Το ελληνικό μπάσκετ δεν θα αλλάξει ποτέ

• ΕΠΙΜΕΝΕΙ ΣΤΟ ΛΑΘΟΣ

Λένε ότι χειρότερη απάτη είναι η εξαπάτηση του ίδιου του εαυτού σου και το ελληνικό μπάσκετ το καταφέρνει σε καθημερινή βάση. Προφανώς δεν ήταν απαραίτητο να παρακολουθήσει κανείς τον χθεσινό αγώνα του Άρη με τον Κολοσσό Ρόδου για να διαπιστώσει τα ευνόητα, αυτά δηλαδή που ξέρουν όλοι, αλλά ουδείς έχει το σθένος να τα καταδείξει. Το ελληνικό μπάσκετ έχει πιάσει πάτο γιατί στερείται ταυτότητας, στόχου, προσανατολισμού, ποιότητας, παραγόντων και πολλών ακόμη στοιχείων που κάποτε διέθετε και πλέον αδυνατείς να τα δεις. Το ελληνικό μπάσκετ έφτασε να είναι ένας μικρόκοσμος στον οποίον δεν χωρούν πολλοί γιατί πολύ απλά δεν θέλουν να ανήκουν σ’ αυτόν. Τώρα με την πανδημία του COVID 19 καλύπτεται η γύμνια του επειδή (υποχρεωτικά) είναι άδειες οι κερκίδες κι εκεί βρίσκεται το βασικό επιχείρημα της άτακτης αποχώρησης του φίλαθλου κοινού από το συγκεκριμένο άθλημα.

Το ελληνικό μπάσκετ έχει τους λύκους να φυλάνε τα αρνιά και περιμένει να δει χαΐρι. Λειτουργεί χωρίς ξεκάθαρους κανόνες, με άκρατο ωχαδερφισμό και η λέξη «ειλικρίνεια» είναι άγνωστη για πάσης φύσεως πορτοφόλια. Κανείς δεν ασχολείται με την κατακόρυφη πτώση της ποιότητάς του, αλλά πώς ο ένας θα δείξει πιο καμπόσος από τον άλλον. Έχει μια διοικούσα επιτροπή στην ΚΕΔ, της οποίας τα περισσότερα μέλη θα έπρεπε να είχαν αποσυρθεί από τη διαιτησία βάσει του πρότερου (διαιτητικού) βίου τους αλλά παραμένουν εκεί, αγέρωχοι και κοτσονάτοι, παίζοντας με τη νοημοσύνη του κόσμου και θεωρώντας ότι αυτός έχει κοντή μνήμη. Είναι τα ίδια μέλη που επιβραβεύουν διαιτητές τύπου Τσαρούχα, Παναγιώτου (του αγώνα Άρης-Κολοσσός Ρόδου) κι άλλους πολλούς που «διακρίνονται» από την αρχή της σεζόν.

Γίνονται διεθνείς, αναβαθμίζονται στο ευρωπαϊκό στερέωμα, σφυρίζουν σε τελικές φάσεις ευρωπαϊκές διοργανώσεων από… παμπαίδες μέχρι και ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς και είναι όλοι χαρούμενοι. Αντί να ηγούνται στην ΚΕΔ διαιτητικές προσωπικότητες όπως ο Στέλιος Κουκουλεκίδης, ο Νίκος Πιτσίλκας και άλλοι, είναι σε επιτελικές θέσεις οι διαιτητές του «Λίντο». Καμία ελπίδα. Η αλήθεια είναι κάτι που αναζητείται. Εδώ γίνονται ορισμοί διαιτητών και επιμένουν ότι πρόκειται για κληρώσεις.

Στο αρρωστημένο περιβάλλον του ελληνικού μπάσκετ, ο Ολυμπιακός πήρε το καπελάκι του κι έφυγε. Όσοι γνωρίζουν τα… γράμματα, ξέρουν ότι, όσα είπε σε διαφορετικές χρονικές περιόδους δεν απέχουν πολύ από την πραγματικότητα, ασχέτως του ότι, όταν αποφάσισε να αποχωρήσει από το θέατρο σκιών, το έκανε με τρόπο άκομψο, σε κακό momentum κι έχοντας ως ισχυρό μειονέκτημα την (τότε) αγωνιστική κατάστασή του. Αν δηλαδή ήταν ισχυρός εντός του παρκέ, ενδεχομένως, θα πετύχαινε τον ισχυρό κρότο που είχε κατά νου, όχι βέβαια ότι θα άλλαζαν αντιλήψεις και ψήφοι.

ΕΠΙΜΕΝΕΙ ΣΤΟ ΛΑΘΟΣ

Πάμε στον Άρη. Είναι δικαιολογημένη η έκρηξή του για τη διαιτησία, αλλά αυτό δεν προσφέρει άφεση αμαρτιών. Καλά θα κάνει να ασχοληθεί και με την αγωνιστική εικόνα του, το γεγονός ότι έχασε από μια καλύτερη ομάδα η οποία έβγαλε αυτοματισμούς, plays και λογική στο παιχνίδι της. Δεν ήταν… μονόπατη, δεν «βαρούσε» το κεφάλι της στον τοίχο, αλλά έψαχνε τρόπους (με περιορισμένο ρόστερ) για να είναι παραγωγική. Μέσα από την άμυνα ζώνης, επένδυσε στην απουσία ικανών σουτέρ του Άρη και είδε με χαρά την εμμονή των «κίτρινων» έξω από τα 6.75 με 39 προσπάθειες τριών πόντων. Επέμεινε σ’ αυτή, από τη στιγμή που δεν υπήρξε ουσιαστική προσπάθεια διάσπασης της άμυνας ζώνης από τον κεντρικό άξονα.

Ο Άρης δεν μπορεί να αλλάξει τα παράλογα που κυριαρχούν στο ελληνικό μπάσκετ, δεν έχει δύναμη, οφείλει όμως να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την αλλαγή της εικόνα του. Δεν είναι λογικό μια ομάδα σαν την τωρινή να παίζει με δύο ξένους λιγότερους και να επιμένει σε κάτι που μπασκετικά δεν βγαίνει. Προσωπικά, από το ξεκίνημα της φετινής χρονιάς, κατέθεσα τις ενστάσεις μου γι’ αυτό που πρεσβεύει ο φετινός Άρης, τις αποφάσεις που λήφθηκαν, τις επιλογές που έγιναν (σ. σ. ανεξάρτητα από το ban, υπήρχαν κι άλλες επιλογές) και τους στόχους που θα έπρεπε να έχει αυτή η ομάδα. Δύο παίκτες (Ντραγκίτσεβιτς, Μιλόσεβιτς) αντιμετωπίζουν προβλήματα τραυματισμών, τουλάχιστον ο πρώτος προβλέπεται να επιστρέψει έπειτα από περίπου έναν μήνα και κανείς δεν γνωρίζει την κατάσταση στην οποία θα βρίσκεται. Ακόμη όμως και στο ιδανικό σενάριο, αν επανέλθει στο 100% (σε σχέση με την εικόνα που παρουσίαζε προ του τραυματισμού), θα αλλάξει κάτι; Ο Μαυροβούνιος έπαψε να είναι αγωνιστικό πλεονέκτημα της ομάδας και με σεβασμό στην καριέρα του, κοινός παρονομαστής των τριών νικών που πέτυχε ο Άρης ήταν ότι δεν χρησιμοποιήθηκε στα τελευταία 15 λεπτά των αγώνων.

Αν το ζήτημα είναι καθαρά οικονομικό κι έχοντας γνώση ότι λείπουν οι… 99 δραχμές από τις 100 που χρειάζονται, αποσύρω την άποψη περί αναγκαίας ενίσχυσης. Αν όμως το βασικό κριτήριο είναι αγωνιστικό, όπως αντιλήφθηκα από τα λόγια του Σάββα Καμπερίδη, προσωπικά, δεν μπορώ να βρω λογική. Οι «κίτρινοι» θα κέρδιζαν χρόνο στην περίπτωση που έφταναν τις τέσσερις νίκες, πλέον όμως αυτός δεν υπάρχει. Είναι λογικό να διατηρούν επιφυλάξεις καθώς έχουν να επιλέξουν μεταξύ 2-3 παικτών, εκ των οποίων οι Ντάριους Γκάρετ, Αντουέιν Ουίγκινς, δεν έχουν επίσημο αγώνα εδώ κι εννιά μήνες, αμφιβάλλω όμως αν έχουν την πολυτέλεια να μπουν σε τέτοιου είδους σκέψεις με το ρόστερ που διαθέτουν.