Πρόεδρε, δεν αρέσουμε!

Ακούω και διαβάζω ότι στη φάση των πλέι οφ του μπάσκετ , αλλά και στους αγώνες κατάταξης που προηγήθηκαν , παρακολουθήσαμε ματσάρες , συναρπαστικά παιχνίδια που καθήλωσαν τον τηλεθεατή , τον μάγεψαν και άλλα επικολυρικά.

Βέβαια η κρίση του καθενός έχει να κάνει κυρίως με τις παραστάσεις του , την διαδρομή του , την εμπειρία ώστε να είναι σε θέση να αξιολογήσει σωστά , αλλά αυτό το προσπερνώ γιατί δεν είναι της παρούσης.

Αυτό που θέλω να υπογραμμίσω είναι ότι απέναντι στο μπάσκετ , στο ομαδικό άθλημα με τις περισσότερες και πιο σημαντικές διακρίσεις, μαζί με το waterpolo , τόσο σε επίπεδο Εθνικής όσο και συλλογικό οφείλουμε να είμαστε όλοι μας αυστηροί , μηδενός εξαιρουμένου!

Αυστηροί όχι από φύση , επειδή γεννηθήκαμε στραβόξυλα, αλλά από θέση. Μια θέση που θα λαμβάνει υπόψιν της τα δεδομένα , τι συγκυρίες, τους χειρισμούς , τις επιλογές , τις αποφάσεις , όλα όσα τελοσπάντων διαμόρφωσαν τις συνθήκες στο άθλημα που βιώνουμε όλοι μας σήμερα.

Το μπάσκετ σε επίπεδο πρωταθλήματος διανύει την χειρότερη φάση του, τουλάχιστον από το 1975 που το παρακολουθώ χωρίς διακοπή και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής , το παρακολουθώ πλέον μόνο από επαγγελματική διαστροφή .

Αυτή δεν είναι, μόνο, η δική μου, η προσωπική μου , υποκειμενική άποψη. Επειδή το έχει ψάξει, δυστυχώς, είναι ή άποψη της πλειοψηφίας των ανθρώπων του μπάσκετ με τους οποίους συνδιαλέγομαι , είναι η άποψη σημαντικής μερίδας των παραδοσιακών φίλων του αθλήματος, κάτι εξάλλου που αποτυπώνεται με την γενικότερη έλλειψη ενδιαφέροντος.

Το πρωτάθλημα δεν συζητιέται , όπως άλλες εποχές, δεν βρίσκεται ψηλά στην λίστα των προτιμήσεων όσων παρακολουθούν τα σπορ , δεν είναι ελκυστικό, δεν πουλά, δεν προσφέρει συγκινήσεις , παρά μόνο χασμουρητά ,όπως είχε πει κάποτε η εύστοχη και οξυδερκής Μελίνα Μερκούρη στον πρόεδρο Ανδρέα Παπανδρέου “Δεν αρέσουμε Πρόεδρε”!

Τη βραδιά της πρώτης αναμέτρησης ανάμεσα στον ΠΑΟ και την ΑΕΚ μπήκα στο πειρασμό να επικοινωνήσω με πέντε σημαντικές προσωπικότητες του μπάσκετ για να δω αν το παρακολουθούν.

Πέντε στα πέντε! Επίδοση Σούμποτιτς! Κανένας δεν το έβλεπε!!!

Τι να δουν και τι να απολαύσουν από ένα παιχνίδι με φτωχά ποιοτικά χαρακτηριστικά και με το αποτέλεσμα προδιαγεγραμμένο;

Το μπάσκετ τουλάχιστον σε επίπεδο πρωταθλήματος δεν θα επιστρέψει στην πρώτη γραμμή ενδιαφέροντος , όπως παλαιότερα, με υπερβολές , με υπερθετικούς βαθμούς , ούτε βαφτίζοντας αριστούργημα ή εξαιρετικό ένα θέαμα από το οποίο απουσιάζει η ποιότητα.

Γιατί από όλα τα παιχνίδια ακόμα και από αυτά της τελικής φάσης εύκολα διαπιστώνεις ότι ποιότητα απουσιάζει.

Το να είναι μια αναμέτρηση αμφίρροπη ,δεν σημαίνει επ’ ουδενί ότι είναι και ποιοτική! Καλό είναι να μην τα μπερδεύουμε. Ποιότητα δεν είδαμε και ούτε θα δούμε για το απλό λόγο ότι οι ομάδες που συμμετέχουν αδυνατούν να την προσφέρουν , γεγονός εξάλλου που αποδείχθηκε με τον πιο εύγλωττο τρόπο με τις επιδόσεις αυτών των ομάδων στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

Ούτε είναι βήμα μπροστά για το άθλημα αλλά και για το πρωτάθλημα , ότι ομάδες δεύτερης γραμμής διεκδίκησαν πρωταγωνιστικό ρόλο.

Φυσικό κι επόμενο όταν οι τρεις μεγάλοι της Θεσσαλονίκης μπαινοβγαίνουν από την εντατική, όταν ο Πανιώνιος και ο Ολυμπιακός απουσιάζουν από την μεγάλη κατηγορία.

Παλαιότερα ήταν οι “μικροί” ο Πανελλήνιος , το Μαρούσι , η Λάρισα , ο Μακεδονικός, ο Ιωνικός , ο Απόλλων Πάτρας , το Παγκράτι, το Σπόρτινγκ , οι Αμπελόκηποι , η Δάφνη και τόσοι άλλοι που ψήλωναν για να κλείσουν την απόσταση που τους χώριζε από τους μεγάλους, και όχι αυτό που ζούμε σήμερα , να περιμένουν δηλαδή πότε θα χαμηλώσουν οι μεγάλοι μήπως και έτσι φανεί ότι το μπόι τους απέκτησε διαστάσεις!

Αυτή είναι η πραγματική πρόοδος , αυτό είναι το πραγματικό μεγάλωμα που αφήνει το αποτύπωμα του ανεξίτηλο στο χώρο του αθλήματος.

Και μη μου πείτε άλλες εποχές. Να μου πείτε άλλα μυαλά , να το δεχθώ.

Γιατί μου είναι αδύνατον να συγκρίνω τους παράγοντες του τότε με τους παράγοντες του σήμερα όσα χρήματα και να ρίξουν.

Γιατί οι άνθρωποι του μπάσκετ, έτσι τους αποκαλούσαμε τότε και όχι παράγοντες, ενδιαφέρονταν πρώτα για το άθλημα και μαζί μ’αυτό για την ομάδα τους.

Ο παραδοσιακός τρόπος εύκολα εκσυγχρονίζεται και ακόμα πιο εύκολα ο μοντέρνος αποδεικνύεται εφήμερος.

Το μπάσκετ, που κοντεύει να μετατραπεί σε μπασκετάκι, το πρωτάθλημα σίγουρα έχει γίνει πρωταθληματάκι, πείτε το όπως θέλετε θα ξαναζήσει στιγμές ακμής και προόδου, όταν επιστρέψουν στους κόλπους του οι πραγματικοί γνώστες του αθλήματος των ημερών μας και αναλάβουν εν λευκώ ως επικεφαλής!

Όταν με ο καλό μας αδειάσουν την γωνιά οι διάφοροι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως τεχνοκράτες.

Όταν επιστρέψουν σε καίριες θέσεις πρόσωπα που αγαπούν και γνωρίζουν το άθλημα από τα πρώτα του βήματα.

Μόνο τότε θα βρεθούν οι λύσεις , θα αρθούν τα δήθεν αδιέξοδα με τους 7 ξένους και τους 7 νάνους, θα λυθεί ο γόρδιος δεσμός της επάρατης διαιτησίας , θα παραμεριστούν οι κόντρες , οι εγωισμοί, οι επιδείξεις δύναμης και αλαζονείας , μόνο τότε θα μπει το εμείς πάνω από το εγώ , το άθλημα πάνω από τις ομάδες.

Το δήλωσε εξάλλου με... “πλάγιο τρόπο” ο Χρήστος Σταυρόπουλος στην αποκλειστική του συνέντευξη εδώ στο gazzetta.

“...έπρεπε να φύγουμε για να καταλάβω και εγώ και ο Μάνος Παπαδόπουλος ότι στην Ελλάδα δεν μιλούσαμε για μπάσκετ”!!!

Κάτι καταλάβαμε Χρήστο μου, κάτι καταλάβαμε….

Μέχρι τότε θα βλέπουμε ματσάρες και θα χασμουριόμαστε!