Περιμένοντας μάταια τον Ομπράντοβιτς να γυρίσει

Ήταν βράδυ στην Θεσσαλονίκη. Κάποια χρόνια πριν. Δε χρειάζονται συγκεκριμένες ημερομηνίες απλά για να σας βάλω στο χρονικό κάδρο, σκεφτείτε ότι βρισκόμασταν χρονικά στην προηγούμενη μεγάλη κρίση του μπασκετικού Παναθηναϊκού, της αγαπημένης μου ομάδας.

Το ραντεβού δόθηκε σε ένα μπαράκι στη 1 τη νύχτα και παραγγείλαμε τα ποτά σχεδόν στο πεζοδρόμιο για να μπορούμε να καπνίσουμε. Η αφορμή ήταν τελείως διαφορετικού θέματος αλλά η συζήτηση ξεκίνησε από το φλέγον ζήτημα. «Τι γίνεται ρε παιδιά; Βαρέσαμε διάλυση; Τώρα τι θα γίνει;» Οφείλω να ομολογήσω ότι ο ένας συνομιλητής ήταν απολύτως ήρεμος και χαμογελούσε πονηρά. «Είναι μεγάλο το μαγαζί Χρήστο. Δεν κλείνει τόσο εύκολα.» «Τα ίδια λέγαμε και για το ποδόσφαιρο», απάντησα. «Και τελικά όπως αποδείχτηκε από την ιστορία και από απέναντι μαγαζιά, κανένα δεν είναι τόσο μεγάλο για να αποφύγει την παρακμή, ακόμα και υποβιβασμούς είδαμε.»

Ο δεύτερος συνομιλητής μου, πιο ψηλός από μένα με κοιτούσε χαμογελαστός αφ’ υψηλού. Ανάθεμα την ηρεμία σας σκέφτηκα. «Χρήστο μου δε σου λέμε λόγια του αέρα. Αν χρειαστεί, θα υπάρξει διάδοχη κατάσταση. Μη σου πω μακάρι να χρειαστεί.» Ξέρετε κάποιους ανθρώπους τους πιστεύεις ανάλογα το ένστικτό σου. Κάποιους άλλους ανάλογα την αλήθεια των προηγούμενων λεγομένων τους. Με αυτούς τους δύο που είχα απέναντί μου και το ένστικτό μου έλεγε ότι κάτι βάσιμο ξέρουν και ψέματα δεν είχα ακούσει ποτέ από αυτούς. Δε συμφωνούσαμε πάντα στις απόψεις μας ή στον τρόπο έκφρασης αλλά δεν είχα να τους προσάψω μια «μούφα» που να μου έχουν μεταφέρει.

«Ήδη συζητούν κάποιοι άνθρωποι το μετά και το συζητούν και με τον Ζέλικο.» Όταν εξελίσσεται μια συζήτηση για τον Παναθηναϊκό και ακούγεται το όνομα «Ζέλικο», οι προσδοκίες τρυπάνε το ταβάνι. Για αυτό το λόγο πολλοί χρησιμοποιούν επί ματαίω το όνομά του. Αλλά οι δυο τύποι απέναντί μου δεν συνηθίζουν να μιλάνε στον αέρα. Ο πονηρά χαμογελαστός συνέχισε, «για τον Ομπράντοβιτς ο Παναθηναϊκός δεν είναι απλά μια ακόμα ομάδα, δεν είναι ένα μαγαζί. Έχει συνδυάσει πολλά πράγματα με αυτή την ομάδα.»

Αυτό που ήθελα να μάθω, αυτά που ήθελα να ρωτήσω ήταν πάρα πολλά κι όμως το πονηρό χαμόγελο του απέναντι και το καθησυχαστικό ύφος του ψηλού εξέπεμπαν το ίδιο πράγμα, έναν στίχο από τραγούδι του Ζιώγαλα: «Μη μου κάνεις ερωτήσεις, ψέματα να μη σου πω» Δεν έκανα άλλες ερωτήσεις, ήπια ήσυχα ήσυχα το ουίσκι μου κι αφού συζητήσαμε κι όλα όσα μας είχαν φέρει εκεί μέσα στη μαύρη νύχτα, έφυγα με ένα δίλημμα στο μυαλό μου. Να επικρατήσει η ηρεμία περιμένοντας με μια σχετική ασφάλεια να συνεχιστεί το ένδοξο παρελθόν ή να γυρίσει το τραπέζι τούμπα με την ελπίδα να εμφανιστεί ένας Ζέλικο στο βάθος;

Μικρή παύση και αλλαγή θέματος. Χαίρομαι για τον Ολυμπιακό που φαίνεται να ισορροπεί. Φαίνεται έτσι; Μην το δέσουμε κόμπο, για πρωταθλητισμό μιλάμε. Δύο τραυματισμοί, μια αστάθμητη συνθήκη και κάθε ομάδα που είναι εκτεθειμένη παραπάνω απ’ όσο πρέπει στην κερκίδα, μπορεί να μετατραπεί σε παιδική χαρά σε κάποιο parking μετά από μια ήττα. Ο Μπαρτζώκας είναι καλός. Πολύ καλός προπονητής. Κορμός και χαρακτήρας ομάδας υπάρχει. Το κλίμα φαίνεται υγιές. Μακάρι να αντιλαμβάνονταν Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός την κατάσταση στην πραγματική της διάσταση. Δε συμβαίνει αυτό και με τις υπάρχουσες διοικήσεις δε θα συμβεί ποτέ, το χάσμα είναι αγεφύρωτο. Είναι τόσο κρίμα αυτή η στενομυαλιά, όσο κρίμα είναι που το ελληνικό μπάσκετ πάει μόνο προς τα κάτω. Αναντίρρητο αυτό για μένα.

Επιστρέφουμε στον Παναθηναϊκό. Για να βρει μια ομάδα, ένας οργανισμός την ισορροπία του πρέπει να αναζητήσει τις σταθερές του. Σταθερές που να περιλαμβάνουν ντου, ξύλο, επιδρομές και social media δεν υπάρχουν. Σταθερές που να περιλαμβάνουν πρωτοσέλιδα, απειλές, ραντεβού και εκδικητικές συμπεριφορές επίσης δεν υπάρχουν. Και το αστείο ξέρετε ποιο είναι; Όλα αυτά δεν αφορούν τους πολλούς αλλά τους λίγους. Οι λίγοι ασχολούνται με τα ξεκατινιάσματα, με την Α2 και με τους απέναντι. Οι πολλοί περιμένουν το σχέδιο, την αξιοπρέπεια και να γίνει σημείο αναφοράς η ομάδα του Παναθηναϊκού, όχι οι ανταγωνιστές. Στην πραγματικότητα περιμένουν δυο ονόματα να ακούσουν. Το ένα το μαντεύετε εύκολα, αν και είναι δύσκολα υλοποιήσιμο project. Το άλλο όνομα το περιμένω κι εγώ, οι χαμογελαστοί βλέπετε κύριοι που ήπιαμε ποτά εκείνο το βράδυ στην Θεσσαλονίκη, δεν το ξεστόμισαν ποτέ.

Υ.Γ. Αν επιτρέψουμε να θεωρείται επιτυχία να είμαστε καλύτερα από τον Ολυμπιακό, τότε για κάποιους είμαστε επιτυχημένοι. Έλα όμως που ξέρουμε όλοι, ότι δεν είναι αλήθεια.