Η θεία τραγωδία της ΑΕΚ

Παρακολουθώντας τον τρίτο και τελευταίο αγώνα της ΑΕΚ με τη Χάποελ, είχα την αίσθηση ότι το αποτέλεσμα είχε κριθεί πριν το τζάμπολ. Πώς το έλεγε παλιά ο Τζούροβιτς; «Όταν ήταν να παίξουμε στη Θεσσαλονίκη με τον Άρη, ήμασταν χαμένοι από τη στιγμή που φτάναμε στο αεροδρόμιο». Με είχε προϊδεάσει άνθρωπος της ομάδας με τον οποίον συνομίλησα την παραμονή: «Ελπίζω ότι έχουμε πιθανότητες 1 τοις εκατό», μου έλεγε.

Ελπίζει! Ένα τοις εκατό! Με τη σειρά στο 1-1, τις ομάδες σχεδόν ισοδύναμες και τον πρώτο αγώνα στο Ισραήλ να έχει κριθεί στο νήμα! Μπαίνοντας στο γήπεδο της Χάποελ, η ΑΕΚ ασπάστηκε το δόγμα του Δάντη από τη Θεία Κωμωδία: «Όσοι περνάτε αυτή την πύλη», του κολαστηρίου πάει να πει, «εγκαταλείπετε κάθε ελπίδα».

Μισό λεπτό, όμως. Το κολαστήριο αυτής της παράστασης δεν ήταν η Τζερούσαλεμ Αρένα, αλλά το κλειστό των Άνω Λιοσίων. Τα φριχτά επεισόδια που προκάλεσαν οι οπαδοί της ήδη υπότροπης ΑΕΚ στο δεύτερο ματς δρομολόγησαν την εξευτελιστική τιμωρία (έναν χρόνο κεκλεισμένων των θυρών, και πάλι καλά που αποφεύχθηκαν τα χειρότερα) και ταυτόχρονα δημιούργησαν συνθήκες πολέμου εν όψει του ταξιδιού στο μπαρουτοκαπνισμένο Ισραήλ. Και, ξέρετε, σε αυτό το παιχνίδι (του πολέμου), σε αυτά τα εδάφη, η ΑΕΚ δεν είχε καμία τύχη να επιβιώσει. Αυτό που έζησε τις τελευταίες μέρες ήταν η Θεία Τραγωδία.

Πώς είπατε; Ναι, ξέρω, το διαβάζω στα χείλη σας. «Τα επεισόδια των Λιοσίων δεν ήταν φριχτά». Δεν ήταν φριχτά για τα ελληνικά δεδομένα, της απόλυτης ασυδοσίας και ατιμωρησίας, προσθέτω εγώ. Στον πολιτισμένο κόσμο, οι ομαδικές επιθέσεις στην αντίπαλη κερκίδα και η ρίψη κροτίδων μέσα στον κόσμο δεν αποτελούν πταίσματα αλλά κακουργήματα. Πταίσμα θα μπορούσε ίσως να θεωρηθεί το κάψιμο μίας σημαίας, αλλά εδώ η ΑΕΚ πάτησε τον λάθος κάλο. Το σύμπαν και τ’ αδέλφια του γνωρίζουν τις ευαισθησίες των Ισραηλιτών σε τέτοια θέματα και τον φανατισμό με τον οποίο αντεπιτίθενται όταν νιώθουν την εθνική και εθνοτική υπόστασή τους να προσβάλλεται.

Όταν τα επεισόδια των Λιοσίων έλαβαν πολιτική διάσταση, δεν υπήρχε πια η παραμικρή ελπίδα σωτηρίας. Η φούρια με την οποία ο Λευτέρης Αυγενάκης έσπευσε να μιλήσει για «αντισημιτισμό» (και όχι για κλασσικά κρούσματα χουλιγκανισμού), ευθυγραμμισμένος για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας με την οπτική γωνία του Ισραηλινού ομολόγου του, ήταν η χαριστική βολή για την ΑΕΚ.

Οι παίκτες της ΑΕΚ εμφανίστηκαν στο παρκέ τρομαγμένοι και παραδόθηκαν αμαχητί. Η 40άρα της Τετάρτης είναι βαριά κι ασήκωτη, αλλά όχι τόσο βαριά όσο η ίδια η ποινή και η αίσθηση της εγκατάλειψης από το ίδιο το κοινό της. Τέτοιου είδους «συμπαράσταση» δεν είναι δώρο, αλλά άδωρο. Εάν η ΑΕΚ μείνει στο Basketball Champions League και κάνει μία πορεία ίδια με τη φετινή, θα συμπληρώσει 11 αγώνες κεκλεισμένων των θυρών (από τους συνολικά 16) μέσα σε ενάμιση χρόνο.

Ζήτησα από διοικητικό παράγοντα της ΚΑΕ να μου υπολογίσει τη ζημιά και τα διαφυγόντα κέρδη και αντίκρυσα βλέμμα απελπισίας: «Ανυπολόγιστη! Στα όρια του Αρμαγεδδώνα! Δεν είναι μόνο τα χαμένα έσοδα από τα εισιτήρια. Είναι αδύνατο να εκτιμηθεί το κόστος, αλλά μπορεί να φτάνει και τα εκατομμύρια ευρώ. Δεν ξέρεις πώς θ αντιδράσουν οι χορηγοί και οι υποστηρικτές σου. Επίσης ο ίδιος ο αιμοδότης, ο μεγαλομέτοχος, αν και είναι σερβάιβορ…».

Ο Μάκης Αγγελόπουλος ετοιμαζόταν να ιδρύσει εταιρία για την αξιοποίηση των εξωτερικών χώρων στα πέριξ του γηπέδου, αλλά αυτό το σχέδιο κλείνεται μέχρι νεοτέρας στο χρονοντούλαπο. Τι να την κάνεις την αξιοποίηση και σε ποιον να πουλήσεις μπιχλιμπίδια, χοτ ντογκ και διασκέδαση, όταν οι αγώνες γίνονται με άδειες εξέδρες; Για να μη μασάμε τα λόγια μας, η φετινή ΑΕΚ -χαντακώθηκε από τους ίδιους τους οπαδούς της και από τη δική της αδυναμία (ή απροθυμία) να τους ελέγξει. Αν δεχθούμε ότι είναι όντως οπαδοί και όχι κοινοί μπαχαλάκηδες οι ταραξίες των Λιοσίων και των άλλων ελληνικών γηπέδων…

Σερβάιβορ ξε-σερβάιβορ, ο Αγγελόπουλος βρίσκεται σκεπτικός στην πόρτα της εξόδου,την ίδια που διέσχισε –με οδυνηρές συνέπειες- για παρόμοιους λόγους, πριν από χρόνια, ο Γιάννης Φιλίππου, των εξίσου καλών προαιρέσεων. Αν τον κρατάει κάτι στις επάλξεις, αυτό είναι η ίδια του η επένδυση, στην ομάδα και στο γήπεδο. Εδώ και μέρες κυκλοφορούν στα Λιόσια σενάρια που θέλουν την ΑΕΚ να εγκαταλείπει το BCL (αγκαλιά με τη Χάποελ) και να μετακομίζει στο Eurocup, ελπίζοντας ότι στην κολυμβήτθρα του Σιλωάμ της ιδιωτικής πρωτοβουλίας δεν θα ισχύσει η ποινή της FIBA.

Πρόκειται για γελοιότητα (αν και υπάρχει προηγούμενο), και άλλωστε το αφήγημα διαψεύδεται αρμοδίως, αλλά το ευρωπαϊκό μπάσκετ είναι πλημμυρισμένο από τέτοιες την εποχή του διχασμού. Η φημολογούμενη συγχώνευση των δύο διοργανώσεων μάλλον θα καθυστερήσει λίγο ακόμη, αφού η Euroleague και η FIBA μιλούν διαφορετικές διαλέκτους. Η κατάσταση μάλλον εκτραχύνεται παρά εξομαλύνεται. Ιδίως όταν υπάρχουν ομάδες που ελίσσονται στα ρήγματα για λόγους μικροπολιτικής…

Για την επικείμενη κλήρωση του Μουντομπάσκετ, θα τα πούμε εν ευθέτω χρόνω, αφού έχουμε μπροστά μας μία γεμάτη εβδομάδα. Προς το παρόν συμπεραίνω μόνο ότι αποκλείεται να πέσουμε μαζί με τους Ισπανούς και ότι ένα ιδανικό σενάριο θα φέρει την Εθνική μας στον ίδιο Όμιλο (της Μανίλα) με Φιλιππίνες, Φινλανδία, Ανγκόλα. Και με δύο βατούς αντιπάλους, όπως π.χ. η Λιθουανία και η Βενεζουέλα, να περιμένουν στην επόμενη διασταύρωση, της β’ φάσης, καθ’ οδόν προς τα προημιτελικά.

Εάν δεν μπορούμε να πετύχουμε 4 νίκες σε τέτοιο σετ αγώνων (και χωρίς περιττές μετακινήσεις όπως αυτές που θα αντιμετωπίσουν οι ομάδες της Τζακάρτα και της Οκινάουα), θα είναι ίσως προτιμότερο να δούμε το Παγκόσμιο Κύπελλο από την τηλεόραση, για να γλιτώσουμε και τα έξοδα.