Μπόγρης: «Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις»

«Γεια σε όλη την παρέα.

Σήμερα με αφορμή την κυρία Κατερίνα που είδα για άλλη μια φορά στην πανέμορφη Κρήτη θα σας μιλήσω για το κομμάτι της ζωής μας που είναι το πιο δύσκολο και ταυτόχρονα το πιο όμορφο.

Αυτό δεν είναι άλλο από τον τρόπο ζωής μας και ότι δεν έχουμε μέρος να αποκαλέσουμε «σπίτι» αλλά μόνο τον εαυτό μας και τους ανθρώπους που ανά διαστήματα έρχονται στη ζωή μας και καταφέρνουν να μείνουν.

Σας μιλάει ένας άνθρωπος που στα 16 χρόνια επαγγελματικής καριέρας μέχρι σήμερα έχει αλλάξει 10 φορές σπίτι, περιοχή, ακόμα και χώρα. Αφού από τα 14 μου είμαι και τραβάω το κανάλι μόνος όπως έχει πει κ ο μεγάλος Ανδρέας ο άνεργος.

Για εμένα το πιο δύσκολο κομμάτι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Γιατί όταν δεν είσαι κάπου για βάθος χρόνου είναι πολύ δύσκολο να δεθεις με ανθρώπους και να χτίσεις κάτι με ουσία, χρησιμοποιείς ανθρώπους να καλύψεις τα κενά της μοναξιάς σου ή των αναγκών σου αλλά ταυτόχρονα δεν αφήνεις τον εαυτό σου να δεθεί γιατί δεν έχεις την σιγουριά ότι αυτό θα κρατήσει.

Έτσι χτίζεις ένα τοίχο γύρω σου αφήνοντας μόνο τα επιφανειακά συναισθήματα να περάσουν είτε προς εσένα είτε από εσένα πράγμα που σε κάνει να περνάς ευχάριστα και σε προστατεύει από το να στεναχωρηθείς αλλά για μένα χάνεις όλο το νόημα κ το αλατοπίπερο της ζωής.

Γνωρίζεις ανθρώπους με τους οποίους ανταλλάσσεις συναισθήματα χαράς και στήριξης αλλά αυτή η στιγμή κρατάει για ένα λεπτό και επιστρέφει ο καθένας στον μικρόκοσμο του, ανθρώπους που ίσως δεν θα δεις ξανά.

Το σπίτι σου ποτέ δεν θυμίζει σπίτι αλλά σουίτα ξενοδοχείου, δεν σε τραβάει, ντουβάρια κι έπιπλα, γιατί να βάλω φωτογραφίες με άτομα που αγαπώ; Γιατί να πάρω γλαστρες; Πίνακες; Άνετο καναπέ; για 10 μήνες θα είναι μετά πάλι τα ίδια θα κάνω; Αναρωτιέσαι. πού θα είμαι του χρόνου, ποια πόλη; ποια χώρα; Ποια θάλασσα με ταξιδεύει τώρα;

Έτσι συνειδητοποιείς ότι «σπίτι» σου είναι ο εαυτός σου και μόνο, πορεύεσαι με αυτό. Ψάχνεις μέσα σου, βρίσκεις τις ρίζες σου, ξερεις ποιος είσαι κι όσο περνάει ο καιρος το ανακαλυπτεις περισσότερο, ούτε φίλοι από το σχολείο, άλλαξες 4, ούτε από την σχολή σου, πήγαινες μόνο να δώσεις, ούτε από τις έξω επαγγελματικές σου δραστηριότητες, δεν μπορείς να κάνεις...

Σε όλη αυτή την πορεία όμως γνωρίζεις ανθρώπους, γνωρίζεις μέρη, συνήθειες.

Πράγματα που σου αλλάζουν την ζωή προς το καλύτερο.

Πόσο όμορφο συναίσθημα που επέστρεψα μετά από 5 χρόνια στην Ανδόρρα και είχα φίλους, πήρα ένα ζεστο χειροκρότημα, ήξερα τα πάντα για το μέρος. Το ίδιο συμβαίνει και στο Μπιλμπάο, την Τενερίφη, την Θεσσαλονίκη, τη Νέα Σμύρνη, τον Πειραιά, την Φιλοθεη και τώρα την Πάτρα.

Πόσο στεναχωριέμαι για τα άτομα που κάνοντας αυτή τη δουλειά δεν έχουν αλλάξει φανέλες να ζήσουν στον κόσμο. Γιατί άλλο να δεις τον κόσμο και άλλο να τον ζήσεις. Πως θα ήταν η ζωή μου αν δεν είχα πάει στον ΠΑΟΚ και γνώριζα τον Απόλλωνα Τσόχλα που μου άλλαξε την ζωή; Αν δεν ερχόταν ξανά στην ζωή μου ο Μάριος Μπατής που μετά τον Ηλυσιακό τον είχα και στον Πανιωνιο;

Ο Ραούλ Λόπεζ, ο πιο μποέμ τύπος όλων των εποχών; Ο Βασιλης Σπανουλης που μου έδωσε την σωστή οπτική γωνία του αθλήματος και το work ethic; Ο Πέτρος ο Απέργης σ’ ένα φιλικό Ηλυσιακός-Κηφισιά που από τα 17 μου πορευόμαστε μαζί;

Ο Λεωνίδας ο Κασελακης που από τα 15 ξέρουμε τι γίνεται ο ένας στη ζωή του άλλου ακόμα και αν δεν μιλήσουμε για μήνες; Ο Νίκος ο Παππάς που από την μικτή Στερεάς Ελλάδος μέχρι σήμερα έχει σταθεί σαν σταυραδελφός; Ο Θανασης ο Ζαμπάρας που τον είχα φυσιοθεραπευτή στην εθνική εφήβων και από τότε είναι η αδελφή ψυχή μου;

Όπως καταλαβαίνετε μέσα σε αυτό το ταξίδι άνθρωποι έμειναν, άφησαν το στίγμα τους, εξελιχθήκαμε παρέα, άλλοι που δεν ήρθαν τόσο κοντά ήρθαν αρκετά ώστε να μοιραστούμε στιγμές, να υπάρχουν πάντα στο τηλέφωνο για κάθε χαρά και κάθε λύπη, να είναι πάντα στο πρόγραμμά μας, όταν επισκεφτώ τα μέρη τους, να αναπολήσουμε το παρελθόν που περάσαμε μαζί και να μοιραστούμε το παρόν μας και τα πλάνα μας.

Το ίδιο και για τα μέρη, Θεσσαλονίκη, ξέρω ότι μπορώ να πάω όποτε θέλω, θα έχω εκεί την δική μου οικογένεια, τα δικά μου στέκια, Μπιλμπάο το ίδιο, με ένα τηλέφωνο θα με περιμένουν, μην πω για Τενερίφη που έζησα μια τόσο μαγική χρονιά.

Πόσο μεγάλο προνόμιο που έμαθα ισπανικά, που αλλιώς δεν θα μιλούσα ποτέ, που έμαθα τα ήθη τους, τα έθιμα, διαλέκτους, τρόπο ζωής. Πόσο ωραίο που έμαθα να προσαρμόζομαι σε κάθε κατάσταση και μέρος, έλεγα βασκικές ατάκες στο Μπιλμπάο, καταλανικές στην Ανδόρρα, σκοτώνω την λήγουσα όσες φορές περνάω την γέφυρα για να πάω Αγρίνιο, έμαθα το ερήμην, το ντιπ και το μιναρας.

Αλλά τι να κανς; Α κάιτς να σκάις;;;

Σπίτι μου, λοιπόν, έγινε ο εαυτός μου και οι άνθρωποι που έμειναν, τα μέρη, οι συνήθειες και είμαι πολύ χαρούμενος και τυχερός που το αναγνώρισα νωρίς και μπορώ ακόμα και τώρα να το απολαμβάνω.

Γιατί όλα στη ζωή είναι θέμα οπτικής γωνίας, το τέλος της ζωής για τη μύγα είναι η αρχή της ζωής για την αράχνη.

Και ενώ τα πρώτα χρόνια ήμουν η μύγα και έβλεπα μόνο τι χάνω ( την παρέα, την βολή μου, τα στέκια μου) όταν εξελίχθηκα σε αράχνη και άρχισα να βλέπω τι κερδίζω άλλαξε όλη μου η ζωή. ( κάνοντας καινούργιες παρέες, βρίσκοντας καινούργια στέκια, βρίσκοντας νέα βολή)

Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, άνθρωποι μένουν και ακολουθούν, στέκια γίνονται αγαπημένα, ταξίδια αξέχαστα και εσυ εξελίσσεσαι, πας μπροστά, και το μυστικό για να πας μπροστά είναι να βγεις από την βολή σου και προσαρμοστείς στην καινούρια, ξανά και ξανά.

Καταλήγουμε λοιπον στην κυρία Κατερίνα που είναι στη ζωή μου από τα 15 μου και το Πανευρωπαϊκό Παίδων Under 16 στη Λεόν της Ισπανίας, είχε έρθει να δει τον γιο της και τότε συμπαίκτη μου Αντώνη Γρύλλη, ένας από τα πιο ποιοτικά παιδιά που έχω γνωρίσει σε βάθος χρόνου από αυτό το άθλημα, ήταν για ακόμη μια φορά εδώ όταν επισκέφτηκα την Κρήτη, χτύπησε το τηλέφωνο μου γιατί το ήξερε από πριν, ήρθε με την κλασική τσικουδιά και την ατάκα να ξέρεις δεν θέλει ψυγείο. Ήπιαμε τον καφέ μας, μοιραστήκαμε τα νέα μας. Η κυρία Κατερίνα είναι πάντα το σπίτι μου στην Κρήτη. Σπίτι που τελικά μπορεί να μην έχω, αλλά ουσιαστικά έχω παντού...

Με αγάπη και σεβασμό ένας αθλητής, ταξιδιώτης, φίλος, άνθρωπος»