Όταν ο Γκάλης ανακοίνωσε το «αντίο» (pic & vids)

Ήταν Παρασκευή 29/9/1995 όταν ο Νίκος Γκάλης, πικραμένος από αυτό που αγάπησε όσο τίποτα άλλο ανακοινώνει το τέλος.

«Κάποτε θα γινόταν κι αυτό.

Στη ζωή, όλα έχουν μια αρχή κι ένα τέλος.

Πολλές φορές εξαρτάται από μας, πολλές φορές όχι.

Ήθελα να σταματήσω αυτό που τόσο αγάπησα κι αγαπώ μέσα στο γήπεδο γιατί πιστεύω ότι ξέρω να παίρνω τις αποφάσεις μου τότε που πρέπει.

Αυτή μου η επιθυμία θεωρήθηκε από πολλούς αδυναμία.

Ποτέ δεν έχω παρακαλέσει άνθρωπο και ποτέ δε ζήτησα χάρη από κανέναν.

Μέχρι και σήμερα (σ.σ 29/9/1995) έκανα υπομονή περιμένοντας μία κίνηση. Είμαι εγωιστής αλλά δεν είναι εγωιστικό να πιστεύω μέχρι κι αυτή τη στιγμή ότι είμαι ελεύθερος και ότι δεν ανήκω σε κανέναν.

Γιατί έχω λόγο και τιμή.

Φεύγω από το άθλημα που αγάπησα πικραμένος. Με μόνη ικανοποίηση ότι ακόμα και σήμερα πολλοί πιστεύουν ότι μπορώ να αλλάζω τις ισορροπίες.

Ευχαριστώ όλους τους ανώνυμους φιλάθλους για την αγάπη που μου έδειξαν. Ζητώ συγγνώμη αν κάποιους πίκρανα. Τη ζωή πρέπει να την παίρνουμε όπως έρχεται αν θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι.

Εύχομαι καλή επιτυχία σε όλες τις ομάδες του πρωταθλήματος που αρχίζει αύριο (σ.σ 30/9/1995) κάνοντας μια ευχή: Να μη ξεχνάμε όλοι ότι το μπάσκετ είναι παιχνίδι και ότι υπάρχουν νικητές και ηττημένοι»

Η μοίρα το ήθελε έτσι ώστε το τελευταίο γράμμα του Νίκου Γκάλη στον κόσμο, που τον λάτρεψε σαν Θεό, να περιέχει μέσα όλη την πίκρα που ένιωθε στην ψυχή του.

Δεν το άφησε πίσω του χαρούμενος, γεμάτος, αλλά πικραμένος από πρόσωπα και καταστάσεις.

Το τελευταίο του παιχνίδι έμελλε να είναι στις 18 Οκτωβρίου του 1994 στο κλειστό του Μετς στους Αμπελόκηπους.

Το χρονικό έμοιαζε να είναι γραμμένο για κάποιον άλλον. Όχι, για τον Γκάλη, όχι για εκείνον που έκανε όλους τους Έλληνες να τον λατρέψουν και μέσα από αυτόν να λατρέψουν και το μπάσκετ.

Ο Γκάλης είχε μετακομίσει στον Παναθηναϊκό, διωγμένος από τον Άρη.

Εκεί ο Γκάλης θα βρει αυτό που έψαχνε και ο Παναθηναϊκός με ηγέτη του τον «Γκάνγκστερ» θα επιστρέψει στις επιτυχίες.

Την χρονιά που έμελλε να είναι και η τελευταία του Γκάλη φορώντας το αθλητικό σορτσάκι, ο Παναθηναϊκός θα αποκτήσει τον Γιαννάκη και οι δύο αυτοί ηγέτες θα βρεθούν ξανά μαζί.

Στον πάγκο ήταν ο Κώστας Πολίτης, με τον οποίο είχαν συνυπάρξει και στην Εθνική ομάδα και όπως λέγεται είχε πιέσει ο ίδιος για να βρεθεί στον πάγκο των «πρασίνων», και μεταξύ τους θα αρχίσουν οι προστριβές.

Ο Έλληνας «άσος» έχανε σταδιακά τον ρόλο του στην ομάδα, χωρίς προφανή λόγο, και δεν μπορούσε να το ανεχθεί.

Θα γίνουν συζητήσεις παρασκηνιακά για να βρεθεί λύση στην σχέση των 2 αντρών αλλά θα πέσουν στο κενό, με αποκορύφωμα τον αγώνα με τους Αμπελόκηπους στο Μετς.

Ο Γκάλης δεν ήταν στην αρχική 5αδα και ο προπονητής του ζήτησε να μπει στο παιχνίδι όταν πλέον είχαν όλα κριθεί.

Ο ίδιος δεν θα το ανεχθεί και θα σηκωθεί να φύγει προς τα αποδυτήρια και τελικά από το γήπεδο.

Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι αυτό θα ήταν το τέλος...

Ότι ο παίκτης που λάτρεψε ο τελευταίος Έλληνας θα αποχωρούσε τόσο άδοξα από τον τελευταίο του αγώνα.

Όλα είχαν τελειώσει...

Ο Γκάλης μπήκε στο αυτοκίνητο του και έφυγε για την Θεσσαλονίκη.

Ο επίλογος γραφόταν σε αυτά τα χιλιόμετρα που... ένωσαν ολόκληρη την καριέρα του.

Θεσσαλονίκη- Αθήνα και πάλι πίσω για να γραφτεί ένα άδοξο τέλος, σε μια τεράστια καριέρα.

Οι προσπάθειες του Παύλου Γιαννακόπουλου να πείσουν τον Γκάλη να επιστρέψει, έπεσαν στο κενό. Το συμβόλαιο του ήταν σε ισχύ, δεν θα μπορούσε να παίξει αλλού και έτσι στις 29 Σεπτεμβρίου του 1995 το ανακοίνωσε.

Μια ανακοίνωση που όταν έγινε, άφησε σκοτάδι μέσα σε κάθε ελληνικό σπίτι. Σαν κάποιος να έσβησε το φως...

Ένας φως που είχε φέρει ο ίδιος ο Γκάλης μέσα στα σπίτια μας.

Ένα φως που έλαμπε πιο πολύ από ποτέ όταν έφτασε την ομάδα με τα γαλανόλευκα στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου.

Ένα φως που βοήθησε όλα τα πιτσιρίκια να κρεμάσουν μαι αφίσα στο δωμάτιο τους.

Ένα φως που τους έδειχνε τον δρόμο όταν γυρνούσαν σπίτι από το γηπεδάκι της γειτονιάς.

Ο Νίκος Γκάλης σαν σήμερα το 1995 αποφάσισε να κάνει επίσημο ένα τέλος που «πόνεσε» όλους τους Έλληνες.

Γεννήθηκε ηγέτης και έτσι πορεύθηκε.

Η μοίρα τον έντυσε με μπασκετικά ρούχα και με αυτά είχε μάθει να προσφέρει.

Το αντίο του πάντα θα φέρνει δύσκολες αναμνήσεις, αλλά αυτά που άφησε πίσω του πάντα θα τις ντύνουν με την πιο γλυκιά γεύση...