Άρης: Ένα ημίχρονο ποτέ δεν είναι αρκετό

Αν το πρώτο ημίχρονο ήταν αντίστοιχο του δευτέρου, τότε προφανώς η έλλειψη ουσιαστικού κινήτρου θα ήταν στα headlines, όπως συνέβη δηλαδή σε άλλες περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα στην OPAP ARENA πριν από μία εβδομάδα ή στο «Καραϊσκάκη» πολύ νωρίτερα. Χθες όμως, αυτό που κόστισε περισσότερο στον Άρη δεν ήταν τόσο οι διαφορετικοί στόχοι που τον χωρίζουν με τις τέσσερις ομάδες που διεκδικούν τον τίτλο του Πρωταθλητή, όσο το γεγονός ότι καιρό τώρα δεν έχει αγωνιστική συνέπεια όχι μόνο από ημίχρονο σε ημίχρονο αλλά ακόμη και στη διάρκειά τους. Προφανώς η πίεση της ΑΕΚ ήταν αναμενόμενη γιατί πάνω σ’ αυτή βασίζεται το μοντέλο ποδοσφαίρου το οποίο πρεσβεύει, κυρίως όμως επειδή ένιωσε ότι ήταν πολύ κοντά στην απώλεια βαθμών όπως συνέβη δηλαδή στην τελευταία αγωνιστική της κανονικής διάρκειας του Πρωταθλήματος, με κίνδυνο εκτροχιασμού.

Η ΑΕΚ επένδυσε στην πίεσή της και ουσιαστικά έβαλε τον Άρη σ’ ένα δωμάτιο στο οποίο έχει μπει κάμποσες φορές, αυτό του πανικού. Εν αντιθέσει με το πρώτο ημίχρονο όπου είχε θαυμαστή ισορροπία σαν ομάδα, έναν μαέστρο στο κέντρο ονόματι Μανού Γκαρθία και επιθετικότητα μέσα από την καλή συνεργασία του τελευταίου με τον Βλάντιμιρ Νταρίντα. Στη διάρκεια αυτού το πρόβλημά του ήταν ο έλεγχος των άκρων κι εν μέρει αυτό ξεπεράστηκε όταν ο Βαλεντίνο Φατόρε πήγε στην πλευρά που ξέρει (δεξιά) και ο Μάρτιν Μοντόγια άρχισε να παλεύει με τον MVP του αγώνα, τον Νορντίν Άμραμπαντ. Η δε επιλογή του αντιπάλου με το δίδυμο των (ελαχίστως δημιουργικών) Σιμάνσκι, Γιόνσον μάλλον άπλωσε βολικά το βούτυρο στο ψωμί των κεντρώων του Άρη καθώς από εκεί ο κίνδυνος ήταν χαμηλότερου επιπέδου και παράλληλα ξεκινούσε το παιχνίδι μετάβασης.

Μόνο που ο Άρης του πρώτου ημιχρόνου δεν είχε καμία σχέση με αυτόν του δευτέρου καθώς χάθηκε αυτή η ισορροπία στον άξονα και παράλληλα η επιθετικότητα. Υπό την πίεση της ΑΕΚ, ο Μοντόγια δεν ήταν το ίδιο αποτελεσματικός και μαζί με τον Γιακούμπ Μπράμπετς δεν προνόησαν την κίνηση του Σιντιμπέ στη φάση του πρώτου τέρματος της ΑΕΚ. Εκεί γύρισε το παιχνίδι υπό την έννοια ότι μετά την ισορροπία του πρώτου ημιχρόνου, οι φιλοξενούμενοι είχαν κυριαρχική υπεροχή κι έτσι ξέμεινε ο Λευτέρης Χουτεσιώτης να παλεύει με τα κύματα στη δική του… performance career που γράφουν και οι Αμερικάνοι. Ο Άρης δεν μάτσαρε τα τρεξίματα, κυρίως όμως έχασε ολοκληρωτικά τη μάχη του κέντρου. Κι όταν έφτασε η στιγμή του φρεσκαρίσματος, εκεί φάνηκε η ποιοτική απόσταση που χωρίζει τις δύο ομάδες. Ο Ματίας Αλμέιδα έφερε από τον πάγκο τους Αραούχο, Πινέδα, Λιούμπισιτς και Φερνάντες ενώ ο Άκης Μάντζιος δεν είχε (ποιοτικά) αντίστοιχες απαντήσεις.

Οι απουσίες που κόστισαν για τον Άρη δεν ήταν τόσο αυτή του Χουλιάν Κουέστα γιατί ο Λευτέρης Χουτεσιώτης έκανε ίσως και καλύτερο παιχνίδι από τον Ισπανό. Για πολλοστή φορά αποδείχθηκε ότι στον Άρη υπάρχει μεγάλη διαφορά ποιότητας μεταξύ συγκεκριμένων βασικών ποδοσφαιριστών με τους αντικαταστάτες του. Εκεί που χρειάζεται ηρεμία και διαχείριση στην άμυνα, τίποτε από τα δύο δεν υπάρχει απόντος του Φαμπιάνο Λέισμαν. Η δε δεξιά πλευρά είναι εντελώς διαφορετική όταν λείπουν οι Οντουμπάτζο, Σουλεϊμάνοφ. Και σα να μην έφταναν αυτά, ήρθαν και οι αναγκαστικές αλλαγές των Βερστράτε, Νταρίντα οι οποίοι κράτησαν το κέντρο στο πρώτο ημίχρονο.

Κι έτσι αποδείχθηκε κάτι ευνόητο, δηλαδή ότι, ένα ημίχρονο ποτέ δεν είναι αρκετό. Δεν ήταν και με τον Ολυμπιακό στο «Καραϊσκάκη» στην κανονική διάρκεια. Μπορεί να αποδειχθεί επαρκέστατο απέναντι σε ομάδες που κατοικοεδρεύουν από την 6η έως και την τελευταία θέση, όχι όμως απέναντι σ’ αυτούς που διεκδικούν Πρωτάθλημα και παίζουν κάθε παιχνίδι σαν να είναι το τελευταίο της ζωής τους…