«Ακόμη δεν παντρεύτηκες βρε μπαγάσα;»

Τον Παύλο Γιαννακόπουλο τον έμαθα στα τέλη της δεκαετίας του '80, όταν ως νεαρός μπασκετόφιλος, παρακολουθούσα κάθε καλοκαίρι τις συνεχόμενες οικονομικές υπερβάσεις που έκανε για να ανεβάζει επίπεδα τον μπασκετικό Παναθηναϊκό, που τότε μαζί με τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ, βρίσκονταν στη σκιά του μόνιμου πρωταθλητή και «αυτοκράτορα» Άρη και του δευτεραθλητή ΠΑΟΚ.

Άρχισε δειλά-δειλά, αλλά μόλις πήρε το κολάι, του έδωσε και κατάλαβε και δεν τον σταματούσε κανείς! Από τον Έντγκαρ Τζόουνς και τον Αντόνιο Ντέϊβις, στον Οικονόμου και τον Αλβέρτη και από τον Γκάλη και τον Γιαννάκη, στον Βράνκοβιτς, τον Κόμαζετς και λίγο έλλειψε και στον αείμνηστο Ντράζεν Πέτροβιτς. Για να έρθουν μετά όλα τα υπόλοιπα «ιερά τέρατα» του ευρωπαϊκού (Μποντιρόγκα, Ράτζα, Ομπράντοβιτς, Ρέμπρατσα, Διαμαντίδης, Γιασικεβίτσιους, Πέκοβιτς) και του παγκόσμιου μπάσκετ (Ντομινίκ Ουίλκινς και Μπάϊρον Σκοτ) και να απογειώσουν τον Παναθηναϊκό μια για πάντα στην «ελίτ» της Ευρώπης.

Διαβάζοντας κανείς τις δηλώσεις του στις εφημερίδες και βλέποντάς τον να μιλάει στην τηλεόραση - έχοντας πάντα δίπλα του τον πολυαγαπημένο του αδερφό Θανάση - δεν μπορούσες, παρά να τον αντιμετωπίσεις με συμπάθεια, γιατί ανεξάρτητα αν διαφωνούσες ή συμφωνούσες μαζί του, είχες απέναντί σου έναν άνθρωπο, του οποίου ο λόγος του χαρακτηριζόταν πάντα από μία υπέρτατη ευγένεια, ένα απαράμιλλο ήθος και μία εντυπωσιακή - για την οικονομική του ισχύ - απλότητα...

Τον γνώρισα από κοντά το 1996, όταν και άρχισα να ασχολούμαι ταυτόχρονα με το ρεπορτάζ του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού (για λογαριασμό του MEGA) και οι ιστορίες που είχα ακούσει από τους μεγαλύτερους συναδέλφους, τους πρώτους μήνες στην δουλειά (όταν ακόμη δεν πήγαινα στο γήπεδο), ήταν τόσο ζωντανές και λεπτομερείς, που όταν τον συναναστράφηκα από κοντά, ένιωσα σαν να τον ξέρω χρόνια. Τι να πρωτοθυμηθώ;

Την «γαϊδουρινή» υπομονή του με τις αλλοπρόσαλλες επιλογές του Μπόζινταρ Μάλκοβιτς στην 2η χρονιά του (είχε αλλάξει το 70% της ομάδας που κατέκτησε την Euroleague στο Παρίσι) και τους «τσακωμούς» του με τους περισσότερους ξένους κοινοτικούς παίκτες; «Ο άνθρωπος αυτός μας έφερε το πρώτο μας ευρωπαϊκό, ας του δείξουμε εμπιστοσύνη! Κάτι θα ξέρει...», έλεγε και ξανάλεγε στους συνεργάτες του, κάθε φορά που ετίθετο θέμα προπονητή, μετά από ήττες ή από κόντρες στην προπόνηση. Ήταν τέτοιος ο σεβασμός και η ευγνωμοσύνη του προς τον Μπόζα, που χρειάστηκε να έρθει ο αποκλεισμός από τον Απόλλωνα Πάτρας (στον ημιτελικό του Κυπέλλου), για να πειστεί ότι έκανε λάθος και να ανάψει το «πράσινο φως» για την αποπομπή του...

Το καλοκαίρι του 1997, ήμουν παρών σε δύο περιστατικά, που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω... Την βραδιά της «αρπαγής» του Φάνη Χριστοδούλου, είδα για πρώτη φορά ιδίοις όμμασι, σε τι σημείο μπορούν να φτάσουν οι Γιαννακόπουλοι, όταν πραγματικά θέλουν φέρουν εις πέρας μία αποστολή... Εκείνη την εποχή, λοιπόν, ο «Μπέμπης» του ελληνικού μπάσκετ ήταν περιζήτητος και βρισκόταν μεταξύ του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ... Τελειώνοντας την προπόνηση της Εθνικής ανδρών στο ΟΑΚΑ, λοιπόν, δύο άνθρωποι της «Ένωσης» τον αρπάζουν «αγκαζέ» και τον κατευθύνουν προς την πλευρά των «κιτρινόμαυρων» αποδυτηρίων!

Πριν προλάβουν να κάνουν δέκα βήματα, είδα με τα μάτια μου τον Παύλο και τον Θανάση να «σπριντάρουν» στον μακρύ διάδρομο («Που το πάτε καλέ το παιδί; Ο Φάνης είναι Παναθηναϊκός και από τον Πανιώνιο θα φύγει μόνο για την "πράσινη" φανέλα!», ήταν μερικές από τις ατάκες που ειπώθηκαν) και με συνοπτικές διαδικασίες, να αρπάζουν με το έτσι θέλω! Η συνέχεια δόθηκε, λίγες ώρες αργότερα, στα γραφεία του ουρανοξύστη "Attrina" στην Λεωφόρο Κηφισίας, όπου και ο Χριστοδούλου υπέγραψε συμβόλαιο με τον Παναθηναϊκό και ντύθηκε στα «πράσινα».

«Παιδί μου, παιδί μου, να τα γράψεις αυτά! Όταν οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι βάζουν έναν στόχο, πάντα τον πετυχαίνουν! Ξέρεις εσύ πως θα το φτιάξεις...», θυμάμαι σαν τώρα τον Παύλο να μου το λέει και πραγματικά ανατριχιάζω... Μάρτυς μου η Βίκυ Μιχέλη του Antenna, που ήταν τότε η αρχιέρεια στο ρεπορτάζ του «τριφυλλιού»...

Δεν πέρασε πολύ καιρός και το ίδιο καλοκαίρι, έτυχε και ήμουν βραδινή υπηρεσία στο κανάλι, όταν λίγο πριν τα μεσάνυχτα χτύπησε το τηλέφωνο... «Τηλεοπτικός σταθμός MEGA εκεί; Με ποιον ομιλώ παρακαλώ; Ο Παύλος ο Γιαννακόπουλος είμαι, ο πρόεδρος του Παναθηναϊκού... Παιδί μου, πήρα να σου πω ότι ο αθλητής Σκοτ (σ.σ.: ναι ο θρυλικός Μπάϊρον Σκοτ των Λέϊκερς) ανήκει πλέον στο δυναμικό της ομάδας μας. Ευχαριστώ που με άκουσες και καλή σου νύχτα!», μου είπε η φωνή από την άλλη πλευρά της τηλεφωνικής γραμμής και όπως καταλαβαίνετε, παρ' ολίγο να μου πέσει το ακουστικό...

Αυτός ήταν ο Παύλος Γιαννακόπουλος! Ένας τεράστιος παράγοντας (ο μεγαλύτερος του ελληνικού αθλητισμού), ένας τετραπέρατος επιχειρηματίας, ένας σπάνιος φιλάνθρωπος, ένας αδαμάντινος χαρακτήρας, ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Ήταν απίστευτος bon viveur, πολύ γενναιόδωρος και του άρεσε πολύ να κάνει πλάκες με τους δημοσιογράφους. Ως μέγας θαυμαστής του γυναικείου φύλου, η αγαπημένη του συζήτηση μαζί μας, ήταν περί γάμου για τους ανύπαντρους και περί... θηλιάς για τους παντρεμένους!

«Βρε μπαγάσα, ακόμη δεν παντρεύτηκες εσύ; Τι θα γίνει, θα σε γηροκομήσουμε;», έλεγε σε όποιον εμφανιζόταν ασυνόδευτος σε δεξιώσεις, ενώ αυτός που την πλήρωνε συνήθως, ήταν η αδυναμία του ο Άρης Λαούδης, που νοικοκυρεύτηκε τελευταίος...

Θυμάμαι μία φορά, είχα πάει για ένα καφέ στην πλατεία του Κεφαλαρίου και όπως συζητούσα με ένα καλό φίλο, έρχεται και κάθεται στο διπλανό τραπέζι με τον κουμπάρο του, τον Ανδρέα Μπόμη και εκ των κορυφαίων αθλητικών συντακτών της πρώτης εποχής του αθλητικού Τύπου. Ήταν λίγο πριν το Πάσχα του 2003, όταν ο Παναθηναϊκός είχε αποτύχει να προκριθεί στο Final 4 της Βαρκελώνης. Πιάσαμε αμέσως την κουβέντα για την ομάδα και τον Ομπράντοβιτς, που εν τω μεταξύ, είχε οδηγήσει τους «πράσινους» στην κατάκτηση του 2ου και του 3ου ευρωπαϊκού τροπαίου...

«Παιδί μου θα σου πω κάτι και να το βάλεις καλά στο μυαλό σου, γιατί ανήκεις στη νέα γενιά των δημοσιογράφων. Καλοί κι άγιοι οι προπονητές και πρωτίστως ο κ. Ομπράντοβιτς, αλλά να ξέρεις δεν έχουν το αλάθητο του Πάπα. Δε γίνεται, λοιπόν, όταν κερδίζουν τίτλους να είναι οι "αρχιτέκτονες" των επιτυχιών και όταν χάνουν, να υπάρχουν πάντα δικαιολογίες. Δεν λέω τρομερός προπονητής, αλλά εμείς που δεν έχουμε πει ποτέ "όχι" σε ό,τι μας έχει ζητήσει, για να έχει στην διάθεσή του ένα από τα πιο ακριβά ρόστερ, δεν έχουμε τουλάχιστον ισότιμη συνεισφορά; Για βάλε κι αυτή την παράμετρο στην εξίσωση...», μου είχε πει εκείνο το πρωί Κυριακής και μου είχε δώσει την οπτική μίας άλλης πλευράς και ταυτόχρονα τροφή για προβληματισμό...

Τα τελευταία χρόνια ο οργανισμός του είχε εξασθενήσει και τον βλέπαμε πλέον ολοένα και λιγότερο στα επίσημα του ΟΑΚΑ. Αυτό ήταν άλλωστε και το μεγάλο παράπονο του αδελφού του Θανάση, με τον οποίο - στο γήπεδο ιδίως - μαζί δεν κάνανε και χώρια δεν μπορούσαν! Από χθες, πλήρης ημερών και έργων, μας βλέπει πιο ξεκούραστος και ήρεμος από ψηλά, έχοντας φέρει - και με το παραπάνω - την αποστολή του στα εγκόσμια.

Νιώθω πραγματικά πολύ τυχερός κι ευλογημένος που γνώρισα και συναναστράφηκα τον σπουδαίο αυτόν άνθρωπο, που όσο μικρός ήταν στο δέμας, τόσο μεγάλος ήταν στην καρδιά και το μυαλό. Στη ζωή, άλλωστε, όλοι περαστικοί είμαστε... Επομένως, τι πιο σημαντικό από την πορεία που θα χαράξουμε, την διαδρομή που θα ακολουθήσουμε και την κληρονομία που θα αφήσουμε... Ε λοιπόν, «ο κύριος Παύλος» - όπως τον αποκαλούσαν όλοι όσο ζούσε, τρύπησε το ταβάνι του...

Υγ.1: Η εικόνα του 3ου τελικού δικαίωσε εν πολλοίς την ανάλυση του 2ου αγώνα της τελικής σειράς, στο σημείωμα που ασχολήθηκε με το αν ήταν έκπληξη η νίκη του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ ή το "διπλό" του Παναθηναϊκού στο ΣΕΦ...

Υγ.2: Τι συμπέρασμα βγαίνει για την διαφορά των δύο ομάδων, όταν ο Παναθηναϊκός νικάει καθαρά με +15 (73-58) και πρώτον έχει 40% στις βολές με 15 άστοχες, δεύτερον η διαφορά στα ριμπάουντ ισορροπείται (33-33) στα τελευταία δύο λεπτά, που ο Ολυμπιακός (είχε από την αρχή του ματς από 5-9 περισσότερα) παράτησε το ματς και τρίτον οι «ερυθρόλευκοι» φτάνουν τους 58 πόντους, με το δίδυμο Σπανούλη και Πρίντεζη να έχουν (μαζί) την μεγαλύτερη παραγωγικότητα (26π. με 10/21 σουτ) από τα τρία πρώτα ματς των τελικών;

Υγ.3: Χωρίς step-up και σημαντικές λύσεις από τους υπόλοιπους «ερυθρόλευκους», ο Ολυμπιακός μοιάζει πολύ μακριά από το επίπεδο που θα του επιτρέψει να διεκδικήσει την ισοφάριση στο Φάληρο και να επιστρέψει στο ΟΑΚΑ για την υπέρβαση. Έτσι όπως δείχνουν αυτή τη στιγμή οι δύο ομάδες, μία ενδεχόμενη επιτυχία των «ερυθρόλευκων» ισοδυναμεί με ολική ανατροπή και η διατήρηση των σκήπτρων από το «τριφύλλι», μοιάζει με την πλέον φυσιολογική έκβαση των τελικών...

Yγ.4: Σε 14 αγώνες με τον Τσάβι Πασκουάλ στον πάγκο του, σε πρωτάθλημα (καν. περίοδος και playoffs), Κύπελλο και Euroleague, ο Παναθηναϊκός μετράει 8 νίκες και 6 ήττες απέναντι στον Ολυμπιακό και δέχεται 67,7 πόντους. Στα 8 παιχνίδια των τελικών, πέρυσι και φέτος, το παθητικό των «πρασίνων» είναι ακόμη χαμηλότερο και αγγίζει τους 64 πόντους (μ.ο. 64,3π.).