Πίσω σκληρός, μπροστά φτωχός

Λε Μαν - Τούρ και το ποντάρισμά σου επιστρέφεται*, αν σημειωθούν τα περισσότερα γκολ στο πρώτο ημίχρονο. (21+) * Ισχύουν Οροι και Προϋποθέσεις

Όπως υπάρχει το... τεκμήριο της αθωότητας, στις αθλητικές ομάδες έχουμε αυτό της ανετοιμότητας. Γι’ αυτό η κατάθεση άποψης έπειτα από μόλις ένα παιχνίδι είναι επισφαλής. Σαν να παίζεις κορώνα-γράμματα. Υπάρχουν χαρακτηριστικά παραδείγματα, σαν αυτό του Οκάρο Ουάιτ στο πρώτο φιλικό παιχνίδι της σεζόν 2015-16. Έκανε τέσσερα φάουλ σε 4-5 λεπτά και γενικώς ήταν ο χειρότερος παίκτης του Άρη στο παρκέ. Τον Σεπτέμβριο του 2016 και υπό το κλίμα ενθουσιασμού για τις μεταγραφικές κινήσεις που προηγήθηκαν, εκείνος ο φιλικός αγώνας με τον Απόλλωνα Πατρών στο Παλέ ήταν… σκοτσέζικο ντους. Θέλαμε να πιστεύουμε ότι ήταν κακιά στιγμή, αποδείχθηκε ότι ήταν απλά η αλήθεια. Πέρυσι στην Προύσα, ομοίως. Όσοι βρεθήκαμε εκεί, γίναμε μάρτυρες μιας κακοτεχνίας, μιας ομάδας με εκλάμψεις και με δομές που παρέπαιαν.

Η ειδοποιός διαφορά σε σχέση με πέρυσι είναι ότι ο φετινός Άρης έχει σχέδιο και δε λειτουργεί υπό συνθήκες έντονης (διοικητικής και οικονομικής) ανασφάλειας. Τα χρήματα δεν παίζουν μπάσκετ αλλά όταν μπαίνουν κάθε μήνα στον λογαριασμό του αθλητή, αυτός μπορεί απερίσπαστος να επικεντρωθεί στη δουλειά του.

Πάμε στο αγωνιστικό. Ο νέος Άρης θα βασιστεί στην αθλητικότητά των παικτών του, στα ψηλά κορμιά που έχει στην περιφέρεια, στην ενέργεια και στη φιλοδοξία τους. Κάθε άμυνα είναι σαν την τελευταία του αγώνα. Με διαρκές τρέξιμο αλλά και παραλείψεις. Γι’ αυτό ωρυόταν μετά τον αγώνα ο Βαγγέλης Αγγέλου. Εκνευρίστηκε με τον τρόπο αντιμετώπισης ενός απλού pick n’ roll στην κορυφή, μέσα από το οποίο βγήκαν οι περισσότεροι πόντοι της Μπουγιούκσεχιρ.

Αμυντικά όμως, τον Άρη μην τον φοβάστε. Είναι σκληρή ομάδα, θα βρει χημεία και μέσα από την παρουσία των αθλητικών Αμερικανών είναι εξασφαλισμένο το αμυντικό ριμπάουντ. Ειδικά όταν είναι στο παρκέ ο Γκάρι ΜακΓκι. Τα δε «μεγάλα» κορμιά στην περιφέρεια του προσφέρουν τη δυνατότητα να παίζει άμυνα με αλλαγές, η οποία ούτως ή άλλως είναι η αγαπημένη του Βαγγέλη Αγγέλου. Αν καταγράφονταν τα χιλιόμετρα που διένυσε κάθε παίκτης, αυτοί του Άρη θα είχαν πολλά περισσότερα από την Μπουγιούκσεχιρ. Γι’ αυτό πέτυχε το «πραξικόπημα» της τελευταίας περιόδου αφού τα νταμπλ τιμ κατέστρεψαν τις δομές του παιχνιδιού των Τούρκων.

Παίρνουμε βαθιά ανάσα και πάμε στην επίθεση. Οι συνεργασίες μεταξύ των κοντών και η ευκολία με την οποία έβγαιναν τα μακρινά σουτ ήταν το κύριο χαρακτηριστικό του χθεσινού Άρη. Κυρίως από τη στιγμή που μπήκαν τα περισσότερα σουτ. Επί τούτου, φαίνεται ότι ο Γκάρι Μπελ βρήκε το στήριγμά του στο πρόσωπο του Γιώργου Αγγέλου. Ο τελευταίος ζει το όνειρό του κι αυτό αποτυπώνεται από την κάθε κίνησή του στο παρκέ και κυρίως από το σπριντ που έκανε για να σηκώσει κάθε συμπαίκτη του. Ο δε Λάκι Τζόουνς προσπαθεί να αντέξει το βάρος των παπουτσιών του ηγέτη αυτής της ομάδας. Δοκιμάζεται για πρώτη φορά στον συγκεκριμένο ρόλο, οπότε είναι νωρίς για να κριθεί.

Συνολικά όμως ο Άρης έχει να διαχειριστεί πρόβλημα στον τομέα της δημιουργίας γιατί δεν έχει τον ντελικάτο πλέι μέικερ. Του λείπει η φαντασία, η ταχύτητα της σκέψης και της κίνησης. Αυτό το φορτίο βαραίνει τους γκαρντ. Από τον Λευτέρη Μποχωρίδη ο οποίος οφείλει να ανταποκριθεί σε μεγαλύτερο πακέτο αγωνιστικών ευθυνών, έως και τους Νταλό, Βεργίνη και Φλιώνη. Στο φιλικό παιχνίδι με την IBB, στις περισσότερες περιπτώσεις κούραζαν την μπάλα, τους εαυτούς τους και την ομάδα. Ο Βαγγέλης Αγγέλου εκτίμησε ότι ήταν συνέπεια του ελλείμματος συγκέντρωσης. Αν οι κοντοί δεν γίνουν πιο δημιουργικοί θα καταστραφεί και το πλάνο για τους ψηλούς γιατί στην παρούσα φάση δείχνουν να είναι έξω από την εξίσωση της επιθετικής λειτουργίας του Άρη. Κόντρα στην IBB, ο Γκάρι ΜακΓκι διαδραμάτισε έναν ρόλο αντίστοιχο με αυτό που έχουν τα… σκιάχτρα στα χωράφια. Ένα μεγάλο κορμί πηγαινοερχόταν στο παρκέ και η προσφορά του περιορίστηκε στα (εντυπωσιακά) αποτελεσματικά σκριν που πρόσφερε στους περιφερειακούς παίκτες. Κάτι αντίστοιχο ισχύει και για τον Μαϊκάλ Κάιζερ. Αν δεν ρολάρει γύρω από τον αντίπαλό του ή αν δεν πάρει την μπάλα ψηλά έπειτα από παιχνίδι χωρίς την μπάλα, ο Αμερικανός δεν θα έχει ρόλο. Σε συνδυασμό με την ανετοιμότητα του Ραμόν Χάρις, ο χθεσινός Άρης όχι μόνο δεν είχε παιχνίδι στη ρακέτα, αλλά πατούσε ελάχιστα σε αυτή. Δεν θυμάμαι περισσότερες από δύο περιπτώσεις όπου πήρε σκορ από τους ψηλούς. Στη δεύτερη ήταν το κρίσιμο καλάθι του φιλότιμου Σλαφτσάκη.

Ένα τρίτο στοιχείο είναι η έλλειψη ταχύτητας στο transition game. Προφανώς έχει σχέση με τα χαρακτηριστικά των παικτών αλλά μια ομάδα με περιορισμένο επιθετικό ταλέντο η οποία επίσης θα χάνει 10-15 ελεύθερες βολές σε κάθε παιχνίδι, είναι αναγκαίο να αυξήσει τους τρόπους χτισίματος σκορ. Η δημιουργία στο transition επίσης συμπεριλαμβάνεται στις ευθύνες των κοντών. Υπάρχουν οι παίκτες που θα φύγουν γρήγορα στο ανοιχτό γήπεδο, το ζήτημα είναι αυτός που θα τους κατευθύνει.

Στο δια ταύτα, ο Άρης είναι μια σκληρή ομάδα η οποία στη διάρκεια του χρόνου θα βρεθεί αντιμέτωπη της φτωχής επιθετικής ποιότητάς της. Θα είναι «μανούλα» στην καταστροφή του παιχνιδιού του αντιπάλου, θα βγάζει ενέργεια και ζωντάνια στην άμυνα και θα διεκδικήσει κάτι καλύτερο από αυτό που φαντάζεται αν γίνει δημιουργική, πιο έξυπνη στο μισό γήπεδο και πιο γρήγορη στην εφαρμογή των plays.