Ματωμένες φτερούγες για τον Πόρτερ

Επιτρέψτε μου να μιλήσω κυνικά και σκληρά μήπως και καταφέρουμε να συνεννοηθούμε. Η Ελλάδα του 2024 είναι η χαρά του γυναικοκτόνου. Σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές, αυτές που περιέχουν μόνο τα καταγεγραμμένα περιστατικά και εκείνα που δεν σηκώνουν αμφισβήτηση ως προς τη σημειολογία τους, δεκατρείς γυναίκες δολοφονήθηκαν από χέρι αγροίκου «συντρόφου» μέσα στο έτος 2023.

Προσθέστε στη θλιβερή λίστα τα θύματα βάναυσης κακοποίησης που ακόμη ζουν, τους ξυλοδαρμούς που μένουν σιωπηρά κλεισμένοι ανάμεσα στους τέσσερις τοίχους, τους βιασμούς, τα κρούσματα παιδεραστίας, την κατ’ οίκον τρομοκρατία, τη λεκτική βία, τις απειλές, όλα όσα μένουν κρυφά και δεν φτάνουν ποτέ σε επίπεδο καταγγελίας, βάλτε στην εξίσωση τις γυναίκες που φοβούνται βάσιμα ότι ο άνθρωπος που κοιμάται δίπλα τους θα είναι ο επόμενος θύτης και θα καταλήξετε στο συμπέρασμα με το οποίο ξεκίνησα αυτό το πένθιμο κείμενο.

Η Ελληνίδα του 2024 ζει σε καθεστώς τρόμου, το οποίο υποδαυλίζεται από τη συχνά αδρανή και ενίοτε αντιδραστική δικαιοσύνη (που αφήνει να κυκλοφορούν ελεύθεροι οι Λιγναδαίοι και σχεδόν όλοι οι βιαστές της 12άχρονης του Κολωνού, κατάδικοι και μη), τη συνήθως αδρανή και συχνά συνένοχη αστυνομία (που επεμβαίνει μόνο όταν βλέπει ποτάμια αίματος και επανδρώνει με επιφανή στελέχη της πολυάριθμα κυκλώματα μαστροπείας), την επιλεκτικά ευαίσθητη και κατά κανόνα αναίσθητη Πολιτεία (που νομοθετεί εκτρωματικούς ποινικούς κώδικες και επιβραβεύει με αξιώματα ανθρώπους που έχουν λερωμένο ποινικό μητρώο), εννοείται και την δημοσιογραφία των βαμπίρ, τη διψασμένη για σπέρμα και αίμα, αλλά φτηνή στο αλεύρι όταν οφείλει να στηλιτεύσει υψηλά ιστάμενους βουτηγμένους στα πίτουρα της αμαρτίας.

Γυναίκες που έκαναν το λάθος να καταφύγουν στις αρχές δολοφονήθηκαν στο κατώφλι αστυνομικών τμημάτων, βιάστηκαν σε μπουντρούμια χτισμένα για να μπαγλαρώνουν φονιάδες, υποχρεώθηκαν σε σιωπή ξκαι αναδίπλωση υπό την απειλή διαπόμπευσης ή και σωματικής βλάβης, κάθισαν ακόμη και στο εδώλιο του κατηγορουμένου όταν τόλμησαν να τα βάλουν με μεγαλόσχημους.

Ο ενοχότερος από τους ενόχους είναι συχνά ο κυρ Παντελής ή η κυρά Κατίνα της διπλανής πόρτας. Δοκιμάστε να ανοίξετε συζήτηση για γυναικοκτονία ή βιασμό με τη μητέρα σας ή με τον πατέρα του φίλου σας και θα ακούσετε τα ίδια που άκουσα και εγώ από χείλη αγαπημένου προσώπου: «Ποιος ξέρει τι του έκανε το πουτανάκι, για να τον φέρει στο αμήν και να τον αναγκάσει να τη σκοτώσει».

Ελάτε τώρα, που ξαφνιάζεστε. Η δική σας η μάνα το ξεστόμισε είπε, εν χορώ με τη δική μου. Τις βουλευτάδες, τους δικαστάδες, τους αστυφύλακες, τους δημοσιογράφους, εμείς τους γαλουχήσαμε όλους, όπως και τους δολοφόνους και τους βιαστές. Δεν έπεσαν ουρανοκατέβατοι στην κοινωνία μας από κάποιον ξένο πλανήτη.

Σε αυτή τη χώρα της ασυδοσίας και της ατιμωρησίας, όπου σχεδόν όλα επιτρέπονται και σχεδόν όλα συγχωρούνται, ιδίως αν το κοστούμι και η γραβάτα του δράστη έχουν το κατάλληλο χρώμα, η ομάδα μπάσκετ του ΠΑΟΚ, που δεν έχει δα το παραμικρό βαθμολογικό κίνητρο ως άλλοθι, θεώρησε σωστό να προσλάβει έναν Αμερικανό αθλητή ο οποίος ομολόγησε στην εισαγγελία ότι υπήρξε ένοχος κακοποίησης της συντρόφου του.

Ο Κέβιν Πόρτερ τζούνιορ, που τον άλλο μήνα κλείνει τα 24 του, είναι αστέρι στο παρκέ, όπου είχε μέσο όρο σχεδόν 20 πόντους στο περυσινό ΝΒΑ και κρίθηκε αντάξιος ενός συμβολαίου 82 εκατομμυρίων δολαρίων. Πίσω από την ερμητικά κλειστή πόρτα του σπιτιού του, όμως, αποδείχθηκε νταής και τραμπούκος.

Τιμωρία αποκλεισμού δεν κουβαλάει και πιθανότατα δεν θα κουβαλήσει ποτέ αν κρίνω από την παρόμοια περίπτωση του Μάιλς Μπρίτζες, αλλά τελεί υπό εξοστρακισμό από την κοινότητα του ΝΒΑ, αφού αποδεσμεύθηκε από την ομάδα που έχει τα δικαιώματά του και δεν βρήκε άλλη πρόθυμη να τον περιμαζέψει. Βάσει κανονισμού θα εισπράξει περίπου 16 από τα 82 εκατομμύρια του συμβολαίου του, αλλά πολλά από αυτά θα φύγουν σε δικηγόρους, χώρια τα «διαφυγόντα κέρδη» των ετών που έρχονται.

Στην απεγνωσμένη προσπάθειά του να κάνει μία καινούρια αρχή την επόμενη σεζόν, πιθανότατα στη γενναιόψυχη Ευρώπη ή στη γενναιόδωρη Κίνα αν όχι πιο κοντά στο σπίτι του, ο Πόρτερ έδωσε εντολή στον μάνατζέρ του να ανιχνεύσει την αγορά και να αποδεχθεί την πρώτη πρόταση που θα πέσει στο ραγισμένο τραπέζι του.

Ο ΠΑΟΚ ήρθε από το πουθενά, με μία προσφορά που αγγίζει τα όρια του ανεξήγητου, μολονότι οικονομικά ασήμαντη. Τι κέρδος θα έχει αυτό το προσφυγικό σωματείο, με την πρόσληψη ενός αθλητή στιγματισμένου για κακοποίηση και βίαιη παρενόχληση; Τι είδους άσυλο είναι αυτό που προσπερνάει και αγνοεί ένα από τα χειρότερα αδικήματα που μπορεί να σκεφτεί ανθρώπου νους; Τι είδους παράδειγμα δίνει ο «Δικέφαλος» στους νεαρούς και λιγότερο νεαρούς φίλους του;

Ο Πόρτερ πληροφορήθηκε προφανώς ότι αυτή η γωνιά του πλανήτη είναι το βασίλειο της έμφυλης και έκφυλης βίας και έβγαλε εισιτήριο για Θεσσαλονίκη. Ποιος ξέρει, ίσως να συναντήσει και τους βιαστές της Γεωργίας Μπίκα, σε κάποια νυχτερινή εξόρμηση. Όποιοι και αν είναι, όπου και αν βρίσκονται. Α, ξέχασα, δεν υπάρχουν.

Προσοχή, δεν μιλάμε εδώ και εθισμούς, τύπου Ρόι Τάρπλεϊ ή Ρίτσαρντ Ντούμας, που στο κάτω κάτω αποτελούν ασθένειες, αλλά για εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου. Η γραμμή της «δεύτερης ευκαιρίας» είναι τραβηγμένη λίγο παρακάτω από εκεί που τη χάραξε ο ΠΑΟΚ και πάντως θα πρέπει να αποτελέσει συνάρτηση με τις υποχρεώσεις του Πόρτερ σε προγράμματα σωφρονισμού.

Οι αναλύσεις για την αναμφισβήτητη μπασκετική αξία του Κέβιν Πόρτερ τζούνιορ είναι σωστές και παράλληλα εκτός θέματος. Πριν συμπληρωθεί 24ωρο από την ανακοίνωση της πολύκροτης μεταγραφής, πρωταπριλιάτικης αλλά πέρα για πέρα αληθινής, ένα νέο κορίτσι κατακρεουργήθηκε από τον δολοφόνο πρώην σύντροφό της μπροστά στην εξώπορτα του αστυνομικού τμήματος όπου είχε καταφύγει για να σωθεί από τα νύχια και από τις λεπίδες του.

Στη χώρα όπου η γυναικοκτονία τείνει να γίνει εθνικό σπορ, όπως και η ατιμωρησία, δεν υπάρχει χώρος για επιδείξεις αναισθησίας καμουφλαρισμένες σε «χειρονομίες επιείκειας». Λυπάμαι που το λέω, αλλά οι φτερούγες που άνοιξε το μπάσκετ μας για τον Κέβιν Πόρτερ τζούνιορ είναι ματωμένες.

Σε ένα ιδανικό κόσμο, ο ΠΑΟΚ θα ματαίωνε την -αγωνιστικά ανούσια- μεταγραφή με το πρώτο άκουσμα της θηριωδίας των Αγίων Αναργύρων. Kαι θα έντυνε το "παλατάκι" της Πυλαίας στα χρώματα της ροζ σημαίας που φιλοτέχνησε στη Νέα Υόρκη η άλλοτε γειτόνισσά μου, η Γεωργία Λαλέ.

* Περισσότερα, στο εβδομαδιαίο, παλαιάς σχολής podcast μας με τον Δημήτρη Κωνσταντινίδη, ονόματι Old School. Θα το βρείτε με ένα κλικ σε αυτό εδώ το λινκ.