Kίτρινο γράμμα στο συρτάρι…

Το 1976 που ο Γιάννης Πάριος τραγούδησε για πρώτη φορά το «Τώρα πια», ο Νίκος Ζήσης δεν υπήρχε ούτε καν ως ιδέα στο μυαλό των γονιών του, αλλά να που μια στροφή κολλάει γάντι στην αποψινή περίσταση…

«Τώρα πια είσαι ανάμνηση παλιά, κίτρινο γράμμα στο συρτάρι, καινούργια έχτισα φωλιά, καινούργια αγάπη μ’ έχει πάρει»!

Δεν παίρνω κι όρκο πάντως, θαρρώ μάλιστα πως ούτε ο ίδιος παίρνει όρκο ότι αυτό το κίτρινο γράμμα θα μείνει για πάντα καταχωνιασμένο στο συρτάρι των αναμνήσεων του…

Παρεμπιπτόντως η αποψινή περίσταση είναι ετεροχρονισμένη και προέρχεται εξ αναβολής, διότι κανονικά ο 35χρονος γκαρντ θα έπεφτε στη μεγάλη και ζεστή αγκαλιά της… μάνας ΑΕΚ στις 24 του περασμένου Οκτωβρίου στο ΟΑΚΑ, αλλά ας όψεται εκείνος τραυματισμός που τον κράτησε δέσμιο στη Βαμβέργη.

Απόψε όμως ποιος τη χάρη τους!

Απόψε ξανασμίγουν τα αηδόνια και μάλιστα ο Νίκος ανυπομονεί να πέσει στην αγκαλιά του φροντιστή Γιώργου Σταθόπουλου, του επονομαζόμενου «Φάντομ», που έχει μείνει από τότε (που ήταν βοηθός του Γιώργου Γαργαρόπουλου) για να φυλάει τις… Θερμοπύλες!

Τι γράφει αυτό το κίτρινο γράμμα που κρατά ο Νίκος στο συρτάρι του; Ιδού, σε δική του διήγηση…

* Την εβδομάδα μετά το Πάσχα του 1999 παίζαμε στην Κατερίνη με την Εθνική παίδων σε όμιλο της προκριματικής φάσης του Ευρωμπάσκετ και μου είπαν ότι είχε έρθει για να με δει ο Φώτης Κατσικάρης, που τότε ήταν βοηθός του Γιώργου Καλαφατάκη και εν συνεχεία του Κώστα Πολίτη. Δεν συναντηθήκαμε τον Φώτη, ούτε μιλήσαμε. Με είδε και έφυγε, αλλά, απ’ ό,τι φαίνεται, του άρεσα και μετά από λίγες μέρες άρχισε να εξελίσσεται η υπόθεση της μεταγραφής μου από τη ΧΑΝΘ, που εξελίχθηκε κιόλας σε θρίλερ. Ο Γιάννης Γρανίτσας ανέβηκε τρεις τέσσερις φορές στη Θεσσαλονίκη, πότε τα έβρισκαν, πότε τα χάλαγαν και με τα πολλά βρέθηκε η χρυσή τομή. Ανέβασε ο Γιάννης Φιλίππου την προσφορά και επήλθε η συμφωνία. Εμεινα για άλλη μια σεζόν στη ΧΑΝΘ, φόρεσα τη φανέλα της ΑΕΚ το καλοκαίρι του 2000 και για πέντε χρόνια έζησα όντως μεγάλες στιγμές.

* Εκανα το ντεμπούτο μου στις 21 Οκτωβρίου του 2000 κόντρα στον Μακεδονικό, φορώντας τη φανέλα με το Νο 10. Θυμάμαι ότι ο Ντούσαν Ιβκοβιτς με φώναξε να σηκωθώ από τον πάγκο γύρω στο 15ο λεπτό και ένιωθα να τρέμουν τα πόδια μου! Φοβόμουν ότι θα καταρρεύσω από το άγχος, αλλά το ξεπέρασα. Έβαλα έναν πόντο, ξεψάρωσα λίγο και στην επόμενη αγωνιστική έπαιξα και εναντίον του Ολυμπιακού.

* Οταν λέω στα νεαρά παιδιά που δεν ξέρουν το παρελθόν μου ότι είχα για πρωινό τους 20 και τους 30 πόντους με κοιτάζουν σαν χάνοι! Εκείνη την εποχή, στο παιδικό και στο εφηβικό, ήμουν bomber και εγωιστής στο παιχνίδι μου και το μόνο που με απασχολούσε ήταν πόσους πόντους θα βάλω! Ο Ντούντα επέμενε ότι έπρεπε να σταματήσω να κοιτάζω το σκοράρισμα και να γίνω αυθεντικός πλέι μέικερ ώστε να κάνω μεγάλη καριέρα. Στα αυτιά μου ηχούν ακόμη τα λόγια του, ότι «αν μπρε παιδί, εσύ πιστεύεις ότι θα γίνεις παίκτης επειδή βάζεις τριάντα πόντους, κάνεις μεγάλο λάθος». Επέμεινε πολύ μαζί μου για να βελτιώσω τη ντρίμπλα μου, να μάθω να χαμηλώνω το κορμί μου, να παίζω άμυνα, να βλέπω όλο το γήπεδο και να διαβάζω το παιχνίδι.

* Η ΑΕΚ συμβολίζει κάτι πολύ παραπάνω από μια πενταετία και δυο τίτλους. Με πήρε ανήλικο παιδί και με έκανε άντρα, με εμπιστεύθηκε, μου έδωσε την ευκαιρία της ζωής μου, με έβγαλε στο παλκοσένικο και μου άνοιξε τους ορίζοντες. Εχω αφήσει εκεί ένα μεγάλο κομμάτι της καρδιάς μου και γι αυτό χάρηκα πολύ όταν έγινε η κλήρωση και πέσαμε στον ίδιο όμιλο.

* Τι να πρωτοθυμηθώ απ’ όλα όσα έζησα στην ΑΕΚ; Υπάρχουν μερικές πολύ δυνατές στιγμές που μένουν ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη μου… Το δεκαπενθήμερο του τρόμου στους τελικούς του 2002 με τον Ολυμπιακό, η επική ανατροπή από το 0-2 και η κατάκτηση του πρωταθλήματος που η ΑΕΚ το καρτέραγε από το 1970!

* Το νικητήριο τρίποντο που έβαλα την Τσικνοπέμπτη του 2005 στο Γαλάτσι κόντρα στην Εφές, παίζοντας με σπασμένη μύτη και με γάζες που ο γιατρός, ο Γιάννης Χατζηκομνηνός μου τις είχε τραβήξει μέχρι τον λαιμό για να σταματήσει η αιμορραγία!

* Υπάρχει και μια πολύ αστεία ιστορία στον τελικό Κυπέλλου του 2001 στο ΟΑΚΑ, ο οποίος κρίθηκε στη λήξη με την άμυνα του Κικίλια στον Μποντιρόγκα. Οσοι καθόμασταν στον πάγκο νομίζαμε ότι εκείνη τη στιγμή έληξε το ματς και μπήκαμε στο γήπεδο για να πανηγυρίσουμε. Απέμεναν όμως δυο δευτερόλεπτα για το τέλος και μόλις μας είδε ο Ιβκοβιτς όρμησε καταπάνω μας και άρχισε να μας ρίχνει μπουνιές και κλοτσιές για να γυρίσουμε στον πάγκο. Εγώ έφαγα μια γερή σφαλιάρα στο σβέρκο και μου ‘ρθε ο ουρανός σφοντύλι!

* Κόντεψα να επιστρέψω στην Ελλάδα κάμποσες φορές όλα αυτά τα χρόνια: το 2006 για τον Παναθηναϊκό, όταν έφυγε ο Σπανούλης για το ΝΒΑ και αργότερα με τον Λάκοβιτς, δυο τρεις φορές στον Ολυμπιακό αλλά έπεφτα στην περίπτωση, πότε με την άρνηση του Μινούτσι, πότε με το μεγάλο buy out, πότε επειδή έφυγαν μαζί ο Μπαρνιάνι, ο Σισκάουσκας και ο Νίκολας.

* Η ΑΕΚ με πλησίασε το 2015 και μάλιστα μίλησα με τον Μάκη Αγγελόπουλο και με τον Ντράγκαν Σάκοτα. Τότε είχα φύγει από τη Φενέρμπαχτσε και ο τρόπος της ΄προσέγγισης τους ήταν πολύ ανθρώπινος και συναισθηματικός. Τότε όμως εγώ ήθελα να συνεχίσω να αγωνίζομαι στην Ευρωλίγκα και γι αυτό αποφάσισα να έρθω στην Μπάμπεργκ.

* Το συμβόλαιο μου στην Μπάμπεργκ τελειώνει αυτό το καλοκαίρι. Δεν ξέρω ακόμη τι θα κάνω, μπορεί να γυρίσω στην Ελλάδα… Γιατί όχι;

* YΓ: Ο Νίκος Ζήσης φόρεσε για τελευταία φορά τη φανέλα της ΑΕΚ στις 19 Ιουνίου του 2005 στο Γαλάτσι, στον τέταρτο τελικό του πρωταθλήματος, κόντρα στον Παναθηναϊκό (71-87) στον οποίο είχε 13 πόντους, τρία ριμπάουντ και μία ασίστ σε 24 λεπτά. Εξι μήνες αργότερα (7 Δεκεμβρίου του 2005) επέστρεψε, αποθεούμενος από τον κόσμο, στο ίδιο γήπεδο για τον αγώνα της Euroleague με την Μπενετόν Τρεβίζο, στον πάγκο της οποίας καθόταν ο Ντέιβιντ Μπλατ που του έπλεξε το εγκώμιο λέγοντας ότι «εύχομαι ο γιος μου, ο Ταμίρ, όταν μεγαλώσει να γίνει σαν τον Νίκο»! Οι Ιταλοί επιβλήθηκαν σε αυτό το ματς με 83-57, όπως και στις 2 Φεβρουαρίου του 2006 στο Palaverde με 103-83.