Το μαρτύριο της σταγόνας

Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός ! Όλη η δράση του αγώνα! (21+)

Το σχέδιο απέτυχε. Η επέμβαση, επίσης. Και ο ασθενής Άρης βλέπει τα κύτταρά του να μολύνονται το ένα μετά το άλλο. Είναι το σχέδιο που καταστρώθηκε τον περασμένο Μάρτιο. Τότε με την απόφαση πρόσληψης του Παναγιώτη Γιαννάκη στην τεχνική ηγεσία, ο Νίκος Λάσκαρης ουσιαστικά προσπάθησε να νομιμοποιήσει τις ενέργειες που ακολούθησαν. Ποιος εξάλλου δεν θα επιδείκνυε σεβασμό σ’ ένα από τα τοτέμ του ελληνικού μπάσκετ, σ’ έναν άνθρωπο που έβαλε κάμποσα λιθαράκια στη δημιουργία της «κίτρινης» αυτοκρατορίας; Κανείς.

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης αντιμετώπισε την περίσταση με τα βασικά στοιχεία του χαρακτήρα του. Είναι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος. Στο παρκέ συνηθίζει να φωνάζει το «μπάλα-μπάλα», στη συγκεκριμένη περίπτωση πίστευε ότι «μέρα με τη μέρα», η ομάδα θα παρουσιάσει βελτίωση, θα αποκτήσει δυναμική και σεβασμό, κυρίως όμως θα παρακινήσει κόσμο και κοσμάκη να ασχοληθεί και επιχειρηματικά μαζί της.

Ήξερε που ερχόταν. Γνώριζε ότι θα τσαλακωνόταν, όπως συχνά-πυκνά σημειώνει. Σε προηγούμενο blog είχαμε σημειώσει ότι οι ασπίδες γκρεμίστηκαν, καταστράφηκαν. Και ήταν αναμενόμενο. Γιατί ο Λάσκαρης πήρε τον Γιαννάκη γνωρίζοντας ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί και ο δε Γιαννάκης ανέλαβε την αποστολή… αυτοκτονίας ξέροντας ότι ο μεγαλομέτοχος ήδη έχει αθετήσει ένα σωρό υποσχέσεις.

Όπου όμως το κλήμα είναι στραβό, το τρώει και ο γάιδαρος κι έτσι συνέβη το αντίθετο. Και αγωνιστικά, μέρα με τη μέρα, ο Άρης αργοπεθαίνει. Με δική του ευθύνη και φυσικά των παικτών του. Όλοι στο κάδρο. Υπό δύσκολες συνθήκες.

Το αγωνιστικό σχέδιο επίσης απέτυχε και όσοι γνωρίζουν τα του Άρη, ξέρουν ότι οι παίκτες που αποχώρησαν χρησιμοποίησαν ως πρόσχημα το οικονομικό. Οι λόγοι ήταν αγωνιστικοί. Έλλειψη χημείας. Γιατί δεν μπορείς να χτίσεις κάτι με κομμάτια που είναι εντελώς ανόμοια μεταξύ τους. Αυτό έγινε. Λανθασμένος σχεδιασμός και κυρίως άρνηση συμβιβασμού με την αλήθεια του Άρη. Αυτά τα έχουμε ξαναγράψει, μην επαναλαμβανόμαστε.

Και φτάσαμε στο σήμερα, στον Άρη που βρίσκεται στην 12^η θέση της βαθμολογίας, με το βλέμμα του προς τα κάτω γιατί η αγωνιστική φιλοδοξία σκορπίστηκε στον βαρδάρη της Θεσσαλονίκης. Την πήρε και τη σήκωσε. Πάει και το όραμα. Έστω της «στενής» παρακολούθησης των δύο αιωνίων της Αθήνας από την 3^η ή 4^η θέση. Γιατί, για το παραπάνω χρειάζονται λεφτά. Οι δύο οικογένειες που κουμαντάρουν τα δύο μεγάλα καράβια του ελληνικού μπάσκετ έχουν ρίξει εκατοντάδες εκατομμύρια. Να ξέρουμε που πατάμε δηλαδή.

Μετά τη (νέα) ήττα ντροπής από τον Κόροιβο Αμαλιάδας, για πρώτη φορά δεν ήταν ο Γιαννάκης που είχαμε συνηθίσει. Δε χαμογέλασε, δεν έβγαλε λέξη αισιοδοξίας. Βλέπει εξάλλου μια ομάδα να μη διαθέτει το ειδικό βάρος για να αντέξει την όλη πίεση.

Έτσι όπως διαμορφώθηκαν τα πράγματα, ο Άρης χρειάζεται ένα ηλεκτροσόκ. Διοικητικά ο Νίκος Λάσκαρης πρέπει να φύγει. Αν θελήσει κάποια στιγμή να «καθαρίσει» το όνομά του – όπως ειπώθηκε στην τελευταία συνάντηση με τον Λευτέρη Αρβανίτη – ας το κάνει με την πρώτη ευκαιρία. Προς το παρόν τραβάει τον Άρη στον πάτο. Και ο Άρης δεν απρόσωπη εταιρία. Είναι ο Άρης. Τέρμα τα παιχνίδια. Η δεξαμενή των προφάσεων στέρεψε. Όχι οι μετοχές, όχι η χρηματοδότηση έγινε μέσω ταμειακών διευκολύνσεων από τις εταιρίες του Νίκου Λάσκαρη. Αν θέλεις να φύγεις, φεύγεις. Εξουσιοδοτείς τους δικηγόρους κι αυτοί βρίσκουν τον νομικό τρόπο.

Το ηλεκτροσόκ είναι απαραίτητο και αγωνιστικά. Αυτό ήταν το κεντρικό μήνυμα στους διαδρόμους του Παλέ (μετά την ήττα από τον Κόροιβο), αλλά ποιος έχει το σθένος να το πει; Η ιδιοκτησία που είναι άφαντη ή οι εκφραστές των δύο προτάσεων οι οποίοι δεν έχουν θεσμικό ρόλο; Από τον Γιαννάκη ζητήθηκαν εξηγήσεις. Για την πορεία της ομάδας αλλά κυρίως για τον τρόπο διαχείρισης του αγώνα με τον Κόροιβο. Ένα ζον πρες έπαιξε που εξελισσόταν σε άμυνα ζώνης και ο Άρης του 29% στα τρίποντα εναπόθεσε τις ελπίδες του στο μακρινό σουτ. Καθαρή αυτοκτονία. Και οι παίκτες που οδήγησαν την ομάδα στο +11 ήταν στον πάγκο. Καθαρό μυαλό δεν υπήρχε στο παρκέ αλλά ούτε και στον πάγκο. Να λέμε αλήθειες.

Επί του προσωπικού, για μένα το κεφάλαιο «Γιαννάκης» είναι τεράστιο. Δε νομίζω ότι υπάρχει καλύτερος εκφραστής του brand που λέγεται «μπασκετικός Άρης». Σιχαίνομαι το ότι εδώ και δεκαετίες ο Άρης τρώει τα παιδιά του. Εδώ όμως δεν υπάρχουν εγωισμοί, προσωπικά, συμπάθειες και αντιπάθειες. Υπάρχει πρόβλημα και πρέπει να δημιουργηθούν συνθήκες αντίδρασης. Ο «Δράκος» ξέρει ότι πλέον βρίσκεται στη μέση του κάδρου. Δε γνωρίζω αν αισθάνεται το μέγεθος των δικών του ευθυνών. Είναι σε δύσκολη θέση, υπάρχει αμφισβήτηση στο πρόσωπό του και είναι δικαιολογημένη.

ΥΓ: Κάθε άλλο παρά άναψε φωτιές το χθεσινό post του Παύλου Μυροφορίδη. Έγραψε ότι «όλα κάποια στιγμή τελειώνουν». Οι παροικούντες την Αλκμήνης γνωρίζουν ότι οι σχέσεις του τεχνικού διευθυντή της ΠΑΕ με τον Θόδωρο Καρυπίδη περνούν βαθιά. Άλλα είπαν οι Μυροφορίδης-Σπανός για τις μεταγραφές κι άλλα βλέπουμε. Πάμε στην ουσία. Και οι δύο ανέλαβαν μια αποστολή. Καταρχάς ο καθένας ας κοιτάξει τον ρόλο του και δεύτερον, ας κλειστούν σ’ ένα δωμάτιο και να μη βγουν αν δεν τα βρουν. Αύριο μπορεί να είναι μέλι-γάλα, αλλά είναι τουλάχιστον αυτογκόλ να είσαι στο +6 και να δείχνεις ότι εσωτερικά είσαι τόσο ευάλωτος.