Όσες φάω κι όσες δώσω

Αναλόγως των κριτηρίων του καθενός ορίζεται και το επίπεδο ανταγωνιστικότητας μιας ομάδας. Προσωπικά γνωρίζω ότι ο προϋπολογισμός του Άρη ισοδυναμεί με δύο μηνιάτικα του Νικ Καλάθη κι επειδή τα χρήματα (όχι απλά παίζουν, αλλά) κυριαρχούν στον επαγγελματικό αθλητισμό, το ότι το σκορ ήταν 64-69 τέσσερα λεπτά πριν το φινάλε, συνιστά επιτυχία για τους «κίτρινους».

Σε μια υποθετική συζήτηση, αν εκεί υπήρχαν τα αντανακλαστικά της τοποθέτησης ενός παίκτη (π.χ. Νταλό) ούτως ώστε να αποφευχθούν τα post του Καλάθη και να μη χρειαστούν τα double team, ενδεχομένως το παιχνίδι να αποκτούσε άγρια ομορφιά στα τελευταία δευτερόλεπτα και να μην το τελείωνε στην εύκολη δημιουργία του Παναθηναϊκού η οποία κατέληξε στα σουτ του Λάνγκφορντ.

Είναι σαφές ότι στον Άρη, οι παίκτες έχουν αφομοιώσει τη φιλοσοφία του προπονητή τους, του Βαγγέλη Αγγέλου. Κι αυτό δεν συνιστά μομφή στην ακατανόητη αντίδρασή του στην (εξίσου υπερβολική) του Τσάβι Πασκουάλ. Και για τους δύο, όλα όσα συνέβησαν, στοιχειοθετούν μια πολύ κακή στιγμή και δικαίως πλήρωσαν το τίμημα της συμπεριφοράς τους. Εκεί οι διαιτητές προσπάθησαν να συμμαζέψουν ένα παιχνίδι το οποίο είχαν χάσει. Επίσης, είναι τουλάχιστον άτοπες και αβάσιμες οι απόπειρες αγιοποίησης που διαπιστώνω τις τελευταίες ώρες. Έκαναν λάθος, το πλήρωσαν, τέλος.

Η λογική του Άρη θύμισε… καυγά. Ο δειλός το βάζει στα πόδια και ο αξιοπρεπής κάθεται στη θέση του και μπαίνει με τη λογική του «όσες φάω κι όσες δώσω». Απέναντι στον Παναθηναϊκό, ο Άρης είχε αξιοπρέπεια. Έβαλε δύναμη, επαφή, δεν έδειξε φόβο και προσπάθησε να πάρει αυτό που του αναλογούσε. Το κάτι παραπάνω προϋποθέτει α) να σουτάρει ο Παναθηναϊκός με πολύ χαμηλό ποσοστό ευστοχίας στα τρίποντα και χθες στο Παλέ είχε 40%, β) στην αναλογία ασίστ-λαθών, οι τελικές πάσες να είναι λιγότερες αλλά στον χθεσινό αγώνα ήταν έξι παραπάνω και γ) τα επιθετικά ριμπάουντ να περιοριστούν σε μονοψήφιο νούμερο αλλά ούτε αυτό συνέβη. Κοινώς, δεν εξαρτάται από αυτόν αλλά από τον αντίπαλο.

Ο Άρης δεν έχει «στοχεύσει» σ’ αυτά τα παιχνίδια. Τον ενδιαφέρει περισσότερο ο επόμενος εκτός έδρας αγώνας με τον Πανιώνιο και στη συνέχεια ο Κολοσσός Ρόδου και το Περιστέρι, πριν πάει στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ.

Έτσι όπως έχει δομηθεί θα στηριχθεί στη σκληρότητα των παικτών του. Η εικόνα του στους δύο πρώτους αγώνες του Πρωταθλήματος ήταν καλύτερη συγκριτικά με την προκριματική φάση του BCL και τον αγώνα του Κυπέλλου κι αυτό στοιχειοθετεί ελπιδοφόρο μήνυμα. Συνολικά παραμένει όμως μια ομάδα η οποία θα είναι σκληρή, με μειωμένη ποιότητα και ικανότητα στην επίθεση. Η βελτίωση θα έρθει εφόσον μπουν εντονότερα στο παιχνίδι της οι Κάιζερ, Χάρις ούτως ώστε να δημιουργηθούν χώροι και για τους υπόλοιπους. Συν τοις άλλοις, όταν ο πρώτος βρίσκεται στο παρκέ, ο Άρης έχει έλλειμμα στο ριμπάουντ, ενώ ο δεύτερος δεν πλησιάζει τη ρακέτα ούτε για να πιει νερό.

Ένα τρίτο στοιχείο είναι ο ρόλος του Δημήτρη Βεργίνη. Προσωπικά δεν έχω καταλάβει ποιες είναι οι ευθύνες του και κυρίως τη μεθοδολογία της χρησιμοποίησής του. Μέχρι στιγμής δείχνει να παίζει μόνο όταν έχει αποτύχει οτιδήποτε άλλο.