Κασελάκης: «Η διαφορά αθλητισμού και πρωταθλητισμού»

Αναλυτικά όσα έγραψε στο esake.gr:

«Επιστροφή λοιπόν στο εναλλακτικό μας blog.Το πρώτο blog της νέας χρονιάς. Ελπίζω να περάσατε όμορφα και δημιουργικά στη διάρκεια των γιορτών και να γέμισαν οι μπαταρίες σε κάποιους. Με αφορμή το τεράστιο κατόρθωμα του Βασίλη Σπανούλη να γίνει ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στην Ευρωλίγκα θεώρησα έγκυρο να αναλύσουμε τη διαφορά μεταξύ αθλητισμού και πρωταθλητισμού.

Καταρχάς να τονίσουμε ότι ο αθλητισμός είναι υγεία και μας κάνει να βλέπουμε τη ζωή διαφορετικά. Μετά το καθιερωμένο ντουζ στο τέλος της προπόνησης νιώθουμε το σώμα μας σαν να έχει ξαναγεννηθεί. Ανεξαρτήτως αθλήματος και έντασης είναι επιστημονικά διαπιστωμένο ότι η ευεξία που μας αρέσει πάντα να νιώθουμε είναι φυσικό ακόλουθο της άσκησης. Ο πρωταθλητισμός; Τι σχέση έχει με όλο αυτό το υγιές πλαίσιο;

Καλό θα είναι να ορίσουμε πρώτα τι σημαίνει και κυρίως τι χρειάζεται ο πρωταθλητισμός. Οι περισσότεροι βλέπουν, κρίνουν, σχολιάζουν μόνο την παράσταση δηλαδή ένα 2ωρο κατά μ.ο (αναλόγως και το άθλημα).Είναι, όμως, αυτό ο πρωταθλητισμός; Η λέξη από μόνη της μας δίνει απαντήσεις. Είναι σύνθετη. Το να είσαι πρώτος δεν είναι κάτι απλό .Είναι μια μόνιμη μάχη με τον εαυτό σου .Αλλά και πάλι, δεν είναι μόνο αυτό. Η ατομική βελτίωση προέρχεται και από τον απλό αθλητισμό και είναι κάτι που μας εξελίσσει. Όχι μόνο σωματικά, αλλά και πνευματικά την προσωπικότητα μας.

Ο πρωταθλητισμός, όμως, απαιτεί Όχι να είσαι πρώτος. Αυτό λίγοι το καταφέρνουν και είναι ένα αποτέλεσμα που πέρα από την ικανότητα έχει να κάνει και με το timing. Αυτό που απαιτεί συνέχεια και βασανιστικά είναι το να κυνηγάς να είσαι πρώτος,, να ανταγωνίζεσαι τον οποιοδήποτε και να τρέφεσαι από αυτό. Κοιτώντας γύρω σου να αποκτάς κίνητρο φτάνοντας στα όρια σου καθημερινά ή σχεδόν καθημερινά. Ο αθλητισμός εστιάζει στον χρόνο που φοράς τη φόρμα και ιδρώνεις.

Ο Πρωταθλητισμός όμως θέτει ως προϋπόθεση την συγκέντρωση σου και τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας, την πνευματική ετοιμότητα και το φιλτράρισμα των καλών και των κακών στιγμών ενός αγώνα ή μιας προπόνησης. Ε, αυτό είναι κάτι που δεν πληρώνεται όσο και αν ακούγεται απλό. Είναι, ίσως, ο λόγος που μετά το τέλος της καριέρας τους αρκετοί πρωταθλητές εμφανίζουν σημάδια κατάθλιψης ή αντιλαμβάνονται τελείως διαφορετικά τη ζωή. Ανεξάρτητα από τα χρήματα που έχουν και την άνεση ίσως στην απόκτηση των υλικών αγαθών έχοντας μάθει να έχουν ανταγωνιστικά κίνητρα, δεν βρίσκουν την χαρά στα απλά τα οποία στη ζωή είναι και τα πιο σημαντικά.

Σε αυτό το σημείο καθοριστικό ρόλο παίζει η οικογένεια και ο στενός κύκλος ενός πρωταθλητή. Είναι σημαντική η ισορροπία σε όλους τους τομείς της ζωής ,να καταλάβουμε ότι είμαστε ξεχωριστοί Αλλά όχι μοναδικοί Γιατί στο τέλος καταλήγουμε μόνοι. Και το χειρότερο όλων είναι να μην είσαι Αλλά να νιώθεις μόνος. Επομένως ο πρωταθλητισμός δεν είναι απλά μια κούπα, ένα τρίποντο, ένα ανάποδο ψαλίδι, ένας άσος...αυτά είναι ένα κερασάκι σε μια τούρτα που έχει αινιγματικό βάθος και είναι...άγλυκη που λένε και στο χωριό μου.

Κλείνοντας, θέλω να πω ότι είναι πολύ σημαντικό να αθλούμαστε, εί δυνατόν και κάθε μέρα, να φτάνουμε και να ξεπερνάμε τα όρια μας. Δεν είναι ανάγκη να φτάσουμε στην κορυφή, είναι ανάγκη, όμως, να ακολουθήσουμε την εσωτερική μας δύναμη και αγάπη για αυτό που θέλουμε να κάνουμε και να αντιληφθούμε νωρίς ότι όσο τα προνόμια αυξάνονται, ανάλογα θα αυξάνονται οι ευθύνες ,οι υποχρεώσεις και θα γίνεται ανάγκη η χαλύβδωση του χαρακτήρα μας».