Άρης: Ο Πειραιώτης που έγινε... καρντάσης

Ο φάκελος εκείνης της νύχτας άνοιξε σήμερα (11/6) το απόγευμα στον αέρα του Metropolis 95.5, με αφορμή το «εις το επανιδείν» που αντάλλαξαν Άρης και Γιώργος Σιγάλας καθώς ο τελευταίος ετοιμάζεται για τη σπουδαιότερη πρόκληση στην προπονητική καριέρα του αναλαμβάνοντας την τεχνική ηγεσία του Κολοσσού Ρόδου ως κύριος εκφραστής ενός τριετούς πλάνου. «Αμαρτία εξομολογουμένη, αμαρτία ουκ έστι», οπότε η ομολογία περί υποκειμενικότητας στις αράδες που ακολουθούν μπορεί να συγχωρεθεί.

Ο λεγάμενος ουδέποτε υπήρξε επικοινωνιακός, πολλώ δε μάλλον δημοσιογραφικός. Ίσα-ίσα που με την περιορισμένη ωριμότητα σκέψης ενός (τότε) 22χρονου νεαρού σαν και του λόγου μου αντιλήφθηκα, εκείνο το καλοκαίρι του ’98, ότι φρόντιζε πάντα για τη διατήρηση αποστάσεων (ασφαλείας) με τον Τύπο. Αυτό που δεν θα μπορούσα να φανταστώ – και το παραδέχθηκε στη διάρκεια της σημερινής συζήτησης – είναι ότι ένας γνήσιος Πειραιώτης θα γινόταν «καρντάσης» υπηρετώντας όλη τη βαρύτητα του προσδιορισμού. Ο όρος «καρντάσης» είναι αυστηρά σαλονικιώτικος. Οι νέες γενιές τον αφαίρεσαν ολοκληρωτικά από το λεξιλόγιό τους, για τις παλαιότερες όμως υποδήλωνε κάτι ξεχωριστό.

Εκείνη η νύχτα ήταν στο μυαλό μου από εκείνο το μεσημεράκι ενός Σαββάτου όπου ως καλεσμένος στην εκπομπή «The Game» της ΕΡΤ3, έγινε κουβέντα για στιγμές – στην καριέρα του στον Άρη – που τον σημάδεψαν. Παρακολουθώντας τη συζήτηση, θυμήθηκα εκείνη τη βραδιά με τη Βαλένθια στο Παλέ, στα τελειώματα του Μάρτη του 1998, όταν η «ρουφιάνα» η μπάλα δεν έμπαινε με τίποτε στο καλάθι με συνέπεια μια ήττα (αποκλεισμού από τον τελικό του Κυπέλλου Σαπόρτα).

Εκείνος ο αγώνας παραμένει χαραγμένος ως μία από τις μεγαλύτερες αθλητικές αδικίες, όπως διατηρείται και η δική του παλικαρίσια στάση για την προστασία των υπολοίπων από το οργισμένο πλήθος. Το ηχηρό χτύπημα του στήθους μπροστά στην κερκίδα των εξαγριωμένων οπαδών και το περιβόητο «χτυπήστε εμένα». Θεώρησα ότι επρόκειτο για αφελέστατη αντίδραση της στιγμής αλλά ένα μισάωρο μετά διαπίστωσα ότι ο τύπος δεν χαμπάριαζε κανέναν και τίποτε. Στους εκατοντάδες που τον περίμεναν στον περιβάλλοντα χώρο, υποθέτοντας απόδραση από την πίσω πόρτα, αυτός εμφανίστηκε στην κεντρική είσοδο, στιβαρός και αποφασισμένος. Το μίσος της στιγμής μετατράπηκε σε αγάπη μιας ζωής. «Ήταν άδικη η αντίδραση του κόσμου. Θυμάμαι ήρθε ο συγχωρεμένος ο Βασίλης Βουρτζούμης και ‘λέει παιδιά θα βγείτε από την άλλη πόρτα και θα περιμένετε γιατί υπάρχει κόσμος έξω’. Εκεί δημιουργήθηκε η όποια σχέση μου με τους φίλους του Άρη αλλά και γενικά με τη Θεσσαλονίκη. Πράγματι ήταν μια συγκλονιστική στιγμή», παραδέχθηκε σήμερα.

Άρης και Σιγάλας αποχαιρετήθηκαν στα τέλη της ίδιας δεκαετίας για να ανταμώσουν ξανά στις αρχές της νέας χιλιετίας νιώθοντας το όνειρο της επιστροφής στην Euroleague. «Θεωρώ ότι όταν είσαι πρώτος προπονητής, οι συγκινήσεις είναι τεράστιες. Εμείς ως βοηθοί πρέπει να έχουμε πιο καθαρό μυαλό δίχως σκαμπανεβάσματα στα συναισθήματα μας. Ως παίκτης θα ξεχωρίσω τη χρονιά (2005-06) που πετύχαμε να παίξουμε σε ένα τελικό Ευρώπης, να παίξουμε και στην Ευρωλίγκα. Είχαμε τρομερή ομάδα, ήμασταν μια οικογένεια και στη συνέχεια είχαμε πρωταγωνιστικό ρόλο στο πρωτάθλημα και σταθήκαμε και επάξια στην Ευρωλίγκα», είπε.

Κάτι αντίστοιχο έγινε και στην τελευταία διετία όπου η φιλοσοφία του ταίριαξε με την αντίστοιχη του Γιάννη Καστρίτη. «Ήταν δύο δυνατά και ωραία χρόνια με τρομερές εμπειρίες. Έκανα νέες φιλίες. Γνώρισα τρεις τρομερούς ανθρώπους, τον κόουτς, τον Σωτήρη και τον Χρήστο, γίναμε και φίλοι και αυτό μετράει. Πέρυσι και φέτος υπήρχε μια εμπειρία παραπάνω από εμένα και από τον Καστρίτη, ο οποίος όσο περνούν τα χρόνια θα γίνεται πιο έμπειρος και πιο κατασταλαγμένος στις απόψεις του. Η η ομάδα έγινε πιο δυνατή σε όλα τα επίπεδα. Οι γρήγορες αλλαγές δεν βοηθούν ούτε οι τρομοκρατικές καταστάσεις. Μην κρυβόμαστε, αυτό το μοντέλο στον Άρη, ο οποίος εμπιστεύτηκε έναν άνθρωπο και συνεχίζει να τον εμπιστεύεται, πέτυχε».

Επί του τελευταίου δεν χωρά αμφιβολία, είναι όμως και ζήτημα συνολικής ικανότητας καθώς – κάθε χρόνο – ο Άρης βγάζει από… τη μύγα ξύγκι. Δεν είναι μόνο οι διαδοχικές οικονομικές επιλογές οι οποίες εξελίσσονται σε εξαιρετικές, όσο και η αγωνιστική εξέλιξη που χαρακτηρίζει τους αθλητές. Σαν δηλαδή τον Βασίλη Τολιόπουλο με τον οποίον ο Σιγάλας αφιέρωσαν δεκάδες εργατοώρες για να φτάσει ο 28χρονος γκαρντ στο καταπληκτικό (φετινό) step up. «Θα έλεγα ότι επιβραβεύτηκε ο αγώνας του Βασίλη όλ’ αυτά τα χρόνια. Οι φετινές εμφανίσεις του ήταν πιο ώριμες, πιο μεστές και με μπασκετική σοφία. Δεν έχασε το τσαγανό του. Κατάλαβε ότι πρέπει να σεβαστεί τον εαυτό του, να δουλέψει πιο σοβαρά και να ακούει περισσότερο. Καλό του έκανε. Η νέα πρόκληση είναι ότι θεωρείται στους κορυφαίους και νιώθω ότι θα θέλει να παραμείνει στους κορυφαίους, όπου εδώ βρίσκεται και το δυσκολότερο κομμάτι».

Φεύγοντας από τον Άρη, ο Σιγάλας δεν έχει απωθημένα, αλλά ένα σωρό ευχάριστες αναμνήσεις μαζί με την αίσθηση ικανοποίησης ότι έπιασαν τόπο οι εκατοντάδες ώρες στο παρκέ. Τούτο δεν αφορά μόνο το αγωνιστικό αποτέλεσμα του Άρη αλλά και τη δική του προαγωγή. Δεν το συζητήσαμε ποτέ, θαρρώ όμως ότι η προπονητική – ως ένα βαθμό – τον είχε γεμίσει πίκρες δίχως τελικώς να τα παρατήσει. Πεισματάρης σαν είναι, επέμεινε, και η ανάληψη της συνολικής ευθύνης, ως πρώτος προπονητής στην Basket League, ήταν ένας από τους στόχους του. Παραδέχεται και ο ίδιος ότι πλέον είναι σοφότερος, πιο ώριμος αλλά και κατασταλαγμένος σε σχέση με την προηγούμενη φορά.

Κι έμεινε ο προβληματισμός ο οποίος ανήκει περισσότερο στο δικό μου μυαλό, χρόνια τώρα. Στην παρέλαση επενδυτών που παρατηρείται στα τελευταία χρόνια στο εύρος του επαγγελματικού αθλητισμού, μια ομάδα με λαμπρή παράδοση και ιστορία και γεμάτο γήπεδο, παραμένει σε καθεστώς αναζήτησης κι ας είναι από τα ισχυρότερα brands του ελληνικού αθλητισμού. «Ο Άρης μπορεί να ελπίζει κάθε χρόνο για καλύτερα. Έχουν μπει όλα σε μια σειρά και έτσι πρέπει να συνεχίσει. Το επόμενο στάδιο είναι η καθημερινότητα μιας ομάδας…Ο Άρης έχει και τον κόσμο γιατί έχει το πιο ενδιαφέρον κοινό. Αυτό που συμβαίνει στο Αλεξάνδρειο δεν γίνεται αλλού», είπε αλλά το ερώτημα παρέμεινε. «Όλο αυτό είναι σε καλό δρόμο τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Φαίνεται πια από τους ανθρώπους που εμπιστεύονται τον Άρη ως σύλλογο και μέσα από τις συνεργασίες σε εμπορικό επίπεδο. Θέλει δουλειά γιατί κάποιοι πόνεσαν, αυτό ακούστηκε προς τα έξω και επηρεάστηκαν κάποιοι. Έγιναν άσχημα πράγματα. Θέλει τον χρόνο του, όλα είναι σε μια καλή πορεία». Ίδωμεν…