Μπάρλος: «Θα λέω ότι μάρκαρα τον Τζάμσι»!

Ένα σπουδαίο τέλος εξιλεώνει, ένα φριχτό τέλος γκρεμίζει, ένα απότομο τέλος απαιτεί. Είναι εκείνο που οριοθετεί κάθε προσπάθεια, κάθε νέα αρχή, κάθε αφήγηση. Στην περίπτωση του Νίκου Μπάρλου και των δηλώσεων που ακολούθησαν από πρώην συμπαίκτες, προπονητές και αντιπάλους για την απόσυρσή του από τα παρκέ, ο 38άχρονος φόργουορντ... δεδικαίωται! Ένας άνθρωπος που έτσι κι αλλιώς κυνηγούσε διαρκώς το κάτι διαφορετικό, όπως φαίνεται και από τη σύνοψη μιας πορείας 20 χρόνων που τον έβρισκε να αλλάζει κατευθύνσεις και να μην μένει προσκολλημένος σε... ένα είδος κι ένα πράγμα. Η ζωή του Μπάρλου τις τελευταίες δυο δεκαετίες ήταν γεμάτη ξεκινήματα, γεμάτη ανοιχτές πλοκές και ως βετεράνος πια, μιλάει στο gazzetta.gr επιβεβαιώνοντας ότι το μπάσκετ παραείναι όμορφο για να μένει μόνο ένα ρεκόρ, μια γραμμή στατιστικών ή ένα τελικό σκορ αφού υπάρχουν στιγμές και σχέσεις που αξίζει να τις φυλάξεις εις το διηνεκές.

Τι θα έλεγε, λοιπόν, ο 38άχρονος Μπάρλος αν συναντούσε σήμερα τον 18άχρονο Νίκο; «Νικολάκη, τα καταφέραμε…»;
«Όχι, δεν το σκέφτηκα ποτέ έτσι! Ήταν, απλώς μια μεγάλη διαδρομή 20 χρόνων την οποία προσπάθησα να ζήσω πολύ έντονα. Δεν στέκομαι στο κομμάτι αν τα κατάφερα ή όχι. Σίγουρα κάποια πράγματα θα μπορούσαν να είχαν γίνει καλύτερα, η ουσία όμως είναι ότι αυτή η πορεία είναι χαραγμένη μέσα μου κι αυτή, ακριβώς, η διαδρομή μού έδωσε ώθηση στη ζωή μου».

Σε αυτά τα 20 χρόνια πόσο άλλαξε ο Νίκος και πόσο ο Μπάρλος;
«Αλλάξανε και οι δυο… Κατ' αρχάς ο Νίκος άλλαξε πολύ σαν άνθρωπος. Βγήκα από μικρός στην πιάτσα, είχα μεν την αγάπη και τη στήριξη από την οικογένειά μου ωστόσο ό,τι έκανα εκεί έξω, το έκανα μόνος μου. Συνάντησα δυσκολίες όμως δεν το σκεφτόμουν πολύ και προσπαθούσα να πηγαίνω παρακάτω… Όταν είσαι πιτσιρικάς, δουλεύεις περισσότερο με το ένστικτο, έχεις μέσα σου πάθος και δύναμη που σε κάνουν να πεισμώνεις και να προχωράς».

Πως γίνεται κάποιος φίλος σου;
«Βασικά, έχω μια θεωρία… Ότι για να κρατήσεις φιλίες, πρέπει να τις δουλεύεις καθημερινά… Να τις δουλεύεις όταν είσαι συμπαίκτης, όταν είσαι απέναντι, να κρατάς επαφές και να είσαι εκεί όταν σε χρειάζονται. Ο Φάνης Κουμπούρας είναι ένα παιδί που παίξαμε έναν χρόνο μαζί και αυτός όπως και όλα τα παιδιά που βγήκαν και είπαν δυο κουβέντες για μένα με κάνουν να νιώθω καλά με τον τρόπο που έχω αποφασίσει να βαδίσω στη ζωή μου».

Απο τα παιδιά που εχω δει να δουλεύουν οσο λιγοι!! 1 χρόνο ήμουν συμπαίκτης του αλλα χρονια φίλοι!! Συγχαρητήρια για την τρομερη καριέρα Νικο! Καλη συνεχεια #nikosbarlos @NBarlos

— fanis koumpouras (@fankoump) 19 Μαΐου 2018

Είσαι άνθρωπος των αλλαγών; Διότι με εξαίρεση τον Απόλλωνα, δεν έμεινες ποτέ πάνω από μια διετία σε ομάδα! Δεν ήθελες να γεράσεις κάπου;
«Δεν αλλάζω εύκολα συνήθειες αλλά προσπαθώ να δημιουργώ σχέσεις ζωής. Όταν όμως αισθάνομαι πως έχει κλείσει ένας κύκλος, προχωράω παραπέρα δίχως να μιζεριάζω και να σκέφτομαι τι δεν πήγε καλά και τι όχι. Μου αρέσει να ανακαλύπτω πράγματα και προσπαθώ να ορίζω το μέλλον μου».

Έχεις καταλήξει στο αν ο Θεός σου έχει φερθεί καλά μέχρι τώρα;
«Δεν θέλω να επικαλούμαι τον Θεό για το αν μου φέρθηκε καλά στο μπάσκετ. Τον Θεό τον επικαλούμαι σε πολύ πιο σοβαρά θέματα όπως στην υγεία και την οικογένεια… Ο Θεός, λοιπόν, μου έχει δώσει μια πολύ όμορφη οικογένεια»!

Από ποιο λάθος σου πήρες το μεγαλύτερο μάθημα;
«Σίγουρα έχω κάνει περισσότερα λάθη σαν άνθρωπος παρά σε ό,τι αφορά την επιλογή… ομάδας, για παράδειγμα. Μια επιλογή μπορεί να αρχίσει με τις καλύτερες συνθήκες και να ολοκληρωθεί με τις χειρότερες, ή το αντίθετο. Σε αυτό που επιμένω είναι ότι σίγουρα έχεις δικαίωμα στο λάθος όμως δεν δικαιούσαι να κάνεις το ίδιο λάθος δεύτερη φορά αν θες να γίνεις καλύτερος».

Καβάλησες ποτέ το καλάμι;
«Όχι! Δεν νομίζω ότι έχει συμβεί κάτι τέτοιο. Σίγουρα υπήρξαν στιγμές που ένιωθα μεγάλη αυτοπεποίθηση που ενδεχομένως να επηρέασαν τις σχέσεις με τον προπονητή, όπως για παράδειγμα το πόσο κάθετος ήμουν σε πράγματα που ενδεχομένως έπρεπε να υποχωρήσω όμως δεν το έκανα γιατί ένιωθα πολύ δυνατός…»

Για ποιον προπονητή έπεφτες στη φωτιά;
«Θα σε πάω στις αρχές… Στην Πάτρα, όταν έφυγε ο Ντάρκο Ρούσο και ήλθε ο Νίκολιτς, που ήταν και εισήγηση του πρώην προπονητή μου. Ο άνθρωπος με είδε για πρώτη φορά από την κερκίδα στο χειρότερο παιχνίδι που έχω κάνει στην καριέρα μου ever και μετά από το τέλος εκείνου του αγώνα με τον Άρη μου λέει "εσένα σε γουστάρω"! Άρχισα, λοιπόν, από εκείνη τη στιγμή να έχω χρόνο συμμετοχής, αφού μου έδωσε την ευκαιρία να βγω μπροστά... Από κει και πέρα, έχω συνεργαστεί με σπουδαίους προπονητές όπως ο Γιάννης Σφαιρόπουλος, ο Γιώργος Μπαρτζώκας, ο Ντέιβιντ Μπλατ, ο Φώτης Κατσικάρης, ο Ντιρκ Μπάουερμαν κι εσχάτως ο Νίκος Οικονόμου, ο Χρήστος Σερέλης και ο Γιάννης Καστρίτης, ένας κόουτς με μέλλον. Ο Γιόνας Καζλάουσκας επίσης μου έδωσε την ευκαιρία να παίξω στον Ολυμπιακό».

Παρ’ όλα αυτά, έχεις σκεφτεί ποτέ «τι μου λέει τώρα ο μαλ...ας»;
«(γέλια) Σε αυτή την ηλικία, όχι! Σίγουρα σε πιο μικρή ένας παίκτης μπορεί να το έχει σκεφτεί κι ενδεχομένως να το έχει εκφράσει, κάτι που είναι πολύ λάθος. Αλλά σε αυτή την ηλικία, όχι. Είμαι αρκετά ώριμος πια κι έχω μια καλή επικοινωνία με τους προπονητές μου, με σέβονται και δημιουργούμε μαζί πράγματα. Οι τρεις τελευταίοι προπονητές μου, για παράδειγμα, ήξεραν ότι η διαχείριση ήταν το νούμερο 1 για μένα. Μου το έδωσαν, λοιπόν, στο 100% και ήμουν όπως πρέπει να ήμουν».

Τελειώνει το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό… Η πρώτη σκέψη;
«Αρχικώς ήταν μια πολύ συνειδητή απόφαση που πήρα, την είχα δουλέψει μέσα μου εδώ και καιρό. Όταν μπαίνεις στο γήπεδο για να δώσεις το τελευταίο σου παιχνίδι, δεν έχεις τόσο άγχος. Εμένα με ένοιαζε το πώς θα ζούσα εκείνη την όμορφη στιγμή! Οι συμπαίκτες μου με αγκάλιασαν, το ίδιο και ο αντίπαλοι, ο κόσμος χειροκρότησε, ήταν και η οικογένειά μου στο γήπεδο… Η γυναίκα μου, τα παιδιά μου, οι γονείς μου… Μετά από καιρό ήταν όλοι μαζεμένοι για αυτή τη στιγμή. Ήθελα να είμαι δυνατός, προσπάθησα να μη λυγίσω για να απολαύσω κάθε δευτερόλεπτο»!

Πότε έδωσες το πρώτο σου αυτόγραφο;
«Δεν θυμάμαι»!

Το πρώτο σου παιχνίδι;
«Κόντρα στον Πανιώνιο. Το περίμενα πως και πως! Όπως επίσης δεν θα ξεχάσω ποτέ τον πρώτο μεγάλο παίκτη που μάρκαρα… Παίζαμε Ευρώπη τότε με τον Απόλλωνα και είχα απέναντί μου τον Ντορόν Τζάμσι! Ήταν 40 χρονών, στα τελειώματά του κι έπαιζε στη Μακάμπι Ρισόν… Ξέρεις, για ένα παιδί που μεγάλωσε με τον Άρη, τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τα Final 4 και τα παιχνίδια με τη Μακάμπι, ήταν τεράστια υπόθεση ότι μάρκαρα αυτόν τον παικταρά. Ήταν για το Κύπελλο Κόρατς και το παιχνίδι στην Πάτρα είχε έλθει ισόπαλο (75-75). Πήγαμε, λοιπόν, σε ένα προάστιο του Τελ Αβίβ και προκριθήκαμε εκεί. Καταλαβαίνεις ότι ένιωσα δέος! Θα έχω, λοιπόν, να λέω ότι μάρκαρα τον Τζάμσι (γέλια)»!

Ποιο είναι το χειρότερο πράγμα που έχεις διαβάσει για σένα;
«Θα σου πω καλύτερα ένα αστείο γεγονός… Είχε φύγει ο Ρούσο από τον Απόλλωνα και ήλθε ο Μούτα Νίκολιτς (σ.σ. σεζόν 2003-04). Είχα παίξει πολύ καλά εκείνη την περίοδο, είχα άλλον έναν χρόνο συμβόλαιο κι έδωσα μια συνέντευξη. Ο δημοσιογράφος, λοιπόν, μου είπε ότι "με τον Ρούσο έπαιζες μάξιμουμ 2 λεπτά ενώ με τον Νίκολιτς 35 κι έχεις φοβερά νούμερα". Του απάντησα κι εγώ, πιτσιρικάς τότε πως "λογικό, ο άνθρωπος μου έδωσε χρόνο συμμετοχής και με πίστεψε. Ευτυχώς έφυγε ο Ρούσο"! Δεν τα πήγαινα πολύ καλά μαζί του, η αλήθεια είναι αυτή… Τελειώνει, λοιπόν, η χρονιά κι έπειτα από ένα μήνα ήλθε πάλι ο Ρούσο στον Απόλλωνα (γέλια)! Μπορείς να καταλάβεις πως ένιωσα, έτσι; Ήταν ένας πολύ σκληρός προπονητής και μετά από χρόνια κατάλαβα πως όλα αυτά τα… καψώνια με βοήθησαν να γίνω πιο σκληρός και να προσπαθώ περισσότερο».

Ποιο ήταν το στήριγμά σου όλα αυτά τα χρόνια;
«Η οικογένειά μου. Το πιο μεγάλο στήριγμα και ο πιο αυστηρός κριτής μου! Είναι πολύ σημαντικό να ζεις με τον κατάλληλο άνθρωπο δίπλα σου, να αισθάνεσαι σιγουριά και να χτίζεις μαζί του το σήμερα και το αύριο. Το ότι χρωστάω στη γυναίκα μου ένα μεγάλο ευχαριστώ το ξέρει η ίδια, δεν είναι ανάγκη να το κάνω δημόσια όμως μερικές φορές, πρέπει να λέγεται».

Μια καλή και μια κακή στιγμή που ξεχωρίζεις στην καριέρα σου;
«Θα σου πω για την κακή. Πιτσιρικάς χτύπησα στο γόνατο, έπαθα μεγάλη ζημιά, την οποία κουβαλάω μια… ζωή. Αυτό το περιστατικό μου άλλαξε το τσιπάκι. Ήταν η περίοδος που παίζαμε Α2 με τον Απόλλωνα, μια κακή περίοδος για μένα όσον αφορά πολλά πράγματα. Εκείνη την εποχή δεν το κρύβω ότι με ενδιέφεραν άλλα πράγματα εκτός από το μπάσκετ. Ξεκάθαρα! Το μπάσκετ εκείνη την περίοδο δεν με ενδιέφερε! Αν είχα συνεχίσει να σκέφτομαι με εκείνον τον ηλίθιο τρόπο, πιθανώς να είχαν τελειώσει όλα πολύ νωρίς. Για καλή μου τύχη, λοιπόν, γνώρισα τον Δημήτρη Σκορδή, όταν ήλθα για αποκατάσταση στην Αθήνα. Νομίζω ότι τα λόγια περισσεύουν για αυτόν τον άνθρωπο. Όλοι οι αθλητές που έχουν περάσει από εκεί πρέπει να του πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ! Τώρα σε ό,τι αφορά την καλή στιγμή, μπορείς να πεις επίσης πως ήταν εκείνος ο τραυματισμός που μου άλλαξε τον τρόπο που σκέφτομαι! Παίξαμε για τελευταία φορά στην Α2, έπειτα έπαιξα στην Α1 για δυο χρόνια και μετά πήρα τον δρόμο μου».

Έφυγες με απωθημένα; Με την αίσθηση ότι άφησες κάτι στη μέση;
«Την ευκαιρία να κατακτήσω έναν τίτλο με τον Ολυμπιακό. Σε κάθε περίπτωση, δεν με πτόησε ούτε με έριξε… Πάμε παρακάτω…».

Όταν ο Μπάρλος βλέπει τον Νίκο στον καθρέφτη, τι του λέει;
«Ίσως κάποιος να σκέφτεται ότι τα κατάφερε, να δίνει συγχαρητήρια στον εαυτό του, δεν ξέρω κι εγώ τι… Δεν στέκομαι πολύ στο παρελθόν μου. Όταν έχεις δυο παιδιά, πρέπει να κοιτάς παραπέρα και να έχεις το κίνητρο ώστε να δημιουργείς πράγματα. Για μένα, η λέξη δημιουργία είναι ό,τι πιο σημαντικό μπορείς να κάνεις. Δεν έχω κάτσει ποτέ να πω "μπράβο αγόρι μου, μπράβο παικταρά μου!" ή "μαλ...α, τι έπαθες;" Αν κοιτάξω τον εαυτό μου στον καθρέφτη την ώρα του απολογισμού, νιώθω καλά. Αισθάνομαι καθαρός μέσα μου και ήσυχος επειδή έχω παλέψει».

Δέκα μικροί Μπάρλοι

Απολλωνιάδα
«Η αγνή εποχή! Ήμασταν πιτσιρικάδες, 16-17 χρονών και μαζί με κάποιους πιο έμπειρους ανεβάσαμε την ομάδα στη Γ' Εθνική. Έχω ωραία πράγματα να θυμάμαι κι έχω κρατήσει φιλίες από την περίοδο που έκανα όνειρα…» .

Απόλλων Πάτρας (1998-05)
«Η πρώτη ομάδα που με σημάδεψε. Η ομάδα της αγαπημένης μου Πάτρας! Η οικογένειά μου. Εκεί ανδρώθηκα κι από εκεί έκανα το επόμενο βήμα».

Ολυμπιακός (2005-07)
«Ήταν μια καινούργια αρχή. Για την ακρίβεια, ήταν η μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου. Στον Ολυμπιακό έμαθα να βάζω υψηλότερους στόχους, να ανταπεξέρχομαι έχοντας δίπλα μου τους κορυφαίους. Έπαιξα στην EuroLeague κι έμαθα να ζω με την πίεση. Ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ για τη βράβευση στο ΣΕΦ. Είναι πολύ σημαντικό να αναγνωρίζεται η προσφορά σου στα σωματείο, ειδικά όταν γίνεται από ένα παιδί όπως ο Γιώργος Πρίντεζης που είμαστε κάτι παραπάνω από φίλοι και δεν είναι καθόλου τυχαία η σχέση που έχει δημιουργηθεί από τότε που παίζαμε συμπαίκτες».

ΑΕΚ (2007-08)
«Ήταν μια τεράστια εμπειρία. Μας είχαν παρουσιάσει ένα μεγάλο και φιλόδοξο project, ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι πραγματικά καλό όμως στην ουσία, αυτή η προσπάθεια δεν ξεκίνησε ποτέ…».

Άρης (2008-10)
«Νιώθω μεγάλη τιμή για κάθε φανέλα που φόρεσα όμως το να παίζεις στον Αυτοκράτορα που λέγαμε μικροί όταν βλέπαμε τα Final 4 ήταν τεράστια υπόθεση. Τα λόγια είναι περιττά όταν παίζεις στο Παλέ, το πιο μπασκετικό γήπεδο στην Ελλάδα φορώντας τη φανέλα του Άρη».

Πανιώνιος (2010-12)
«Η μοναδική ομάδα για την οποία έκανα comeback. Στην πρώτη μου θητεία περάσαμε δυο αξέχαστα χρόνια με τον κόουτς Μπαρτζώκα, κάναμε καταπληκτικές σεζόν όπου ο Πανιώνιος είχε εδραιωθεί στην τρίτη θέση».

Μπρέσια (2012-13)
«Μετά τον Πανιώνιο ήμουν αποφασισμένος να φύγω στο εξωτερικό. Έκανα κάποιες προπονήσεις με την Μπασκόνια, όπου σημειωτέον έπαθα την πρώτη και τελευταία θλάση στη ζωή μου με προπονητή τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς! Τυχαίο (γέλια); Πήγα, λοιπόν, στην Α2 Ιταλίας με την Μπρέσια, όπου είχα έναν όρο ότι μπορούσα ανά πάσα στιγμή να φύγω. Εν τέλει έμεινα ως το τέλος, γνώρισα καταπληκτικούς ανθρώπους με τους οποίος έχω ακόμα δεσμούς. Βρήκα ιδανικές συνθήκες στην Ιταλία».

Κηφισιά (2013-15)
«Δυο πολύ ωραία χρόνια. Η Κηφισιά ήταν μια από τις ομάδες που εμφανίστηκαν τα τελευταία χρόνια τις οποίες είχε ανάγκη το ελληνικό μπάσκετ ώστε να καλύψουν... τρύπες και να πάρουν τις θέσεις ιστορικών σωματείων που είχαν προβλήματα κάνοντας αξιοπρεπέστατη μάλιστα πορεία».

Λαύριο (2015-16)
«Πέρασα σούπερ! Ένιωσα σαν στο σπίτι μου σε αυτή την ομάδα. Υπάρχουν άνθρωποι όπως ο πρόεδρος Γιάννης Ψαρράκης και ο κόουτς Χρήστος Σερέλης που βρίσκονται χρόνια εκεί και την πονάνε. Χαίρομαι για την πορεία του Λαυρίου και νομίζω ότι το μέλλον του ανήκει».

Πανιώνιος (2016)
«Το 2016 γύρισα αφού ήθελα πολύ να βοηθήσω σε εκείνο το εγχείρημα που με έπεισαν ότι μπορεί να γίνει πράξη… Δυστυχώς ξεχάστηκε ότι ήμουν ο πρώτος που ήλθε στην ομάδα όταν με κάλεσε ο Νίκος Οικονόμου και ο τότε πρόεδρος ώστε να κάνουμε εκείνο το βήμα… Ήμουν στην Α1, μπορούσα εύκολα να βρω συμβόλαιο στην Α1 όμως επέλεξα να κατέβω στην Α2 για τρεις λόγους. Για να παίξω για τον Πανιώνιο, για τον Οικονόμου αφού πιστέψαμε ότι μπορούσαμε να κάνουμε κάτι μεγάλο και, κυρίως, για να ανεβάσουμε τον Πανιώνιο, εκεί όπου πιθανότατα θα έκλεινα την καριέρα μου. Υπέγραψα στις 30 Ιουνίου με οποιοδήποτε ρίσκο κι όταν δεν υπήρχε τίποτα άλλο στον Πανιώνιο! Δεν μετανιώνω για εκείνη την επιλογή μου όμως ήταν ένα μεγάλο μάθημα και σίγουρα η πιο άσχημη στιγμή της καριέρας μου, πέρα από εκείνον τον τραυματισμό. Η πιο άσχημη από άποψη συμπεριφορών. Όλη εκείνη η ομάδα αδικήθηκε όσο καμία άλλη…»

Κύμη (2017-18)
«Όλα αυτά που είχα ακούσει πριν από τη συνεργασία μου με την οικογένεια Θεοδώρου, πλέον τα επιβεβαιώνω Χ2! Έχουν την ομάδα σαν παιδί τους κι αγαπάνε πολύ αυτό που κάνουν. Η πορεία δεν ήταν τυχαία γιατί το τιμ, οι συμπαίκτες μου και όσοι ήταν γύρω από την Κύμη βρήκαμε την τέλεια χημεία και προσπαθήσαμε καθημερινά για αυτό. Συνειδητά, λοιπόν, αυτός ήταν ο τελευταίος σταθμός της καριέρας μου, κατάλαβα ότι αυτή ήταν η ομάδα με την οποία θα έγραφα το φινάλε».

Τι τίτλο θα έβαζες στο βιβλίο της ζωής σου; Νίκος Μπάρλος 1998-2018...
«Τα βάσανά μου ένα φορτίο (γέλια)! Απλώς, ευλογημένος για όσα έζησα».

- Η συνέντευξη και η φωτογράφιση έγιναν στο Vital Studio by Barlos (Ερατοσθένους & Αρκτινού 2, Καλλιμάρμαρο).
- ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Intime Sports – Νίκος Βήχος