Όλα γίνονται για έναν Κωνσταντίνο

Το βασικό θεώρημα του Αριστοτέλη είναι ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο και ότι κάθε εμπειρία, σου προσφέρει τη δυνατότητα να παρουσιάσεις την καλύτερη έκδοση του εαυτού σου. Στην περίπτωση του Παναγιώτη Βασιλόπουλου, όλα γίνονται για τα μάτια του Κωνσταντίνου γιατί δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι ο μικρός γιος του δεν θα δει τον πατέρα να παίζει μπάσκετ. Αυτό ήταν το τεράστιο κίνητρο για την επιστροφή του σε επαγγελματικό επίπεδο αλλά και η αιτία για την οποία βγήκε νικητής μέσα από τις δυσκολίες της ζωής.

Η ιστορία του Παναγιώτη Βασιλόπουλου μπορεί να αποτυπωθεί στη μεγάλη οθόνη διότι εμπεριέχει τα πάντα. Όνειρα, κατακτήσεις, καταξίωση, τραυματισμοί και μάχη υπό αντίξοες συνθήκες πριν τελικώς έρθει η μεγάλη δικαίωση. Θα αποφύγουμε τις λεπτομέρειες σχετικά με τους τραυματισμούς του, απλά αναρωτηθείτε, πόσοι θα μπορούσαν να διαχειριστούν και να επιστρέψουν έπειτα από τέσσερα δύσκολα χειρουργεία; Δύο… χιαστοί, δύο φορές επέμβαση στη μέση, ο άνθρωπος ήταν τόσο άτυχος που κόλλησε μέχρι και σταφυλόκοκκο όταν εγχειρίστηκε για πρώτη φορά. Κι όμως, επιλέγοντας τον δρόμο της υπομονής και επιμονής (κρατήστε το αυτό) τα κατάφερε.

Ανταγωνιστικές αποδόσεις στο Ολυμπιακός – ΠΑΟΚ με 0% Γκανιότα*. *Το 0% γκανιότα αφορά την επιλογή ''Νικητής αγώνα'' πριν την έναρξη σε επιλεγμένα παιχνίδια. (21+)!

Κι όλα έγιναν για τον Κωνσταντίνο. Διότι το 2013 σε μια συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο «ΒΗΜΑ», αφού εξήγησε γιατί πίσω από έναν πετυχημένο άνδρα κρύβεται μια γυναίκα και αναφέρθηκε στη σύζυγό του Μαρία Τσουρή και στον τεράστιο ρόλο που έπαιξε στην επιστροφή του, είπε με τσατίλα… «είπα και κάπου, όχι ρε γαμώτο, δεν μπορεί να μη με δει ο γιος μου να παίζω». Κι έτσι επέστρεψε. Μη φανταστείτε ότι από τον σκληρό δίσκο του μυαλού του διαγράφηκαν όλες οι εικόνες. Σαν αυτή στο πούλμαν του Ολυμπιακού (στο φάιναλ φορ του Βερολίνου το 2009) όπου δεν μπορούσε να καθίσει στη θέση του γιατί οι πόνοι ήταν αφόρητοι ή αυτές από τα διαδοχικά χειρουργεία. Γιατί με ένα διάλειμμα λίγων μηνών, από την άνοιξη 2009 έως και τον χειμώνα του 2014 ήταν στα χειρουργεία.

Αυτός δεν έχασε την πίστη του γιατί πολύ απλά είναι άνθρωπος που έχει γαλουχηθεί στα δύσκολα. Διότι δεν είναι μικρό επίτευγμα – για ένα παιδί από ένα χωριό του Νομού Ηλείας – να φτάσει εκεί που έφτασε, πριν τον χτυπήσει η κατάρα των τραυματισμών. Πριν καλά-καλά ξεφυτρώσουν οι τρίχες στο πρόσωπό του, αυτός (σε ηλικία 16 ετών) μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη και δεν επηρεάστηκε από τις… σειρήνες μιας μεγάλης πόλης. Από τότε (επί ημερών Μπάνε Πρέλεβιτς στον πάγκο) ο νυν πρόεδρος της ΚΑΕ ΠΑΟΚ τον χρησιμοποιούσε ως παράδειγμα προς μίμηση για όλους. Τότε λέγανε στον Μπάνε για την ενίσχυση της ομάδας κι αυτός απαντούσε «τι λέτε; Έχω τον Βασιλόπουλο».

Στον Ολυμπιακό δεν κατάφερε να ζήσει το όνειρό του και από το 2014 κατέβαλε τεράστια προσπάθεια επιστροφής. Συμβιβάστηκε με μικρούς (αγωνιστικά) ρόλους σε Κόροιβο Αμαλιάδας και Κηφισιά γιατί στο ίδιο διάστημα δούλευε τον εαυτό του και το σώμα του. Πέρυσι στον Κολοσσό Ρόδου υπέβαλε το σώμα του σε εξετάσεις και διαπίστωσε ότι ανταποκρίνεται. Εκεί ένιωσε ότι πατάει γερά στα πόδια του και το καλοκαίρι επέλεξε να ανταμώσει με τον άνθρωπο που όταν έβλεπε στον πάγκο, αντλούσε δύναμη. Τον Παναγιώτη Γιαννάκη.

Ο Γιαννάκης τον επέλεξε γιατί, όχι απλά τον εκτιμάει, αλλά τον αγαπάει. Βέβαια τα συναισθήματα είναι αμοιβαία καθώς – όπως αναφέραμε παραπάνω – ο ίδιος είχε μιλήσει αρκετές φορές (ως παίκτης του Ολυμπιακού) για τα συναισθήματα που αναπτύσσονταν μέσα του όταν έβλεπε τον «Δράκο» να πεισμώνει στον πάγκο. Και είναι πολύ σημαντικό ο παίκτης να εμπνέεται από τον προπονητή.

Ο Βασιλόπουλος ήταν από τα αγαπημένα παιδιά του Γιαννάκη όχι μόνο στον Ολυμπιακό αλλά και στην Εθνική. Επί ημερών «Δράκου» ήρθε η κλήση για την Εθνική Ανδρών, λίγο μετά την κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου με την Εθνική Νέων Ανδρών και κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Βελιγράδι. Για τον Γιαννάκη, ήταν και παραμένει ο παίκτης-εργαλείο, ο άνθρωπος των ειδικών αποστολών. Γιατί μπορούσε να μαρκάρει τον Κάρλος Αρόγιο αλλά και τον Ιγκόρ Ρακόσεβιτς. Σε έναν αγώνα του Ολυμπιακού στη Βιτόρια απέναντι στην τωρινή Μπασκόνια, ο Ρακόσεβιτς μπήκε στο παρκέ με τον τίτλο του πρώτου σκόρερ της Euroleague αλλά ο Βασιλόπουλος δεν τον άφησε να πάρει ανάσα και να πετύχει περισσότερους από έξι πόντους.

Για να έρθουμε στο σήμερα. Ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος ήταν ο πρώτος παίκτης που ήρθε στον φετινό Αρη. Λίγοι αντιλήφθηκαν την αξία της συγκεκριμένης συμφωνίας, ίσως γιατί δεν μπορούσαν να φανταστούν τον ρόλο που θα διαδραματίσει στην ομάδα. Ο 33χρονος φόργουορντ δεν ήρθε για να παίζει 25-30 λεπτά, αλλά για να προσφέρει ποιοτικές λύσεις, να βοηθάει στην ανάγνωση του παιχνιδιού και να αποτελέσει τον συνδετικό κρίκο μεταξύ περιφέρειας και γραμμής των ψηλών. Ο τραυματισμός του Μπρεντ Πέτγουεϊ είχε ως αποτέλεσμα την αναβάθμιση του ρόλου του.

Στα πολλά καλά που μπορεί να διακρίνει κανείς παρακολουθώντας τον Βασιλόπουλο με τη φανέλα του Άρη υπάρχει κι ένα αρνητικό. Βγάζει εκνευρισμό όταν τα πράγματα δεν εξελίσσονται έτσι όπως θα έπρεπε. Ή μάλλον, ανυπομονησία. Ως λάτρης της εντέλειας κι επειδή θέλει όσο τίποτε άλλο να πετύχει το φετινό εγχείρημα του Άρη, υπάρχουν στιγμές όπου η εικόνα δείχνει ξεκάθαρα την τσατίλα του. Αυτό έγινε και χθες στο Λαύριο. Σε μία φάση όπου υπέπεσε σε αντιαθλητικό φάουλ με συνέπεια να τον αποσύρει ο Γιαννάκης, να του μιλήσει για 1-2 λεπτά (της ώρας) και να τον επαναφέρει στο παρκέ.

Μετά όμως ήρθε η εξιλέωση. Αυτό το σουτ που έβαλε ενδεχομένως να είναι το μεγαλύτερη στην καριέρα των τελευταίων 3-4 χρόνων. Το σίγουρο είναι ότι έχει μεγάλη αξία. Γιατί όταν η μπάλα «μάτωσε» το διχτάκι, ο ίδιος κοίταξε στον ουρανό, σημάδεψε με τον δείκτη της παλάμης του πιο ψηλά από τα σύννεφα και το αφιέρωσε στον πατέρα του Κωνσταντίνο ο οποίος πριν από επτά μήνες έφυγε από τη ζωή. Με τον πατέρα του περνούσαν αρκετά καλοκαίρια μαζί. Ως βοηθός του σε υδραυλική εργασία. Ο πατέρας του, του έμαθε ότι η ζωή απαιτεί κόπο και θυσίες. Και ο Παναγιώτης έψαχνε εναγωνίως την ευκαιρία να του αφιερώσει κάτι. Οπότε, όλα γίνονται για δύο Κωνσταντίνους. Τον γιο αλλά και τον πατέρα που έφυγε από τη ζωή.