Η σημαία στον ιστό της

Πέντε χρόνια μετά από εκείνη τη μαγική βραδιά του Μάη, πραγματικά δεν είμαι σε θέση να απαντήσω για το ποιος την είχε μεγαλύτερη ανάγκη. Μάλλον η ιστορία. Γιατί, έστω και με καθυστέρηση 19 χρόνων, αποδόθηκαν οι τιμές που άξιζαν στον σπουδαιότερο αθλητή όλων των εποχών. Λένε ότι ήταν «η μέρα που δάκρυσε ο θεός», στην πραγματικότητα όμως αυτό παραμένει το τέλειο «τρικ» για τη εξασφάλιση χτυπημάτων. Ποιος εξάλλου δεν ένιωθε την περιέργεια να δει δακρυσμένο τον άνθρωπο τον οποίον δεν φόβιζαν μερικά από τα πιο ιστορικά μεγαθήρια του παγκόσμιου μπάσκετ; Ανέκφραστος, αγέρωχος και σκληρός στη διάρκεια της μάχης. Σοβαρός και συνεσταλμένος, κρατούσε αποστάσεις από τα φώτα της δημοσιότητας.

Η αλήθεια είναι όμως ότι στο Παλέ είχα δει δακρυσμένο τον Νίκο Γκάλη κι όταν επέστρεψε για πρώτη φορά σ’ έναν αγώνα του Άρη τον Μάρτιο του 2000. Ανήμερα Καθαρά Δευτέρας, φορώντας ένα δερμάτινο μπουφάν έζησε μια δίωρη κόλαση. Τα πόδια του μούδιασαν στη διάρκεια του ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ κι ένιωσε ότι υπέβαλε τον εαυτό του σε τεράστια δοκιμασία. Διότι, δεν έμαθε ποτέ να βλέπει αλλά να παίζει. Τουλάχιστον έφυγε ευτυχισμένος από το Παλέ καθώς ο Άρης επικράτησε με 66-61, αλλά η εικόνα απαιτούσε… οφθαλμοθεραπεία. Μπαίνοντας όμως στο γήπεδο με την αποθέωση του κόσμου, ήταν αδύνατο να συγκρατήσει το δάκρυ του.

Για να επιστρέψω στο αρχικό ερώτημα, εκείνο το βράδυ της 7^ης Μαΐου, όλοι ασχολήθηκαν με την αποκατάσταση μιας ιστορικής αδικίας, ελάχιστοι όμως με το γεγονός ότι η εκτυφλωτική λάμψη του Γκάλη έδωσε ζωή στα νεκρά κύτταρα του Άρη. Γιατί ο σύλλογος κέρδισε πολλά από εκείνη τη βραδιά τόσο σε επίπεδο διατήρησης της εμπορικότητας όσο και σε οικονομικό καθώς τα περίπου 120-130 χιλιάδες ευρώ κάλυψαν αρκετές τρύπες. Κυρίως όμως, στην προβληματική χρονιά και στην καμένη γη που παρέλαβε τότε ο Λευτέρης Αρβανίτης, εκείνη η μαγική βραδιά κράτησε σε ανυπομονησία όλους τους αθλητές. Κανείς δεν λογάριασε την καθυστέρηση στις πληρωμές μπροστά στο δέλεαρ της μιας… γωνίτσα σε μια από τις πλέον σπουδαίες στιγμές στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Εκτός των διαθέσεων του Γκάλη, εκείνη η βραδιά έγινε πραγματικότητα γιατί άνθρωποι ποτισμένοι από Αρειανοσύνη δούλεψαν πολύ, όπως και πρόσωπα που ήθελαν να βάλουν ένα λιθαράκι. Όταν κατατέθηκε η σκέψη πραγματοποίησης εκείνης της βραδιάς, συζητώντας με τον τότε πρόεδρο της ΚΑΕ, Λευτέρη Αρβανίτη ήταν φανερή η ανησυχία του, γιατί ήθελε να πραγματοποιηθεί κάτι αντίστοιχο της αξίας του Νίκου Γκάλη. Κάτι που θα ταίριαζε στον σεμνό χαρακτήρα του, χωρίς… βλαχιές και εκδηλώσεις νεοπλουτισμού. Η συζήτηση επικεντρώθηκε στα πρόσωπα. Ποιοι πρέπει να έρθουν. Του απάντησα… «όλοι οι σπουδαίοι αντίπαλοί του και οι συμπαίκτες του. Μην έχεις αμφιβολίες». Αναρωτήθηκε βέβαια αν αυτό είναι εφικτό και στην πράξη αντιλήφθηκε ότι, πολύς κόσμος κοιτούσε με ανυπομονησία το κινητό του τηλέφωνο περιμένοντας το τηλεφώνημα που θα του εξασφάλιζε θέση στο Nick Galis Hall. Μαζί με τον Βασίλη Βουρτζούμη και την Έλσα Παπαδοπούλου, το ζήτημα διευθετήθηκε μέσα σε λίγες εβδομάδες. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ατάκα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. «Για τον Γκάλη… και στην άκρη του κόσμου», είχε πει.

Η Έλσα ήταν πάντα ανήσυχη κι έγινε ακόμη περισσότερο όταν τη Μεγάλη Πέμπτη – πέντε ημέρες πριν την εκδήλωση – ενημερώθηκε επισήμως από τους ανθρώπους της Λιμόζ ότι δεν μπορούσαν να παρευρεθούν οι Ρισάρ Ντακουρί, Στεφάν Οστρόφσκι. Η αλήθεια είναι ότι η παρουσία του Παναγιώτη Γιαννάκη στην τεχνική ηγεσία της γαλλικής ομάδας λειτούργησε ως εγγύηση για την αποφυγή… ευτράπελου την τελευταία στιγμή. Ο «Δράκος» δεν τίμησε απλά τον φίλο και συμπαίκτη, λειτούργησε ως πυλώνας ασφαλείας για την ομαλή πραγματοποίηση της εκδήλωσης και η ενέργειά του να πάρει από το χέρι τα μέλη της οικογένειας του Γκάλη και να τα οδηγήσει στο κέντρο του γηπέδου όπου ήταν ο «Νικ», έδειξε το μεγαλείο της ψυχής του.

Ο Πέτρος Ράσογλου, ο Χρήστος Γαλιλαίας, ο Χρήστος Σαμαράς και ο Σωτήρης Κιοσέλογλου, η Έλσα Παπαδοπούλου και φυσικά ο Βασίλης Βουρτζούμης δούλεψαν πολύ εκείνες τις ημέρες για τη διοργάνωση εκείνης της εκδήλωσης. Δεν διεκδίκησε ποτέ δάφνες επιτυχίας αλλά ο Χριστόδουλος Αντωνιάδης, ένας σταθερός «αιμοδότης» της ομάδας μπάσκετ, έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην επίτευξη συμφωνιών σε εμπορικό επίπεδο. Ο Πάνος Μητρολίδης οργάνωσε το τελετουργικό το οποίο παρουσίασαν οι συνάδελφοι Βασίλης Σκουντής, Γιάννης Δασκάλου. Όλοι μαζί πρόσφεραν κάτι που θα μείνει χαραγμένο στη σκέψη των προνομιούχων που βρέθηκαν στις κερκίδες του Παλέ και φυσικά τα εκατομμύρια κόσμου που το παρακολούθησαν από την τηλεόραση.