Άρης: Αυτοί που κάνουν πολλά και λένε λίγα…

Την περασμένη εβδομάδα ήταν ο Γιάννης Μπουτάρης, στραβά ξεκίνησε και τούτη με την απώλεια του Θανάση Πλιάκη. Καμία δεσμίδα χρήματος δεν θα μπει σε ζυγαριά ούτε θα συγκριθούν τα εκατοντάδες εκατομμύρια δραχμών που έβγαλε ο πρώτος από την τσέπη του – κατά την εποχή της Αυτοκρατορίας – με το απροσδιόριστο ποσό με το οποίο χρηματοδότησε ο δεύτερος την ΚΑΕ Άρης στα επονομαζόμενα (δεύτερα) πέτρινα χρόνια.

Ο Γιάννης Μπουτάρης είπε το αμίμητο… «τα ακριβά γούστα πληρώνονται, κύριοι» όταν πέταξε τις συναλλαγματικές των 400 εκατ. δραχμών στο μεγάλο τραπέζι (των συσκέψεων) του ΑΣ Άρης, αποφασίζοντας την οριστική απεμπλοκή του από τον σύλλογο και απομακρύνθηκε με περηφάνια έχοντας επιτελέσει το θαυμαστό έργο του.

Επρόκειτο για την προσωπική δέσμευση των μελών του δ. σ. απέναντί του αλλά αυτός με μία κίνησή του, τους απήλλαξε από μπελάδες και βραχνάδες. Πρόσφατα, ο Βύρων Δασύλας, τότε γενικός γραμματέας του ΑΣ Άρης, δεν υποστήριξε απλά, αλλά επιχειρηματολόγησε στιβαρά ότι δύναται ανά πάσα στιγμή να αποδείξει ότι… «ο Μπουτάρης έβαλε 850 εκατομμύρια δραχμές στον Άρη». Ήταν «παρών» εξάλλου στην περιβόητη σύσκεψη. Μεταξύ μας, τα λεφτά που έβαλε ήταν περισσότερα.

Έχοντας διαφορετικές αντιλήψεις, πολιτικές πεποιθήσεις και συνήθειες, σε επίπεδο παραγοντικής πολιτικής ο Θανάσης Πλιάκης υπήρξε όμοιός του. Η χαρακτηριστική φυσιογνωμία του ηλικιωμένου κυρίου με την τραγιάσκα και το καφέ πανωφόρι πρόβαλε σε κάθε δραστηριότητα της ομάδας. Στεκόταν σε μια γωνιά αμίλητος αλλά με βλέμμα «καρφωτό» βγάζοντας συμπεράσματα τα οποία κρατούσε μέσα του. Οι αποστάσεις δεν άλλαξαν ποτέ διότι ο ίδιος φρόντιζε για τη διατήρησή τους.

Μια φωτογραφία του βρήκα μονάχα, από έναν καλοκαιρινό αγιασμό στην οποία στέκεται ο δεύτερος από δεξιά.

Εξαιρετικά λιγομίλητος, λες και μισούσε τις λέξεις, αλλά η καρδιά του άνοιγε σαν ώριμο τριαντάφυλλο όταν η κουβέντα πήγαινε στον Άρη. Ο δικός του απαράβατος κανόνας θύμιζε… Μαφία υπό την έννοια ότι όφειλες να τηρήσεις τον νόμο της σιωπής αποκρύπτοντας, όχι απλά, το μέγεθος της προσφοράς του αλλά ακόμη και την παρουσία του! Κάποια στιγμή αναρωτήθηκα για το ποσό που είχε βάλει στην ομάδα και καθώς είχε αναπτυχθεί προσωπική σχέση ανάμεσά μας, και αφού έτρεξε αίμα από το δάχτυλό μου, μου υπενθύμισε ότι η αρχή έγινε στις αρχές της δεκαετίας του ’80.

Στην πραγματικότητα ανήκε στη συνομοταξία των μεγάλων Αρειανών, σαν και τον μακαρίτη τον Δημήτρη Γεωργούλη, οι οποίοι έβαζαν μικροποσά τα οποία κάποια στιγμή σχημάτιζαν κοτζαμάν περιουσία για να ζήσουν και τα τρισέγγονα αλλά ουδέποτε ζήτησαν κάτι πίσω. Η καθημερινότητά τους εξαρτιόταν σε μεγάλο βαθμό από τις επιδόσεις της ομάδας γιατί αυτή ήταν η χαρά τους. Ένας από δαύτους μου είπε κάποτε… «χαρτιά δεν παίζω, καζίνο δεν πάω, το καφενείο δεν ξέρω τι είναι, για μένα ο Άρης είναι όλη μου η ζωή». Το ίδιο άκουσα και από άλλους.

Ο Θανάσης Πλιάκης έφυγε από τούτο το μάταιο κόσμο κρατώντας ένα σωρό μυστικά για τον εαυτό του, έτσι έκανε εξάλλου στα χρόνια της γνωριμίας μας η οποία βαστούσε κοντά μια 20ετία. Δεν άλλαξε ποτέ, οι νόμοι ήταν απαράβατοι κι όποιος τους καταστρατηγούσε… του έκοβε και την καλημέρα. Θαρρώ ότι πριν από χρόνια έδωσε μια συνέντευξη και δεν χρειάστηκε να τον ρωτήσω για τον λόγο. «Πρέπει να παρακινήσω και τους νεότερους να πράξουν το ίδιο», είχε πει μη βάζοντας στη ζυγαριά την οικονομική δυνατότητα του καθενός αλλά προτάσσοντας την αγάπη για τον σύλλογο που οφείλει να χαρακτηρίζει κάθε φίλαθλο της ομάδας. Για τον Πλιάκη, το 20αρικο του μεροκαματιάρη είχε μεγαλύτερη αξία από τα χρήματα που ο ίδιος είχε βάλει.

Γιατί ο εκλιπών ουδέποτε είδε τον Άρη ως αθλητική ανώνυμη εταιρία, ούτε λογάριασε το μετοχικό κεφάλαιο και το όνομα του ιδιοκτήτη. Με τη διαπεραστική φωνή του έλεγε… «εγώ αναλαμβάνω αυτά» και ο λόγος του ήταν συμβόλαιο. Κάποια στιγμή, στην πιάτσα κυκλοφόρησε η φήμη της αφεντιάς του κι έτσι βγήκε το περιβόητο… «έχω την εγγύηση Πλιάκης». Νομίζω ότι ο Βαγγέλης Αγγέλου έχει τα πνευματικά δικαιώματα της συγκεκριμένης φράσης έστω κι αν δεν αφορούσε τη δική του επαγγελματική συνδιαλλαγή με τον Άρη.

Ο Γιάννης Ιωαννίδης το είχε πάει ένα βήμα πιο πέρα λέγοντας για τους δέκα Πλιάκηδες που θα μπορούσαν να επαναφέρουν τον Άρη στον δρόμο της δόξας. Οι δυο τους δεν γνωρίζονταν απλά, αλλά είχαν και καλή φιλία. Και ο «ξανθός» πάντας ξεχώριζε αυτούς που έκαναν πολλά και μιλούσαν λίγο. Αν εξάλλου διαβάσει κανείς το βιβλίο του θα αντιληφθεί το μέγεθος του σεβασμού στο πρόσωπο και την προσφορά του Γιάννη Μπουτάρη έστω κι αν οι δυο τους ζούσαν σε διαφορετικούς κόσμους έχοντας εκ διαμέτρου αντίθετες πολιτικές και κοινωνικές απόψεις.

Καλό ταξίδι κυρ Θανάση…