Η χρονιά της παλίρροιας

Μετά τον αγώνα στη Γερμανία, κάνοντας μια βόλτα στα social media διάβασα κάτι εξόχως ρεαλιστικό. Έγραψε ένας φίλος του Άρη ότι ο «Γιαννάκης είναι η ασπίδα του Λάσκαρη και ο Λάσκαρης η ασπίδα του Γιαννάκη». Κι αν κανείς προσεγγίσει με απόλυτο ρεαλισμό όλα όσα συμβαίνουν στον μπασκετικό Άρη από το περασμένο καλοκαίρι μέχρι και σήμερα, θα διαπιστώσει ότι αυτή είναι η αλήθεια.

Γιατί δεν επιδέχεται αμφιβολίας η άποψη ότι ο Νίκος Λάσκαρης ευθύνεται για τις συνθήκες… μη κανονικότητας που υπάρχουν στην ομάδα. Την αύξηση των χρεών με γεωμετρική πρόοδο, τις οφειλές μηνών απέναντι στο προσωπικό, το κλίμα έντονης ανασφάλειας για την επόμενη μέρα, την επιβολή ενός μίζερου και άκρως καταστροφικού καθεστώτος. Μετά την απολογία του στην ανακρίτρια (για τη γνωστή δικαστική υπόθεση) δεσμεύτηκε ότι θα δώσει λύσεις σε διοικητικό και οικονομικό επίπεδο. Τουλάχιστον έναν μήνα μετά, το μόνο χειροπιαστό που έχουμε είναι μια ανακοίνωση για τη σύγκλιση διοικητικού συμβουλίου με την προοπτική πραγματοποίησης γενικής συνέλευσης για την εύρεση λύσεων με σκοπό την εύρυθμη λειτουργία της ΚΑΕ. Δηλαδή, στη γενική συνέλευση των μετόχων θα βρεθεί το 90% (Λάσκαρης) με το 10%(Ερασιτέχνης), να συζητήσουν… τι; Λογικά θα αναλυθούν η οικονομική κατάσταση της ΚΑΕ. Λύση θα προταθεί; Γιατί αυτό έχει αξία.

Σε αυτό το διάστημα, ο Παναγιώτης Γιαννάκης είναι η ασπίδα του Λάσκαρη γιατί με την ισχυρή παρουσία του ουσιαστικά είναι σαν να μοιράζει… ηρεμιστικά στα τεντωμένα νεύρα των φίλων του Άρη. Οι δηλώσεις του περί υπομονής και επιμονής βάζουν μια κοινωνική μάζα στην ίδια κατεύθυνση και ο Νίκος Λάσκαρης συνεχώς εξασφαλίζει χρόνο δίχως όμως (όπως αποδεικνύεται μέχρι στιγμής) να έχει τη δύναμη ίσως και τη διάθεση να τον εκμεταλλευτεί. Γιατί σε αυτό το διάστημα πληρώθηκαν μεν κάποιες οφειλές στο Δημόσιο αλλά η ανώνυμη εταιρία παραμένει στην άκρη του γκρεμού, διατηρώντας με εξαιρετική δυσκολία την ισορροπία της. Είναι θέμα χρόνου να πέσει στη θάλασσα.

Πάμε στην άλλη πλευρά. Η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ΚΑΕ με ευθύνη του Νίκου Λάσκαρη είναι η ασπίδα του Παναγιώτη Γιαννάκη γιατί φέρει μεγάλη ευθύνη – μαζί με τους παίκτες του – για την αγωνιστική εικόνα της ομάδας. Γιατί ο Άρης παρουσιάζει την ίδια κακή αγωνιστική εικόνα τόσο στο διάστημα που το μπάτζετ του ήταν 800 χιλιάρικα, όσο και τώρα που μειώθηκε μετά τις αποδεσμεύσεις. Έφθασε στο σημείο να θεωρείται έκπληξη όταν θα κάνει μία πειστική εμφάνιση.

Και το ζητούμενο δεν είναι μόνο οι νίκες, αλλά (πρωτίστως) να παρουσιάσει ανταγωνιστική εικόνα. Στην Ελλάδα θα κουβαλάει για όλη τη χρονιά τις συντριβές από Κόροιβο, Κύμη, Προμηθέα και τουλάχιστον τους δύο πρώτους (όταν τους αντιμετώπισε ο Άρης) είχαν το 1/3 ή και ¼ του οικονομικού προϋπολογισμού του. Στην Ευρώπη, σε σύνολο έξι εκτός έδρας αγώνων, μετρά πέντε ήττες με 19.6 πόντους διαφοράς κατά μέσο όρο. Κοινώς, δεν στάθηκε καν ανταγωνιστικά. Δηλαδή η πορεία του είναι αντιστρόφως ανάλογη των προσδοκιών και των προφορικών δεσμεύσεων. Κι όπως έχουμε σημειώσει στη συγκεκριμένη γωνιά, οι αποδεσμεύσεις των παικτών που αποκτήθηκαν το καλοκαίρι ουσιαστικά στοιχειοθέτησαν την παραδοχή του λανθασμένου καλοκαιρινού σχεδιασμού.

Οι παίκτες που έφυγαν, αποχωρούν πατώντας πάνω στην αδυναμία της διοίκησης να τους πληρώσει, αλλά οι λόγοι είναι αγωνιστικοί. Κι αν οι Πέτγουεϊ, Ουίβερ είναιξεχωριστές υποθέσεις, αυτό ίσχυσε στις περιπτώσεις των Κιθ Μπένσον, Κουάμι Βον τώρα είναι κι αυτή του Παναγιώτη Βασιλόπουλου. Ο τελευταίος ζήτησε από τη διοίκηση να φύγει, δεν θέλει ούτε ευρώ από τα δεδουλευμένα και ο λόγος είναι αγωνιστικός. Αρκετό καιρό τώρα, στο πρόσωπο του Βασιλόπουλου είναι φανερός ο εκνευρισμός του, δεν ευχαριστιέται αυτό που κάνει. Πιθανόν να διαφωνεί. Αυτό θα πρέπει να το πει ο ίδιος. Το ότι θέλει να φύγει και για να εξασφαλίσει την ελευθερία του παραιτείται από τη διεκδίκηση χρημάτων σημαίνει πολλά. Γιατί δεν το κάνει ένας ξένος παίκτης που σε τελική ανάλυση έχει και… μισθοφορική σχέση με ένα σωματείο αλλά ένας Έλληνας. Και το ότι αύριο (19/1) θα ανακοινωθεί η συμφωνία του με την ΑΕΚ το κάνει ακόμη χειρότερο.

Για να μην το κουράσουμε άλλο, εκ των προτέρων γνωρίζαμε ότι η σεζόν 2017-18 θα είναι η χρονιά της παλίρροιας. Δεν περιμέναμε όμως ότι οι πρωταγωνιστές θα την κάνουν ακόμη δυσκολότερη με τις επιλογές τους και τις αποφάσεις τους. Το τι φταίει επί της περίπτωσης του Λάσκαρη το γνωρίζουμε αρκετά καλά όπως και τον τρόπο επίλυσης του προβλήματος. Σε αγωνιστικό επίπεδο, τη λύση οφείλει να βρει ο Παναγιώτης Γιαννάκης.