«Πλησιάζει η ώρα για το γήπεδο!» (pics & vids)

Δεν έχουν συμπληρωθεί καλά-καλά ούτε 3,5 χρόνια, από το πρώτο meeting του προέδρου της Ερασιτεχνικής ΑΕΚ, Αλέξη Αλεξίου με τον Μάκη Αγγελόπουλο στα Goody's της Νέας Φιλαδέλφειας (ναι καλά ακούσατε) για να του παρουσιάσει την κατάσταση της «κιτρινόμαυρης» ΚΑΕ και τα τεράστια οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπιζε στην πρώτη χρονιά (2014-2015) της επιστροφής στην Α1 Κατηγορία.

Είχε προηγηθεί άλλο ένα ραντεβού στο γραφείο του νυν διευθύνοντος συμβούλου της «Ένωσης», Χάρη Κουτά και στενότερου συνεργάτη του, στη διάρκεια του οποίου (παρουσία και οργανωμένων οπαδών), οι δύο άνδρες είχαν συμφωνήσει να μπουν μπροστά σε μία επιχείρηση διάσωσης της ομάδας από τα χρέη, που θα έστελναν την «βασίλισσα» με μαθηματική ακρίβεια στο τοπικό πρωτάθλημα!

Έκτοτε κύλησε πολύ νερό στ' αυλάκι. Με κόστος προσωπικό και οικονομικό των μεγαλομετόχων της και χωρίς την αμέριστη συμπαράσταση του κόσμου της ομάδας, η ΑΕΚ έκανε συνεχή και σταθερά ανοδικά βήματα και από την Β' Εθνική και την Α2 Κατηγορία, βρέθηκε σε χρόνο ρεκόρ στην πρώτη 3άδα της Basket League και στην επετειακή χρονιά των 50 ετών από το έπος του 1968, κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας και πλέον διεκδικεί με αξιώσεις την ευρωπαϊκή διάκριση και την διοργάνωση του Final 4 του Basketball Champions League.

«Αν περάσουμε στους “4” του θεσμού, τότε η διοργάνωση του τελικού τουρνουά που θα κρίνει και τον τίτλο, κατά ένα μεγάλο ποσοστό, θα γίνει στο γήπεδο μας», σχολίασε ο ισχυρός άνδρας της ΑΕΚ, που άνοιξε την καρδιά του στο gazzetta.gr και στην πρώτη του συνέντευξη μετά τον θρίαμβο στον τελικό με τον Ολυμπιακό, αναφέρθηκε σε όλες τις λεπτομέρειες της θητείας του στην διοίκηση της «Ένωσης», σχολίασε τα εμπόδια που δυσκολεύουν την διεκδίκηση του πρωταθλήματος και αποκάλυψε ότι πλησιάζει η ώρα που η «βασίλισσα» θα μπει στο δικό της γήπεδο.

Κατ' αρχήν να σας ευχαριστήσουμε που ανοίγετε τα γραφεία της ΚΑΕ ΑΕΚ, Κυπελλούχου Ελλάδας, πλέον, μετά από 17 χρόνια. Είστε ένας άνθρωπος μεγαλωμένος στη Νέα Σμύρνη, υποθέτω από μικρασιατικές καταβολές. Άρα ΑΕΚτζής από κούνια;

«Κωνσταντινοπολίτης ο παππούς. Άρα πιο ΑΕΚτζίδικες δεν γίνονται οι καταβολές!»

Περάσατε τα παιδικά σας χρόνια προφανώς στη Νέα Φιλαδέλφεια, στη “Σκεπαστή”...

«Θυμάμαι ακόμα τις εποχές που πηγαίναμε στη Σκεπαστή, όταν άνοιγε, στις 11 το πρωί, ενώ τα παιχνίδια άρχιζαν στις 3 το μεσημέρι! Όλη η παρέα, όμως, ήταν εκεί από νωρίς! Εμείς την ανοίγαμε στην ουσία...»

Επομένως, η αγάπη σας για την ΑΕΚ άρχισε από την ποδοσφαιρική ομάδα;

«Ναι και νομίζω πως κατά βάση, η πλειοψηφία των φιλάθλων είναι ποδοσφαιρικοί!»

Πως μάθατε για την επιτυχία του 1968;

«Ήμουν 4 ετών τότε. Ο πατέρας μου ήταν στο γήπεδο και μου είχε πει όλη την ιστορία...»

Τι θυμάστε γενικώς από εκείνες τις διηγήσεις;

«Θυμάμαι πως ο πατέρας μου, δεν ξέρω αν ήταν από υπερβολή, έκανε λόγο για 300.000 άτομα, σε μια Αθήνα που... “φλεγόταν”. Οι εικόνες έγιναν έντονες από την περιγραφή εκείνης της βραδιάς!»

Αυτές οι εικόνες και οι θύμησες αποτέλεσαν το έναυσμα για την παραγωγή του "1968";

«Η ιδέα μου “κατέβηκε” μπαίνοντας στην ΑΕΚ τον Νοέμβριο του 2014, μαζί με τον Χάρη τον Κουτά. Το πρώτο που σκέφτηκα, ήταν ότι έπρεπε να εστιάσουμε στην ιστορία του συλλόγου, στην μνήμη. Γιατί, καλώς ή κακώς, για 15 χρόνια η ομάδα είχε λίγο χαθεί. Στο μπασκετικό περιβάλλον ειδικότερα, είχε ταλαιπωρηθεί αρκετά και είχε βρεθεί σε μικρότερες κατηγορίες. Για μένα το πιο σημαντικό ήταν να “χτίσουμε” πάλι το όνομα και το brand που λέγεται "ΑΕΚ". Και αυτό, νομίζω ότι γίνεται μόνο μέσα από την ιστορία, δηλαδή “φωτίζοντας” τις “μνήμες” του παρελθόντος. Κάναμε διάφορες δράσεις γύρω από το κομμάτι που λέγεται ιστορία. Οργανώσαμε την εκδήλωση για το Final 4 του 1965, που η “Ένωση” ήταν η πρώτη ελληνική ομάδα που έφτασε τόσο μακριά. Αποσύραμε την φανέλα του Αμερικάνου, στη συνέχεια του Τρόντζου... “Ρίξαμε φως” στην ιστορία, για να θυμηθεί ο κόσμος ποια είναι η ΑΕΚ, ποια ήταν η ομάδα που έκανε πρώτη λαϊκό άθλημα το μπάσκετ στη χώρα μας. Και αποκορύφωμα της όλης επένδυσης στο κομμάτι "ιστορία και μνήμη" ήταν η ιδέα της ταινίας για το 1968!»

Για να τα πάρουμε με την σειρά... Τι θυμάστε από την εποχή που η ΑΕΚ έπαιζε στο κλειστό της Νέας Φιλαδέλφειας κι έπειτα στο «Γιώργος Μόσχος»;

«Θυμάμαι παιχνίδια ή παίκτες... Θυμάμαι τον Αγιασωτέλη, τον Λαννέ, έχω εικόνα από τον Μιλίσεβιτς, τον Ραμπίδη στον τελικό του '81 με τον Ηρακλή. Αλλά ήμουν κατά βάση ποδοσφαιρικός!»

Δηλαδή λέγατε «παίζει η ΑΕΚ στο μπάσκετ, πάμε να στηρίξουμε»...

«Αυτό ακριβώς!»

Απόφαση ιστορικής ευθύνης

Και φτάνουμε στο 2014, όπου ουσιαστικά προέκυψε η ενασχόλησή σας με το μπάσκετ, πιο ενεργά από ποτέ, από ότι καταλαβαίνω χωρίς κι εσείς να φαντάζεστε τότε, πώς θα εξελιχθεί όλο αυτό το εγχείρημα...

«Υπήρχε μια συνεχής πίεση και προτροπή από την πλευρά του Αλέξη Αλεξίου, του τότε προέδρου του Ερασιτέχνη. Μόλις είχε ανέβει η ομάδα από την Α2 και τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά, όσον αφορά στα οικονομικά και υπήρχε ο κίνδυνος του άμεσου υποβιβασμού λόγω χρεών. Σε αυτή την περίπτωση, νομίζω ότι θα καταλήγαμε στο τοπικό, άρα θα περιμέναμε 5-7 χρόνια για να δούμε πάλι την ΑΕΚ στην Α1 Κατηγορία. Και η πρώτη ουσιαστική συνάντηση και απόφαση για την ανάμιξή μας, έγινε στο γραφείο του Χάρη, με μια παρέα οργανωμένων, όπου υπήρξε και η τελική πίεση για την ενασχόληση με το διοικητικό κομμάτι.»

Μια ενασχόληση, η οποία άρχισε σε αρκετά αναγνωριστικό επίπεδο. Αλήθεια, φανταζόσαστε τότε ότι, πολύ σύντομα, η ΑΕΚ θα μονοπωλούσε την καθημερινότητά σας; Γιατί ένας τόσο μεγάλος επαγγελματικός αθλητικός οργανισμός, θέλει να είσαι από πάνω κάθε ημέρα...

«Όχι, δεν ήταν αυτό το πλάνο. Σε πρώτη φάση, η προσέγγιση είχε πιο πολύ το χαρακτήρα της επιστράτευσης, για να σώσουμε τη "Βασίλισσα"! Να περισώσουμε δηλαδή ό,τι σώζεται και βλέπουμε. Η ΑΕΚ, όμως, είναι πολύ μεγάλος οργανισμός και αυτό δεν μπορείς να το κάνεις ούτε part-time, ούτε συγκυριακά, ούτε ευκαιριακά. Εκ των πραγμάτων, κατάλαβα πως όλο αυτό έπρεπε να στηθεί σωστά, να μπει σε γερές βάσεις, για να έχει διάρκεια και αποτελέσματα!»

Πριν το 2014 είχατε ασχοληθεί ξανά με τα κοινά της ΑΕΚ;

«Ναι, με το ποδόσφαιρο κατά καιρούς. Κυρίως στη δεκαετία του '90. Είχα διατελέσει αντιπρόεδρος, ένα φεγγάρι και πρόεδρος στην ΠΑΕ. Πριν από αυτό, ήμουν στους οργανωμένους, υπήρξα και πρόεδρός τους. Είχα πάντα μια ανάμειξη με τα κοινά της ΑΕΚ, γύρω από το ποδόσφαιρο, όμως...»

Το μπάσκετ όμως, είναι πιο εξειδικευμένο από το ποδόσφαιρο και να φανταστώ ότι τα πρώτα χρόνια, παρακολουθούσατε και προπονήσεις, για να βλέπετε και τους παίκτες, συζητούσατε πολύ με τους προπονητές; Περάσατε χρόνο στο να μάθετε και τεχνικά πράγματα;

«Εντάξει, προπονήσεις όχι τόσο. Αλλά αρκετές φορές μιλούσα με τους προπονητές, για να μάθω λίγο τι γίνεται πίσω από το παιχνίδι. Κακά τα ψέματα, δεν είχα βαθιά γνώση του αντικειμένου. Ήθελε μια προσπάθεια εκμάθησης για κάποιο καιρό.»

Η απόφαση παραγωγής του 1968, που είναι μια αθλητική και πολιτιστική κληρονομιά στην ελληνική κοινωνία, συνέπεσε με την κατάκτηση του πρώτου Κυπέλλου με απόσταση ενός μηνός. Περιμένατε αυτή τη σύμπτωση;

«Σε καμία περίπτωση. Νομίζω πως δεν μπορείς να περιμένεις κάτι τέτοιο. Για να κατακτήσουμε το Κύπελλο έπρεπε να αποκλείσουμε τον Παναθηναϊκό στα ημιτελικά και να νικήσουμε τον Ολυμπιακό στον τελικό. Δύο ομάδες, που στα χρόνια που απουσίαζε η ΑΕΚ από τα μπασκετικά δρώμενα, έχουν κατακτήσει εννέα τρόπαια της Euroleague και οι δύο μαζί. Οπότε, δεν υπήρχε τέτοιος "σχεδιασμός". Εξάλλου τα γυρίσματα της ταινίας ξεκίνησαν το 2016. Άρα, ήταν λίγο δύσκολο να τα συνδυάσουμε όλα αυτά».

Αυτός ο συνδυασμός, όμως, τώρα ήρθε και πέτυχε...

«Θα έλεγα πως έτυχε μάλλον!»

Γενικώς, πως θα περιγράφατε τον συναισθηματικό σας κόσμο τον τελευταίο μήνα με αυτά τα δύο γεγονότα, αν τα κολλήσετε όλα μαζί;

«Η ταινία πραγματικά είναι μια πολύ σημαντική παρακαταθήκη για το μέλλον, όχι μόνο των ΑΕΚτζήδων, αλλά όλων των Ελλήνων φιλάθλων και όχι μόνο των μπασκετικών. Είναι μια ταινία-ύμνος στο μπάσκετ και τον άνθρωπο. Εμείς όλοι οι παράγοντες, που κατά καιρούς έχουμε στα χέρια μας τις τύχες μεγάλων ομάδων, έχουμε και μια ιστορική ευθύνη: αφενός να αναδείξουμε την κληρονομιά, το παρελθόν των ομάδων των οποίων ηγούμαστε. Θεωρώ πως όλες οι ομάδες πρέπει να κάνουν αντίστοιχες κινήσεις. Αφετέρου, έχουμε και μια ιστορική ευθύνη απέναντι στις επόμενες γενιές, γιατί δεν θα είμαστε για πάντα εδώ. Να αφήσουμε παρακαταθήκη και την ομάδα σε καλύτερη μοίρα από ότι τη βρήκαμε, όταν την αναλάβαμε. Σε αυτή τη λογική κινηθήκαμε με την ταινία και νομίζω το πετύχαμε απόλυτα!»

«Συνδυάζοντας τη λογική με το συναίσθημα!»

Ο ουδέτερος εξωτερικός παρατηρητής βλέπει ότι η ΑΕΚ πέτυχε έξω από το γήπεδο, στην υπόθεση της ταινίας, και μέσα σε αυτό, με την κατάκτηση του Κυπέλλου. Αν γυρίσετε το χρόνο πίσω, στο πρώτο ραντεβού στα Goody's της Νέας Φιλαδέλφειας και μετά συνειδητοποιήσετε που βρισκόσασταν το Σάββατο το βράδυ, τι σκέψεις κάνετε; Γιατί μετά και την κατάκτηση ενός εγχώριου τίτλου, η “Ένωση” ανεβαίνει επίπεδο και στα μάτια των υπολοίπων ομάδων, αλλά κι εκτός Ελλάδας. Πως θα περιγράφατε αυτή τη διαδρομή;

«Εκ των πραγμάτων, μάλλον θετική κρίνεται η διαδρομή. Γιατί πάρουμε χρονιά με χρονιά, ξεχωριστά, η ΑΕΚ βελτιώνει σταθερά τα αποτελέσματά της. Σε όλες τις διοργανώσεις που συμμετείχε, κάθε χρόνο έκανε και ένα βήμα μπροστά. Στο πρωτάθλημα, την πρώτη χρονιά, ήμασταν 5οι στην κανονική διάρκεια, την επόμενη 4οι, πέρυσι πήραμε την 3η θέση. Αντίστοιχα, στο Κύπελλο ήμασταν στους 8 τον πρώτο χρόνο, στους 4 τον δεύτερο, στον τελικό τον τρίτο. Και στην Ευρώπη, είχαμε αποκλειστεί στον πρώτο γύρο, πέρυσι ήμασταν στους “32”, φέτος στους “16”. Άρα, αντικειμενικά, σταθερά εδώ και τρία χρόνια, η ομάδα κάνει ένα βήμα μπροστά, σε όποια διοργάνωση συμμετέχει. Επομένως, η πορεία κρίνεται θετική, η τάση είναι ανοδική.»

Νομίζω ότι είσαστε πάρα πολύ συγκρατημένος, λέγοντας ότι κρίνεται απλά θετική η πορεία της ΑΕΚ. Γενικότερα στον αθλητισμό δεν έχουμε συνηθίσει σε παράγοντες που ασχολούνται με το αγωνιστικό κομμάτι, να έχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, όπως αυτά που παρουσιάζετε εσείς. Παραδείγματος χάριν, βλέποντάς σας να σηκώνετε το Κύπελλο, που είναι μια πολύ ιδιαίτερη στιγμή για έναν άνθρωπο, ο οποίος έχει βάλει πλάτη τα τελευταία χρόνια με τους συνεργάτες του, παρατηρήσαμε έναν συγκρατημένο πανηγυρισμό. Πως το αισθανθήκατε;

«Όχι, όχι, πανηγύρισα! Έτσι κι αλλιώς, η ενασχόληση με τον αθλητισμό και τα κοινά ομάδων, γεννά συναισθήματα. Στην ουσία προσπαθείς να βρεις μια ισορροπία μεταξύ συναισθήματος κι επιχειρηματικότητας. Γιατί μην ξεχνάμε πως μιλάμε για ανώνυμες εταιρείες με υποχρεώσεις. Χρειάζεται μία ισορροπία, γιατί αν γύρεις περισσότερο προς το συναίσθημα, δεν ξέρεις που θα σε οδηγήσει. Όπως και το αν το δεις με καθαρά λογιστική, “μπατζετική” ή επιχειρηματική προσέγγιση, μπορεί να σε οδηγήσει πάλι σε λάθος δρόμο. Ειδικά όταν είσαι και οπαδός της ομάδας»

Πώς τη βρίσκετε αυτή την ισορροπία;

«Δεν είναι εύκολο, γιατί πάντα το συναίσθημα σε τραβάει περισσότερο!»

Λίγες εβδομάδες πριν από τον τελικό, η ΑΕΚ έδωσε έναν άλλο τελικό στο BCL και πήρε την πρόκριση στους “16”. Με δύο εύστοχα σουτ του Βασιλόπουλου και του Σάκοτα και δύο άστοχα σουτ σε ένα άλλο γήπεδο στη Βενετία. Αν δεν την έπαιρνε την πρόκριση, πιθανότατα η ευρωπαϊκή σεζόν θα κρινόταν αποτυχημένη. Για έναν άνθρωπο, τόσο πετυχημένο στο επιχειρείν, όπου δεν χωράει το συναίσθημα, αυτή η εναλλαγή της κατάστασης, όταν δύο δευτερόλεπτα πριν είσαι αποτυχημένος ή δύο δευτερόλεπτα μετά επιτυχημένος, πώς κολλάει μεταξύ της;

«Είναι αυτό το debate που έχω πολύ συχνά με τον Χάρη. Του λέω πως αυτό το κομμάτι, αυτή η δουλειά είναι και show business. Έχει αυτά τα χαρακτηριστικά τουλάχιστον. Δεν μπορείς να εγγυηθείς στον πελάτη σου ή τον οπαδό σου, ούτε ένα αποτέλεσμα, ούτε την ποιότητα που θα προσφέρεις, ούτε τη σταθερότητα της ποιότητας. Έχεις πολλούς εξωγενείς παράγοντες και πολλούς υποκειμενικούς κριτές. Μπορεί να κάνεις μια ταινία με budget 10 εκατομμύρια δολάρια, φερ' ειπείν τον "Κύκλο των Χαμένων Ποιητών" και να “κόψεις” 90 εκατομμύρια εισιτήρια το πρώτο Σαββατοκύριακο, και να “γυρίσεις” τον "Μπεν Χουρ" με 250 εκατομμύρια κόστος και να πάει άπατη. Αυτό συμβαίνει στην show business! Και το μπάσκετ ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Δηλαδή, ένα σουτ... στεφάνι κι έξω, φέρνει τη χασούρα! Ένα άλλο που θα μπει, αλλάζει τα πάντα! Υπάρχουν αυτές οι παράμετροι που το κάνουν ιδιαίτερο!»

Όλα αυτά τα χρόνια που ασχολείστε, φαντάζομαι ότι μάθατε να διαχειρίζεστε ολοένα και καλύτερα την επικοινωνία με τους ατζέντηδες. Πώς τα πήγατε γενικώς σ' αυτόν τον τομέα και σε τι κατάσταση βρίσκεστε πλέον τώρα, που σαφώς θα γνωρίζετε καλύτερα πως λειτουργεί η αγορά;

«Η πρώτη εμπειρία με μάνατζερ ήταν τραυματική (γέλια). Θυμάμαι χαρακτηριστικά μου είχε πει ο προπονητής ότι θέλει να πάρουμε τον Ίνγκλις. Ήταν και η πρώτη μεταγραφή που κάναμε. Τηλεφώνησα στον manager και του λέω: "Καλησπέρα, γεια σας, είμαι από την ΑΕΚ..." και μου το 'κλεισε! Λέω θα έπεσε η γραμμή. Τον παίρνω ξανά, μου λέει "Από Ελλάδα δεν είπατε; Από την ΑΕΚ;", λέω "ναι" και μου το κλείνει πάλι! Την τέταρτη φορά μου απάντησε και του λέω "μη το κλείσεις, άκουσέ με πρώτα". Μου λέει "συνεργάζομαι δέκα χρόνια με την ΑΕΚ, δεν πληρώθηκε ποτέ ούτε ο παίκτης μου, ούτε εγώ". Και τελικά προκαταβάλαμε δύο μισθούς στον Ίνγκλις για να έρθει στην Αθήνα. Είχαμε να ανέβουμε κι ένα... βουνό αναξιοπιστίας στην αρχή, το οποίο δεν είναι εύκολο να το ξεπεράσεις, όταν μετά από δέκα χρόνια αναξιοπιστίας λες στον άλλον πως δεν είναι έτσι τα πράγματα και είμαστε πιο συνεπείς. Σιγά-σιγά, όταν κατάλαβαν πως τα πράγματα ήταν διαφορετικά, βελτιώσαμε τις σχέσεις μας και πλέον έχουμε καλή επικοινωνία με όλους τους managers.»

Απογοητευτήκατε ποτέ στην διάρκεια αυτής της διαδρομής; Είπατε κάποια στιγμή "τι κάνω εγώ εδώ πέρα, όπου πρέπει να ασχολούμαι από το πρωί ως το βράδυ, ενώ έχω τις επιχειρήσεις μου";

«Νομίζω πως όποια δουλειά ή δραστηριότητα και να κάνεις, υπάρχουν στιγμές που απογοητεύεσαι. Κάθε δουλειά έχει τις ιδιαιτερότητές της, τις δυσκολίες της, πόσω μάλλον σε ένα χώρο που είσαι καινούριος. Υπάρχουν πολλοί εξωγενείς παράγοντες που επηρεάζουν το αποτέλεσμα, μπορεί να είναι οι αντίπαλοι, οι δικοί σου παίκτες, ο προπονητής, ο διαιτητής. Υπάρχουν στιγμές που όλα αυτά έρχονται στο μυαλό σου, μπορεί να θυμώσεις, αλλά ποτέ σε βαθμό που να πεις ότι εγκαταλείπεις!»

Συνδυασμός λογικής και συναισθήματος, η απόφαση επιστροφής του Ντράγκαν Σάκοτα;

«Νομίζω πως ναι. Όπως το είπατε, λογική και συναίσθημα. Ήταν ένας άνθρωπος, ο οποίος δεν είχε φύγει ποτέ από την ομάδα και αυτό το εκτιμήσαμε ιδιαίτερα. Και μετά το τέλος της συνεργασίας μας, ήταν σε κάθε παιχνίδι στο γήπεδο, ήταν κοντά στις Ακαδημίες, στο στήσιμο που κάναμε, στο παιδομάζωμα. Ήξερε μέσα-έξω την ΑΕΚ. Άρα, ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που θα μπορούσε να διαγνώσει τα προβλήματα, να αναζητήσει και να δώσει τη θεραπεία πολύ σύντομα. Ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη στιγμή και θέση!»

«Η αύρα του "1968" έσπρωξε τους παίκτες στον τελικό!»

Και φτάνουμε στον τελικό, όπου στο στρατόπεδο της ΑΕΚ επικρατούσε μια συγκρατημένη αισιοδοξία για το αποτέλεσμα, παρότι η ομάδα, τόσο στο πρωτάθλημα, όσο και στην Ευρώπη, είχε περάσει δύσκολα. Δεν είχε αγωνιστική σταθερότητα, ήταν για καιρό χωρίς εκτός έδρας νίκη στο πρωτάθλημα. Παρόλα αυτά, όλοι γύρω από το αγωνιστικό τμήμα, πίστευαν πως τον τελικό, αν όχι ότι τον έχουν, τουλάχιστον πως θα διαδραματίσουν πρωταγωνιστικό ρόλο και θα παίξουν στα ίσα μια ομάδα που είναι μέσα στις κορυφαίες της Ευρώπης, όπως ο Ολυμπιακός...

«Όντως ίσχυε αυτό που λέτε! Υπήρχε μια συγκρατημένη αισιοδοξία ανάμεσά μας...»

Από πού προέκυπτε;

«Νομίζω ότι προέκυπτε από δύο παράγοντες, όπως το σκέφτομαι τώρα. Αφενός, αισθανόμασταν πιο “διψασμένοι”. Πόσω μάλλον σε μια επετειακή χρονιά, για να επανέλθουμε στους τίτλους. Θεωρώ την "δίψα" πολύ σημαντικό παράγοντα γενικά στη ζωή. "Καθορίζει" πολλά πράγματα και δίνει κίνητρα! Από την άλλη, είναι κοινή παραδοχή ότι έχουμε πολύ καλούς παίκτες ατομικά. Το ταλέντο αποδεδειγμένα υπάρχει. Αυτό που έλειψε από την ομάδα μας, σε αρκετά παιχνίδια, ήταν η "χημεία". Δεν υπήρχε πολύ καλή "χημεία" ενδεχομένως και μεταξύ των παικτών και των συστημάτων. Αλλά ξέραμε πως σε όλα τα μεγάλα παιχνίδια, που τα συστήματα πάνε και λίγο... περίπατο και βγαίνουν μπροστά οι προσωπικότητες, οι παίκτες μας θα είναι εκεί. Στη Βενετία ήταν εκεί, στην Μαδρίτη με την Εστουδιάντες επίσης, με τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό το ίδιο. Ακόμα και σε παιχνίδια που χάσαμε, όπως στο Στρασβούργο, ήμασταν πίσω σε όλο το παιχνίδι και στο τέλος τα φέραμε στο ένα σουτ. Ξέραμε πως έχουμε καλούς παίκτες σαν μονάδες, που είχαν δείξει τον καλό τους εαυτό σε όλα τα μεγάλα παιχνίδια. Άρα, επειδή αυτό ήταν το μεγαλύτερο παιχνίδι μας για φέτος, πιστεύαμε πως θα δείξουν για άλλη μια φορά αυτό το πάθος.»

Η κινηματογραφική αναβίωση του έπους του 68' έπαιξε κάποιον ρόλο, ενέπνευσε διαφορετικά, αν όχι τους ξένους, οι οποίοι στον τελικό έπαιζαν σαν να ήταν Έλληνες και χρόνια στην ομάδα, ενδεχομένως τους γηγενείς παίκτες, οι οποίοι, από ότι μάθαμε στη συνέχεια, έπαιξαν και ιδιαίτερο ρόλο στο να «μεταλαμπαδεύσουν» με πολλή συζήτηση αυτό που έγινε πριν 50 χρόνια, στους ξένους...

«Σίγουρα. Το είδαμε και στην πρεμιέρα της ταινίας και στην προβολή που έγινε στο Ηράκλειο. Ήταν διάχυτη η συγκίνηση. Έβλεπες μάτια βουρκωμένα μετά την ταινία. Ακόμα και οι ξένοι παίκτες είχαν συγκινηθεί. Κατάλαβαν πραγματικά πως το να παίζεις για αυτή την ομάδα, που κουβαλά αυτή την ιστορία ή που την αφηγείται, όπως λέει και στο σενάριο, μέσα από τα παιχνίδια, είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό από έναν αγώνα μπάσκετ. Η αύρα της ταινίας "έσπρωξε" τους παίκτες και στον τελικό!»

Βλέποντας τον τελικό σε μια καφετέρια, που ήταν διάφοροι φίλαθλοι του Ολυμπιακού, της ΑΕΚ και του Παναθηναϊκού, άκουσα πολλούς ΑΕΚτζήδες να λένε πως "δεν πανηγυρίζει πολύ ο πρόεδρος" και πετάχτηκε ένας τρίτος και είπε "δεν πανηγυρίζει, γιατί τρώγοντας έρχεται η όρεξη", εννοώντας προφανώς ότι έρχονται κι άλλα τρόπαια.

« (σ.σ. Χαμογελάει... ) Βασικά δεν νομίζω ότι δεν πανηγύρισα. Αν θέλετε, ο πρώτος στόχος που είχαμε βάλει για φέτος, επειδή ήταν και μια χρονιά επετειακής ευρωπαϊκής επιτυχίας, ήταν το Final 4 του Champions League. Και παραμένει ένας βασικός μας στόχος. Ο δεύτερος ήταν ο τελικός του Κυπέλλου και βέβαια να προσπαθήσουμε να παίξουμε έναν τελικό και στο πρωτάθλημα. Ο στόχος να βρεθούμε στο Final 4 είναι ακόμα ζωντανός και θα τον κυνηγήσουμε μέχρι τέλος.»

​

«Ποτέ πρωτάθλημα όσο υπάρχει η κλειστή Euroleague!»

Πολλοί, όταν επικοινωνούσατε αυτούς τους στόχους στην αρχή της χρονιάς, ενδεχομένως, αν όχι να ειρωνεύονταν, να σας έβλεπαν με μια συμπάθεια του τύπου "εντάξει ο άνθρωπος είναι νέος ακόμα, δεν ξέρει τι συμβαίνει στο χώρο, θα μάθει". Σίγουρα η κατάκτηση του Κυπέλλου, μετά από 13 σερί χρόνια που το έπαιρνε, είτε ο Παναθηναϊκός (11 φορές), είτε ο Ολυμπιακός (2 φορές), είναι μια "ρωγμή" στο δίπολο κι ένα πρώτο βήμα. Από εδώ και στο εξής τι πιστεύετε ότι χρειάζεται για να πάει παραπέρα η ΑΕΚ και να μπει στη διαδικασία να διεκδικεί ακόμα και ένα πρωτάθλημα;

«Είναι μεγάλη συζήτηση, γιατί αυτό αφορά αφενός αγωνιστικούς και αφετέρου εξωαγωνιστικούς, οικονομικούς παράγοντες. Σε ό,τι αφορά το αγωνιστικό κομμάτι, νομίζω πως η συνταγή είναι γνωστή: ένας κορμός με Έλληνες παίκτες, η επένδυση σε νέα ταλαντούχα παιδιά, έρχεται και μια πολύ καλή φουρνιά διεθνών παικτών που έχουμε στις μικρότερες κατηγορίες. Αντικειμενικά, όμως, όσο υπάρχει αυτή η κόντρα μεταξύ FIBA-Euroleague, δύσκολα θα καλυφθεί αυτό το κενό, γιατί υπάρχει πολύ μεγάλη απόκλιση στα οικονομικά μεγέθη.»

Υπό την έννοια των εγγυημένων εσόδων που υπάρχουν...

«Αυτό ακριβώς. Αυτό μας οδηγεί στο να μην έχουμε ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα. Πώς θα είναι ανταγωνιστικό, όταν οι δύο συμμετέχοντες του πρωταθλήματος, ανεξαρτήτου θέσης στην τελική κατάταξη έχουν εγγυημένο συμβόλαιο σε μια διοργάνωση και σε βάθος δεκαετίας. Νομίζω πως αυτό στερεί την ανταγωνιστικότητα από το ελληνικό πρωτάθλημα. Δεν αφορά την ΑΕΚ μόνο αυτό, αλλά και άλλες ομάδες. Αν θέλουμε μία ανταγωνιστική λίγκα, θα πρέπει με κάποιο τρόπο, αυτές οι δύο διοργανώσεις κάπως να συνδεθούν ή τέλος πάντων τα κριτήρια εξόδου ή συμμετοχής στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, να έρχονται μέσα από τις αθλητικές επιδόσεις, μέσα από την κατάταξη στο πρωτάθλημα. Αλλιώς αυτή η... ψαλίδα που έχει ανοίξει μεταξύ των συλλόγων, που έχουν δεκαετή εγγυημένα συμβόλαια, άρα δεκαετή προβλέψιμα έσοδα, θα ανοίγει όλο και περισσότερο υπέρ τους. Οι υπόλοιπες ομάδες έχουν επενδυτικό ορίζοντα το πολύ ένα χρόνο και πολλές ομάδες το... επόμενο Σάββατο. Άρα, πώς σε μια αγορά έχεις δύο εταιρίες με προβλέψιμα έσοδα σε βάθος δεκαετίας και άλλες 12, οι οποίες σχεδιάζουν τη χρονιά τους με έναν προϋπολογισμό που έχει επενδυτικό ορίζοντα ενός έτους; Με αυτά τα οικονομικά δεδομένα και την κόντρα FIBA-Euroleague να μαίνεται, δεν μπορείς να έχεις ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα...»

«Πλησιάζει η ώρα για το γήπεδο!»

Αυτός ο τίτλος είναι πλέον ό,τι πρέπει για να δείξει και ο κόσμος ότι επιστρέφει στο μπάσκετ για την ΑΕΚ;

«Σίγουρα. Όλη αυτή η διαδικασία θα έπρεπε να έχει τη συμμετοχή του κόσμου από την αρχή. Κακά τα ψέματα, η διοίκηση είναι αυτή που τραβάει μπροστά και οραματίζεται τους στόχους της ομάδας. Καλώς ή κακώς, οι υπόλοιποι συντελεστές, οι παίκτες, οι προπονητές, τα διοικητικά στελέχη, είναι επαγγελματίες. Αν δεν ήταν στην ΑΕΚ, θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι σε κάποια άλλη ομάδα. Αυτοί που είναι οι μη επαγγελματίες, είναι στη ουσία η διοίκηση, γιατί δεν προσδοκά οικονομικά οφέλη. Αντιθέτως, βάζει κάθε χρόνο αρκετά χρήματα για να υπάρχει και να συντηρείται αυτή η ομάδα. Υπάρχει και ο κόσμος που συμμετέχει, που αγοράζει ένα εισιτήριο και δεν έχει ένα όφελος. Καλό θα ήταν, σε αυτή την προσπάθεια. να ήταν ο κόσμος ίσως πιο κοντά, πιο ζεστά, από την αρχή. Βέβαια, με μια ανομβρία τίτλων 17 ετών, και 24 στο ποδόσφαιρο, είναι γεγονός ότι έχει χαθεί και λίγο η βάση των φιλάθλων για την ΑΕΚ. Η μεγάλη δεξαμενή έρχεται από το ποδόσφαιρο, άρα αυτή η ανομβρία χωρίς τίτλο, σίγουρα έχει επηρεάσει. Από την άλλη, αφού δεν ήταν ο κόσμος από την αρχή της διαδικασίας, μπορεί να μπει τώρα στο τέλος, επικυρώνοντας ή επιβραβεύοντας το αποτέλεσμα. Είναι κι αυτός ένας τρόπος να συμμετέχεις.»

Φτάνοντας στο τέλος αυτής της συζήτησης και μιλώντας για τον κόσμο, αυτός συνδέεται με έναν από τους τέσσερις στόχους, ο οποίος είναι το γήπεδο, που αποτελεί το βασικότερο θεμέλιο της δημιουργίας μιας υγιούς επαγγελματικής ομάδας. Πόσο εφικτό είναι να αποκτήσει η ΑΕΚ το δικό της γήπεδο;

«Είναι εφικτό. Είμαστε σε ουσιαστικές και θα έλεγα και καταληκτικές συζητήσεις με την Κυβέρνηση και τους αρμόδιους για τις εγκαταστάσεις του ΟΑΚΑ.»

Μιλάμε για το Ολυμπιακό Κέντρο Αντισφαίρισης...

«Μιλάμε για εγκαταστάσεις του ΟΑΚΑ (σ.σ.: με μειδίαμα...)»

Να υποθέσω ότι υπάρχει και το Ποδηλατοδρόμιο...

«Αυτό ακριβώς. Δεν υπάρχει κάτι ανακοινώσιμο, γιατί είναι και λίγο ευαίσθητο θέμα. Το σίγουρο είναι ότι υπάρχει βούληση από πλευράς Πολιτείας για αξιοποίηση των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων, μετά από 14 χρόνια και από την άλλη υπάρχει και ανάγκη των τριών μεγάλων ομάδων του κέντρου να στεγάσουν τα τμήματά τους στο μπάσκετ. Νομίζω πως το timing είναι πολύ καλό κι εκτιμώ ότι πρέπει να έχουμε θετικές εξελίξεις για την έκβαση όλου αυτού, σχετικά σύντομα...»

Από ότι καταλαβαίνω κάτι ξέρετε, που ακόμη δεν θέλετε να πείτε... Εννοώ δηλαδή ότι κάτι... "μαγειρεύεται" αυτή τη στιγμή κι ετοιμάζεται να "σερβιριστεί"...

«Ναι, μπορούμε να το πούμε κι έτσι. Δεν υπάρχει, όμως, κάτι που να είναι ανακοινώσιμο αυτή τη στιγμή. Πάντως, είναι ο τρίτος μεγάλος στόχος μας, όπως είχα πει...»

Κλείνοντας, θα θέλαμε το σχόλιό σας για ένα άτυπο ρεκόρ που έχετε σε σχέση με τους ομολόγους σας και συνεπώνυμους στον Ολυμπιακό αλλά και στον Παναθηναϊκό (σ.σ.: Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος δεν εντάσσεται σ' αυτή την κατηγορία γιατί «ανδρώθηκε» στην μακρά περίοδο της διοικητικής ηγεσίας του πατέρα του και του θείου του)... Σας πήρε λιγότερο από 3,5 χρόνια ενασχόλησης με το μπάσκετ για να πανηγυρίσετε τον πρώτο τίτλο, την ώρα που οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι (1987-1993) και Αγγελόπουλοι (2004-2010), χρειάστηκαν κάτι λιγότερο από τα διπλά χρόνια για να κατακτήσουν ένα Κύπελλο!

«Ωραίο στατιστικό είναι αυτό (σ.σ.: γελάει κοιτώντας τον Χάρη Κουτά που κάθεται απέναντι)... Μάλλον στην ΑΕΚ μαθαίνουμε πιο γρήγορα...»

Κάμερα: Βασίλης Τσίγκας

Photo credit: Μαριλίζα Κοντογεώργου