Πλέον δεν παίζει σαν… φτωχός συγγενής

Για μεγάλο χρονικό διάστημα, η παρακολούθηση ενός αγώνα του Άρη αντιστοιχούσε σε μαρτύριο δίχως τέλος. Δώδεκα παίκτες δυσκολευόντουσαν να βρουν ρόλους στο γήπεδο, το πρόβλημα επικοινωνίας ήταν φανερό σε κάθε κίνησή τους, το χαμηλότατο επίπεδο αποτελεσματικότητας (σε συνδυασμό με το δύσκολο πρόγραμμα) καλλιέργησε ψυχολογικό πρόβλημα και συνέπεια όλης αυτής της κατάστασης ήταν οι παίκτες να φαίνονται χειρότεροι απ’ ότι στην πραγματικότητα ήταν. Επειδή η βαθμολογία είναι ο αδιάψευστος μάρτυρας κάθε κατάστασης, ο Άρης βολόδερνε κάπου μεταξύ 11^ης και 14^ης θέσης της βαθμολογίας κι εκεί η πίεση άγγιξε κάθε κύτταρο του οργανισμού του.

Ακολούθησε η αλλαγή προπονητή, η αντικατάσταση του Βαγγέλη Αγγέλου με τον Γιάννη Καστρίτη. Ήταν μια δύσκολη, πλην αναγκαία απόφαση. Πριν επικεντρώσουμε στην εξέλιξη, πρέπει να σημειωθεί κάτι σημαντικό. Ο Καστρίτης δεν ανέλαβε καμένη γη, αλλά μια γυμνασμένη ομάδα με σπουδαιότερο αποδεικτικό στοιχείο τα αποτελέσματα των εργομετρικών εξετάσεων αλλά και οι αντοχές των παικτών στη διάρκεια των αγώνων. Έπειτα από περίπου δύο εβδομάδες στην τεχνική ηγεσία κι έχοντας στα χέρια του την εικόνα των (οδυνηρών… τότε) ηττών από την Κύμη και τον Χολαργό, η βασική διαπίστωσή του ήταν α) το ψυχολογικό πρόβλημα της ομάδας και β) η αδυναμία του συνόλου να ανταποκριθεί σε μικρές τεχνικές λεπτομέρειες οι οποίες όμως κάνουν τη διαφορά.

Το βασικό όπλο του στην επιχείρηση «μεταμόρφωσης» της ομάδας ήταν η νοοτροπία των παικτών, γι’ αυτόν τον λόγο έφτασε στο σημείο να επαναλαμβάνεται μετά από κάθε αγώνα, καθώς συνεχίζει να στέκεται στο συγκεκριμένο κομμάτι. Σε κάθε ομάδα, το… άλφα και το ωμέγα είναι να έχουν οι παίκτες συναίσθηση της κατάστασης. Να αντιλαμβάνονται δηλαδή την κρισιμότητα, να νιώθουν την πίεση ή τον κίνδυνο και να μην διακατέχονται από ωχαδερφισμό. Το κίνητρο των παικτών δεν αποτυπώθηκε μόνο στους αγώνες, αλλά στις προπονήσεις. Αυτό είναι το δεύτερο credit του Αγγέλου (πέραν του ότι παρέδωσε μια γυμνασμένη ομάδα) γιατί αυτή η νοοτροπία δεν αποκτάται σε μία μέρα, αλλά είναι αποτέλεσμα πολύμηνης δουλειάς.

Αυτό που φαίνεται ότι βρήκε ο Καστρίτης είναι η καλύτερη επικοινωνία με τους παίκτες, ενδεχομένως να έκανε πιο κατανοητές τις απαιτήσεις από τον καθένα. Αυτό το στοιχείο έλειπε με τον Βαγγέλη Αγγέλου παρότι ο τελευταίος μίλησε με τον καθένα ολόκληρα 24ώρα για να τους πείσει, συνολικά, να έρθουν στον Άρη καθώς εκείνη την εποχή (το περασμένο καλοκαίρι) έβλεπε κλειστές πόρτες και απροθυμία συνεργασίας μαζί του. Με κάποιον τρόπο, ο Καστρίτης κατάφερε να πάρει περισσότερα από τους αθλητές, με όπλο τη λογική και την ηρεμία, δίχως εντάσεις και εκρήξεις.

Η πρόοδος του Άρη αποδεικνύεται μέσα από τη στρωτή αγωνιστική εικόνα αλλά και τα αποτελέσματα. Και δεν αναφέρομαι τόσο στις τέσσερις νίκες στους τελευταίους έξι αγώνες, όσο στο επίπεδο ανταγωνιστικότητάς του σε ΟΑΚΑ και ΣΕΦ. Γιατί απέναντι στον Παναθηναϊκό έφτασε στο σημείο να προηγηθεί στις αρχές της τελευταίας περιόδου για να νιώσει μετά τους ιδιαίτερους κανόνες του ελληνικού Πρωταθλήματος. Απέναντι στον Ολυμπιακό, με το σκορ στο 69-65 (37’), η διαφορά των δύο ομάδων ήταν ότι ο Άλεξ Τουπάν έβαλε το μεγάλο σουτ, ενώ οι «κίτρινοι» μάταια το αναζήτησαν. Αυτές οι εμφανίσεις έδειξαν αγωνιστική υγεία, αυτή που δεν υπήρχε δηλαδή για τουλάχιστον οκτώ στροφές στο Πρωτάθλημα.

Μέχρι εκείνο το σημείο, το επίπεδο ανταγωνιστικότητας της ομάδας εξαρτιόταν από την αποτελεσματικότητά της στο μακρινό σουτ. Κοινώς, όταν έμπαιναν τα τρίποντα ο Άρης ανταποκρινόταν στις απαιτήσεις, όταν όχι, έχανε την επαφή με το σκορ. Πλέον δεν είναι η ομάδα που παίζει κορώνα γράμματα από μακρινή απόσταση διότι σ’ αυτήν την περίπτωση, δεν θα είχε πετύχει καμία νίκη με το ποσοστό του 25.5% που έχει στους τελευταίους έξι αγώνες. Συνεχίζει να «τζογάρει» με τα 29 τρίποντα που επιχειρεί ανά αγώνα, αλλά υπάρχουν άλλα πράγματα που καλύπτουν την αστοχία της. Όπως το transition παιχνίδι και η πιο αποτελεσματική άμυνα προς όφελος της επίθεσης.

Συνολικά στους τελευταίους έξι αγώνες, οι «κίτρινοι» σκοράρουν 72.7 πόντους κατά μέσο όρο και δέχονται 69. Εξαιρουμένων των δύο αγώνων με Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, ο μέσος όρος στην επίθεση φτάνει στους 76 πόντους και το παθητικό περιορίζεται στους 63. Αυτοί οι αριθμοί δείχνουν την πρόοδο της ομάδας.

Καταλήγοντας, ο πλέον κομβικός αγώνας για τους «κίτρινους» είναι αυτός που ακολουθεί με τον Κολοσσό Ρόδου καθώς η νίκη θα τους βοηθήσει να επικεντρωθούν στον στόχο της συμμετοχής στα Play Offs του Πρωταθλήματος. Θέλουν να τον πετύχουν, περισσότερο για τον αθλητικό εγωισμό τους.

ΥΓ: Λίαν συντόμως θα αποδειχθεί ότι τα θεμέλια του Πρωταθλήματος δεν διαφέρουν με αυτά που έχουν οι φαβέλες στη Βραζιλία. Το κτίριο είναι ετοιμόρροπο και οι τοποθετήσεις που μιλούν για εξέλιξη δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια αποτυχημένη προσπάθεια παραποίησης της πραγματικότητας. Αυτό το καθεστώς επέβαλλαν οι γκρίζες ζώνες και η τακτική του Πόντιου Πιλάτου που πολλοί εφαρμόζουν, αρνούμενοι να δουλέψουν πάνω στις συνθήκες διεξαγωγής του Πρωταθλήματος αλλά και στο καθεστώς ισονομίας.