Αυτά που (δεν) λέγονται

Παρά τη δεδομένη ικανότητα του στην απόκρυψη των συναισθημάτων του, το βλέμμα του Παναγιώτη Γιαννάκη «βγάζει» απόγνωση. Δεν πιστεύω ότι, τον περασμένο Μάρτη, όταν αποφάσισε να έρθει στον Άρη περίμενε αυτό το διοικητικό και οικονομικό χάλι γιατί αν ήξερε κάθε λεπτομέρεια προφανώς δεν θα ερχόταν αλλά ακόμη κι αν απαντούσε θετικά το αγωνιστικό μπάτζετ(μόνο τα συμβόλαια των παικτών δίχως την εφορία) δεν θα έφτανε τα 800 χιλιάρικα.

Ο Γιαννάκης γνώριζε το επίπεδο και τη σοβαρότητα των προβλημάτων, αντιλαμβανόταν ότι ο ιδιοκτήτης της ΚΑΕ βρίσκεται σε κλοιό, αλλά είχε πιστέψει (έστω ως ένα βαθμό) στις δεσμεύσεις του. Εξάλλου, για να μην πετάμε τη σκούφια μας, η συντριπτική πλειοψηφία πίστευε (μέχρι τον Μάιο) ότι ο Νίκος Λάσκαρης θα έβρισκε τον τρόπο να καλύψει τις οφειλές του. Η αλήθεια αποκαλύφθηκε από την ημέρα που άρχισαν οι διαδοχικές αναβολές στις πληρωμές γιατί αποδείχθηκε αδύνατο να ξεπεράσει τα προσωπικά προβλήματά του τα οποία είχαν (αρχικά) εισχωρήσει (και στη συνέχεια) εγκατασταθεί στην ΚΑΕ.

Ο «Δράκος» ενδεχομένως να πίστευε ότι στον βωμό της διάσωσης άπαντες θα έβαζαν στην άκρη τα προσωπικά τους. Δεν ήξερε λεπτομέρειες και το οι παράγοντες που ήταν στον Άρη (προ έλευσης Λάσκαρη) νιώθουν ότι πετάχτηκαν σαν… λεμονόκουπες από τον ίδιο τον ιδιοκτήτη στην εποχή της οικονομικής ευμάρειας και με τη βεβαιότητα ότι δεν ήταν απαραίτητοι. Δεν γνώριζε επίσης ότι οι ίδιοι παράγοντες (ακόμη κι αυτοί που απλά χρηματοδοτούσαν την ΚΑΕ δίχως να έχουν θεσμικό ρόλο) απέκτησαν άρνηση γιατί ένιωσαν ότι διαγράφηκε η προσφορά τους στην ομάδα και ότι αποφάσισαν να μη δώσουν χείρα βοηθείας όταν διαπίστωσαν ότι το οικονομικό πρόβλημα είναι άλυτο.

Πάμε στο σήμερα γιατί έχει μεγαλύτερη αξία η επόμενη μέρα. Η τωρινή κατάσταση είναι προσβλητική για την ιστορία του Άρη. Γιατί η εταιρία ουσιαστικά λειτουργεί άνευ διοικητικού συμβουλίου και οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων που ασχολούνται δεν είναι αυτές που θα έπρεπε. Υπό το βάρος των αποτελεσμάτων και των τεραστίων προβλημάτων, φαίνεται ότι θα έρθει η περίοδος της εκεχειρίας. Κατόπιν συζητήσεων ο Λευτέρης Αρβανίτης σκέφτεται πολύ σοβαρά την επιστροφή του στη θέση του προέδρου (σ. σ. εξάλλου η παραίτησή του δεν «πέρασε» από το ΓΕ.ΜΗ) με την παράλληλη ενεργοποίηση κι άλλων προσώπων από την ευρύτερη οικογένεια του Άρη.

Εφόσον γίνει αυτό, ουσιαστικά θα πρόκειται για εφαρμογή του σχεδίου που είχε κατατεθεί στον Νίκο Λάσκαρη (από Αρβανίτη-Παπακυριάκη) το περασμένο καλοκαίρι. Αν αυτό το σχέδιο σημαίνει (μελλοντική) αποχώρηση του Νίκου Λάσκαρη, αυτό θα φανεί προϊόντος του χρόνου.

Επί του παρόντος αυτό που έχει σημασία είναι να σωθεί η παρτίδα σε ότι αφορά τη φετινή σεζόν. Κοινώς, να βρεθούν χρήματα για να διακανονιστούν οι οφειλές απέναντι στους πρώην και νυν παίκτες, στο άρθρο 99 (στους παίκτες, καθώς το δημόσιο είναι τακτοποιημένο) και γενικά να επιστρέψει η ΚΑΕ σε συνθήκες κανονικότητας.

Αγωνιστικά, ο Άρης πρέπει να ενισχυθεί γιατί το παρκέ είναι ο καθρέπτης της πραγματικής κατάστασης. Συνεχίζω να πιστεύω όμως ότι η ομάδα αποδίδει χαμηλότερα της πραγματικής αξίας της με ευθύνη του Παναγιώτη Γιαννάκη και των παικτών. Η αξία των παικτών στο χρηματιστήριο του ελληνικού μπάσκετ είναι δυσανάλογη της εικόνας στο γήπεδο.

Το δε σχέδιο ενίσχυσης θα πρέπει να περιλαμβάνει κανονικούς παίκτες και όχι αθλητές οι οποίοι είναι σε πρόγραμμα συνταξιοδότησης και δεν το έχουν καταλάβει. Αυτό έγκειται στις ευθύνες του τεχνικού επιτελείου γιατί ήδη έχει στις πλάτες της άστοχες επιλογές όπως αυτή του Μπρεντ Πέτγουεϊ. Η δε διοίκηση οφείλει να «ανακαλύψει» τρόπο αποκατάστασης των σχέσεων με τους ατζέντηδες.

Οι τελευταίοι είναι λογικό να μην πιστεύουν ότι θα πληρωθούν οι πελάτες τους – κατ’ επέκταση φοβούνται ότι θα τους χάσουν – κι έτσι δεν μπαίνουν στη διαδικασία να προτείνουν παίκτες. Γνωρίζουν εξάλλου ότι οι τωρινοί Αμερικανοί έχουν εισπράξει (στην καλύτερη περίπτωση) έναν μήνα. Αυτό έχει επηρεάσει το επίπεδο αγωνιστικότητας π.χ. ο Κάιλ Ουίβερ ο οποίος δεν παίζει με την ίδια ένταση. Ο δε Κιθ Μπένσον παραμένει στον Άρη γιατί πολύ απλά δεν ήθελε να πάει στην Α2 Τουρκίας ή στην Πολωνία. Αν ήθελε, θα μπορούσε να είχε φύγει και ουδείς θα είχε το νομικό δικαίωμα να του πει το παραμικρό. Γι’ αυτόν τον λόγο είπε χθες ο Παναγιώτης Γιαννάκης ότι ο Άρης παίζει χωρίς ξένους, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δικαιολογούνται οι εμφανίσεις της ομάδας στην πλειοψηφία των αγώνων.