Γκρέι: «Ένα ταξίδι στη Ζάμπια με... έπλασε. Ήμουν μπερδεμένος, πνιγόμουν»

• «Ο Στεφ Κάρι έπεσε πάνω μου, πήρε το φάουλ και ευστόχησε με το αριστερό χέρι»
• «Το ταξίδι στη Ζάμπια με... έπλασε. Ήμουν μπερδεμένος, πνιγόμουν»
• «Ήταν μία σουρέαλ εμπειρία. Δεν έχω νιώσει έτσι καμία άλλη φορά»

Της ζωής του το ταξίδι. Τριάντα ημέρες στην Αφρική. Στη Ζάμπια. Αυτές «σφυρηλάτησαν» τον Στίβεν Γκρέι.

Αυτές τον γαλούχησαν και... χόρτασαν (προσωρινά) την «πείνα» που ένιωθε για τη ζωή.

Ο γκαρντ του Περιστερίου, ο οποίος διανύει τη δεύτερη σεζόν του στα Δυτικά Προάστια, διαθέτει μία εκπληκτική ιστορία ζωής. Ουχί σκοτεινή, όπως έχουν άλλοι αθλητές.

Η δική του συμβολίζει την ελπίδα. Έναν άνθρωπο που δεν ήθελε να παίζει μόνο μπάσκετ. Αλλά είχε την περιέργεια να ανακαλύψει από τι είναι φτιαγμένος.

Είναι καμωμένος από καλά υλικά.

Το gazzetta.gr συνάντησε τον MVP του μήνα Οκτωβρίου στο Basketball Champions League. Tον αθλητή που μας θύμισε ότι ακόμη και στην Ευρώπη μπαίνουν (σχεδόν) σαραντάρες.

Η εμφάνισή του στο Βίλνιους ήταν το ερέθισμα. Μόνο που η κουβέντα «γέννησε» και άλλες ανησυχίες. Για την covid-19, τις αμερικανικές εκλογές, το θέατρο, εκείνο το ταξίδι στη Ζάμπια και μία απίθανη ιστορία από το βράδυ που ήταν αντίπαλος με τον δις MVP και τρεις φορές πρωταθλητή του ΝΒΑ, Στεφ Κάρι.

Κυρίες και κύριοι, ο απίθανος Στίβεν Γκρέι!

Ας γυρίσουμε τον χρόνο πίσω. Πώς ήταν η παιδική σου ηλικία;

«Καλή και ήσυχη. Μεγάλωσα σε μία μικρή πόλη των Ηνωμένων Πολιτειών, με λιγότερους από 1.000 κατοίκους.

Υπήρχαν φάρμες, αγελάδες, ηρεμία. Μπόλικος χρόνος για τα παιδιά να παίξουν, να κάνουν σπορ. Εγώ είχα κολλήσει με το μπάσκετ, λόγω του πατέρα μου. Μαζί του συμμετείχα και σε τουρνουά για άνδρες. Έξω από το σπίτι μου είχα μία μπασκέτα. Αυτό σκεφτόμουν και αυτό έκανα. Και λίγο μπέιζμπολ».

Άρα δεν υπάρχει ένα... σκοτεινό παρελθόν, όπως σε άλλους αθλητές...

«Όχι. Είμαι απλώς ένα παιδί από μία μικρή πόλη. Όλη την ημέρα, μετά το σχολείο, την περνούσα έξω από το σπίτι, παίζοντας».

Πώς είναι για ένα παιδί από μία μικρή πόλη, να μπορεί να γυρίσει τον κόσμο;

«Το λατρεύω! Αισθάνομαι προνομιούχος και τυχερός. Είναι μία ταπεινή εμπειρία. Να γνωρίζω από που ήρθα και πόσα έχω πετύχει.

Στον τόπο μου δεν υπάρχουν πολλά άτομα που έχουν φύγει. Υπήρχαν γενεές ανθρώπων που γεννιόντουσαν εκεί, μεγάλωσαν εκεί...

Το όνειρό μου ήταν μεγάλο. Και όταν έλεγα ότι θέλω να γίνω μπασκετμπολίστας, μου απαντούσαν, πάντα ευγενικά, “ΟΚ Στιβ, μπορείς, αλλά δεν το έχουν κάνει πολλοί”.

Όταν πήγα στο Γκονζάγκα ήταν απίστευτο. Και κάθε φορά που γυρίζω στο σπίτι μου αισθάνομαι υπέροχα. Ο πατέρας μου ζει ακόμη εκεί. Είναι εκπληκτικό που μπορώ να μοιράζομαι τις εμπειρίες μου με τον πατέρα και τα παιδιά μου».

Here is your MVP of the Month in action: Steven Gray! #BasketballCL pic.twitter.com/iKaROiWkXo

— Basketball Champions League (@BasketballCL) November 1, 2020

Στο κολέγιο είχες την ευκαιρία να παίξεις κόντρα στον Κλέι Τόμπσον, στον Στεφ Κάρι, στον Καουάι Λέοναρντ. Πώς το εκτιμάς μετά από τόσα χρόνια;

«Σου δίνει μία αίσθηση εκτίμησης για το ταξίδι που έχεις κάνει. Ήταν το πρώτο ματς του Στεφ στο ΝCAA, στην March Madness. Και μόνο αυτό σου δίνει μία μυστικιστική εμπειρία.

Αν έχεις τη δυνατότητα να παίξεις καλά σε αυτό το επίπεδο, είναι εκπληκτικό. Τότε ένιωσα για πρώτη φορά ότι έχω κάνει κάτι ξεχωριστό.

Απέναντι στον Λέοναρντ πέτυχα τους περισσότερους πόντους εκείνη τη σεζόν. Υπάρχουν στιγμές που έχουν γίνει στο παρελθόν και δεν τις εκτίμησα τότε, αλλά το κάνω τώρα. Είναι μία απίθανη εμπειρία. Οι φίλοι μου με ρωτούν, πώς ήταν το ματς με εκείνον τον παίκτη ή τι συνέβη με τον άλλον».

«Ο Στεφ Κάρι έπεσε πάνω μου, πήρε το φάουλ και ευστόχησε με το αριστερό χέρι»

Τι θυμάσαι από το ματς κόντρα στο Ντέιβιντσον του Στεφ Κάρι;

«Είχε βάλει 40 πόντους με 8 τρίποντα. Εγώ είχα 7 τρίποντα. Δεν θυμάμαι να μιλήσαμε στο παρκέ. Υπάρχει όμως ένα παιχνίδι, στο οποίο είχα αναλάβει το μαρκάρισμά του. Έκανε 2-3 ντρίπλες, έφτασε στο επίπεδο των βολών. Έκανε μία προσποίηση, εγώ την... πάτησα. Έπεσε πάνω μου, πήρε το φάουλ και ευστόχησε με το αριστερό χέρι!

Αυτή είναι η πιο τυχερή προσπάθεια που έχω δει, σκέφτηκα τότε. Τώρα όμως λέω, δεν ήταν τύχη. Ήταν εκπληκτικός ακόμη και τότε.

Αυτή ήταν η αρχή για τον Στεφ Κάρι. Είναι ξεχωριστός αθλητής, αυτό είναι σίγουρο».

Στο κολέγιο ασχολήθηκες τόσο με τη μουσική, όσο και με το θέατρο. Δεν είναι συνηθισμένο για έναν αθλητή. Πώς έγινε;

«Ήθελα να εξερευνήσω πράγματα. Στην πόλη μου δεν έκανα πολλά. Από το σχολείο στο γήπεδο και τίποτα άλλο.

Μόλις πήγα στο κολέγιο, τσέκαρα να δω τις δραστηριότητες, όσων δεν ασχολούνται με τα σπορ.

Ήθελα να δοκιμάσω πράγματα, πέρα από το μπάσκετ.

Ένιωσα... κολλημένος εκεί. Ήμουν ένα παίκτης και τίποτε άλλο. Μου άρεσε αυτός ο ρόλος, αλλά ζητούσα και κάτι άλλο. Δεν θα μπορούσα να είμαι μόνο ένας αθλητής μπάσκετ.

Δεν ήξερα τι άλλα πράγματα μου άρεσαν. Ήθελα να βιώσω κάτι διαφορετικό».

Και πώς βρέθηκες στο... σανίδι;

Κάπως έτσι, κατά τη διάρκεια των θερινών μαθημάτων, ένας φίλος μου είπα να πάμε στην πρόβα ενός θεατρικού.

Μόλις ολοκληρώθηκε, ο σκηνοθέτης μας ρώτησε αν θέλαμε να συμμετάσχουμε. Αναζητούσε κάποιους για τον ρόλο αθλητών του μπέιζμπολ. Του είπε ότι μπορεί να έρθω στον οντισιόν.

Τότε ήμουν σίγουρος πως ήθελα να πάω.

Όσο περνούσε η ώρα, οι φίλοι μου με ρωτούσαν αν το εννοούσα. Απαντούσα «ναι», αλλά δεν ήμουν σίγουρος.

Τελικά πήγα. Ήταν μία εκπληκτική εμπειρία. Γνώρισα ένα απίστευτο γκρουπ ανθρώπων, που δεν το έκανα σε άλλη περίσταση».

«Το ταξίδι στη Ζάμπια με... έπλασε. Ήμουν μπερδεμένος, πνιγόμουν»

Άρα και το ταξίδι που έκανες στη Ζάμπια είναι στο πλαίσιο των «νέων αναζητήσεων»;

«Πέρα από την οικογένεια μου, αυτό το ταξίδι είχε τον μεγαλύτερο αντίκτυπο στο ποιος είμαι αυτή τη στιγμή.

Αυτό με... έπλασε. Ήμουν μπερδεμένος, πνιγόμουν. Δεν ήθελα να παίζω μόνο μπάσκετ. Ήξερα ότι υπήρχε και κάτι άλλο. Και το ήθελα. Ήταν μία ευκαιρία να φύγω από τις ΗΠΑ. Δεν το είχε κάνει πιο πριν.

Πόσο μάλιστα να πάω στην Αφρική. Πήγα εκεί για ένα μήνα. Ήταν μία τρομερή προοπτική. Άλλαξε τη δική μου προοπτική. Ακόμη και τώρα – που έχουν περάσει αρκετά χρόνια - κάθε μερικές εβδομάδες εμφανίζεται στο μυαλό μου.

Όσα είδα, τα μικρά πράγματα, έχουν μείνει στο μυαλό μου. Πράγματα που βίωσα».

Ποιο ήταν το μεγαλύτερο μάθημα που πήρες εκεί;

«Να απολαμβάνω τα απλά πράγματα. Στη Ζάμπια οι άνθρωποι δεν έχουν πολλά.

Παλεύουν κάθε μέρα για να έχουν τα απαραίτητα. Παρόλ' αυτά έδιναν ό,τι μπορούσαν. Και ήταν ταπεινοί άνθρωποι. Η κοινότητα αναλαμβάνει γιγαντιαίες ευθύνες. Το ίδιο και τα παιδιά.

Έχουν γίνει ένα πρότυπο για εμένα.

Αν αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να ζουν κάτω απ' αυτές τις συνθήκες καθημερινά, τα απλά πράγματα που καλούμαι να κάνω εγώ, όπως το να παίζω μπάσκετ ή να πηγαίνω τα παιδιά μου στο σχολείο, δεν μπορούν να συγκριθούν. Μετά τον μήνα που πέρασα στην Αφρική, η ζωή μου συνεχίστηκε, το ίδιο και η δική τους.

Μου δίνει μία αίσθηση ευγνωμοσύνης για όσα έχω κάνει.

Λαχταρούσα να κάνω κάτι. Δεν το περίμενα ότι θα είχε τέτοια επίδραση πάνω μου αυτό το ταξίδι».

Διαφέρεις από τους άλλους συναδέλφους σου, δεν φοράς ακριβά παπούτσια ή διάφορα κοσμήματα. Είναι μία συνήθεια που είχες ή την απέκτησες μετά τη Ζάμπια;

«Έτσι ήμουν και πριν. Αλλά το ταξίδι μου το έκανε συμπαγές. Από τα χρόνια του κολεγίου, θυμάμαι του συμπαίκτες μου με ακριβά κοσμήματα, με παπούτσια Jordan. Ήταν flashy.

Εγώ δεν ήθελα κάτι τέτοιο. Ήθελα να κάνω μία δήλωση με πιο απλά ρούχα.

Είμαι άνετος όπως είμαι. Δεν ήθελα άλλα ρούχα. Με κάνει να νιώθω καλά. Όχι το να είμαι διαφορετικός, αλλά να είμαι αυτός που θέλω. Να μην έχω ανάγκη πράγματα που δεν χρειάζομαι. Ούτε μέσα στο γήπεδο μου αρέσει η επίδειξη. Δεν μιλάω. Αφήνω την ποιότητά μου να μιλάει. Αυτό μου έλεγε ο πατέρας μου, "άφησε το παιχνίδι σου να μιλάει για εσένα". Και αυτό προσπαθώ να κάνω κάθε φορά».

«Ήταν μία σουρέαλ εμπειρία. Δεν έχω νιώσει έτσι καμία άλλη φορά»

«Ήταν ένα μεγάλο ματς, το πρώτο για εμάς. Εκτός έδρας και με καλό αντίπαλο. Ξέραμε ότι είναι σημαντικό, επειδή τα παιχνίδια στον όμιλο είναι λίγα και κάθε αποτέλεσμα μετράει. Ήθελα να είμαστε στο παιχνίδι να έχουμε την ευκαιρία να κερδίσουμε. Να κάνουμε σωστά τα απλά πράγματα, να βρούμε ρυθμό και αν γίνουν όλα αυτά, θα μας οδηγήσει το παιχνίδι.

Θυμάμαι, έχω αστοχήσει στα δύο πρώτα σουτ. Ο συμπαίκτης μου και καλός φίλος, ο Αμπντούλ Γκάντι έρχεται και μου λέει ότι ήταν καλά σουτ. Μετά απ' αυτό βρήκα ρυθμό. Όλα τα σουτ ήταν από μία έξτρα πάσα ή από ασίστ του Γκάντι.

Ήταν μία σουρέαλ εμπειρία. Ένιωθα ότι δεν έπρεπε να κάνω πολλά. Οι συμπαίκτες μου με έβρισκαν και εγώ έπρεπε μόνο να εμπιστευτώ τα σουτ μου. Αυτό ήθελα.

Δεν ήθελα να πάρω κακά σουτ ή να αναγκάσω μερικά σουτ, γιατί τότε θα χαλάσω τον ρυθμό της ομάδας. Αν σου έρθει η μπάλα, την εμπιστεύεσαι και αν το... αισθάνεσαι, το κάνεις.

Δεν έχω νιώσει έτσι καμία άλλη φορά. Είχα ματς που σούταρα καλά, αλλά αυτό ήταν κάτι εξωπραγματικό.

Κατά τη διάρκεια του αγώνα δεν ήξερα πόσα τρίποντα είχα βάλει. Απλώς σκεφτόμουν “αυτό είναι καλό και το επόμενο είναι καλό”. Και στο τέλος είπα «ουάου». Ήταν ξεχωριστό. Μόνο εκείνη τη στιγμή, μετά το τέλος του αγώνα, το αναγνώρισα και το απόλαυσα».

Πώς είναι η ζωή στην εποχή της covid-19;

«Έχει μεγάλη επίδραση στη ζωή μας. Πάμε μέρα με τη μέρα. Περνάμε αρκετό χρόνο στο σπίτι με την οικογένεια. Είμαστε πιο προσεκτικοί στις επιλογές μας. Περνάμε χρόνο εκεί και παίζουμε με τα παιδιά μας.

Αλλά είναι μερικές φορές, ειδικά τα βράδια, που κοιτάζω τα νέα, μερικά ματς, αλλά και διάφορες εκπομπές, όπως το «Saturday Night Live». Και τα συγκρίνω με την εποχή πριν τον κορονοϊό.

Ζούμε σε ένα διαφορετικό κόσμο και αναρωτιέμαι τι αντίκτυπο θα έχει αυτή η κατάσταση σε αυτή τη γενιά παιδιών. Πώς θα τους επηρεάσει.

-Ψήφισες στις αμερικανικές εκλογές;

«Ναι! Έχω ήδη ψηφίσει».

Πως αισθάνεσαι για την πολιτική και κοινωνική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στις ΗΠΑ;

«Ήταν περίεργο αυτό το καλοκαίρι. Ένα μέρος μου είναι χαρούμενο που αντίκρισα ένα μεγάλο μομέντουμ πίσω από το κίνημα, Ωστόσο, δεν μπορώ παρά να αισθάνομαι άβολα για την ένταση και απογοητευμένος για τα ψέματα που έχουν ακουστεί.

Ακούς ανθρώπους, που νόμιζες ότι ήξερες, να μιλάνε. Έχουν χαραχτεί καθαρές γραμμές και τα πάντα έχουν πολιτικοποιηθεί. Είναι δύσκολο να έχεις διάλογο, ο κόσμος πια δεν μπορεί να μιλήσει. Η μία πλευρά δεν θέλει να ακούσει την άλλη. Περιμένω να δω τι θα γίνει».

Σε προβληματίζει τι θα συναντήσεις όταν επιστρέψεις στις ΗΠΑ;

«Ναι! Η περιοχή, στην οποία ζούμε δεν έχει τόση διαφορετικότητα, όση θα θέλαμε. Έχουμε ήδη κάνει συζητήσεις και θα πρέπει να κάνουμε κ άλλες με τα παιδιά μας, με τους φίλους μας. Να δημιουργήσουμε σχέσεις υποστήριξης με τους γύρω μας.

Καταλαβαίνουμε την εποχή που ζούμε και όσα συμβαίνουν γύρω μας, αλλά όσα λέμε και κάνουμε δεν πρόκειται να φύγουν. Αυτά θα μείνουν. Πρέπει να προετοιμάσουμε τα παιδιά μας, να τα προστατεύουμε. Να τους δώσουμε γνώμη και ενόραση».