«Έκανα 15 λεπτά τζόκινγκ και δεν με κρατούσαν τα πόδια μου»

• «ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΑΝ ΘΑ ΞΑΝΑΠΑΙΞΩ»
• «ΣΤΗΝ ΗΡΑΚΛΗ ΞΑΝΑΓΕΝΝΗΘΗΚΑ»
• «ΧΗΜΕΙΑ ΔΕΝ ΒΡΗΚΑΜΕ ΠΟΤΕ»
• «ΕΝΙΩΣΑ ΣΑΝ ΠΑΠΠΟΥΣ»
• «ΤΟ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ ΕΙΝΑΙ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΑΝΔΡΙΚΟ ΟΡΓΑΝΟ»

Η επιβλητική φυσιογνωμία μάλλον παραπλανεί ως προς την αλήθεια της ψυχής του. Είναι αυτό που λένε «αγαθός γίγαντας». Σκληρός στο παρκέ, αλλά και πλούσιος σε ευαισθησίες. Μεγαλωμένος σε μια άλλη εποχή με πιο ξεκάθαρους κανόνες. Το λέει με καμάρι και ο ίδιος. Βόλτες στα πεζοδρόμια του Κορυδαλλού, πρώτες μπουνιές στις αλάνες, πολύωρο παιχνίδι στα ανοιχτά γήπεδα. Κάθε φορά που αναπολεί στιγμές από τα παιδικά χρόνια του, οι αναμνήσεις φωτίζουν το πρόσωπό του. Έχει να θυμάται την προσπάθεια να πατήσει με σιγουριά στο μεγάλο πόδι που είχε από μικρός το οποίο ήταν δυσανάλογο της κορμοστασιάς του. Κατέληξε στο Νο53 παπούτσι. Κανονική… βάρκα.

Σε μια παλιότερη συζήτησή μας, είχε συγκρίνει εποχές. Θυμόταν τη δική του στο κλειστό του Πλάτωνα στη Νίκαια. Πολλές απαιτήσεις δεν είχε. Μια μπάλα για να παίζει. Γι’ αυτό του προκαλούν εκνευρισμό οι συγκρίσεις. Αυτές σχετίζονται με την κατεύθυνση που προσπαθούν να δώσουν στα νέα παιδιά σε σημείο αλλοίωσης της ψυχής και του μυαλού τους. «Αντί να διασκεδάζουν αυτό που κάνουν και να χαρούν το παιχνίδι, όλοι ψάχνουν να βρουν τον νέο Σπανούλη», μου είχε πει «σημαδεύοντας» το όλο περιβάλλον γύρω από το μπάσκετ. Γονείς, ατζέντηδες, ομάδες, με θύματα τα παιδιά. Δεν είχε άδικο. Φτάσαμε στο σημείο να πούμε ότι ο πολύς επαγγελματισμός βλάπτει. Μια χαρά ήταν τα ανοιχτά γήπεδα. Η συζήτηση για τη διαχείριση των νεαρών παικτών είναι διαχρονική, ειδικά τώρα που το μέλλον τρομάζει περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

«Συμφωνώ ότι θα πρέπει να δοθούν ευκαιρίες στα νεαρά παιδιά, παράλληλα θα πρέπει να καταλάβουμε και τη θέση των προπονητών τους οποίους αλλάζουν οι ομάδες στο άψε σβήσε. Πριν καλά-καλά ξεκινήσει η χρονιά και με 2-3 αρνητικά αποτελέσματα ο προπονητής φεύγει. Μακάρι να δούμε τα νέα παιδιά, να γεμίσει και πάλι η δεξαμενή με ταλέντα αλλά αυτό το εγχείρημα θα πρέπει να στηριχθεί απ’ όλους. Να στηριχθεί ο νεαρός από τον προπονητή και ο προπονητής από την ομάδα. Είναι σημαντικό επίσης να μαθαίνουν τα νέα παιδιά τα πάντα γύρω από τον αθλητισμό. Συμπεριφορά, πειθαρχία, επαγγελματισμό και έμφαση στη λεπτομέρεια. Προσωπικά νιώθω χαρούμενος που είχα σπουδαίους προπονητές στο ξεκίνημα της καριέρας μου γιατί μου έμαθαν σπουδαία πράγματα και πορεύομαι με αυτά», είπε αλλά… είχε κι άλλα να πει.

«Αποτέλεσμα δεν θα βγει βάζοντας έτσι απλά έναν νεαρό. Εκεί μπορεί και να τον χαντακώσεις. Χρειάζεται κατεύθυνση και ευθύνη. Πρέπει να δουλεύουν τα παιδιά έχοντας την αίσθηση του πού είναι, τι πρέπει να κάνουν για να διαπιστωθεί κι αν μπορούν να το κάνουν. Για μένα η νοοτροπία και το όλο σύστημα είναι λάθος. Προφανώς είναι απαραίτητο να δοθούν ευκαιρίες αλλά και τα παιδιά θα πρέπει να αποκτήσουν αρχές για να μπορέσουν να λειτουργήσουν σ’ ένα κοινωνικό σύνολο όπως είναι μια ομάδα».

«ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΑΝ ΘΑ ΞΑΝΑΠΑΙΞΩ»

Ο ίδιος άρχισε απλά για να ευχαριστηθεί το παιχνίδι. Η ζωή τα έφερε να κάνει επαγγελματική καριέρα, να αγωνιστεί σε σπουδαίους συλλόγους. Δεν είχε προγραμματίσει να γίνει επαγγελματίας μπασκετμπολίστας. Τον οδήγησε το ταλέντο του, πρωτίστως τον καθοδήγησε η δουλειά του. Ιωνικός, Πανιώνιος, Ολυμπιακός και… φτου και απ’ την αρχή. Στην Τρίπολη παρέα με τον προπονητή που θα ευγνωμονεί εφ’ όρου ζωής. Αυτός είναι ο Γιάννης Καστρίτης και η ευγνωμοσύνη δεν αναπτύχθηκε μόνο για τον ηγετικό ρόλο που του έδωσε τότε (2015-16) στον Αρκαδικό όπου ξανάφτιαξε την καριέρα του, όσο η πίστη που ένιωσε μετά το πέρασμά του από την ΑΕΚ. Αυτή η κακή παρένθεση παραμένει «σφηνωμένη» στο μυαλό του. «Δεν έλαβα καμία συγνώμη. Μέχρι που είπαν ότι μπορεί να λέω και ψέματα για τον τραυματισμό μου», είπε, απαντώντας στην ερώτηση.

«Στην ΑΕΚ δεν με πρόσεξαν. Έπαθα πέντε υποτροπές σε πρόβλημα στο πόδι και όχι στο γόνατο που είναι σαν κονσέρβα και δεν ξέρεις πώς θα λειτουργήσει. Δεν έγινε σωστή διάγνωση με συνέπεια να περάσω σχεδόν έναν χρόνο ο οποίος ήταν απίστευτα δύσκολος. Δεν πάταγα ούτε στο παρκέ. Καλά-καλά δεν μπορούσα να περπατήσω, απλά παρακολουθούσα τις προπονήσεις. Ήταν ένα διάστημα απίστευτης ψυχολογικής πίεσης. Δεν ήξερα αν θα παίξω ξανά».

Το τέλος αυτής της συνεργασίας τον βρήκε σε κατάσταση απελπισίας. Περπατούσε με ενοχλήσεις, ούτε που περνούσε από το μυαλό του η σκέψη ενός χαλαρού τρεξίματος. Εκεί (2019) εμφανίστηκε ο Γιάννης Καστρίτης ο οποίος είχε αναλάβει την τεχνική ηγεσία του Ηρακλή. «Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στήριξη του Γιάννη Καστρίτη και του Πέτρου Συρακόπουλου του γυμναστή γιατί βάλανε πλάτη για μένα. Ο Καστρίτης μου έδωσε συμβόλαιο παρότι ήμουν τραυματίας. Στο πρώτο διάστημα στον Ηρακλή και για την ακρίβεια για περίπου δυόμιση μήνες δεν έκανα προπονήσεις με την ομάδα. Με ανέλαβε ο Πέτρος και απλά μου ζήτησε να ακολουθώ με συνέπεια τις ασκήσεις και να πιστέψω ότι όχι μόνο θα φτάσω στο επίπεδο των άλλων αλλά ότι θα τους ξεπερνούσα κιόλας».

«ΣΤΗΝ ΗΡΑΚΛΗ ΞΑΝΑΓΕΝΝΗΘΗΚΑ»

Εκείνο το διάστημα, όταν ο Βασίλης Καββαδάς ήταν στη 12αδα του Ηρακλή, αυτή η απόφαση είχε περισσότερο (ψυχικά) υποστηρικτικό ρόλο. Δεν ήταν σε θέση να αγωνιστεί και ο Καστρίτης απορροφούσε όλη την πίεση. Μόνο στο εκτελεστικό απόσπασμα δεν οδηγήθηκε για τη μη χρησιμοποίησή του, αλλά δεν θα μπορούσε να μπει σε λεπτομέρειες. Οι… παροικούντες του Ιβανωφείου γνώριζαν καλά. «Μου έδωσαν όλον τον χρόνο για να προετοιμαστώ και να ξεπεράσω το πρόβλημα τραυματισμού. Γι’ αυτό είμαι ευγνώμων στον Γιάννη Καστρίτη, στον Πέτρο και κυρίως στον Ηρακλή. Με στήριξαν σε μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο της ζωής μου. Γι’ αυτό έχω τέτοια τσατίλα για όσα έγιναν φέτος. Με λυπεί αυτό που έγινε γιατί θεωρώ ότι δεν το αξίζει ο Ηρακλής. Έχω την αίσθηση ότι αυτή η χρονιά θα ήταν διαφορετική αν είχαμε τη στήριξη του κόσμου. Δέθηκα με την ομάδα, πραγματικά την αγαπώ και δεν ξεχνάω από πού ξεκίνησα, πώς ήρθα και τι κατάφερα. Στον Ηρακλή ξαναπάτησα στα πόδια μου, έπαιξα ξανά μπάσκετ έπειτα από πολύ σκληρή δουλειά, υπομονή αλλά και αμφισβήτηση απ’ όλους. Μέσω του Ηρακλή αναγεννήθηκα, επέστρεψα στην Εθνική». Φέτος ολοκλήρωσε τη σεζόν με 12.3 πόντους και 9 ριμπάουντ ανά αγώνα. Μέτρησε και πέντε double double στο Πρωτάθλημα. Δεύτερος καλύτερος ριμπάουντερ της Basketleague αλλά και σε κερδισμένα φάουλ, 3^ος πιο εύστοχος στα σουτ εντός παιδιάς με ποσοστό ευστοχίας 64.5% και 4^ος σε κοψίματα και στο σύστημα αξιολόγησης.

«ΧΗΜΕΙΑ ΔΕΝ ΒΡΗΚΑΜΕ ΠΟΤΕ»

… και δεν θα μπορούσε να βρει ο φετινός Ηρακλής από τη στιγμή που σε διάστημα επτά μηνών πέρασαν από την τεχνική ηγεσία τρεις διαφορετικοί προπονητές και 19 παίκτες. Αν συνέβαινε το αντίθετο, οι «κυανόλευκοι» μάλλον θα έμπαιναν στο κεφάλαιο των «εξαιρέσεων» στην ιστορία του μπάσκετ. «Φέτος υπήρξαν πράγματα τα οποία δεν δούλεψαν έτσι όπως θα έπρεπε παρότι υπήρχαν οι προϋποθέσεις για να τα πάμε καλύτερα. Χημεία δεν βρήκαμε ποτέ. Ξεκινήσαμε με τον Βαγγέλη Ζιάγκο, μετά ήρθε ο Αστέριος Καλύβας και καταλήξαμε με τον Θανάση Σκουρτόπουλο. Πολλές αλλαγές παικτών… Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες αλλά χημεία δεν βρίσκεις με τόσες αλλαγές. Παράλληλα υπήρχε πίεση για το αποτέλεσμα. Για μένα η κριτική είναι θεμιτή. Ο κόσμος πιστεύει, βλέπει, στεναχωριέται και αναλόγως ασκεί κριτική. Η δουλειά του επαγγελματία είναι να μην επηρεάζεται από την κριτική».

Μια άλλη αλήθεια είναι ότι η αγωνιστική κατηφόρα ξεκίνησε μετά τον αποκλεισμό στο Κύπελλο από τον ΠΑΟΚ. «Είναι πολλά παιχνίδια που χάθηκε στο σουτ. Όπως με το Περιστέρι, την ΑΕΚ. Η χρονιά θα κυλούσε διαφορετικά αν ήμασταν πιο τυχεροί. Στην Ευρώπη αντιμετωπίσαμε την ομάδα (Νες Ζιόνα) η οποία κατέκτησε και το τρόπαιο (Fiba Europe Cup). Με καλούς ξένους, ποιοτική, ενώ εμείς πληρώσαμε ότι δεν είχαμε εμπειρία. Θεωρώ ότι η πορεία μας στην Ευρώπη ήταν αξιοπρεπέστατη αν και συνεχίζω να πιστεύω ότι, αν ήμασταν εμείς αυτοί που έπρεπε θα είχαμε προκριθεί έναντι της Νες Ζιόνα».

«ΕΝΙΩΣΑ ΣΑΝ ΠΑΠΠΟΥΣ»

Αυτό έγινε όταν διαπιστώθηκε θετικός στο τεστ COVID 19 στο οποίο υποβλήθηκε μετά την επιστροφή του Ηρακλή από την Ολλανδία και τους αγώνες για το Fiba Europe Cup, τον περασμένο Μάρτη. «Δεν αμφισβήτησα ποτέ τον κορονοϊό, μάλιστα από την αρχή της πανδημίας πρόσεχα πάρα πολύ γιατί θεώρησα ότι αν κολλήσει ένας, θα μας πάρει όλους η μπάλα, όπως κι έγινε. Κι όμως, την πάτησα. Βέβαια αυτό που πέρασα εγώ δεν συγκρίνεται με ότι έχει συμβεί σε άλλους ανθρώπους. Ήδη μετράμε χιλιάδες χαμένες ζωές, άλλοι ασθενείς έφτασαν κοντά στο θάνατο. Θέλει προσοχή γιατί δεν ξέρεις πώς θα αναπτυχθεί ο ιός στον κάθε οργανισμό».

Η δική του εμπειρία είχε… πολύ πονοκέφαλο. «Όταν προέκυψαν τα πρώτα κρούσματα στην ομάδα, μπήκα κι εγώ σε καραντίνα για τρεις ημέρες. Στη διάρκεια αυτών των ημερών είχα πόνους στον αυχένα και στην πλάτη. Υπέθεσα ότι ήταν από το πολύ καθισιό γιατί για τρεις ημέρες δεν έκανα τίποτα. Δεν το πήρα στα σοβαρά ή μάλλον, το υποτίμησα γιατί ήμουν πολύ προσεκτικός και δεν θα μπορούσε να πάει το μυαλό μου κάτι διαφορετικό. Μετά έκανα το τεστ, ήμουν θετικός. Μετά ήρθε το ρίγος, η έντονη αδυναμία, ανέβασα ελάχιστο πυρετό. Λίγο αργότερα έχασα τη γεύση και την όσφρηση αλλά το χειρότερο απ’ όλα ήταν ο πονοκέφαλος. Νόμισα ότι το κεφάλι μου είχε σπάσει στα δύο. Μετά από 15 ημέρες στο σπίτι επέστρεψα στις προπονήσεις αλλά ήμουν άλλος άνθρωπος. Δεν είναι δύσκολο να επιστρέψεις, ειδικά αν είσαι επαγγελματίας. Στην πρώτη προπόνηση έκανα τζόκινγκ για 15 λεπτά και δεν με κρατούσαν τα πόδια μου. Δεν είχα ανάσες για να συνεχίσω. Ένιωθα σαν παππούς».

«ΤΟ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ ΕΙΝΑΙ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΑΝΔΡΙΚΟ ΟΡΓΑΝΟ»

Με τα… μπουζούκια δεν έχει ιδιαίτερη σχέση, αλλά ως όργανο τον συναρπάζει. Εξελίχθηκε σε κάτι παραπάνω από χόμπι. Ειδικά στον ένα χρόνο της καραντίνας εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρίες για να εξασκηθεί. «Πάντα μου άρεσε σαν όργανο. Αρκετά χρόνια σκεφτόμουν να ασχοληθώ. Ο χρόνος δεν ήταν άφθονος αλλά στην περίοδο της καραντίνας και του περιορισμού της ζωής μας, μάλλον βρήκα την ευκαιρία για να το καλλιεργήσω. Δεν υπήρξε συγκεκριμένο ερέθισμα, δεν είδα δηλαδή κάποιον σε βαθμό να μ’ επηρεάσει, πάντα όμως μου άρεσαν οι ήχοι που βγάζει. Θεωρώ ότι το μπουζούκι είναι ένα ξεχωριστό και ανδρικό όργανο. Δίχως να είχε ιδιαίτερη σχέση με τη μουσική, παλιότερα.

Χρειάστηκε να επενδύσει εκατοντάδες ώρες για να προσαρμόσει τις «χερούκλες» του στις λεπτές χορδές, κυρίως γιατί η «προπόνηση» είναι πιο επίπονη από αυτή του μπάσκετ. «Όλα είναι θέμα εξάσκησης. Ξεκίνησα σιγά-σιγά, είχα υπομονή και προφανώς δεν περίμενα γρήγορα αποτελέσματα. Σύμφωνα με τον δάσκαλό μου, έχω παρουσιάσει τρομερή βελτίωση. Μου είπε ότι άλλοι χρειάζονται τουλάχιστον 4-5 περισσότερα μαθήματα για να μάθουν όσα έχω μάθει μέχρι στιγμής. Θέλει υπομονή για να μάθεις ένα τραγούδι. Επιμένεις, καις πολλά εγκεφαλικά κύτταρα έως ότου φτάσεις στο σημείο να αποστηθίσεις και να το αποδώσεις έτσι όπως πρέπει. Θέλει πολύ δουλειά και προπόνηση, περισσότερη και από το μπάσκετ».