Για να κερδίσει τον πόλεμο, χρειάζονται και οι «εφεδρείες»

Συγκριτικά με τους προηγούμενους εκτός έδρας αγώνες, ήταν ίσως η πρώτη φορά που ο Άρης άξιζε να κερδίσει. Γιατί παρουσίασε εικόνα σοβαρής ομάδας για 31 αγωνιστικά λεπτά, γιατί είχε τον απόλυτο έλεγχο του αγώνα στο ίδιο διάστημα αλλά όταν ήρθε η στιγμή να «μιλήσουν» οι εφεδρείες, αυτές κάθισαν στις θέσεις τους και εξελίχθηκαν σε απλοί θεατές. Κι έτσι, συμπληρώθηκαν 412 ημέρες δίχως εκτός έδρας νίκη. Από τις 12 Γενάρη του περασμένου έτους και το παιχνίδι στο Ρέθυμνο.

Η ήττα στη Ρόδο είναι κομβική γιατί ο Άρης απώλεσε τη δυνατότητα της διατήρησης του τίτλου του απόλυτου ρυθμιστή της τύχης του. Πλέον εξαρτάται από τους άλλους, σ’ ένα Πρωτάθλημα περίεργων συσχετισμών και αποτελεσμάτων. Σ’ ένα Πρωτάθλημα όπου ένας Αμερικανός παίκτης (σ. σ. Μπάουμαν) κάνει λόγο για διαφθορά. Γιατί, το να είναι απλήρωτος ένας παίκτης στην Ελλάδα είναι σύνηθες (τρομάρα μας). Ο όρος «διαφθορά» αναγκάζει στο μυαλό να ταξιδέψει και ο πρώην παίκτης του Πανιωνίου τον χρησιμοποίησε στη δήλωσή του.

Για τον Άρη βέβαια, σημασία έχει να ασχοληθεί με τον εαυτό του. Σε πρώτη φάση να δει τι έκανε και τι δεν έκανε στη Ρόδο. Θεωρητικά, ο Λευτέρης Μποχωρίδης ήταν ο μοιραίος λόγω του τελευταίου λάθους, αλλά τι μπορείς να πεις για έναν παίκτη ο οποίος τελείωσε το παιχνίδι με 24 πόντους, 10 ασίστ, 9 ριμπάουντ και για ένα σκουπίδι δεν έκανε triple double. Έχω την αίσθηση ότι ο Σάββας Καμπερίδης θα πρέπει να αναθεωρήσει κάποιες επιλογές του και να επανεξετάσει τη λογική της χρησιμοποίησης (για δίλεπτα… ανάσας) παιδιά που το λέει η ψυχούλα τους.

Γιατί από τον έμπειρο και μπαρουτοκαπνισμένο Γκετσεβίτσιους θα περίμενε κανείς να είχε δώσει κάτι στα δύο κρίσιμα παιχνίδια με Ιωνικό και Κολοσσό. Ο Λιθουανός πρόσφερε δύο πόντους με 0/6 σουτ, μία ασίστ και δύο λάθη σε 32:30. Θα περίμενε περισσότερα και από τον Κεν Μπράουν ο οποίος στη Ρόδο αποβλήθηκε με πέντε φάουλ σε περίπου έντεκα αγωνιστικά λεπτά. «Στήθηκε» ολόκληρη επιχείρηση για να επιστρέψει ο Αμερικανός στην ομάδα, να δοθεί συγχωροχάρτι γι’ αυτό που έκανε. Το οφείλει σε πολλούς και κυρίως στους συμπαίκτες του.

Κακά τα ψέματα, η απόδοση των δύο συγκεκριμένων παικτών έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στα 39 λεπτά συμμετοχής του Μποχωρίδη ο οποίος ήρθε κι έσκασε, ειδικά στα τελευταία τρία λεπτά του αγώνα. Ο Δημήτρης Φλιώνης παίζει τραυματίας, ασχέτως του ότι δεν κοινοποιήθηκε το πρόβλημα. Ο ίδιος και ο Άρης, ξέρουν.

Η στιγμή δεν είναι κατάλληλη για απόδοση ευθυνών, η οποία (εδώ που τα λέμε) έχει γίνει στη συγκεκριμένη γωνιά πολλές φορές, δίχως επί της ουσίας να αλλάξει κάτι. Είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί στην παρούσα φάση. Υπάρχουν ακόμη επτά αγώνες. Ο Άρης βρίσκεται σε μειονεκτική θέση, διατηρεί όμως πιθανότητές επιβίωσης, δίχως τούτη τη φορά να υπάρχει περιθώριο λάθος. Και πρέπει να βρει (τουλάχιστον) πέντε νίκες.

Και κάτι τελευταίο. Διαιτητικά, άλλο παιχνίδι είδαμε στα πρώτα τρία δεκάλεπτα και άλλο στο τελευταίο. Και άντε ο Παπαπέτρου, γιατί είναι μαθημένα τα βουνιά από τα χιόνια, αλλά το σφύριγμα που έδωσε ο Δραμινός Μπήτης 7.6’’ πριν το τέλος απλά… δεν υπάρχει. Προσωπικά δεν εξετάζω αν υπήρξε επαφή του Μίλαν Μιλόσεβιτς στον Ζερμέιν Λοβ. Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος δίχως τη βοήθεια instant replay. Ο Μπήτης σφύριξε πριν καν υπάρξει επαφή (αν υπήρξε). Είναι σφύριγμα που διαμορφώνει αποτέλεσμα γιατί το σκορ ήταν 87-86 και η μπάλα βγήκε εκτός από τα πόδια του Αμερικανού του Κολοσσού Ρόδου.