Άρης: Πότε θα κάνει ξαστεριά;

• ΑΠΛΟ ΣΥΜΜΑΖΕΜΑ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ '99
• ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΛΑΘΟΣ
• ΤΟ ΔΙΣ ΕΞΑΜΑΡΤΕΙΝ ΟΥΚ ΑΝΔΡΟΣ ΣΟΦΟΥ
• ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ
• ΠΟΤΕ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΞΑΣΤΕΡΙΑ;
• ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΠΟΛΥΜΕΤΟΧΙΚΟΤΗΤΑΣ

Το πρόβλημα του μπασκετικού Άρη είναι απλό, αλλά και σύνθετο. Απλό γιατί λύνεται με λεφτά και σύνθετο διότι (παρερμηνεύοντας τα λεγόμενα Γιώργου Παπανδρέου)… «λεφτά δεν υπάρχουν». Ακόμη όμως κι όταν έρεαν στο ταμείο της ΚΑΕ Άρης, δεν έγινε ο κατάλληλος σχεδιασμός για τη σωστή αξιοποίησή τους. Είτε γιατί κυνηγήθηκε με κάθε κόστος η αγωνιστική επιτυχία με συνέπεια να επενδυθεί (λες και είναι μετοχή χρηματιστηρίου) το μέλλον της εταιρίας στα πιθανά οφέλη. Είτε γιατί υπήρχε η ψευδαίσθηση ότι υπήρχε οικονομική ευμάρεια με αποτέλεσμα να υπογραφούν συμβόλαια τα οποία εκ των πραγμάτων ήταν αδύνατο να πληρωθούν, είτε τέλος, επειδή στα τελευταία χρόνια και πλην ελαχίστων εξαιρέσεων δεν καταστρώθηκε εφικτό μακροχρόνιο (διοικητικό, οικονομικό και αγωνιστικό) πλάνο.

Εδώ και πολλά χρόνια, ο Άρης επιδιώκει κάτι ακατόρθωτο. Περπατάει στη λάσπη με την αίσθηση ότι στο τέλος του δρόμου θα βγει καθαρός. Στην πραγματικότητα, υπάρχει μια διολίσθηση χρεών. Ο επόμενος κουβαλάει τα χρέη του προηγούμενου και πάει λέγοντας. Αυτή η ιστορία εξελίσσεται από το 2011. Δύο χρόνια νωρίτερα, η ΚΑΕ εισέπραξε ένα εκατομμύριο ευρώ από την πώληση του Κώστα Παπανικολάου και επέλεξε να το επενδύσει στο αγωνιστικό προσδοκώντας σε επιτυχίες και εμπορικά έσοδα. Το αποτέλεσμα ήταν αρνητικό, όχι όμως καταστροφικό. Αυτό έγινε μετά από έναν χρόνο (2010-11). Με λογική που ταιριάζει περισσότερο σε τζογαδόρο και με ανοιχτές πληγές από την προηγούμενη σεζόν, επιδιώχθηκε το ίδιο πράγμα. Ο Άρης κατρακύλησε στη λογική του «όλα για όλα», όπως κάνει ένας απελπισμένος «παίκτης». Αυτά δεν ήρθαν. Για 3η συνεχή χρονιά οι «κίτρινοι» δεν κατάφεραν να μπουν στην ελίτ της Euroleague – αυτός ήταν ο στόχος καθώς μόνο κατ’ αυτόν τον τρόπο θα μπορούσαν να πετύχουν εμπορικές συμφωνίες και θα εξασφάλιζαν έσοδα τα οποία θα οδηγούσαν σε αποπληρωμή των χρεών - κι έτσι άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Διότι, συνθήκες για την εξασφάλιση εσόδων δεν δημιουργήθηκαν ποτέ, ο… από μηχανής θεός επίσης δεν εμφανίστηκε ποτέ και ήταν θέμα χρόνου να συρθεί η εταιρία στη μετακίνηση χρεών από διοίκηση σε διοίκηση.

ΑΠΛΟ ΣΥΜΜΑΖΕΜΑ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ '99

Η υπαγωγή στον πτωχευτικό κώδικα την άνοιξη του 2014 στοιχειοθέτησε την παραδοχή αποτυχίας όλων όσοι διαχειρίστηκαν τη ναυαρχίδα του συλλόγου. Μόνο που όταν αυτή μπάζει νερά από παντού και 1-2 εργάτες δεν μπορούν να μπαλώσουν τις τρύπες. Με την υπαγωγή στο άρθρο 99, η ΚΑΕ ένιωσε ελαφρύτερη καθώς αποδεσμεύτηκε από (περίπου) το 35% των χρεών της. Παράλληλα, απέκτησε βιωσιμότητας μιας τετραετίας μέσα από τους διακανονισμούς που εγκρίθηκαν από τις δικαστικές αρχές, αλλά και πάλι ήταν ακατόρθωτη η αποπληρωμή των χρεών. Τους περισσότερος μήνες του χρόνου, ο Άρης αναζητούσε τις… 99 δραχμές από τις 100 που χρειαζόταν. Σιγά-σιγά μειωνόταν η ποσότητα οξυγόνου στη δική του ατμόσφαιρα, παρά τις μπουκάλες με τις οποίες τον προμήθευαν συγκεκριμένοι εξωδιοικητικοί παράγοντες. Είναι απολύτως βέβαιο ότι, την άνοιξη του 2015 η εταιρία ήταν στα όρια της κήρυξης οικονομικού κραχ. Δεν ήταν σε θέση πληρωμής των πιστωτών, των παικτών που απάρτιζαν την ομάδα, το υπαλληλικό προσωπικό μετρούσε κάμποσους μήνες απλήρωτο και κυρίως, η «αναβίωση» της ποινής απαγόρευσης μεταγραφών ήταν αναπόφευκτη (σ. σ. σημειωτέον ότι ο Άρης την είχε σύντροφό του τη χρονιά 2013-14) καθώς ακολουθούσαν οι νεκροί (εισπρακτικά) μήνες του καλοκαιριού. Κι εκεί εμφανίστηκε η οικογένεια Λάσκαρη.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΛΑΘΟΣ

Καταρχήν, από το καλοκαίρι του 2014 έως και το αντίστοιχο του 2015, η ΚΑΕ εισέπραξε ένα ποσό περί των 850.000 ευρώ από τις πωλήσεις των Λευτέρη Μποχωρίδη, Αλέξανδρου Βεζένκοφ. Ο Νίκος Λάσκαρης ανέλαβε (ουσιαστικά) την ΚΑΕ τον Μάιο του 2015. Η περίοδος της οικογένειας Λάσκαρη χωρίζεται σε δύο κατηγορίες. Στην εποχή της οικονομικής ευμάρειας έως το φθινόπωρο του 2016 όπου τα πάντα πληρώνονταν ακόμη και νωρίτερα των προγραμματισμένων ημερομηνιών και στην αντίστοιχη καταστροφική, στους μήνες που ακολούθησαν. Η οικογένεια Λάσκαρη έδωσε όραμα αλλά και το δικαίωμα στον κάθε Αρειανό να πιστέψει ότι πλέον η ομάδα είχε τραβήξει μια γραμμή έχοντας απεμπλακεί από το βεβαρημένο παρελθόν. Πίστεψε στην περίοδο της αναγέννησης. Για τον ίδιο λόγο, αποδείχθηκε εξαιρετικά δύσκαμπτος στην αποδοχή της πραγματικότητας, όταν αυτή άρχισε να αναδεικνύεται με την πιο άγρια μορφή της, από τον χειμώνα του 2017. Όσοι κατέγραφαν την αλήθεια θεωρούνταν εγκάθετοι και εχθροί του συλλόγου, μέχρι που ήρθε η περίοδος των αυταπόδεικτων και εξανεμίστηκε κάθε υπερασπιστικό επιχείρημα.

Επί της ουσίας όμως, δύο ήταν τα μεγάλα λάθη. Το πρώτο είναι γνωστό μόνο στον πολύ στενό κύκλο της οικογένειας κι έγινε τον Μάρτιο του 2016. Την εποχή έναρξης της δικαστικής διένεξης της οικογένειας με άλλοτε συνεργάτη τους όπου το διακύβευμα ήταν κάποιες δεκάδες εκατομμυρίων ευρώ. Δεν εκτιμήθηκε το μέγεθος της υπόθεσης, η σοβαρότητά της και κυρίως, δεν λογίστηκαν οι κίνδυνοι. Στην περίπτωση του Άρη, δεν προστατεύτηκε ο σύλλογος.

Δεν λήφθηκε υπόψη το ενδεχόμενο δικαστικών ηττών και τυχόν οικονομικές παρενέργειες. Παρασυρόμενη από τις δάφνες της «υπέρτατης» αποδοχής, η οικογένεια Λάσκαρη ύψωσε αρκετά τον αγωνιστικό προϋπολογισμό κι όταν η δικαστική ήττα (της 10ης Οκτώβρη 2016) οδήγησε σε δέσμευση των τραπεζικών λογαριασμών της, αυτομάτως το πρόβλημα μετακύλησε στην ΚΑΕ. Η ιστορία θα είχε γραφτεί διαφορετικά αν τότε (Μάρτιος 2016) οι ιδιοκτήτες του Άρη διατηρούσαν τον προϋπολογισμό σε χαμηλό επίπεδο γιατί ήδη είχε πληρωθεί περί του 60% των συνολικών χρεών και η εξυγίανση της εταιρίας είχε μετατραπεί σε εφικτός στόχος. Ή ακόμη, αν τότε παρέδιδαν την εταιρία έχοντας αποπληρώσει σημαντικό μέρος του χρέους, θα πλησίασαν στον τίτλο των ευεργετών.

Μετά τη δέσμευση των τραπεζικών λογαριασμών, προσπάθησαν ανεπιτυχώς να ελαφρύνουν το μπάτζετ αλλά κι αυτό έγινε με άγαρμπο τρόπο με συνέπεια να δημιουργηθούν χρέη προς τους παίκτες και το Δημόσιο, κυρίως όμως να ακυρωθεί η συνέπεια που είχε προηγηθεί. Ο Άρης ακόμη έχει να πληρώνει από τότε τους Ντέβιν Μαρμπλ Τάντια Ντραγκίτσεβιτς, Μάικλ Τζένκινς, Ουίλ Κάμινγκς, Βίκτορ Σανικίντζε, Βασίλη Καββαδά, Μιχάλη Τσαϊρέλη, Σπύρο Μούρτο, Θόδωρο Ζάρα, Δημήτρη Πρίφτη. Μόνο η οφειλή απέναντι σ’ αυτούς τους παίκτες ξεπερνά τα 1.5 εκατομμύρια ευρώ!

ΤΟ ΔΙΣ ΕΞΑΜΑΡΤΕΙΝ ΟΥΚ ΑΝΔΡΟΣ ΣΟΦΟΥ

Οι ιδιοκτήτες χαρακτηρίστηκαν από την άρνηση συμβιβασμού με την πραγματικότητα χαρακτήρισε τους ιδιοκτήτες, βύθισαν το επίπεδο της αξιοπιστίας τους με διάφορα εμπορικά εγχειρήματά τους στα οποία ενέπλεξαν και την ΚΑΕ Άρης και ουσιαστικά επρόκειτο για την αρχή του τέλους. Στον βωμό της εξιλέωσης θυσιάστηκε έως και ο Παναγιώτης Γιαννάκης του οποίου η επιστροφή έγινε μετά βαΐων και κλάδων, στη πραγματικότητα όμως έπεσε και ο ίδιος θύμα μιας αρρωστημένης κατάστασης με φανταστικούς επενδυτές, χρήματα που ήταν στον δρόμο και μια ψεύτικη ελπίδα που μοιράστηκε δίχως κόπο. Και πάλι υψηλός αγωνιστικός προϋπολογισμός δίχως ουσιαστικό λόγο και αύξηση των χρεών. Για να φθάσουμε στον χειμώνα του 2018. Η ΚΑΕ ήταν και πάλι στο σημείο μηδέν. Η ποινή απαγόρευσης μεταγραφών ερχόταν κι έφευγε, η ομάδα ήδη είχε μπει στο παιχνίδι της επιβίωσης νιώθοντας τον κίνδυνο, βρισκόμενη στα χαμηλά πατώματα της βαθμολογίας κι εκεί εμφανίστηκε ο Δημήτρης Γουλιέλμος. Στην κοινωνία του Άρη, ελάχιστοι γνώριζαν την ταυτότητα του δικηγόρου εκ Θεσσαλονίκης, αλλά εκείνη τη στιγμή, κανείς δεν είχε διάθεση για έρευνες, παρά μόνο για τη διάσωση της ομάδας. Κι αυτό έγινε με πολύ κόπο.

ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ

Αυτό που ζει ο Αρειανός στη τελευταία τριετία είναι (κυριολεκτικά) υπεράνω των ψυχικών δυνάμεών του αλλά τα όσα συμβαίνουν στον παρόντα χρόνο είναι οιωνός ακόμη χειρότερων καταστάσεων. Λόγω παρελθόντος, εικόνων, παραστάσεων, των ιερών τεράτων που έπαιξαν σ’ αυτή την ομάδα, δεν αντέχει η ψυχούλα του να τη βλέπει να χαροπαλεύει κάθε σεζόν και να αναμετριέται με ομάδες των οποίων το (εμπορικό και ιστορικό) ανάστημα δεν φτάνει ούτε τις φτέρνες του. Η ιστορία έγραψε ότι ο νυν μεγαλομέτοχος (Δημήτρης Γουλιέλμος) δεν κατάφερε να δημιουργήσει ένα γκρουπ ανθρώπων για να υποστηρίξουν όλοι μαζί, αυτό που ο ίδιος ευαγγελίζονταν. Την αναβίωση του πραγματικού Άρη. Τα λόγια ήταν παχιά και οι πράξεις είχαν εκτόπισμα οδοντογλυφίδας. Παρασύρθηκε από την πρόσκαιρη γνώση του, πέταξε τα λεφτά του έβαλε σ’ ένα βαρέλι δίχως πάτο και αποχώρησε με τη στάμπα του αποτυχημένου, όπως και οι προκάτοχοί του.

ΠΟΤΕ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΞΑΣΤΕΡΙΑ;

Στο πόρισμα της εισαγγελίας για τα τρία κακουργήματα για τα οποία διώκεται η οικογένεια Λάσκαρη, αποτυπώνεται η δυναμική του Άρη καθώς μόλις το 3.3% των χρημάτων για τα οποία ελέγχονται, για το κατά πόσο είναι προϊόν εγκληματικής ενέργειας (ξέπλυμα μαύρου χρήματος), «επενδύθηκε» στην ΚΑΕ. Βάσει του πορίσματος, πρόκειται για ένα ποσό το οποίο δεν φθάνει τα δύο εκατομμύρια ευρώ. Τούτο ενισχύει τους προβληματισμούς και κάνει ακόμη δυσκολότερη την εύρεση μιας απάντησης στο ερώτημα… Πώς είναι δυνατόν ένας σύλλογος της εμπορικής αξίας του μπασκετικού Άρη να μην ελκύει έναν αξιόπιστο επιχειρηματία; Δεδομένου του ότι ακόμη και σε χαλεπούς καιρούς, τα έσοδα της συγκεκριμένης εταιρίας αγγίζουν το 1.5 εκ. ευρώ και συνεχίζει να κινείται προς την αντίθεση κατεύθυνση συγκριτικά μ’ αυτή στην οποία βαδίζει η συντριπτική πλειοψηφία των ομάδων της Basketleague σε επίπεδο εσόδων. Δεύτερον: Ο Αρειανός πλέον είναι πιο συνειδητοποιημένος από ποτέ, αναζητεί απελπισμένα ένα στήριγμα για να ακουμπήσει κι έχει τη νοητική ικανότητα για να αντιληφθεί και κυρίως να υποστηρίξει ένα εξυγιαντικό μοντέλο διοίκησης. Τρίτον: Ακόμη κι αν το λογιστικό χρέος της ΚΑΕ Άρης φτάνει τα 4.5εκ. ευρώ, το αντίστοιχο πραγματικό είναι τουλάχιστον 30% χαμηλότερο, εφόσον υπάρξει η δυνατότητα άμεσης καταβολής χρημάτων.

Η αλήθεια είναι ότι, αν το χρέος αποτελεί αποτρεπτικό παράγοντα, ο βασικότερος είναι η πορεία που διαγράφει το ελληνικό μπάσκετ καθώς επ’ ουδενί είναι ελκυστικό για έναν επιχειρηματία. Τούτο βέβαια έχει να κάνει με τον τρόπο δόμησης του ευρωπαϊκού μπάσκετ, της λογικής διαχωρισμού των ομάδων και την απόφαση υποβάθμισης των εθνικών Πρωταθλημάτων…

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΠΟΛΥΜΕΤΟΧΙΚΟΤΗΤΑΣ

Αυτό ανακοινώθηκε στην πρόσφατη γενική συνέλευση του ΑΣ Άρης έπειτα από τη μεταβίβαση του πλειοψηφικού πακέτου των μετοχών της ΚΑΕ από τον Δημήτρη Γουλιέλμο σε 19 φυσικά πρόσωπα. Στην πραγματικότητα, είναι η μοναδική (πλην ανέφικτη) λύση. Μοναδική διότι δεν έχει προκύψει σοβαρό επενδυτικό ενδιαφέρον. Κάποιες… σκόρπιες συζητήσεις δεν οδήγησαν πουθενά. Συν τοις άλλοις, δεν διαφαίνεται λύση εκ των έσω, όπως για παράδειγμα είχε δημιουργηθεί πριν από 17-18 χρόνια με την παρέα Αρειανών επιχειρηματιών οι οποίοι έκαναν τη «Γένεσις» και κατά τη θητεία τους ο απλός φίλαθλος ένιωσε για τελευταία φορά το επίπεδο δυναμικής του συλλόγου. Το σχέδιο πολυμετοχικότητας περιλαμβάνει την αγορά μετοχών από απλούς φίλους της ομάδας, στην πραγματικότητα όμως είναι η έσχατη λύση για την άντληση κεφαλαίων, μήπως και η ΚΑΕ καταφέρει να ανταποκριθεί στα κριτήρια συμμετοχής στο επόμενο Πρωτάθλημα και αποφύγει εν τέλει την ολική καταστροφή.

Tips

*Η έλλειψη αγωνιστικού πλάνου προφανώς και είναι ένας από τους λόγους της αποτυχίας κι αυτή η άποψη επιβεβαιώνεται μέσα από το γεγονός ότι στην τελευταία 4ετία τη φανέλα του Άρη φόρεσαν 53 διαφορετικοί παίκτες.
*Παρότι το συνολικό διάστημα απαγόρευσης μεταγραφών των «κίτρινων» (πάντα για τη συγκεκριμένη 4ετία) είναι περί των δύο χρόνων, τριάντα ξένοι παίκτες πέραν από τον Άρη στο ίδιο διάστημα (2016-20).
*Αρνητικό ρεκόρ στην ιστορία του συλλόγου (τουλάχιστον) στην ιστορία του στην Α1 έκανε η φετινή ομάδα δίχως εκτός έδρας νίκη σε δέκα αγώνες.
*Την τελευταία τριετία ο απολογισμός των «κίτρινων» δεν φτάνει ούτε το 50% καθώς σε σύνολο 72 αγώνων σημείωσαν μόλις 24 νίκες! Φέτος είχαν έξι νίκες σε 20 αγώνες κι αυτή η επίδοση αποτελεί τη χειρότερη στην ιστορία του συλλόγου.
*Μόνο την τελευταία τριετία, από τον πάγκο του Άρη πέρασαν πέντε διαφορετικοί προπονητές. Παναγιώτης Γιαννάκης, Βαγγέλης Αγγέλου, Γιάννης Καστρίτης, Σούλης Μαρκόπουλος και Σάββας Καμπερίδης.