Επαγγελματική διαιτησία και όποιος γκρινιάζει μετά κακό του κεφαλιού του

• Μονόδρομος για το καλό του ίδιου μπάσκετ
• Αν δεν δοκιμαστεί, δεν θα το μάθουμε ποτέ...

Τώρα θα αναρωτιέστε. «Τι έπαθε αυτός; Ξύπνησε ένα πρωί και του ήρθε να γράψει για τη διαιτησία χωρίς να συντρέχει κάποιος ιδιαίτερος και συγκεκριμένος λόγος;»

Όχι. Σαφέστατα και όχι. Πρόκειται για ένα θέμα που συζητείται επί καθημερινής βάσης και επειδή ακριβώς δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος, αποφάσισα να παραθέσω τον προβληματισμό μου. Μάλλον για να ακριβολογώ, όλοι είδαμε το ντέρμπι των «αιωνίων» στην Euroleague. Τι είδαμε; Ματσάρα! Κανείς δεν μίλησε για τη διαιτησία. Και ιδού τα αποτελέσματα. Αν θα μπορούσαν να γίνουν λάθη; Σαφέστατα. Όμως η Euroleague ενεργεί διαφορετικά και... επαγγελματικά. Και θα σας εξηγώ πιο κάτω τι εννοώ.

Όπως όλοι γνωρίζουν, τις περισσότερες φορές το θέμα «διαιτησία» κλέβει την παράσταση από το ίδιο το άθλημα. Και συνήθως με αρνητικό πρόσημο. Σπάνια άπαντες είναι χαρούμενοι, ιδίως ύστερα από κάποιο μεγάλο ματς ή κάποιο ντέρμπι.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Άλλοτε επειδή δίνονται αφορμές, άλλοτε επειδή επανέρχονται στο μυαλό διάφορα (και πολλά) ματς, με τα παράπονα να διαδέχθηκαν το ένα το άλλο και όχι μόνο από μία ομάδα και άλλοτε επειδή ολοένα και φαίνονται προβλήματα τα οποία αποτρέπουν τον απλό φίλαθλο, τον παίκτη, τον προπονητή, τον παράγοντα να ασχοληθούν μόνο με το μπάσκετ ως μπάσκετ.

Πραγματικά όσο και αν γυρίσω τον χρόνο πίσω δεν μπορώ να βρω κάποιον που να μην έχει παράπονο για κάτι. Διαχρονικά γίνεται αυτό και θα συνεχίσει να γίνεται εάν και εφόσον δεν αλλάξουν ριζικά τα πράγματα. Και όταν λέμε ριζικά, εννοούμε... ριζικά. Σαν να βγάζει ένας οδοντίατρος το δόντι από τη ρίζα του και να εμφυτεύει ένα καινούργιο.

Μονόδρομος για το καλό του ίδιου μπάσκετ

Το ερώτημα έχει να κάνει με τον τρόπο τον οποίο θα αλλάξει η κατάσταση. Θυμάστε ένα παλιό σλόγκαν διαφήμισης που έλεγε «έχω δοκιμάσει τα πάντα, δεν γίνεται τίποτα....» Ε, όπου ήταν το όνομα του προϊόντος θα συμπληρώσω εγώ την... απάντηση του σποτ: «Επαγγελματική διαιτησία δοκίμασες; Δοκίμασε και θα δεις». Μπορεί και να μην δούμε και τίποτα, έτσι; Όμως εάν δεν δοκιμαστεί και αυτή η λύση πώς είναι δυνατόν να γνωρίζουμε;

Θεωρώ ότι ίσως και να είναι η λύση στα προβλήματα, τη μίρλα, τα παράπονα, τον «χαρτοπόλεμο» των ομάδων, τους τσακωμούς, την αμφισβήτηση και οτιδήποτε άλλο «κλέβει» τη λάμψη από το ίδιο το μπάσκετ. Μιας και έπιασα μερικές διάσημες ρεκλάμες από το παρελθόν θυμάστε αυτή που έλεγε «αγαπάς την Ελλάδα; Απόδειξη!». Οι γεννημένοι στα τέλη των 70's, αρχές των 80's φαντάζομαι θα γνωρίζουν. Ε θα την παραφράσω και θα πω «αγαπάς το μπάσκετ; Απόδειξη».

Μπορείτε να φανταστείτε ποιος άλλος θα μπορούσε να γίνει χαρούμενος εάν περάσει η διαιτησία στα χέρια της Stoiximan GBL και των ομάδων; Η ίδια η ΕΟΚ. Θα βγάλει από πάνω της αυτόν τον βραχνά και η εκάστοτε διοίκηση όπως τώρα αυτή του Βαγγέλη Λιόλιου (ή θα μπορούσε να ισχύσει και από πιο παλιά, επί εποχής Γιώργου Βασιλακόπουλου) θα απαλλαγεί από ένα δυσβάσταχτο βάρος. Αφήστε που στη συνέχεια κανείς δεν θα μπορεί να (του/ς) πει τίποτα. Η Ομοσπονδία θα συνεχίσει το υπόλοιπο έργο της στρέφοντας ολοκληρωτικά το ενδιαφέρον της στο Αναπτυξιακό, στις Εθνικές κατηγορίες και οπουδήποτε αλλού χρειαστεί, ενώ την ίδια ώρα όλα τα παράπονα που -έτσι και αλλιώς- θα υπάρχουν μετά θα μεταβιβάζονται (και θα μένουν αδιάβαστα) στα «ανεπιθύμητα» του mailbox.

Κακά τα ψέματα. Εκτός ελαχίστων περιπτώσεων η διαιτησία δεν είναι καλή. Οι διαιτητές δεν είναι καλοί ή τέλος πάντων θα μπορούσαν να είναι πολύ καλύτεροι. Χρειάζεται ένα γερό ηλεκτροσόκ. Το να γίνει η διαιτησία επαγγελματική μόνο καλό θα κάνει. Τόσο στους ίδιους τους διαιτητές οι οποίοι ακούνε τα... εξ αμάξης κάθε εβδομάδα, όσο και (πολύ περισσότερο) στο ίδιο το μπάσκετ. Στην τελική χαζοί είναι εκεί στην Ισπανία που έχουν επαγγελματική διαιτησία και διαθέτουν το καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης; Δεν ξέρουν εκεί όπου όλες οι ομάδες μπορούν να κερδίσουν η μία την άλλη και ξέρουμε μόνο εμείς; Δεν λέω. Η Ελλάδα διαθέτει τρομερή μπασκετική παιδεία ωστόσο πρέπει να την χρησιμοποιήσει με τον σωστό τρόπο ή εν πάση περιπτώσει μ' έναν τρόπο που θα βρίσκεται προς την (πιο) σωστή κατεύθυνση.

Αν δεν δοκιμαστεί, δεν θα το μάθουμε ποτέ...

Παναθηναϊκός και ΠΑΟΚ έχουν εκφραστεί δημόσια και έχουν ταχθεί υπέρ της επαγγελματικής διαιτησίας. Και θαρρώ ότι στο (άμεσο) μέλλον θα γίνει και με άλλες ομάδες. Δεν πρέπει να ξεχνάμε κάτι. Μπορεί να μην έχουμε το καλύτερο πρωτάθλημα στην Ευρώπη αλλά έχουν δύο από τις καλύτερες, αν όχι τις δύο καλύτερες, ομάδες της Ευρώπης. Μιλάμε για πακτωλό εκατομμυρίων μέσα στις τέσσερις γραμμές των παρκέ. Για υψηλές επενδύσεις. Ποιος ο λόγος να «τρώγονται» μεταξύ τους ύστερα από κάθε (ή σχεδόν κάθε) ντέρμπι; Και γνωρίζετε και εσείς πολύ καλά ότι αυτό δεν πρόκειται να σταματήσει ποτέ.

Τώρα θα μου πείτε: «Καλά ρε μεγάλε και που ξέρεις ότι θα σταματήσει με την Επαγγελματική Διαιτησία;» Όχι. Δεν το ξέρω. Κανείς δεν το ξέρει. Κανείς δεν μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά. Όμως όπως ανέφερα και πριν εάν δεν δοκιμαστεί δεν θα το μάθουμε ποτέ και θα μένουμε σε αυτήν την ίδια, ενίοτε και αρρωστημένη, κατάσταση.

Στην τελική με την Επαγγελματική Διαιτησία θα γίνουν κινήσεις για τη βελτίωση των ίδιων των διαιτητών με γνώμονα και το καλύτερο του αθλήματος. Θα υπάρχουν νέα πρόσωπα. Νέα προγράμματα επιμόρφωσης. Εξελιγμένη εκπαίδευση των διαιτητών. Κρίση. Τιμωρίες. Δημόσια Αξιολόγηση. Δεν λέω ότι δεν γίνεται αλλά να γίνεται με επίσημες ανακοινώσεις. Όπως κάνει και η Euroleague ύστερα από κάποιο παιχνίδι όπου υπήρχαν παράπονα. Και τα λέω τώρα. Όχι μετά από φαλτσο-σφυρίγματα που θα φέρουν θύελλα αντιδράσεων ή από κάποιον μελλοντικό «χαρτοπόλεμο» διοικήσεων.

Ποιος δεν θα τα ήθελε όλα αυτά για το καλό του ελληνικού μπάσκετ; Θέλω να πιστεύω ότι εν λόγω ερώτημα είναι μόνο ρητορικό...