Ποτέ μη λες ποτέ

Παιχνίδι από παντού στη Novibet με κινητό και τάμπλετ.

Η αυτογνωσία είναι σπουδαίο προσόν. Αντιθέτως, η υπεροψία και η άρνηση αποδοχής της πραγματικότητας μπορούν να σε καταστρέψουν. Ένα στοιχείο που σίγουρα διαθέτουν οι κύριοι οι οποίοι ανέλαβαν την αποστολή διάσωσης του Άρη είναι ο συμβιβασμός με την αλήθεια. Για τα υπόλοιπα, θα φανεί στην πορεία. Γι’ αυτόν τον λόγο, τις ημέρες του Πάσχα ήταν μαζί με τον Βαγγέλη Αγγέλου και τους παίκτες στο Nick Galis Hall. Αντιλαμβάνονται ότι η επιβίωση παραμένει ένας δύσκολος στόχος και τα απρόοπτα μεγαλώνουν ακόμη περισσότερο τον συντελεστή δυσκολίας.

Αύριο(11/4, 18:00) ο Άρης υποδέχεται την Κύμη. Υπό διαφορετικές συνθήκες, θα ήταν ένα τυπικό εντός έδρας παιχνίδι, οι «κίτρινοι» θα είχαν τον τίτλο του φαβορί και επί της ουσίας, ελάχιστος κόσμος θα ασχολούταν με αυτό. Μόνο που τα πράγματα εξελίχθηκαν τόσο στραβά, σε σημείο ο συγκεκριμένος αγώνας επαναφέρει στο μυαλό, μνήμες από το… εφιαλτικό 2001. Και τότε ο Άρης έδινε μάχη επιβίωσης και τότε είχε αναλάβει την ομάδα μια ομάδα ανθρώπων για να διασώσουν ό,τι είχε απομείνει από την καταστροφική δράση των Καρακίτσου, Σερπάνου, γενικώς ήταν μια μαρτυρική χρονιά όπως η φετινή.

Μία από τις κεντρικές εικόνες εκείνης της χρονιάς, ήταν αυτή του Τζέιμς Φόρεστ την παραμονή του ευρωπαϊκού (εκτός έδρας) αγώνα με την Ούνικς Καζάν. Με τα λευκά παπούτσια στα χέρια, περιτριγυρισμένος από εκατοντάδες φίλους του Άρη στο παρκέ του Παλέ, ανακοίνωνε δακρυσμένος την αποχώρησή του γιατί πέραν της προκαταβολής δεν είχε εισπράξει ούτε σεντ. Για το αγωνιστικό επίπεδο εκείνης της ομάδας, ο Αμερικανός όχι απλά ήταν πολυτέλεια, αλλά ενδεχόμενη απώλειά του θα την καταδίκαζε σε αγωνιστικό θάνατο. Για τη διάσωση της υπόληψης του ελληνικού μπάσκετ, τότε, ναυλώθηκε ένα τσάρτερ ανήμερα του αγώνα με την Ούνικς Καζάν. Τελικώς ο Άρης έπαιξε το συγκεκριμένο αγώνα πηγαίνοντας από το αεροπλάνο στο γήπεδο και από το γήπεδο στο αεροπλάνο κι όσοι συνόδευαν την αποστολή (κυρίως δημοσιογράφοι) δεν είδαν ποτέ τον αγώνα. Επειδή δεν είχαν βίζα, παρέμειναν στο αεροδρόμιο του Καζάν, σ’ ένα δωματιάκι… 2Χ3 και περίμεναν να επιστρέψει η αποστολή για να επιστρέψουν στην Θεσσαλονίκη.

Η παραμονή του Τζέιμς Φόρεστ από το υστέρημα των ανώνυμων και επώνυμων φιλάθλων, ουσιαστικά κράτησε την ομάδα στην κατηγορία. Γιατί εκείνον τον Απρίλη του 2001, ο Αμερικανός είχε σημειώσει 32 πόντους στον αγώνα ζωής ή θανάτου με τον Μίλωνα στο Παλέ. Μ’ εκείνη τη νίκη του (92-67) ο Άρης κλείδωσε την παραμονή του στην κατηγορία για να ακολουθήσει η εποχή της «Γένεσις» με καθυστέρηση (περίπου) ενός έτους.

Τότε το Παλέ ήταν σχεδόν γεμάτο και ήταν από τις περιπτώσεις που η αύρα αυτού του γηπέδου ήταν στους κύριους παράγοντες στη διαμόρφωση του αποτελέσματος. Είναι αυτό το… κάτι άλλο που υπάρχει σ’ αυτό το γήπεδο, όταν είναι ασφυκτικά γεμάτο. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν περίμενα ότι θα ξαναζούσα αγώνα σαν εκείνον με τον Μίλωνα, ποιος είμαι εγώ που θα «γελάσω» τη ζωή και τους κύκλους που κάνει.

Γιατί 17 χρόνια μετά, ο Άρης βρίσκεται στο ίδιο σημείο αντιμετωπίζοντας την Κύμη. Και πάλι η μάχη για την επιβίωση βρίσκεται σε πρώτο πλάνο και η αλήθεια είναι ότι η τωρινή κατάσταση είναι ακόμη δυσκολότερη. Τότε ο Άρης είχε κι ένα μαξιλαράκι ασφαλείας δύο βαθμών από τη ζώνη του υποβιβασμού αλλά και γεμάτο ρόστερ. Τώρα, το ρόστερ του είναι ελλιπές, η βαθμολογική απόσταση είναι πολύ μικρή, υπάρχουν και τα απρόοπτα (που αναφέραμε παραπάνω) τα οποία ανεβάζουν τον συντελεστή δυσκολίας.

Ο Γιάννης Αθηναίου δεν υπολογίζεται, ο Γκάρι Μπελ δεν έχει παίξει ούτε σε οικογενειακό διπλό κι αυτές οι δύο απουσίες προκαλούν ακόμη μεγαλύτερους μπελάδες. Με μια πρόχειρη ματιά στους τελευταίους τέσσερις αγώνες διαπιστώνεται ότι οι δύο παίκτες δίνουν 26 πόντους κατά μέσο όρο, οπότε ο Βαγγέλης Αγγέλου (ο οποίος ειδικεύεται στον… ανταρτοπόλεμο) θα πρέπει να ανακαλύψει τον τρόπο εύρεσης αυτών των πόντων.

Κρίνοντας από το επίπεδο προσέλευσης των φιλάθλων στους τελευταίους τρεις εντός έδρας αγώνες (Λαύριο, ΠΑΟΚ και Προμηθέας), είναι φανερό ότι έχουν αντιληφθεί την κρισιμότητα της κατάστασης. Έχουν καταπιεί πολλά, έχει τσιτώσει στο στομάχι τους, ξέρουν όμως ότι γι’ αυτούς είναι μονόδρομος η παρουσία τους στο γήπεδο. Γιατί, ιστορικά αν το δει κανείς, αυτή η ομάδα διασώζεται μέσα από αυτό το ισχυρό ατού και την αύρα του γηπέδου.

ΥΓ: Στη φωτογραφία, ο Στιβ Γιατζόγλου «απολαμβάνει» το τσιγάρο του λίγο πριν την αναχώρηση της αποστολής για το Καζάν. Στη μέση ο Άντονι Μπούι και δίπλα του ο Τζέιμς Φόρεστ.