• * Ιωάννης ακούει; Σκάσε και σκάβε!
• * Το τρύπιο ασκί του Αιόλου
• * Το μεγάλο λάθος του Παναθηναϊκού
• * "Σηκωθείτε, πάμε στον Αραφάτ"

Αυτό πάλι ποιος το περίμενε; ‘Έχουμε πλέι-οφ! Όχι πλέι-οφ της προκοπής, δεν γίνονται πλέι-οφ της προκοπής με άδειες εξέδρες, άδεια μυαλά και άδεια καζάνια αξιοπιστίας, αλλά κάποιου είδους πλέι-οφ. Και οι πέντε ημιτελικοί μέχρι τώρα, όλοι ανεξαιρέτως, κρίθηκαν σε τρεις-τέσσερις φάσεις ή και σε λιγότερες ή και σε πολύ λιγότερες. Σε μισή φάση, κάποιοι.

Χώρια τα αμφίρροπα και συναρπαστικά ΑΕΚ-ΠΑΟΚ και Προμηθέας-Περιστέρι (με ολίγη από Κολοσσός-Λαύριο) του πρώτου γύρου και οι ουκ ολίγες ανατροπές.

Σύμφωνοι, το παραδοσιακό bottom line του Μαΐου, «άντε επιτέλους, να τελειώνουμε», δεν πρόκειται να αλλάξει εύκολα, όσο φιγουράρουν σε πρώτο πλάνο η καχυποψία και η διαιτητολαγνεία.

Όταν όμως βάλεις τον ήχο στο «mute» για να κοπάσουν οι κάθε λογής άναρθρες κραυγές, που δεν θα εκλείψουν ακόμα και αν καθιερωθούν πενήντα instant replay και σαράντα VAR και ογδόντα διάδοχοι του Βασιλακόπουλου, απολαμβάνεις –τηρουμένων των αναλογιών- μπασκετάκι.

Αρκεί να μη πατήσεις λάθος κουμπί και προσγειωθείς στα πλέι-οφ του ΝΒΑ (με τις μισογεμάτες εξέδρες σε πείσμα της πανδημίας), γιατί μετά παθαίνεις αλλεργία στη Basket League και δεν θέλεις ούτε να τη μυρίσεις…

Σταχυολογώ από το σημειωματάριό μου σκόρπιες σκέψεις που κατέβηκαν στην κούτρα μου αυτές τις μέρες, όσο παρακολουθούσα τους, ήδη πέντε, ημιτελικούς:

* Ο Παναθηναϊκός θα κατακτήσει το πρωτάθλημα επειδή έχει καλύτερους παίκτες. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα καλύτερη ομάδα. Οι νίκες του επί της ΑΕΚ βασίστηκαν σε ατομικές εξάρσεις (κυρίως των Παπαπέτρου και Μήτογλου, λιγότερο του Χέζονια), στα κορμιά που γεμίζουν τους διαδρόμους, στον γεμάτο πάγκο που δίνει ανάσες ακόμα και όταν υστερεί αγωνιστικά.

* Προπονητικά, ο Παναθηναϊκός δεν είναι καθόλου καλός και καθόλου έτοιμος. Η άμυνά του στο δεύτερο μισό του δεύτερου αγώνα με την ΑΕΚ (όταν το κοντέρ έγραψε παθητικό 52 πόντων) ήταν εκτρωματική. Μοναδικό ορατό σχέδιο των «πρασίνων» στα μετόπισθεν είναι να φεύγει η μπάλα από τα χέρια του Μέικον, με παγίδες που καταφτάνουν μετά τα 10-15 δευτερόλεπτα. Αλλά η ΑΕΚ το διαβάζει και το σπάει εύκολα.

* Η «αναγκαστική αλλαγή» Μέικον αντί Λάνγκφορντ έδωσε στην ΑΕΚ σπιρτάδα, μπρίο και νιότη, καθώς και τη δυνατότητα να παίζει πιο συντεταγμένα σε ορισμένα κομμάτια του παιχνιδιού. Πλέον, δεν είναι υποχρεωτικό να βρίσκεται στο παρκέ κάποιος από τους δύο αναρχικούς σκόρερς ούτε να παίζεται προβλέψιμο hero ball με ατέλειωτη ντρίμπλα. Η ΑΕΚ παίζει και μπάσκετ.

* Ο Βαγγέλης Αγγέλου παρέλαβε μία ΑΕΚ εύθραυστη και την έκανε «ομάδα πλέι-οφ», ίσως περισσότερο από κάθε άλλη: αποφασιστική, σίγουρη για τον εαυτό της, σιδερένια. Έφερε στο προσκήνιο τους παίκτες που του ταιριάζουν (ακόμα και τον ξεχασμένο Γόντικα), παραμέρισε τους κρυόπλαστους και έφτιαξε ένα σύνολο αντάξιο των μονάδων που το αποτελούν. Η ΑΕΚ μπορεί να αποκλειστεί από τον Παναθηναϊκό, αλλά βρήκε προπονητή.

* Ο Όντεντ Κάτας αποφάσισε να «σφίξει» το rotation ως είθισται στα πλέι-οφ, εξοστρακίζοντας στον πάγκο τους περισσότερους ρολίστες του. Αυτό όμως μπορεί να αποδειχθεί αντιπαραγωγικό, αφού η ποιότητα σε βάθος είναι –υποτίθεται- το μεγαλύτερο όπλο του Παναθηναϊκού έναντι των αντιπάλων του. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο γεγονός τα κατατονικά δεύτερα ημίχρονα των «πρασίνων» απέναντι στην υποτίθεται γερασμένη ΑΕΚ.

* Η πείρα πρωταθλητισμού πολλών παικτών της ΑΕΚ αποτελεί πολύτιμο εφόδιο, στα πλέι-οφ που απαιτούν know-how και κοντέρ με περίσσια χιλιόμετρα. Το επισήμανε (ορθώς) και ο Κάτας, ότι η δική του ομάδα μοιάζει συγκριτικά άπειρη, απέναντι σε μονάδες όπως ο Ματσιούλις, ο Λοτζέσκι και ο Ζήσης.

*Τώρα που λείπει ο σχεδόν αναντικατάστατος Νέντοβιτς, ο Παναθηναϊκός εξαρτάται από τον Ιωάννη Παπαπέτρου, σε βαθμό που ασφαλώς προκαλεί στην ομάδα ανασφάλεια. Η καταστροφή μπορεί να απέχει για το «τριφύλλι» όσο ένα διάστρεμμα του αρχηγού του, όπως συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια με τον Καλάθη.

* Ο Προμηθέας παραείναι καλή ομάδα για να χάνει στην έδρα του με 17 πόντους από αντιπάλους επιπέδου Περιστερίου. Τότε μάλιστα είχε παραταχθεί πλήρης. Έχει όμως αποκτήσει το μέταλλο για να βγάζει φίδια από αφιλόξενες τρύπες. Η εκτός έδρας νίκη επί του Παναθηναϊκού στην κανονική περίοδο τον έκανε να αισθάνεται πιο σίγουρος για τον εαυτό του.

* Ο τραυματισμός του Τζεράι Γκραντ και το ντεφορμάρισμα του αδελφού Τζέριαν άφησαν τρύπες στο κέντημα του Μάκη Γιατρά, αλλά ο Προμηθέας δεν είναι απαραίτητα ομάδα των Αμερικανών. Ο Μιχάλης Λούντζης, ο Δημήτρης Αγραβάνης και ο Χάρης Γιαννόπουλος αποτελούν την καρδιά και την ψυχή αυτής της ομάδας. Τις επόμενες εβδομάδες, θα φορέσουν και οι τρεις τα μπλε της Εθνικής ομάδας.

* Η πορεία του Λαυρίου στην κανονική περίοδο δεν ήταν πυροτέχνημα. Πόσοι περίμεναν την αντεπίθεσή του στο δεύτερο παιχνίδι με τον Προμηθέα και την παρ’ ολίγον νίκη; Εγώ πάντως όχι. Το σκορ έγινε 2-0 υπέρ των Πατρινών, από ένα χαμένο λέι-απ (του Κάρτερ) και από ένα χαζό φάουλ απειρίας (του Ντιαλό), με ανατροπή μάλιστα από το 53-60. Ο Βασίλης Μουράτος δεν είναι πια ταλέντο, αλλά φτασμένος παίκτης. Και ο Χρήστος Σερέλης, αποκάλυψη.

* Οι ηττημένοι και οι μελλοθάνατοι θα φωνάζουν για την –μετριότατη- διαιτησία ό,τι και αν συμβεί μέσα στο γήπεδο. Ακόμα και αν ευνοηθούν. Μέσα στο χάος της αναξιοπιστίας και της κακοπιστίας, οι ψιθυριστές που περίμεναν σφαγιασμό «της ομάδας του Λιόλιου» (π.χ. στο τρίτο ματς με το Περιστέρι) διαψεύστηκαν. Ο παλιός σας διαβεβαιώνει ότι στις τρεισήμισυ δεκαετίες που διακονεί το μπάσκετ δεν θυμάται ποτέ ηττημένο να παραδέχεται ανεπιφύλακτα την ήττα του στους τελικούς. Όποιος και αν ήταν αυτός.

* Όταν το χτικιό της μανίας καταδίωξης μπαίνει στα αποδυτήρια, δεν βγαίνει εύκολα. Το μυαλό του παίκτη ψάχνει την κρίσιμη ώρα όχι την ιδανική ασίστ, αλλά το τέλειο άλλοθι για την ήττα, την οποία θεωρεί δεδομένη. Φοβάμαι ότι (και) η ΑΕΚ πέφτει σε αυτή την παγίδα απέναντι στον Παναθηναϊκό και δυσκολεύεται να περάσει στην απέναντι όχθη, ενώ έχει τις δυνατότητες. Όποτε ο Ολυμπιακός αφοσιώθηκε στην αποστολή, σκότωσε το λιοντάρι και έγινε βασιλιάς της ζούγκλας.

* Ο Ρικ Πιτίνο οφείλει να πάει και στα τέσσερα γήπεδα και όχι μόνο στο ένα όπου διεξάγονται αγώνες πλέι-οφ. Τρία είναι, αλλά πιστεύω ότι καταλαβαινόμαστε. Άλλωστε, τους παίκτες του Παναθηναϊκού τους γνωρίζει καλά, ο Αμερικανός. Από Δευτέρα, θα χρειαστεί και τους άλλους. Το «από Δευτέρα» μη το δέσετε κόμπο, αφού τα πλέι-οφ τραβάνε σε μάκρος. Αλήθεια, τι νόημα είχαν τα, ήδη δύο, ρεπό του προγράμματος, τώρα που δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο; Αποτέλεσαν πρωτοβουλία του ΕΣΑΚΕ ή μήπως της ΕΡΤ;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

* Ιωάννης ακούει; Σκάσε και σκάβε!

* Το τρύπιο ασκί του Αιόλου

* Το μεγάλο λάθος του Παναθηναϊκού

* "Σηκωθείτε, πάμε στον Αραφάτ"