Η εικόνα είναι χειρότερη από τον αποκλεισμό

Ο Άρης υπόκειται στους ισχύοντες κανόνες για κάθε καινούργια ομάδα. Είναι αδύνατο να αποκτήσει ομοιογένεια μέσα σε 40-50 αγωνιστικές ημέρες, είναι εξίσου απίθανο να φυτρώσει ταλέντο στα χαρακτηριστικά των παικτών που απαρτίζουν το ρόστερ. Αυτό δημιουργήθηκε με πολύ κόπο, δίχως χρήμα και μακριά από τις τακτικές του πρόσφατου παρελθόντος. Δηλαδή, μπορεί να πληρωθεί ένα μπάτζετ 400-450 χιλιάρικα, τόσο θα είναι. Και υπό την ποινή απαγόρευσης μεταγραφών η οποία περιόριζε τις επιλογές και υπό το καθεστώς αμφισβήτησης της αγοράς για τις προθέσεις των διοικούντων. Αυτή είναι η αλήθεια.

Στο μπάσκετ, συνήθως, η στατιστική λέει την αλήθεια. Δείχνει δηλαδή το επίπεδο των χαρακτηριστικών του κάθε παίκτη κι όταν μάλιστα αυτή συνοδεύεται από την εικόνα, το συμπέρασμα βγαίνει ευκολότερα. Στη συγκεκριμένη γωνιά είχαμε σημειώσει ότι ο Άρης θα είναι μια σκληρή, αθλητική ομάδα με μπόλικη αυταπάρνηση αλλά και απελπιστικά περιορισμένο ταλέντο στην επίθεση. Οι αγώνες με τη Νίζνι ουσιαστικά ήρθαν ως επιβεβαίωση και πλέον υπάρχουν δύο σενάρια. Το θετικό είναι να βρίσκονται οι παίκτες περίπου στο 30%-40% των δυνατοτήτων τους οπότε είναι λογικό να υπάρχει η προσδοκία για τον ερχομό ακόμη καλύτερων ημερών. Το αρνητικό, να είναι αυτές οι δυνατότητες του ρόστερ, οπότε η χρονιά θα είναι και πάλι… γροθιά στο στομάχι.

Κι έτσι ήρθε απόλυτα φυσιολογικά ο αποκλεισμός από τους ομίλους του BCL. Στοιχειοθετεί αρνητική εξέλιξη; Για τους στόχους της ομάδας, προφανώς και είναι. Για την μπασκετική λογική όμως, όχι. Στο ενδεχόμενο πρόκρισης στους ομίλους του BCL ο Άρης θα ανταποκρινόταν (μεν) στην υπόσχεσή του στους Αμερικάνους για την παρουσία της ομάδας σε ευρωπαϊκή διοργάνωση, αλλά θα ερχόντουσαν εξαιρετικά δύσκολες ημέρες.

Γιατί οι «κίτρινοι» θα αντιμετώπιζαν ομάδες όπως οι Μούρθια, Αβελίνο, Μπάνβιτ, Λε Μαν, Λούντβιγκσμπουργκ. Θα είχαν τρομακτική δυσκολία ανταπόκρισης στο επίπεδο δυσκολίας των αγώνων αλλά και σ’ ένα πλάνο δύο αγώνων την εβδομάδα. Γιατί το ρόστερ είναι τουλάχιστον ανεπαρκές για να αντέξει αυτήν την πρόκληση. Και το πιθανότερο θα ήταν να μετατρέπονταν σε… σάκο του μποξ, όπως δηλαδή έγινε την περσινή σεζόν. Γιατί μέχρι στιγμής η ομάδα παρουσιάζεται κατώτερη των περιστάσεων.

Εδώ βρίσκεται το πραγματικό πρόβλημα. Δεν είναι το αποτέλεσμα, εξάλλου στον επαγγελματικό αθλητισμό ουδείς έχει συμβόλαιο με την επιτυχία, πολλώ δε μάλλον οι ομάδες οι οποίοι κυνηγούν και ονειρεύονται θαύματα. Μέχρι στιγμής, ο Άρης είναι μια κουραστική ομάδα η οποία σου χαλάει τα απογεύματα. Δεν είναι διασκέδαση αλλά σκέτο μαρτύριο. Ο απλός φίλαθλος του Άρη δεν ζει με τις εποχές του παρελθόντος κι όπως το ισχυρίζεται τον αδικεί. Αλλά δεν είναι άσχετος, παρακολουθεί το άθλημα, το αντιλαμβάνεται και θέλει να δει… κάτι. Δεν θα τον γεμίσει μια σκληρή ομάδα η οποία θα παλεύει στην άμυνα. Γιατί το μπάσκετ δεν είναι μόνο άμυνα. Θέλει να δει μια συνεργασία, μια όμορφη ενέργεια, μια εντυπωσιακή φάση… Καλώς ή κακώς είναι «πελάτης» με άποψη και γνώση. Αν είναι να πηγαίνει στο Παλέ και να φεύγει εκνευρισμένος, σύντομα στις κερκίδες θα μειωθεί ακόμη περισσότερο ο κόσμος από τους περίπου 900-1000 που ήταν στον αγώνα με τη Νίζνι.

Μέσα σ’ όλα αυτά, ο Άρης έχει τα εσωτερικά του. Προφανώς και δεν ήταν συμπτωματική η απουσία των οργανωμένων οπαδών από τις κερκίδες. Έχει να κάνει με το επίπεδο των σχέσεων με τη διοίκηση. Δεν εξετάζω ποιος έχει δίκιο και ποιος έχει άδικο, αλλά στέκομαι στο γεγονός ότι στη δύσκολη χρονιά που ακολουθεί, το τελευταίο που χρειάζεται ο Άρης είναι αυτήν την εικόνα στις κερκίδες. Η μεθοδολογία της λύσης του προβλήματος ανήκει στις δύο πλευρές.

ΥΓ: Είναι προφανές ότι η συμμετοχή στο FIBA Europe Cup σχετίζεται α) με τη δέσμευση απέναντι στους ξένους παίκτες για τη συμμετοχή της ομάδας σε ευρωπαϊκή διοργάνωση, β) την επιθυμία του Βαγγέλη Αγγέλου να έχει η ομάδα δύο αγώνες την εβδομάδα. Ο Άρης θα παίξει σε διοργάνωση χαμηλότερου επιπέδου κι αυτή η συμμετοχή εμπεριέχει ρίσκο σε όλα τα επίπεδα.

ΥΓ1: Εκτιμώ πολύ τον προπονητή Βαγγέλη Αγγέλου, αλλά η επιχειρηματολογία για τη μη χρησιμοποίηση του Δημήτρη Βεργίνη - όταν η ομάδα παρουσιάζει μεγάλο πρόβλημα στη δημιουργία - με βρίσκει αντίθετο. Ο Άρης δεν έπαιξε με τους Κλίβελαντ Καβαλίερς αλλά με τη Νίζνι.