Ανδρέας Γαβαλάς στο Gazzetta: «Στα 50 μου, να βοηθήσω τους νέους όπως βοηθάνε και εμένα»

• «Έχω ακόμα πολύ δρόμο να διανύσω»

Τα μάτια του Ανδρέα Γαβαλά φανέρωναν μια καθαρή ψυχή κι ένα μέλλον ακόμη άγραφο, αλλά απέραντο και φωτεινό. Μπροστά του ανοιγόταν ένας όμορφος κι άγνωστος κόσμος, με διαφορετικά ζητούμενα, απαιτήσεις, σκέψεις, αδυναμίες και προσδοκίες που ήταν αδύνατον να προσδιορίσει το απόγευμα του Σαββάτου 4/1, όταν κλήθηκε να κοουτσάρει στα 24 του τον Κολοσσό απέναντι στο Μαρούσι που ταξίδεψε στη Ρόδο για έναν πρόωρο τελικό παραμονής.

• Ανδρέας Γαβαλάς: Ποιος είναι ο 24χρονος κόουτς του Κολοσσού που τσάκισε το Μαρούσι με 39 πόντους
• Η συγγνώμη του Αμαρουσίου για τη συντριβή στη Ρόδο

Εν τέλει, οι Ροδίτες επιβλήθηκαν της ομάδας των βορείων προαστίων με διαφορά 39 πόντων και ο Γαβαλάς, ο οποίος έκατσε στον πάγκο του Κολοσσού ως πρώτος προπονητής λόγω της ασθένειας του Θωμά Νίκου εξελίχθηκε στο πρόσωπο της ημέρας για το ελληνικό μπάσκετ, αποτελώντας τον νεότερο τεχνικό που κοουτσάρει στη μεγάλη κατηγορία. O Ροδίτης κόουτς μίλησε στο Gazzetta για το ματς της προπονητικής ζωής του και τα όνειρά του στους πάγκους, περιγράφοντας τις στιγμές που βίωσε μετά τον θρίαμβο απέναντι στο Μαρούσι.

Πώς ξεκίνησε η καριέρα σου στην προπονητική και ποια ήταν η διαδρομή σου μέχρι το ματς απέναντι στο Μαρούσι;
«Μεγάλωσα στη Ρόδο και εκεί ασχολήθηκα για πρώτη φορά με το μπάσκετ. Έπαιξα στον σύλλογο "Ροδίων Άθλησις", την τοπική ομάδα, σε επίπεδο Παίδων και Εφήβων. Ακολούθως, ανέβηκα στην Αθήνα για τις σπουδές μου στα ΤΕΦΑΑ. Εκεί ξεκίνησα εθελοντικά στις ακαδημίες της ΑΕΚ όπου ανέλαβα ρόλο και εξελίχθηκα... Τη σεζόν 2022-23 ήμουν βοηθός προπονητής στην ανδρική ομάδα και το ίδιο συνέβη την επόμενη χρονιά. Δούλεψα με τον Ηλία Καντζούρη, τον Ζοάν Πλάθα και τον Ηλία Ζούρο. Φέτος, ήρθα στον Κολοσσό μαζί με τον κόουτς Σιγάλα. Η καταγωγή μου είναι από τη Ρόδο και μετά τις τελευταίες αλλαγές στο προπονητικό τιμ, συνέχισα εδώ. Πριν από το ματς με το Μαρούσι, ο κόουτς Νίκου αρρώστησε και έτσι βρέθηκα στην άκρη του πάγκου».

Πότε έμαθες ότι θα κοουτσάρεις τον Κολοσσό σε αυτό το ματς αντί του Θωμά Νίκου;
«Ο κόουτς ήταν άρρωστος μέσα στην εβδομάδα, οπότε περιμέναμε μέχρι την τελευταία στιγμή να δούμε σε τι κατάσταση θα βρίσκεται. Προσπάθησε, αλλά δεν ήταν καλά. Ο γιατρός συνέστησε να μην κάτσει στον πάγκο. Εμείς, στο μεταξύ, είχαμε ήδη προετοιμαστεί για αυτό το σενάριο, οπότε ήμασταν έτοιμοι να ανταπεξέλθουμε. Σε κάθε περίπτωση, είχαμε επικοινωνία όλη την ώρα, δεν δουλέψαμε άναρχα».

Πώς καταφέρατε να παραμείνετε ενωμένοι απέναντι σε έναν αντίπαλο που παίζει επίσης τη... ζωή του στην κατηγορία;
«Η αλήθεια είναι ότι, ως ομάδα, έχουμε μια διοίκηση που μας στηρίζει πάρα πολύ. Είμαστε ενωμένοι, και ο ένας στηρίζει τον άλλον. Αυτό που σκέφτεσαι σε μια τέτοια κατάσταση είναι ότι, από τη στιγμή που υπάρχει αυτό το ενωτικό κλίμα και η αλληλοϋποστήριξη, απλά κάνουμε όλοι μαζί ένα βήμα παραπάνω για να αντιμετωπίσουμε τη δυσκολία που προέκυψε με την απουσία του κόουτς. Υπήρξε άψογη συνεργασία ανάμεσα σε όλους -το σταφ, τους παίκτες, εμένα... Και βρήκαμε τη λύση. Τα παιδιά απέδωσαν εξαιρετικά και ήταν απόλυτα συγκεντρωμένα σε αυτό που έπρεπε να κάνουν. Αυτό έκανε τα πράγματα πιο εύκολα».

Ένιωσες να σε πνίγει το άγχος; Ή αισθάνθηκες ότι είχες μπροστά σου τη μεγάλη ευκαιρία;
«Εντάξει, πάντα όταν δεν έχεις μεγάλη εμπειρία, έχεις περισσότερο άγχος. Το σημαντικό, όμως, ήταν ότι ήμασταν όλοι ενωμένοι, οπότε το άγχος μοιραζόταν και είχαμε σιγουριά ο ένας για τον άλλον. Έτσι, σε οποιαδήποτε δυσκολία, ήμασταν έτοιμοι να ανταπεξέλθουμε».

Μέχρι που φτάνουν τα όνειρά σου στην προπονητική;
«Όλοι οι άνθρωποι κάνουμε όνειρα. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι οι στόχοι μας. Αυτή τη στιγμή, ο στόχος μου είναι να βοηθήσω τον Κολοσσό, από τον ρόλο που έχω ως βοηθός προπονητής, να πετύχει τον στόχο του: να παραμείνει στην κατηγορία. Θέλω να συμβάλλω, μέσα από τη θέση μου, στην επιτυχία της ομάδας, γιατί όλα γίνονται μέσα από την ομαδική προσπάθεια».

«Έχω ακόμα πολύ δρόμο να διανύσω»

Πώς έζησες τις πρώτες στιγμές μετά τη νίκη;
«Πήγα στα αποδυτήρια, μιλήσαμε, και έγινε το καθιερωμένο μπουγέλο! Μετά, ανέβηκα στο γραφείο για να αλλάξω ρούχα. Ήταν και η οικογένειά μου στο γήπεδο – οι γονείς μου και ο αδελφός μου. Δεν θέλω να το μεγαλοποιήσω στο μυαλό μου, γιατί ως ομάδα έχουμε ακόμα πολλά κρίσιμα πράγματα μπροστά μας. Πρέπει να μείνουμε ενωμένοι για να πετύχουμε τους στόχους μας».

Τι κρατάς από τους προπονητές που έχεις συνεργαστεί μέχρι στιγμής;
«Η αλήθεια είναι πως είχα την τύχη να συνεργαστώ τόσο στην ΑΕΚ όσο και στον Κολοσσό με πάρα πολύ καλούς προπονητές. Έχω κερδίσει πολλά από τον καθένα. Είχαμε εξαιρετικές σχέσεις με όλους, και ο καθένας με βοήθησε πολύ. Έχω κρατήσει πολλά από όλους τους προπονητές με τους οποίους συνεργάστηκα και συνεργάζομαι».

Πώς βλέπεις την εξέλιξή σου ως προπονητής και ποια είναι τα επόμενα βήματα για σένα;
«Πιο πολύ σκέφτομαι ότι πρέπει όλοι να περνάμε μια διαδικασία επιμόρφωσης και αυτογνωσίας. Εγώ δεν έγινα πρώτος προπονητής και δεν θεωρώ ότι είμαι πρώτος προπονητής... Έχω ακόμα πολύ δρόμο να διανύσω για να ετοιμαστώ για αυτό το κομμάτι. Η συγκυρία με έφερε εδώ, σε μια θέση που ήταν απρόσμενη. Και ευτυχώς για όλους μας, ήμασταν πάρα πολύ έτοιμοι σαν ομάδα και σαν οργανισμός, κάτι που φάνηκε και στον αγώνα. Αλλά όχι, δεν είναι σωστό να γίνουμε όλοι πρώτοι προπονητές στα 24 μας. Ούτε εγώ θεωρώ ότι είμαι έτοιμος ακόμα. Σίγουρα, οι νέοι πρέπει να κυνηγάνε τα όνειρά τους, αλλά και οι μεγαλύτεροι πρέπει να τους στηρίζουν και να υπάρχει μια αλληλεπίδραση. Όταν κι εγώ φτάσω στα 50-60 μου, θέλω να μπορώ να βοηθήσω κάποιους νέους ανθρώπους, όπως με βοήθησαν και εμένα».

Πώς εξηγείς μπασκετικά αυτό που έγινε κόντρα στο Μαρούσι; Νικήσατε με 39 πόντους διαφορά μια ομάδα με ποιοτικό ρόστερ και ίδιο στόχο.
«Σίγουρα ήμασταν πολύ συγκεντρωμένοι στο πλάνο, παθιασμένοι και όλοι στην ίδια σελίδα. Αυτό ήταν πολύ σημαντικό. Παίξαμε και για τον κόουτς, που ήταν άρρωστος. Το Μαρούσι δεν ήταν σε καλή μέρα και σε συνδυασμό με την πολύ καλή μας εμφάνιση ήρθε η διαφορά. Δεν θεωρώ ότι το να νικάς με τέτοια διαφορά είναι κάτι που μπορεί να συμβαίνει κάθε μέρα».