Η συνύπαρξη είναι τέχνη και στο μπάσκετ απέτυχαν να την επιβάλλουν

Το παρελθόν έχει αποδείξει ότι η ανάπτυξη φιλικών σχέσεων μεταξύ των μελών μιας ομάδας ή ενός οργανισμού, δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένα ισχυρό όπλο. Ο σεβασμός και η ένωση δυνάμεων με φόντο το κοινό συμφέρον, αντιθέτως, ήταν προαπαιτούμενο. Χθες (18/5), ο Παναγιώτης Γιαννάκης σκιαγράφησε τη σχέση του με τον Νίκο Γκάλη. Ουδέποτε υπήρξαν «κολλητοί» φίλοι στην κοινή διαδρομή τους, όμως, η σχέση τους χαρακτηρίστηκε από σεβασμό. Τη συγκεκριμένη εποχή, δεν την έζησα δημοσιογραφικά. Και στα δικά μου αυτιά έφτανε η φημολογία της εποχής, οι αστικοί μύθοι. Κι όταν τα επτασφράγιστα μυστικά άρχισαν να κυκλοφορούν ευρέως στην πιάτσα, αντιλήφθηκα κι εγώ ότι πλησίαζε το τέλος.

Η συνύπαρξη δύο τεράστιων προσωπικοτήτων στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού δεν ήταν εύκολη, προφανέστατα δεν ήταν και αρμονική. Επιτεύχθηκε γιατί πάνω από τους δύο, υπήρχε μια άλλη εμβληματική φυσιογνωμία. Και δεν ήταν τυχαίο το γεγονός ότι η αποχώρηση του Γιάννη Ιωαννίδη σήμανε και το τέλος εκείνης της σπουδαίας αυτοκρατορίας.

Η συνύπαρξη και πολλώ δε μάλλον ο συνεταιρισμός, δεν είναι εύκολα πράγματα. Απαιτούν αμοιβαίο σεβασμό και υποχωρήσεις για το κοινό συμφέρον. Όταν αυτά τα στοιχεία δεν υπάρχουν, μοιραία έρχεται η διάλυση. Όπως συμβαίνει στο ελληνικό μπάσκετ εδώ και χρόνια. Ας μη κρυβόμαστε, γνωρίζαμε ότι η κατάσταση θα έφτανε σ’ αυτό το οριακό σημείο, απλώς αναρωτιόμασταν το πότε. Ο Ολυμπιακός πληρώνει την (εδώ και χρόνια) πολιτική του… εντός, εκτός και επί τα αυτά και πλέον λειτουργεί με αφοριστικό τρόπο. Ή θα γίνει αυτό που θέλω ή θα φύγω. Βλέπει τον Γιώργο Βασιλακόπουλο ως βασικό υπαίτιο του καθεστώτος ανισονομίας, ουδέποτε όμως μπήκε σε πραγματική διαδικασία ανατροπής του από την ηγεσία της ΕΟΚ. Δεν πίστευε ότι μπορούσε να το καταφέρει; Προφανώς. Η ουσία είναι ότι δεν έκανε κάτι. Ο Ολυμπιακός, επίσης, ουδέποτε επιδίωξε να έχει έρεισμα εντός του ΕΣΑΚΕ. Διαφωνούσε με τον τρόπο λειτουργίας της διοργανώτριας αρχής του Πρωταθλήματος και ταυτόχρονα ήταν ο μοναδικός αδιάφορος. Ακόμη και στην πρόσφατη ιστορία δημιουργίας ενός τραστ που επιδίωκε την ανατροπή της ηγεσίας του ΕΣΑΚΕ σαν μια αρχή δραστικών αλλαγών, οι Πειραιώτες ουδόλως ασχολήθηκαν.

Το πρόβλημα ήταν και παραμένει η απουσία μιας πολύ ισχυρής προσωπικότητας η οποία θα κυριαρχεί έναντι όλων και ταυτόχρονα θα έχει τον σεβασμό όλων. Η μπογιά του Γιώργου Βασιλακόπουλου είναι αλλοιωμένη εδώ και χρόνια, ο ίδιος αρνείται να το δεχθεί και δεν αναγνωρίζει ότι λειτουργεί αντίστροφα της εξέλιξης του αθλήματος. Ορθώς ισχυρίζεται ότι οποιοσδήποτε θελήσει να τον «καθαιρέσει» θα πρέπει να το επιδιώξει μέσω της δημοκρατικής διαδικασίας των εκλογών, ταυτόχρονα όμως αρνείται να «συνταξιοδοτηθεί» λόγω ηλικίας κι ενώ γνωρίζει ότι είναι αδύνατο να ανταποκριθεί, επιμένει να κάθεται στην ίδια θέση. Ξέρει βέβαια ότι ουδείς θα τολμήσει να σταθεί απέναντί του. Και είναι αλήθεια ότι καμία ομάδα, απ’ όσες διαφωνούν με τον ισχυρό άνδρα της ΕΟΚ, δεν ύψωσε ανάστημα. Οι περισσότερες μάλιστα μπήκαν σε διαδικασία συμβιβασμού.

Αν η ΕΟΚ ήθελε πραγματικά να φύγει από το παζλ των ευθυνών θα έκανε κάτι πολύ απλό. «Κάντε τη δική σας ΚΕΔ και αφήστε με στην ησυχία μου», θα τους έλεγε. Και δεν θα επέμενε πεισματικά να έχει τον έλεγχο της διαιτησίας. Και μετά, ας βγάζανε μόνοι τους τα μάτια τους. Βέβαια, ο Γιώργος Βασιλακόπουλος ουδέποτε «αγάπησε» την ΕΣΑΚ και τον ΕΣΑΚΕ. Ουδέποτε επίσης ήθελε να δώσει ένα σταφύλι από το τσαμπί του.

Πάμε στον ΕΣΑΚΕ. Εδώ και χρόνια, ο ρόλος του εκάστοτε προέδρου εμπεριέχει μπόλικο συμβιβασμό και αποσκοπεί στην όσο το δυνατόν πιο αρμονική συνύπαρξη των δύο. Αντί δηλαδή να είναι στην πρώτη βαθμίδα προτεραιότητας το μπάσκετ, όλοι προσπάθησαν να ισορροπήσουν στο τεντωμένο σχοινί της αντιπαλότητας των δύο. Στα διαστήματα κατά τα οποία ο Ολυμπιακός δεν εξέφραζε τις αντιθέσεις του, όλα ήταν ήρεμα. Σε περιόδους σαν κι αυτή τα γεγονότα έδειξαν το μέγεθος του προβλήματος. Το έρεισμα που έχει ο Ολυμπιακός στον ΕΣΑΚΕ φαίνεται μέσα από τις ψηφοφορίες. Η δική του ψήφος, άντε και 2-3 ακόμη σε κάποιες περιπτώσεις. Κι όταν είσαι μόνος σου, ή θα πρέπει να κάνεις συμβιβασμό ή θα φύγεις.

Κι ας υποθέσουμε ότι ο Ολυμπιακός φεύγει από το Πρωτάθλημα. Το συγκεκριμένο γεγονός στοιχειοθετεί πειστήριο αποτυχίας όλων. Αυτών που δεν αντιμετώπισαν την περίσταση ως μια μοναδική ευκαιρία επιβολής ριζοσπαστικών αλλαγών. Γιατί, πίστευα και συνεχίζω να πιστεύω ότι, οι γελοίες καταστάσεις που υπάρχουν από τον περασμένο Φεβρουάριο έως και σήμερα, καλλιεργούν μια μοναδική ευκαιρία επιβολής αλλαγών και μετατροπής του αστείου Πρωταθλήματος σε μια λίγκα η οποία θα (ξανά) διεκδικήσει την αγάπη του κοινού. Γιατί δεν γίνεται να μη γνωρίζουν ότι οι τηλεθεάσεις αρκετών αγώνων θυμίζουν ποσοστά νικοτίνης σε πακέτο από τσιγάρα.

Οι ομάδες δεν είδαν το πρόβλημα και δεν διαχειρίστηκαν την όλη υπόθεση με την πρέπουσα σοβαρότητα. Είπαν… «να τελειώσουμε τα Playoffs». Μα, δεν ασχολείται κανείς με τα Playoffs. Οι παίκτες ξενέρωσαν γιατί εισπράττουν ασέβεια και ο κόσμος σιχάθηκε. Αντί λοιπόν να φέρουν και την ΕΟΚ προ των ευθυνών της, θεσπίζοντας συγκεκριμένο πλαίσιο λειτουργίας για το επόμενο πρωτάθλημα κατέληξαν στην απόφαση… «να τελειώσει η σεζόν και θα τα πούμε μετά». Οι παροικούντες στην Ιερουσαλήμ ξέρουν βέβαια ότι αυτό δεν θα γίνει Π Ο Τ Ε. Αυτό δίδαξε τουλάχιστον το παρελθόν.

Η δε «κάψα» των ομάδων ήταν να ψηφίσουν υπέρ της αναδιάρθρωσης έχοντας στο μυαλό τους ότι το Υφυπουργείο Αθλητισμού (σ. σ. Γιώργος Βασιλειάδης) θα τους προσφέρει το τηλεοπτικό συμβόλαιο της Football League (ελέω εκλογών), εφόσον συμφωνήσουν στην κεντρική διαχείριση. Με το νους τους, όλοι αυτοί, εκτίμησαν ότι θα πέσει στο τραπέζι ένα ποσό της τάξεως (τουλάχιστον) των 10εκ. ευρώ για κάθε χρόνο συνεργασίας. Δεν ξέρω αν όντως αυτή η ελπίδα τους είναι ρεαλιστική, αλλά σε περίπτωση αποχώρησης του Ολυμπιακού, ας μην είναι τόσο σίγουροι για την επιτυχία του σχεδίου τους.