Άρης: Κάνω πέτρα την καρδιά μου

Η φράση που συνοδεύει τον τίτλο χρησιμοποιείται συνήθως για πρόσωπα τα οποία στερούνται συναισθημάτων και διαχειρίζονται κάθε κατάσταση με σκληράδα. Στην προκειμένη περίπτωση, δεν διαπιστώνεται έλλειμμα συναισθημάτων, ίσα-ίσα αυτά ξεχειλίζουν με συνέπεια τον ερχομό ακραίων καταστάσεων οι οποίες βλάπτουν σοβαρά τον ζωντανό οργανισμό. Δεν γνωρίζω επίσης αν πράγματι αυτή η φράση ειπώθηκε στη διάρκεια της ομηρικής μονομαχίας έξω από τα τείχη της Τροίας κι αν όντως βγήκε από τα χείλη του Έκτορα με αποδέκτη των Αχιλλέα με σκοπό την ανάδειξη της οργής των θεών. Ξέρω όμως ότι ο «θεός του Πολέμου» έχει βυθιστεί σε καθεστώς απίστευτης εσωστρέφειας η οποία συνεχίζει να τρώει τα σωθικά του υποβαθμίζοντας τις πραγματικές ανάγκες.

Έχοντας περάσει τουλάχιστον μια οκταετία από το ρεπορτάζ αγωνιστικού χώρου, τα αυτιά μου άκουσαν πολλά και τα μάτια μου είδαν ακόμη περισσότερα. Οι προπονητές συνηθίζουν να μεταμορφώνονται σε ασπίδες προστασίας προς τους παίκτες του γιατί στη δική τους ιεραρχία, αυτός βρίσκεται στην κορυφή της σχετικής πυραμίδας. Οι προπονητές συνηθίζουν τις ακραίες αντιδράσεις κι αυτό διαπιστώθηκε από την ημέρα του εκσυγχρονισμού των τηλεοπτικών καλύψεων ενός αγώνα όπου τα μικρόφωνα και οι κάμερες βρήκαν μια γωνίτσα για να τοποθετηθούν με το επιχείρημα της καλύτερης δυνατής ενημέρωσης του τηλεθεατή.

Τούτο βέβαια εξελίχθηκε σε μέγα πρόβλημα των ομάδων γιατί στη διάρκεια των διακοπών ενός αγώνα, κάθε προπονητής επιστρατεύει έως και την υποκριτική ικανότητά του για να διεισδύσει στο μυαλό και την ψυχή του παίκτη του. Έχει τον δικό του τρόπο έκφρασης κι έχω δει μπόλικους να καταφεύγουν σε χαρακτηρισμούς έχοντας διαπιστώσει ποιος είναι ο κατάλληλος στον ψυχισμό του παίκτη στον οποίον απευθύνονται.

Υπάρχουν παίκτες που επιζητούν… καρότο και μαστίγιο γιατί αυτό τους «μοτιβάρει» και δείχνουν «πλακωμένοι» με τον προπονητή τους στη διάρκεια ενός αγώνα. Επιδίδονται σ’ ένα ανελέητο trash talking και μετά φεύγουν τόσο αγαπημένοι από το γήπεδο, λες και είναι χρόνια κολλητοί. Άλλοι θέλουν ηρεμία και ευγένεια κι έτσι ο απλός θεατής θαρρεί ότι ο προπονητής έχει… παιδιά και αποπαίδια γιατί δεν υψώνει τον τόνο της φωνής του σε όλους. Άλλος απαιτεί από τον προπονητή να μην τον μπουκώσει μ’ ένα σωρό πληροφορίες γιατί μπορεί να συγκρατήσει μόνο αυτές που χρειάζονται για τις επόμενες δύο κατοχές και θέλει τη διοχέτευση των πληροφοριών ανά λεπτό.

Τα παραπάνω δεν στοιχειοθετούν καμία δικαιολογία για τους απρεπείς χαρακτηρισμούς που ακούστηκαν στο περιβόητο time out στη συντριβή από την Μπουργκ από τον Γιάννη Καστρίτη. Ίσα-ίσα που στη δική μου κοσμοθεωρία, η άμεση συγνώμη είναι αδιαπραγμάτευτη και θα έπρεπε να εκφραστεί λίγα λεπτά αργότερα με αποδέκτες το ευρύ κοινό και όχι αυτούς που πηγαίνουν στο γήπεδο για να βγάλουν τα εσώψυχά τους και στο διάβα τους δε λογαριάζουν ούτε αδικοχαμένες μάνες και πατεράδες.

Στη δική μου κοσμοθεωρία, η (μέχρι ενός ορίου) αποδοκιμασία κατά τη θέαση μιας συνεχιζόμενης αγωνιστικής κακοτεχνίας δεν είναι κολάσιμη και αποτελεί το προτελευταίο στάδιο έκφρασης του κοινού. Το τελευταίο είναι η σταδιακή απομάκρυνση από το γήπεδο η οποία στοιχειοθετεί ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα τόσο από πλευράς δυναμικής όσο και σε οικονομικό επίπεδο για τις αθλητικές ανώνυμες εταιρίες.

Ο Γιάννης Καστρίτης τοποθετήθηκε επί της άσχημης στιγμής για τον ίδιο επαναλαμβάνοντας ουσιαστικά τα όσα είπε μετά το παιχνίδι με την Μπουργκ. Θαρρώ ότι αντιλαμβάνομαι τον ψυχισμό του και την κατάσταση στην οποία βρίσκεται διότι δυσκολεύεται να τη διαχειριστεί, αφού είναι αρνητική εδώ και τέσσερις μήνες. Δεν του βγήκαν οι επιλογές, προέκυψαν τραυματισμοί και παράλληλα χάθηκε το καθαρό μυαλό στη διαχείριση καταστάσεων οι οποίες είχαν αναδείξει τη μη δημιουργία καλού εσωτερικού κλίματος.

Μέχρι χθες, είχε την πίστη της ανατροπής της όλης κατάστασης. Γνωρίζω επίσης τα πραγματικά πιστεύω του για τον κόσμο της ομάδας όπως τα εκφράζει κατά την πολυετή θητεία του στην ομάδα. Σε αυτόν θα έπρεπε να απευθυνθεί και όχι σε συγκεκριμένη μικρή ομάδα. Οπότε, η συγνώμη ήταν απαραίτητη και αδιαπραγμάτευτη. Η δε ΚΑΕ Άρης έπραξε το ίδιο δηλώνοντας στη στήριξή της σε παίκτες και προπονητή. Θα μπορούσε να είχε αποφύγει τα υπόλοιπα και να είχε βγει μπροστά… χθες.

Πάμε στην ουσία. Τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλά και οι κρίσιμες αποφάσεις θα πρέπει να ληφθούν από πέτρινες καρδιές και παγωμένα μυαλά. Λόγω επιλογών και αρνητικών συγκυριών (σ. σ. τραυματισμοί) η φετινή χρονιά είναι αποτυχημένη καιρό τώρα. Τίποτε δεν μπορεί να ισιώσει σε μια τόσο στραβή σεζόν και μπορώ να αναφέρω ένα σωρό περιπτώσεις από το πρόσφατο παρελθόν.

Το ζητούμενο είναι να τελειώσει χωρίς καρδιοχτύπι και παράλληλα να διαβαστεί ο διδακτικός χαρακτήρας αυτής από τους καθ’ ύλην αρμόδιους. Στα πολλά που διάβασα από τις επίσημες τοποθετήσεις, ένα με βρίσκει σύμφωνο. Αυτή τη στιγμή το τελευταίο που χρειάζεται ο Άρης είναι η εσωστρέφεια. Είναι δύσκολο να κυριαρχήσει η ομοψυχία, τουλάχιστον όμως ας πρυτανεύσει η λογική κι ας κυριαρχήσει το συμφέρον του οργανισμού. Και κίνδυνος ολοκληρωτικού εκτροχιασμού υπάρχει, και οι κακές συνθήκες είναι ολοφάνερες, αλλά δεν γίνεται να διαλυθεί το σύμπαν. Πέτρινη καρδιά λοιπόν και παγωμένη σκέψη… και μπάλα-μπάλα ξεκινώντας από το Σάββατο.