδας ήταν το χθεσινό με τον ΠΑΟΚ.

Κανείς δεν κατάλαβε πόσες σταγόνες ενέργειας είχε η δεξαμενή. Στο πρώτο ημίχρονο, δόθηκε η εντύπωση ότι ήταν λίγες. Ο Άρης απέφυγε την επαφή, έπαιξε... ευγενική άμυνα και στην επίθεση πήρε την εύκολη λύση του τριπόντου παρασυρόμενος από την αρχική επίδοση των 5/8 προσπαθειών. Οι ψηλοί χρησιμοποιήθηκαν – και τροφοδοτήθηκαν – ελάχιστα σε σημείο να δείξουν κακοί. Κυκλοφορία μπάλας δεν υπήρχε, ούτε καν αξιοποίηση των κλεψιμάτων που έδωσαν τη δυνατότητα εύρεσης εύκολων πόντων στο transition παιχνίδι, παρά μόνο μια εμμονή στο μακρινό σουτ. Οι 1/12 προσπάθειες ήταν η τιμωρία του αλλά και το τακτικό δίδαγμα. Αυτό πήρε στα χέρια του ο Γιάννης Καστρίτης στο δεύτερο ημίχρονο, γνωρίζοντας φυσικά ότι η σωματική και ψυχική κούραση ήταν η αναπόφευκτη συνέπεια μιας σειράς εξαιρετικά δύσκολων αγώνων.

Στο δεύτερο ημίχρονο, η αντίδραση ήταν υποδειγματική. Οι ψηλοί έγιναν χρήσιμοι γιατί πήραν μπάλες, αλλά η μεγάλη αλλαγή ήρθε μέσα από την άμυνα και τον… μακρυχέρη Ρόνι Χαρέλ. Αυτό το παιδί έχει μπει στην καρδιά του κόσμου για την αυταπάρνησή του, την προσωπική θυσία που επιδεικνύει σε κάθε παιχνίδι και το γεγονός ότι θέτει εαυτόν στη διάθεση του προπονητή του δίχως να σκεφτεί ιδιαίτερα την ορθότητα των εντολών που δέχεται από τον προπονητή του. Ξέρει ότι είναι σωστές. Θα παίξει στο «4», θα κατέβει στο «2», προφανώς και στη φυσική θέση του. Μετά τον Βασίλη Τολιόπουλο αποτελεί την κορυφαία value for money φετινή επιλογή του Καστρίτη. Παρεμπιπτόντως, η αύξηση της αγοραστικής αξίας του φάνηκε πριν από περίπου έναν μήνα όταν ο προπονητής του Άρη έκανε διερευνητική επαφή με τον ατζέντη του.

Κι έτσι, ένα παιχνίδι υψηλής απαίτησης για το οποίο ο Άρης δεν είχε περισσότερες από δύο ημέρες προετοιμασίας και περιορισμένο απόθεμα ενέργειας κύλησε έτσι όπως ήθελε, με τον τρόπο που ήθελε και με το αποτέλεσμα που επίσης ήθελε. Προφανώς, όλοι αντιλαμβάνονται ότι ο αγώνας του Κυπέλλου διαφέρει. Σε άλλο γήπεδο, δίχως τη μοναδικότητα που προσφέρει το Παλέ και η οποία αποτυπώθηκε μέσα από την τρομερή ατμόσφαιρα που και πάλι δημιούργησε ο κόσμος, απέναντι στην ίδια ομάδα η οποία λογικά θα βγάλει αθλητικό εγωισμό. Δεν τίθεται ζήτημα σύγκρισης των δύο αγώνων, αυτό είπε εξάλλου και ο Γιάννης Καστρίτης. Αυτό που σίγουρα έχει αποκτήσει ο Άρης είναι την ψυχολογία αλλά και τη νοοτροπία της ομάδας η οποία δείχνει ότι ξέρει πώς να κερδίσει τα παιχνίδια.