Μια ανάσα ακόμη…

Ο Άρης μοιάζει με εξαντλημένο ποδηλάτη που κατάπιε κάποιες εκατοντάδες μέτρα ανηφόρας και απέχει… μια ανάσα από τη γραμμή του τερματισμού. Μία τελευταία πεταλιά, για να φτάσει στην κορυφή, να δροσίσει το πρόσωπό του λίγο καθαρό αεράκι και να βρει την ψυχική δύναμη για να τελειώσει αυτό το μαρτύριο. Αυτή η τελευταία πεταλιά πρέπει να γίνει απέναντι στον Πανιώνιο σ’ ένα παιχνίδι του οποίου ο χαρακτήρας είναι εντελώς διαφορετικός σε σχέση αυτά του πρόσφατου παρελθόν.

Πριν από 31 χρόνια, αυτές οι δύο ομάδες έδωσαν ένα παιχνίδι για την κατάκτηση του Πρωταθλήματος. Πριν από μερικά χρόνια πάλεψαν για την πρόκριση στην προημιτελική δάση ευρωπαϊκής διοργάνωσης (πρώην Uleb Cup), προ μιας δεκαετίας μονομάχησαν μέχρι τελικής πτώσης για το ένα εισιτήριο που οδηγούσε στους ομίλους της Euroleague και τώρα, θα μονομαχήσουν σ’ έναν αγώνα do or die.

Αυτό ισχύει κυρίως για τον Πανιώνιο. Αν ο Άρης κερδίσει, απλά τελειώνει και αποκτούν διαδικαστικό χαρακτήρα οι δύο τελευταίοι αγώνες. Ούτως ή άλλως, εφόσον εξασφαλίσει την επιβίωσή του, θα έχει καταφέρει να νικήσει τον ίδιο του τον εαυτό. Και κυρίως την παλιά ιδιοκτησία η οποία ουσιαστικά τον καταδίκασε με τους αδέξιους και επικίνδυνους χειρισμούς της. Αυτά όμως δεν είναι της παρούσης. Το τι έχει γίνει στον Άρη στους τελευταίους (περίπου) 2½ μήνες θα (μας) απασχολήσουν μετά το παιχνίδι με τον Πανιώνιο. Πολλά μικρά θαύματα.

Έχει μπόλικες ιδιαιτερότητες το αυριανό παιχνίδι. Ο Βαγγέλης Αγγέλου έζησε τα καλύτερα (αγωνιστικά) χρόνια του ως παίκτης του Πανιωνίου. Με την τρομερή ομάδα που έφερε την πινελιά είτε του Βλάντο Τζούροβιτς είτε του Ντούσαν Ίβκοβιτς. Με τον Άρη απέκτησε όμως τόσο ισχυρό δέσιμο το οποίο ούτε ο ίδιος περίμενε. Ένας άλλος Βαγγέλης, ο Αλεξανδρής, λειτουργώντας επαγγελματικά ανέλαβε τον Πανιώνιο στη δυσκολότερη καμπή της χρονιάς. Εκ των πρωταγωνιστών ενός Πρωταθλήματος(1979), πέρασε από τον πάγκο του Άρη σε δύο διαφορετικές χρονιές περιόδου. Πήρε και το Champions Cup μια μέρα σαν σήμερα, αλλά αυτό θα το αναλύσουμε παρακάτω.

Το βασικό όπλο του Άρη είναι ότι ο κόσμος που περιβάλλει αυτήν την ομάδα είναι απόλυτα συνειδητοποιημένος. Το έχουμε γράψει κατ’ επανάληψη. Εξαίρεση αποτέλεσε η αντίδραση μιας χούφτας ανθρώπων μετά την ήττα από την Κύμη. Πάνω στον εκνευρισμό τους, ξέσπασαν κατά δικαίου και αδίκου. Γνωρίζουν όμως ότι, η ύπαρξη της ομάδας οφείλεται σε 4-5 ανθρώπους που κλήθηκαν να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά.

Επιστρέφουμε στο σήμερα. Το Παλέ θα είναι κατάμεστο. Δυστυχώς, ο λόγος δεν είναι αυτός που θα ήθελε και φανταζόταν ο απλός Αρειανός πριν από περίπου τέσσερα χρόνια. Τότε, δεν θα μπορούσε να υποψιαστεί ότι την άνοιξη του 2018 θα έδινε μάχη για την επιβίωση. Αυτός ο σύλλογος είναι όμως γαλουχημένος στα δύσκολα. Μαθημένος να αναγεννιέται από τις στάχτες του. Πολλοί λένε ότι έχουν παράδοση και εμπορικότητα, αλλά ο Άρης είναι από τις ελάχιστες ομάδες που το αποδεικνύουν (σχεδόν) κάθε βδομάδα. Γιατί η αλήθεια πάντα φαίνεται στις κερκίδες. Εκεί αποδεικνύεται η δυναμική. Τα υπόλοιπα είναι για λαϊκή κατανάλωση.

ΥΓ: Στην ιστορία του… σύγχρονου Άρη, το χέρι του θεού είναι αυτό του Μίροσλαβ Ραΐτσεβιτς. Σαν σήμερα, έβαλε εκείνο το καλάθι με την Προκόμ Τρεφλ (της οποίας το ρόστερ ήταν επιπέδου Euroleague της εποχής) και ο Άρης κατέκτησε το Champions Cup. Την επομένη του τελικού, συναντηθήκαμε με τον «Μίρο» στον τόπο του εγκλήματος, στο Παλέ, στο πλαίσιο φωτογράφησης για την εφημερίδα «Θεσσαλονίκη». Το concept ήταν απλό. Μια φωτογραφία η οποία θα συνόδευε ένα κείμενο με τίτλο «έτσι το έβαλα». Στις δέκα προσπάθειες, ο Μίρο δεν έβαλε την μπάλα ποτέ στο καλάθι. Είπαμε, αυτό το γήπεδο είναι ευλογημένο τη στιγμή που πρέπει…

Θυμάμαι επίσης και τον Ντάρκο Μίλιτσιτς της Χέμοφαρμ. «Άγουρος» παίκτης τότε, αλλά σαν θηρίο σε κλουβί. Πρόσωπο του Final Four ήταν ο Ουίλι Σόλομον, τον οποίον «γλίτωσε» ο Ραΐτσεβιτς, γιατί ο Αμερικανός αστόχησε στην κρίσιμη βολή.