Η δικαιοσύνη αγνοείται

Η αθλητική δικαιοσύνη είναι κάτι ιδιαίτερο και ελαστικό στην Ελλάδα. Τεντώνει ή χαλαρώνει αναλόγως των περιστάσεων και των άμεσα εμπλεκόμενων. Ειδικά τώρα που (θέλουμε να λέμε ότι) διανύουμε τα πρώτα χρόνια της εξυγίανσης, θαρρείς ότι το καταφέραμε κιόλας, η δικαιοσύνη έρχεται σε πρώτο πλάνο μόνο όταν αφορά τους διεκδικητές του τίτλου. Οι διαιτητές είναι ένας από τους φορείς επιβολής δικαιοσύνης. Αυτός που τους ορίζει, είναι ένα σκαλί πιο πάνω. Αυτός που διαμορφώνει το πλαίσιο επιλογής αυτών που ορίζει τους διαιτητές, είναι ακόμη πιο πάνω. Και πιο ψηλά απ’ όλους είναι η Πολιτεία, ειδικά στο καθεστώς ποδοσφαιροποίησης της πολιτικής όπως συμβαίνει παραδοσιακά στην Ελλάδα, πλέον σε μεγαλύτερο βαθμό.

Ο καλός διαιτητής φαίνεται, ανεξαρτήτων των παθών και του φανατισμού του καθενός. Θα βγει ατσαλάκωτος, εφόσον ασφαλώς κριθεί από το σύνολο των επιδόσεών του. Ο καλός διαιτητής μπορεί (στην κακιά στιγμή) να διαμορφώσει αποτέλεσμα με μια του απόφαση. Όταν θα γίνει 2-3 φορές σε μια πορεία χρόνων, αυτά τα λάθη θα στοιχειοθετούν το σπουδαιότερο πειστήριο της αμεροληψίας του.

Στην περίπτωση του Κομίνη στη Νέα Σμύρνη, το βασικό λάθος του είναι ένα. Η φάση του πέναλτι στον Ματέο Γκαρσία. Το ζητούμενο δεν είναι αυτό, αλλά η επιλογή ενός αγώνα για τον πειραματισμό της ΚΕΔ (μετά τα όσα έγιναν στην Τούμπα στον περσινό αγώνα ΠΑΟΚ-ΑΕΚ), προς εξυπηρέτηση της απελπισμένης προσπάθειας επαναφοράς του στη Superleague. Θα μπορούσε να είχε τοποθετηθεί σε άλλον αγώνα, αλλά η επιλογή του Πανιώνιος-Άρης δείχνει ξεκάθαρα την πρόθεση. Και να αδικήσει κάποιον (όπως κι έγινε) δεν είναι κάποιος εκ των βασικών διεκδικητών του τίτλου άρα είναι μικρό το κακό. Το ίδιο συμβαίνει εξάλλου και στην περίπτωση των ξένων διαιτητών. Ο Άρης τόλμησε να ζητήσει ισονομία και «άρπαξε» ως απάντηση την οικονομική στενότητα.

Είναι αδύνατο ωστόσο να μπει ο Κομίνης στην ίδια ζυγαριά με τον κύριο Μάνο και την κα Τσαρούχα στον αγώνα μπάσκετ του Λαυρίου με τον Άρη. Εκεί καταστρατηγήθηκαν οι κανόνες της λογικής, ενδεχομένως (και) ο Βαγγέλης Αγγέλου να μην ήταν σε θέση να δώσει απάντηση για το πώς κέρδισε η ομάδα του, γι’ αυτό ίσως χρησιμοποίησε το ρεφρέν ενός παλιού τραγουδιού του αείμνηστου Χάρρυ Κλυνν. Έπος.

Ο Αγγέλου είναι ιδιαίτερος άνθρωπος. Συγκεντρωτικός, καχύποπτος, υπερβολικός σε κάποιες περιπτώσεις όπως τώρα στον Άρη. Εκεί που με το ζόρι αντέχει το τραπέζι ένα… πιάτο φαγητό, ο Αγγέλου ζητάει σολομό, γιατί εκτιμά ότι θα πρέπει η ομάδα να λειτουργήσει σε πρότυπα ομάδων top επιπέδου Euroleague στο κομμάτι της προετοιμασίας και της υποστήριξης των αθλητών.

Είναι περίεργο καρότσι, αλλά άσχετο δεν τον λες. Ούτε βλάκα. Έχει άγνοια κινδύνου, αυτό που έκανε στον Άρη μόνο αυτός θα μπορούσε να το καταφέρει πείθοντας ξένους που διακρίθηκαν την περσινή χρονιά να δεσμευτούν μ’ ένα σωματείο το οποίο έχει κακό όνομα στην αγορά. Πιστεύει στη μεθοδολογία του και προτιμά να «πεθάνει» εφαρμόζοντάς την, παρά να συμβιβαστεί με την άποψη του άλλου. Το ξέρει το μπάσκετ. Γνωρίζει ότι πέραν όλων των άλλων είναι άθλημα ψυχολογίας και δεν είναι τόσο εύκολο να τον κοροϊδέψεις. Ξέρει ότι το μυαλό του αθλητή μπορεί στο δευτερόλεπτο να κάνει ένα «κλικ» και ξαφνικά να αλλάξουν τα πάντα στον τρόπο προσέγγισης ενός αγώνα. Επειδή ένας αγώνας μπάσκετ έχει χιλιάδες επαφές στη διάρκειά του, η ερμηνεία αυτών από τους διαιτητές καθορίζουν το επίπεδο αθλητικότητας των παικτών. Όταν λοιπόν ένας αθλητής διαπιστώσει ότι οι δικές του επαφές στην άμυνα σφυρίζονται φάουλ και δεν συμβαίνει το ίδιο με τον αντίπαλο, υποσυνείδητα δέχεται την εντολή να παίξει πιο χαλαρή άμυνα. Κι εκεί μπορεί να γκρεμιστεί ένα πλάνο ημερών.

Στο Λαύριο, αν κανείς αναζητήσει λογική το πιθανότερο είναι να οδηγηθεί σε κάποιο ιατρικό κέντρο. Η πιο λογική προσέγγιση οδηγεί στο απλό ερώτημα: Πώς είναι δυνατόν σ’ ένα παιχνίδι σώμα με σώμα, η μία ομάδα να έχει εκτελέσει 15 βολές και η άλλη… μηδέν; Διαδοχικές κακές στιγμές; Κι αυτό δεν αποτελεί μομφή για το Λαύριο του οποίου η προσπάθεια είναι αξιέπαινη κι έχει νιώσει κάτι αντίστοιχο στο πολύ πρόσφατο παρελθόν.

Το πρόβλημα όμως δεν είναι οι διαιτητές, στην προκειμένη περίπτωση ο κ. Μάνος και η κα. Τσαρούχα. Το πρόβλημα είναι η ΚΕΔ. Για καλή τύχη του μπάσκετ η Πολιτεία δεν εμπλέκεται πουθενά, οπότε υπάρχουν τρεις φορείς. Ο ΕΣΑΚΕ ο οποίος αποποιείται κάθε ευθύνης παρότι είναι η διοργανώτρια αρχή του Πρωταθλήματος και με το επιχείρημα ότι η διαιτησία ανήκει στην ΕΟΚ, νίπτει τας χείρας του σαν άλλος Πόντιος Πιλάτος. Κατά παράδοση, η ΕΟΚ λέει ότι «ο χαμένος πάντα γκρινιάζει», (συγκεκριμένη περίπτωση ο Άρης δεν είναι χαμένος, αλλά νικητής) και αρνείται πεισματικά να αναλάβει τις ευθύνες της όπως εξάλλου πράττει σε οτιδήποτε την αφορά με πιο χαρακτηριστική αυτή του Γιάννη Αντετοκούνμπο.

Η ΚΕΔ, η οποία υπάγεται στην ΕΟΚ, έχει άλλα ευαγγέλια. Στην αρχή έλεγε ότι μετά τις συντριπτικές αλλαγές που έγιναν προ 5-6 χρόνων… «αυτούς έχουμε κι αυτούς οφείλουμε να εμπιστευτούμε». Μετά έκανε σημαία την πτώση της ποιότητας στην Basketleague κι έλεγε «για το επίπεδο του Πρωταθλήματος το επίπεδο των διαιτητών είναι αυτό που πρέπει». Επί της ουσίας όμως ουδέποτε έσπασε αυγά και δεν απέδειξε τον ρόλο της. Γιατί ο κακός διαιτητής πρέπει να πηγαίνει σπίτι του και όχι να δέχεται μια συμβολική τιμωρία 1-2 αγωνιστικών για τα μάτια του κόσμου. Και η ΚΕΔ, ενώ ξέρει ποιοι πρέπει να σφυρίζουν και ποιοι όχι, συνεχίζει στο ίδιο γαϊτανάκι.

Για παράδειγμα, κακή στιγμή είχε και ο Νίκος Πιτσίλκας στην Ιντιανάπολις αλλά δεν ήταν τυχαίο το γεγονός ότι απολάμβανε την καθολική αποδοχή. Κακή στιγμή είχε και ο Στέλιος Κουκουλεκίδης τον οποίον ήθελαν όλες οι ομάδες στα εκτός έδρας παιχνίδια γιατί ήταν ακριβοδίκαιος και δεν χαμπάριαζε από έδρες. Κακές στιγμές έχει και ο Χρήστος Χριστοδούλου, ο Γιάννης Φούφης κι άλλοι από τους νέους διαιτητές οι οποίοι έβλεπαν την πόρτα του ελληνικού Πρωταθλήματος ερμητικά κλειστή λες κι επρόκειτο για την πύλη του σύμπαντος. Στην περίπτωση του κ. Μάνου και τις κας Τσαρούχα οι κακές στιγμές είναι πάρα πολλές.

Αν λοιπόν η ΚΕΔ θέλει να υπηρετήσει τον ρόλο της και να επιβάλλει κανόνες αθλητικής δικαιοσύνης θα πρέπει να σπάσει αυγά. Γιατί ένας από τους λόγους της πτώσης του αθλήματος είναι και αυτός. Όσο δεν το κάνει, ο Αγγέλου θα τραγουδάει Χάρρυ Κλυνν. Κι αν αυτό δεν ενοχλεί τα εξέχοντα μέλη της ΚΕΔ ή την ΕΟΚ, το αυτάκι του ΕΣΑΚΕ θα ιδρώσει ποτέ;

Υγ1: Το μπάσκετ είναι πονηρό άθλημα και το επίπεδο του scouting είναι πιο μπροστά από κάθε άλλο στην Ελλάδα. Πριν λίγα χρόνια, είχα συζήτηση με έναν διαιτητή, από τους πιο αναγνωρίσιμους στην Ελλάδα. Έχοντας συμπληρώσει το 50^ο έτος της ηλικίας του, υποχρεώθηκε να αποσυρθεί και η κουβέντα ήταν χαλαρή, αρκετά φιλική, παρότι δεν είχαμε πολλά-πολλά στο παρελθόν.

Μου εξήγησε την εξέλιξη της διαιτησίας, περιγράφοντας ένα δωμάτιο στο σπίτι του το οποίο ήταν χώρος scouting καθώς επίσης και ότι το επίπεδο εκσυγχρονισμού (στον τομέα της τεχνολογίας) είναι τόσο μεγάλο σε σημείο να είναι εξαιρετικά εύκολο για έναν διαιτητή να μάθει τις συνήθειες των παικτών με απώτερο σκοπό να αποφύγει τα λάθη. Ανέφερε συγκεκριμένες περιπτώσεις παικτών οι οποίοι προσπαθούσαν να εκμαιεύσουν το φάουλ, κατεβάζοντας τα χέρια χαμηλά και στοχεύοντας τα αντίστοιχα του προσωπικού αντιπάλου τους για να πάρουν φάουλ. Εκείνη η συζήτηση (ένιωσα ότι) μ’ έκανε σοφότερο. Κράτησε περίπου δύο ώρες.

ΥΓ2: Στο Λαύριο ο Άρης κέρδισε γιατί έκανε την καλύτερη φετινή εμφάνισή του. Για πρώτη φορά είχε υψηλό επίπεδο συγκέντρωσης και παρότι είναι πολύ πίσω στο κομμάτι των συνεργασιών στην επίθεση, επικράτησε λόγω της προσωπικότητας των παικτών του. Αποδείχθηκε επίσης ότι ο Δημήτρης Βεργίνης θα έπρεπε να είχε μπει νωρίτερα στο rotation. Είναι ο παίκτης ο οποίος μπορεί στη θέα μιας βιβλικής καταστροφής να… ρίχνει πασιέντσα στον υπολογιστή. Δεν είναι ζήτημα αναισθησίας. Είναι κρύο αίμα, έχει παγωμένη σκέψη, δίνει κατεύθυνση και στα δύο παιχνίδια που έπαιξε πρόσφερε αυτό που λείπει από τους υπόλοιπους γκαρντ της ομάδας.