Άρης: Το δίδαγμα ενός διαζυγίου

Ανεξαρτήτως της άδικης ή δίκαιης ολοκλήρωσης μιας μακροχρόνιας συνεργασίας, τα πεπραγμένα είναι αυτά που διαμορφώνουν το επίπεδο προσφοράς ενός προπονητή, αθλητή ή ακόμη και αθλητικού παράγοντας. Με πάσα ειλικρίνεια, μπορώ να γράψω χιλιάδες αράδες γι’ αυτά τα 3.5 χρόνια κοινής πορείας Άρη και Γιάννη Καστρίτη βάσει των περιστατικών που είμαι σε θέση να γνωρίζω και τα οποία έχουν διαμορφώσει ξεκάθαρη εικόνα για το ποιόν του προπονητή και ανθρώπου Καστρίτη. Πρόσφατα έγραψα ότι άπαντες είναι υποχρεωμένοι να κάνουν πέτρα την καρδιά τους γιατί τούτο επιτάσσουν οι συνθήκες. Ο Άρης δεν πραγματοποιεί, απλά, μια κακή χρονιά αλλά ολοκληρωτικά καταστροφική βάσει αποτελεσμάτων σε σύγκριση με την οικονομική επένδυση και την εικόνα που έχει σχηματίσει στο κοινό του. Μια χρονιά η οποία, έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, μοναδικός στόχος είναι η αγωνιστική επιβίωση. Δηλαδή, καμία σχέση με τις αρχικές προσδοκίες.

Αυτό που έγινε φέτος είναι απολύτως διδακτικό για τον Άρη αλλά και τον 42χρονο τεχνικό διότι ο ρόλος του ουδέποτε περιορίστηκε στις ευθύνες ενός προπονητή. Επεκτάθηκε σε αυτές του επικεφαλής της αγωνιστικής διοίκησης ενός μεγάλου οργανισμού με απόλυτη ελευθερία κινήσεων. Αυτόν ανέλαβε από την πρώτη μέρα του στον Άρη, όταν η ΚΑΕ είχε δεκατρία ban στην κεφαλή της και πορευόταν με τεράστια αμφιβολία για την επόμενη μέρα και ως ένα βαθμό, άγνοια κινδύνου.

Μπροστά στα θετικά αποτελέσματα της πρώτης διετίας και τα εξαιρετικά της περασμένης χρονιάς, εκτιμήθηκε ότι ένας άνθρωπος μπορεί να συνεχίσει να κουβαλά συνεχώς το σύνολο των ευθυνών. Δηλαδή, αν στη διοίκηση πιστώνεται η εντυπωσιακή μείωση του χρέους παράλληλα της ενίσχυσης του brand name του οργανισμού που έφερε και επικερδείς χορηγίες, στον Γιάννη Καστρίτη οφείλεται η αγωνιστική ανάπτυξη η οποία έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ενίσχυση των σχέσεων εμπιστοσύνης μεταξύ κόσμου και ομάδας όπως και στην αντίστοιχη με τους χορηγούς. Είτε άρεσε είτε όχι το αγωνιστικό μοντέλο που τον πρεσβεύει και εφάρμοζε η ομάδα του, βάσει αποτελεσμάτων, ήταν απολύτως πετυχημένο στην περασμένη τριετία.

Μόνο που κανείς δεν έχει υπογεγραμμένο συμβόλαιο με την επιτυχία. Φέτος όλα πήγαν στραβά. Από τις επιλογές παικτών και το αχρείαστο ρίσκο με την απόφαση μη ακύρωσης συμφωνιών με παίκτες οι οποίοι ήρθαν με προβλήματα έως τους αντικαταστάτες που εξίσου δεν απέδωσαν και κυρίως τη λαίλαπα των τραυματισμών η οποία διατηρεί ένα ερωτηματικό. Πώς θα λειτουργούσε αυτή η ομάδα αν δεν είχε να διαχειριστεί τόσες «στραβές»;

Σίγουρα, αυτή η ομάδα, δεν θα παρουσίαζε αυτή την αγωνιστική κακοτεχνία γιατί δεν θα χρειαζόντουσαν οι επιβαρύνσεις οι οποίες οδήγησαν σε διαδοχικούς τραυματισμούς και προπονήσεις υπό την παρουσία 8-9 παικτών, αλλά και αυτοί που αποκτήθηκαν, φάνηκε ότι, δεν μπορούσαν να υπηρετήσουν το αγωνιστικό μοντέλο που πρεσβεύει. Παράλληλα των παραπάνω διαπιστώθηκε κακή διαχείριση καταστάσεων και οι πρώτες αποφάσεις απομάκρυνσης παικτών – εκ του αποτελέσματος φάνηκε ότι – δεν λειτούργησαν προς τη θετική κατεύθυνση.

Το σωστό timing για έναν απολογισμό δεν είναι τη στιγμή της μάχης, συνεπώς στην παρούσα στιγμή, αυτός δεν δύναται να γίνει. Το συμπέρασμα που αναδεικνύεται όμως μέσα απ’ όλα όσα συνέβησαν σ’ αυτά τα 3.5 χρόνια και μπορεί να κατατεθεί είναι ότι ένας οργανισμός του βεληνεκούς του Άρη δεν μπορεί να βασίζεται σ’ ένα πρόσωπο όσο πετυχημένο κι αν υπήρξε στα προηγούμενα χρόνια. Πάντα χρειάζονται δύο και τρία μυαλά, γνώστες του αντικειμένου και της αγοράς, για μια ευρεία ανάλυση των δεδομένων πριν τη λήψη μιας σημαντικής απόφασης. Ακόμη και οι διαφωνίες είναι εποικοδομητικές γιατί βάζουν πολλά μυαλά σε δεύτερες σκέψεις.

Η άποψή μου για τον Γιάννη Καστρίτη είναι ξεκάθαρη, την έχω εκφράσει και διαμορφώθηκε μέσα από τα 3.5 χρόνια παρουσίας του στην ομάδα και όχι το τελευταίο εξάμηνο όπου όλα πήγαν στραβά. Ως άνθρωπος ανέλαβε μια ευθύνη η οποία ήταν πολύ μεγαλύτερη των παραστάσεων που είχε όταν αποφάσισε να διαβεί (για δεύτερη φορά) το κατώφλι του Nick Galis Hall. Το σύνολο των ρίσκο που πήρε θα μπορούσαν να τον «γκρεμίσουν» ως άνθρωπο και χαρακτήρα γιατί άλλο να μην πετύχεις σε μια ομάδα περιορισμένης εμβέλειας με 100-200 νοματαίους στην κερκίδα κι άλλο να είσαι στον Άρη. Δεν φοβήθηκε τίποτε, πορεύτηκε με την κοσμοθεωρία του και πρόσφερε πολλά.

Το διαζύγιο δεν αποτελεί προϊόν μειωμένης εκτίμησης στο πρόσωπό του κι αυτό μαρτυρά εξάλλου το σύνολο των συγκινητικών post σχεδόν όλων των ανθρώπων της ΚΑΕ τα οποία υποδηλώνουν την αξία του ως άνθρωπος και προπονητής. Το διαζύγιο εκδόθηκε στο πλαίσιο μιας ακόμη ριζοσπαστικής αλλαγής με την προσδοκία αλλαγής του κλίματος προς την κατεύθυνση συγκέντρωσης νικών. Δεν μειώνει την προσφορά και την αξία του 42χρονου τεχνικού. Αυτή αναγνωρίστηκε και αναφέρθηκε πολλάκις.

Τώρα το βάρος πέφτει στον Νίκο Βετούλα ο οποίος καλείται να «κερδίσει» τους παίκτες και κυρίως να συμβάλλει στην αποβολή του… εθισμού στην ήττα που φέρονται να έχουν αποκτήσει. Αυτό μαρτυρούν τουλάχιστον οι τρόποι των ηττών από Προμηθέα και Περιστέρι. Έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, ο Άρης θέλει νίκες για να απεγκλωβιστεί από μια εξαιρετικά δύσκολη συνθήκη. Γι’ αυτόν τον λόγο, αυτή τη στιγμή, τα λίγα λόγια είναι ζάχαρη και τα καθόλου μέλι. Νίκες χρειάζονται και μάλιστα άμεσα.

Υγ: Ο Άρης ελπίζει στην αποδέσμευση του Ρομπέρτο Γκάλινατ από τη Μακάμπι Ραμάτ Γκαν. Είναι διατεθειμένος να δώσει μεγάλο συμβόλαιο στον Αμερικανό για να τον αποκτήσει επενδύοντας στη χημεία που είχε πέρυσι με τους Τολιόπουλο, Μποχωρίδη. Ο Αμερικανός θέλει να αποχωρήσει από το Ισραήλ και μέσα στις επόμενες ώρες θα φανεί αν θα επιστρέψει.