Σούμποτιτς: «Ήταν σαν πατέρας μου»

Τα λόγια των ανθρώπων που συνεργάστηκαν με τον Παύλο Γιαννακόπουλο ουσιαστικά αναδεικνύουν το μεγαλείο της ψυχής και του χαρακτήρα του θρυλικού ηγέτη του Παναθηναϊκού. Ο Λευτέρης Σούμποτιτς συνεργάστηκε με τους «πράσινους» για δύο χρόνια (1997-99) και μίλησε στο gazzetta.gr για την άρτια και πάνω απ’ όλα σχέση αλληλοσεβασμού του με τον Παύλο Γιαννακόπουλο.

«Κατ αρχάς είναι τεράστια απώλεια όχι μόνο για τον Παναθηναϊκό αλλά συνολικά για το ευρωπαϊκό μπάσκετ και θέλω να εκφράσω τα συλλυπητήριά μου στην οικογένεια του. Για μένα, ήταν σαν πατέρας μου. Δεν ήταν μόνο η επαγγελματική συνεργασία αλλά κυρίως η προσωπική σχέση. Πάντα ήταν εκεί να σου συμπαρασταθεί, ως μεγαλύτερος και άνθρωπος αυτοδημιούργητος να σε συμβουλέψει. Μου μιλούσε σαν να ήταν ο πατέρας μου, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο στον χώρο του επαγγελματικού αθλητισμού», είπε.

Αυτή η σχέση δομήθηκε από το καλοκαίρι του 1997, όταν ο Παύλος Γιαννακόπουλος παρέδωσε τα κλειδιά της ομάδας στον Λευτέρη Σούμποτιτς. «Θυμάμαι ακριβώς τι μου είχε πει. Σου δίνω την ομάδα και στο γήπεδο κάνει κουμάντο εσύ. Αυτό που ζητούσε από τους συνεργάτες του ήταν σιγουριά για τις επιλογές τους. Όταν φέραμε στην ομάδα τον Ντίνο Ράτζα και τον Μπάιρον Σκοτ ήρθε και με ρώτησε αν ήμουν σίγουρος για τις επιλογές μου. Του είπα με βεβαιότητα ότι ήμουν πολύ σίγουρος. Δεν έκανε καμία άλλη ερώτηση. Η φιλοσοφία του ήταν ότι ο προπονητής επιλέγει τους παίκτες αλλά ο τελευταίος λόγος, λόγω του οικονομικού, ανήκει στη διοίκηση. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος είχε τρέλα για τον Παναθηναϊκό, αλλά δεν ήταν ο άνθρωπος των εντάσεων και των επεισοδίων. Είχε έναν μοναδικό τρόπο χαλιναγώγησης της τρομερής αγάπης που είχε για τον Παναθηναϊκό».

Ο «Πίξι» θυμήθηκε ένα ακόμη περιστατικό. Μια νύχτα όπου ο υδράργυρος του θερμόμετρου είχε χτυπήσει κόκκινα αλλά ο Παύλος Γιαννακόπουλος είχε το μυαλό του στον αγώνα του Σαββάτου. «Ήταν άρρωστος και τον είχα επισκεφθεί στο σπίτι του στην Κηφισιά. Ρώτησα για την υγεία του αλλά αυτός ρωτούσε για την ομάδα, αν θα είναι έτοιμη για τον αγώνα του Σαββάτου. Δεν θυμάμαι τον αντίπαλο, αλλά ήταν ενδεικτικό περιστατικό της τρέλας που είχε για την ομάδα. Θυμάμαι επίσης όταν κατακτήσαμε το Πρωτάθλημα, το πρώτο μετά από 14 χρόνια, με φώναξε στο γραφείο του, με αγκάλιασε, με φίλησε και μου είπε "ήξερα ότι θα με δικαιώσεις". Για μένα, η χαρά στο πρόσωπό του ήταν η μεγαλύτερη ανταμοιβή».