Είναι σωστή ή μάταιη η επιμονή στους υπάρχοντες;

Την επομένη του αποκλεισμού από τη Νίζνι Νόβγκοροντ, στη συγκεκριμένη γωνιά, το βασικό αντικείμενο σχολιασμού δεν ήταν τόσο το αποτέλεσμα, όσο η άσχημη εικόνα. Αντικειμενικά, εκείνος ο αποκλεισμός δεν ήταν δα και τόσο οδυνηρός γιατί ο φετινός Άρης δεν θα μπορούσε να σταθεί σ’ έναν δύσκολο όμιλο του BCL. Είχε προηγηθεί η κατάθεση κι άλλων συμπερασμάτων για το επίπεδο ποιότητας του φετινής ομάδας και κυρίως, του πολύ περιορισμού βαθμού ικανότητας στην επίθεση. Και τα σημειώνουμε, γιατί τα τότε αγωνιστικά προβλήματα τείνουν να αποκτήσουν το μέγεθος παθογενειών, αν δεν έχουν ήδη πάρει αυτή τη μορφή.

Από την περίοδο των φιλικών αγώνων έως και σήμερα, οι «κίτρινοι» εμφανίζουν τις ίδιες ακριβώς αδυναμίες, σε σημείο πλέον να είναι αμφίβολο αν μπορούν να ξεπεραστούν με τους υπάρχοντες παίκτες. Είναι ευθύνη του Βαγγέλη Αγγέλου; Ασφαλώς. Των παικτών; Ακόμη περισσότερο.

Έπειτα από περίπου 2½ μήνες δουλειάς – κι αυτό δεν αμφισβητείται – ο Άρης παραμένει μια τρομερά δυσλειτουργική μηχανή. Σε σημείο να κερδίζει (όπως χθες στην Ουκρανία) και να μην έχει το κουράγιο να χαμογελάσει. Γιατί όλοι αντιλαμβάνονται ότι το προϊόν που παράγουν όχι μόνο δεν είναι όμορφο, αλλά αποκρουστικό. Και το χειρότερο είναι ότι αυτή η ομάδα έχει αρχίσει να μην κάνει αίσθηση στο ίδιο το κοινό της. Ήδη έχουν φθαρεί οι δεσμοί – βάσει και του αριθμού των εισιτηρίων διαρκείας που διατέθηκαν. Και το επαναλαμβάνω. Ο Αρειανός δεν είναι φαντασμένος, αλλά απόλυτα συνειδητοποιημένος. Από το καλοκαίρι έχει καταπιεί… σαράντα κιλά λεμόνια για να χωνέψει αυτό που θα δει. Ενημερώθηκε για τη δυσκολία με την οποία χτίστηκε η ομάδα και προσάρμοσε αναλόγως τις απαιτήσεις του.

Τα αγωνιστικά σκαμπανεβάσματα, η εμφάνιση άλλης ομάδας από δεκάλεπτο σε δεκάλεπτο, είναι δυστυχώς πράγματα τα οποία δεν μπορεί να τα αποφύγει ένα καινούργιο σύνολο. Κάθε εβδομάδα δουλεύει για να προσθέσει καλά αγωνιστικά λεπτά στα ήδη υπάρχοντα. Τα 18 να γίνουν 20, τα 20… 22 και πάει λέγοντας. Το κακό με τον Άρη είναι ότι συμβαίνει το αντίθετο. Ο Βαγγέλης Αγγέλου σημείωσε ότι υπάρχει ψυχολογικό πρόβλημα. Αυτή η εξήγηση όμως δεν δικαιολογεί ορισμένα πράγματα όπως:

1) Ο Αρης χρειάζεται έναν δημιουργό στη θέση «1» ο οποίος θα κουμπώσει αρμονικά με τους Μποχωρίδη, Φλιώνη, θα κάνει πιο ποιοτικό το παιχνίδι της ομάδας κι αυτά που σήμερα δείχνουν ακατόρθωτο να γίνουν, θα βγαίνουν με απλότητα. Γιατί επίσης ο Βεργίνης (είναι φανερό ότι) δεν βρίσκεται στις σκέψεις του Αγγέλου και ο Νταλό δεν έχει την ταχύτητα σκέψης και πράξης για να βαφτιστεί «1».

2) Και στον αγώνα απέναντι στην Ντνίπρο (σ. σ. η οποία αγωνίστηκε με δύο σοβαρές απουσίες) φαίνεται ότι κοντοί και ψηλοί βρίσκονται σε διαφορετικό μήκος κύματος με συνέπεια να μην βγαίνει καμία συνεργασία και οι τελικές πάσες του Άρη είναι μόνο για σουτ στην περιφέρεια. Η συμμετοχή των ψηλών στο παιχνίδι είναι είτε τις 1-2 φορές όπου θα πάρει την μπάλα για post παιχνίδι ο ΜακΓκι, είτε μέσα από τα επιθετικά ριμπάουντ.

3) Ο Λάκι Τζόουνς προσπαθεί απελπισμένα αλλά και αποτυχημένα να μπει στα παπούτσια του ηγέτη. Επιδιώκει να πάρει το παιχνίδι πάνω του, δεν έχει την υπομονή να περιμένει να έρθει σ’ αυτόν, με συνέπεια να μη θυμίζει σε τίποτε που διακρίθηκε πέρυσι στον ΠΑΟΚ. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από την πρώτη περίοδο του αγώνα με τη Ντνίπρο, μάλλον δεν υπάρχει.

4) Ο Ραμόν Χάρις είναι πολύ βαρύς σε σημείο να είναι τρομακτικά προβλέψιμος. Αποφεύγει τις διεισδύσεις όπως ο διάβολος το λιβάνι και παίζει σε απόσταση από το καλάθι. Θα βγουν 4-5 τρίποντα γι’ αυτόν, αν μπουν έχει καλώς. Αν όχι, θα περιοριστεί στο μάζεμα κάποιων σκουπιδιών στην άμυνα.

5) Το πρόβλημα δημιουργίας και εκτέλεσης στο σετ παιχνίδι συνδυάζεται με την αδυναμία στο transition game. Το zone press με απώτερο σκοπό να αναζητηθούν μερικοί πόντοι μέσα από το κλέψιμο της μπάλας είναι μια τακτική που ακολουθήθηκε, αλλά δεν γίνεται να εφαρμόζεται συνεχώς.

Στο δια ταύτα. Πλέον υπάρχει σκέψη για το κατά πόσο μπορούν να ξεπεραστούν αυτές οι αδυναμίες με τους υπάρχοντες παίκτες. Σχετική συζήτηση ΔΕΝ έχει γίνει γιατί η πρόθεση προπονητή και ιδιοκτησίας είναι η επένδυση στους υπάρχοντες. Αρκεί όμως κι αυτοί να ανταποκριθούν στις προσδοκίες, κάνοντας τα αυτονόητα. Γιατί αντιλαμβάνονται ότι και οι ίδιοι ότι η τωρινή αγωνιστική εικόνα, μόνο σε επιπλέον προβλήματα μπορεί να οδηγήσει.