Έλις στο gazzetta.gr: «Η απώλεια της μάνας δεν ξεπερνιέται ποτέ...»
Κλείσε τα μάτια.
Είσαι 9 χρονών. Παίζεις με τις δύο αδερφές σου στο σπίτι. Γελάς, αλλά οι φωνές σού αποσπούν την προσοχή. Προσπαθείς να μην το σκέφτεσαι και συνεχίζεις.
Μπαμ.
Γυρνάς και βλέπεις την μητέρα σου ξαπλωμένη στο πάτωμα. Ακίνητη. Δεν αναπνέει. Έχει μια κόκκινη βούλα στο κεφάλι. Από σφαίρα. Τα δάκρυα πλημμυρίζουν στο πρόσωπό σου. Αυτός που το έκανε, ανοίγει την πόρτα και το «σκάει». Τον παίρνεις στο κυνήγι και του πετάς πέτρες. Δεν αντέχεις άλλο.
Σκληρή πραγματικότητα για ένα παιδί 9 ετών, σωστά;
Εσύ απλά το σκέφτηκες. Για τον Οκτάβιους Έλις του Προμηθέα, όμως, ήταν ένας εφιάλτης που πήρε σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια του και ανοίγει την καρδιά του στο gazzetta.gr.
«Το συναίσθημα της απώλειας δεν φεύγει ποτέ»
Το 2003 ο Οκτάβιους Έλις είδε τον πατριό του να σκοτώνει την μητέρα του, Traceye Ellis-Rudd, μπροστά στα ίδια του τα μάτια. Την επόμενη ημέρα o Rudd πήγε στην Αστυνομία και παραδόθηκε. Όσο και να θέλεις, δεν μπορείς να ξεχάσεις μια τέτοια στιγμή, ούτε όσα συνέβησαν μετά, ούτε να γυρίσεις το χρόνο πίσω. Πρέπει να μάθεις να ζεις με αυτό και να προχωρήσεις.
«Το συναίσθημα της απώλειας δεν φεύγει ποτέ. Προσπαθείς απλά να το ξεχάσεις, αλλά δεν μπορείς. Ξέρω, όμως, ότι είμαι πια στο σωστό δρόμο κι εκείνη είναι χαρούμενη για μένα», λέει πικρά, αλλά προσπαθεί αμέσως να θυμηθεί τους δύο καλούς λόγους που έχει στη ζωή του για να χαμογελά «Έχω, επίσης, και δυο όμορφα παιδιά κι είμαι σίγουρος πως τα προσέχει», λέει και τα μάτια του γυαλίζουν από χαρά.
Το γεγονός αυτό τον γέμισε με θυμό. Η σκηνή που έφερνε στο μυαλό του ξανά και ξανά δεν έλεγε να σβηστεί. Μακάρι να υπήρχε ένα κουμπάκι, να το πατούσαμε και να μην θυμόμασταν τίποτα άσχημο και να συνεχίζαμε ανέμελοι τη ζωή μας!
Δεν υπάρχουν, όμως, αυτά. Ο θυμός είχε γίνει «φίλος» του Οκτάβιους. Στα κολεγιακά του χρόνια πολλοί έκαναν λόγο για ένα οξύθυμο παιδί, που ήθελε να προκαλεί τον αντίπαλο και να τον τραμπουκίζει. «Μα, καλά, τι έχει πάθει πια αυτός;», «Τι συμπεριφορά είναι αυτή; Πότε θα ηρεμήσει;», «Σε κάθε αγώνα τα ίδια θα κάνει;», «Γιατί φέρεται βίαια;», είναι μόνο μερικά από τα σχόλια που γέμιζαν το twitter, όταν αγωνιζόταν στο Cincinnati. Χαρακτηριστικό είναι το βίντεο από «το σώσε» που είχε γίνει στον αγώνα με το Xavier το 2011.
Δεν ήξεραν, όμως. Κανείς δεν ήξερε τι είχε περάσει. Ούτε ένας. Πόσοι θα το βούλωναν, αλήθεια, και θα έσκυβαν το κεφάλι, αν γνώριζαν; «Οι άνθρωποι που ήταν έξω από όλο αυτό, κι όχι κοντά μου, δεν ήξεραν τι είχα περάσει μικρός. Ήμουν, όμως, πάντα ο τύπος παίκτη που θέλει να νικάει και να κάνει τα πάντα γι' αυτό. Ακόμα κι αν χρειαζόταν να κάνω ένα σκληρό φάουλ ή κάτι... βρώμικο. Δεν τα κάνω, βέβαια, αυτά πια. Ανήκουν όλα στο παρελθόν».
Οι αντιδράσεις του κόσμου δεν τον ενοχλούσαν. Είχαν γίνει πια μέρος της καθημερινότητάς του, όταν πήγε στο Κολέγιο. Εκείνος, όμως, μέσα στο δράμα που περνούσε, έδειχνε κατανόηση. Γιατί ήξερε πως οι απ' έξω απλά δεν καταλάβαιναν. «Δεν με ενοχλούσαν ιδιαίτερα τα σχόλια. Δεν έχω γύρω μου ανθρώπους που λένε άσχημα πράγματα για μένα γενικά. Αυτά έγιναν όταν ήμουν νέος. Από τα 12-13 μου τα αντιμετώπιζα όλα αυτά. Όταν πήγα στο κολέγιο, με ακολούθησαν και με... στοίχειωσαν ξανά, αλλά μιλούσα πολύ στον προπονητή μου τότε, κάναμε ωραίες συζητήσεις και μου έλεγε “βγες απλά εκεί έξω και παίξε καλά. Αν το κάνεις αυτό, κανείς δεν θα λέει τίποτα”».
«Δεν έχω βρει ακόμα γαλήνη»
Η γιαγιά του, Flossie Ellis, ο άνθρωπος που μεγάλωσε εκείνον και τις δύο αδερφές του, Sedondra και Nissa, ήταν «ο βράχος μου», όπως λέει νοσταλγικά, σαν να τη θυμάται πίσω στο σπίτι και τον βοήθησε να γίνει αυτός που είναι σήμερα. Ο Έλις, όμως, που έχει τη μορφή της τατουάζ στο αριστερό πόδι και την μητέρα του στο αριστερό χέρι, γνώριζε ότι ο πόνος του είναι πιο... βαθύς. Και πέρα από το μπάσκετ που ήταν «η διαφυγή μου», κατέφυγε και σε ψυχολόγο. Ναι, χωρίς κανένα απολύτως ταμπού, το παραδέχεται. «Έκανα θεραπεία, όταν ήμουν πιο νέος. Είδα την μητέρα μου να πεθαίνει με τον τρόπο που έγινε και στο κολέγιο δεν ήμουν πολύ καλά».
Πόσοι, άραγε, θα έβρισκαν το κουράγιο να συνεχίσουν τη ζωή τους, με αυτό το βάρος να πλακώνει κάθε φορά την καρδιά τους; Ο Οκτάβιους ανάμεσα στον κακό δρόμο, την αλητεία, τα ναρκωτικά και τα όπλα που έχουν «κατασκηνώσει» στην πόλη του, το Whitehaven του Μέμφις, επέλεξε τη ζωή. Γιατί ήξερε μέσα του πως η μητέρα του δεν θα του συγχωρούσε τυχόν λοξοδρόμηση. «Ναι, αποφάσισα να ζήσω! Και πιστεύω πως κι η μαμά μου με προσέχει από εκεί ψηλά κι είναι επίσης περήφανη για μένα. Βγάζω λεφτά, κάνοντας αυτό που αγαπώ, κι είμαι καλά».
Την γαλήνη, όμως, δεν την έχει βρει ακόμα μέσα του. Κι είναι αμφίβολο αν θα τη βρει ποτέ. Ο πατριός του καταδικάστηκε το 2008 σε 15 χρόνια κάθειρξη για φόνο β' βαθμού. Ίσως αυτό να είναι «λίγο» για κάποιον που σού παίρνει μακριά ό,τι πολυτιμότερο έχεις στη ζωή. Τη μάνα. Ρωτώντας αν έχει βρει πια την ηρεμία μέσα του, παραδέχεται: «Όχι τόσο πολύ. Είμαι χαρούμενος, όμως, εδώ που έχω φτάσει, σε αυτό το σημείο».
«Δεν θα αντάλλασσα τα παιδιά μου για τίποτα στον κόσμο»!
Και πώς να μην είναι; Η πορτοκαλί μπάλα, με την οποία μεγάλωσε από μικρός, αφού η μητέρα του, ο βιολογικός του πατέρας, ο θείος του και ο ξάδερφός του έπαιζαν μπάσκετ, τον ταξίδεψε σε μέρη που δεν περίμενε και τον πήρε μακριά από όλα όσα τού μαύριζαν την ψυχή. Στην πορεία απέκτησε δύο όμορφα παιδάκια. Ο γιος του, που είναι 5 ετών, τον ρωτάει που και που για τη γιαγιά που δεν γνώρισε ποτέ. «Κάποιες φορές ρωτάει που είναι. Είναι κάπως... μοναδικό που ανησυχεί για εκείνη». Η μικρή του είναι 2 κι ακόμα δεν καταλαβαίνει πολλά.
Την πρώτη φορά που έμαθε ότι θα γίνει πατέρας ήταν 19. Όπως και να έχει, είναι ένα σοκ. Για τον καθένα θα ήταν και χωρίς να έχει περάσει όσα πέρασε ο Έλις. «Δεν θέλω να μιλήσω τόσο πολύ γι' αυτό! (γέλια)», λέει κι από την... αμήχανη στάση του δείχνει ότι δεν το πήρε και πολύ καλά. Χαμογελάει, όμως. «Τηλεφώνησα σε έναν προπονητή μου και πήγα κατευθείαν στο γήπεδο να καθαρίσω το μυαλό μου, γιατί περνούσα δύσκολα και μετά έμαθα αυτά τα νέα. Πήγα στο γήπεδο, αλλά από τότε δεν κοίταξα ξανά πίσω».
Δεν κοίταξε ξανά πίσω. Αποφάσισε να ζήσει για τα παιδιά του και να τους προσφέρει τα πάντα. Πλέον έχουν γίνει ο... γλυκός μπελάς του! «Ξέρεις πως είναι τα παιδιά! Το ένα λεπτό είναι καλά και το αμέσως επόμενο κάνουν σκανταλιές. Τα αγαπώ μέχρι θανάτου! Δεν θα τα αντάλλασσα για κανένα άλλο παιδί στον κόσμο!».
Κι αν αποφασίσουν στο μέλλον να ακολουθήσουν κι αυτά το μπάσκετ; «Μπορούν να το κάνουν! Δεν θα τα πιέσω να κάνουν τίποτα, θα τα αφήσω να ακολουθήσουν αυτό που θέλουν. Αν θέλουν να παίξουν μπάσκετ, το μόνο που θα τους πω είναι ότι πρέπει να δώσουν το 100% τους. Δεν μπορείς να δώσεις λιγότερο από αυτό. Οπότε, με αυτή την έννοια θα τους πιέζω».
«Θέλω να δίνω θετική ενέργεια στους άλλους»
Πρόσφατα ο ΝΒΑer, Μάικλ Μπίσλι, έκανε μια ανάρτηση στο instagram, αναφέροντας πως θα πάει να βρει την μητέρα του - η οποία απεβίωσε πριν από δύο μήνες - σύντομα. Σαν να απειλούσε πως θα αυτοκτονήσει. Με τον Έλις συζητάμε και δεν μπορούμε να καταλάβουμε πως γίνεται κάποιος να σου αφήνει απλά ένα σχόλιο του τύπου «Κράτα γερά, είμαι εδώ», αντί να πάρει ένα τηλέφωνο ή να πάει ακόμα και από το σπίτι του άλλου, για να διαπιστώσει αν είναι καλά. «Κάποιοι δεν ξέρουν πως είναι να χάνεις μια μητέρα ή έναν πατέρα. Ο Μπίσλι είχε πολύ καλή σχέση με την μητέρα του, ήταν μεγαλύτερος σε ηλικία. Εγώ έχασα την μητέρα μου όταν ήμουν παιδί. Αν την έχανα σε αυτή την ηλικία που είμαι τώρα, δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα, τι θα έκανα στους άλλους ή σε εμένα. Μια απώλεια είναι πάντα απώλεια, σε οποιαδήποτε ηλικία».
Αυτό που μπορεί να σού κάνει περισσότερη εντύπωση στον Έλις είναι το χαμόγελό του. Και κάπου εκεί σκέφτεσαι αυτό που λένε: «Αυτοί που χαμογελούν περισσότερο, έχουν περάσει τον μεγαλύτερο πόνο». Κάτι που ισχύει στην περίπτωσή του. «Ξέρεις, πάντα έπρεπε να χαμογελώ, γιατί δεν ήθελα να με δουν χάλια οι άλλοι. Ακόμα κι αν ήμουν νευριασμένος ή στεναχωρημένος βαθιά μέσα μου, δεν ήθελα να το δει κανείς. Πάντα ήθελα να δίνω θετική ενέργεια στους άλλους, γιατί ποτέ δεν ξέρεις ποιος σε βλέπει».
Μετάνιωσε για συμπεριφορές του σε ανθρώπους, που ίσως να πλήγωσε άθελά του, μέσα από όλη αυτή την ιστορία; «Ειλικρινά, δεν νομίζω πως έβλαψα ποτέ κανέναν. Προσπαθώ να μην βλάπτω κανέναν, γιατί ξέρω πως είναι, και φέρομαι στους ανθρώπους όπως θα ήθελα να μου φέρονται».
«Δεν ήθελα να πάω κάπου αλλού, εκτός από τον Προμηθέα»
Ο Έλις ήρθε στο ελληνικό πρωτάθλημα πέρυσι για χάρη του Προμηθέα, στον οποίο έμεινε και φέτος. Αρκετοί είναι αυτοί που κάνουν λόγο για ένα από τα πιο κυρίαρχα «5άρια» και πολλοί τον... ορέγονται στην ομάδα τους. Ο ίδιος νιώθει πως έχει βρει μια δεύτερη οικογένεια.
«Νιώθω πολύ άνετα στον Προμηθέα, γι' αυτό το λόγο επέστρεψα κιόλας. Νιώθω πολύ οικεία με όλο το επιτελείο και δεν ήθελα να πάω πουθενά αλλού. Αυτή είναι η τρίτη μου επαγγελματική χρονιά και όλοι στην ομάδα ξέρουν και κάνουν πολύ καλά την δουλειά τους. Έμειναν επίσης και αρκετοί παίκτες, οπότε ήθελα να γυρίσω. Η σεζόν μας πάει πολύ καλά, έχουμε μεγάλες προσδοκίες, γιατί πέρυσι είχαμε μια αξιοπρεπέστατη παρουσία στο ελληνικό πρωτάθλημα. Θέλαμε να συνεχίσουμε από εκεί, φέτος είμαστε και στην Ευρώπη. Πρέπει να ακούμε τον προπονητή μας και να ακολουθούμε το πλάνο του σε κάθε ματς».
Και μιας και αναφέρθηκε στον προπονητή, το μυαλό πάει... μοιραία στα βιντέακια που κυκλοφορούν, με τον Μάκη Γιατρά να τα «χώνει» στους παίκτες του σε τάιμ άουτ. Γελάει. «Είναι καλό που έχουμε έναν κόουτς που είναι συνέχεια στην... τσίτα (fired up), από την προπόνηση μέχρι τον αγώνα. Έχει πολλή ενέργεια κι είναι ωραία να είσαι δίπλα του. Μπορεί να μην μιλά αγγλικά, αλλά δουλεύει πάνω σε αυτό και γίνεται καλύτερος κάθε ημέρα!». «Λέει, όμως, τις... βασικές λέξεις που λέμε εδώ στην Ελλάδα, ε;». Ξαναγελάει. «Ναι, ναι!».
Ο Προμηθέας, στην τρίτη του χρονιά στην Basket League, συμμετέχει και στο Basketball Champions League. Και δεν συμμετέχει απλά, αλλά έχει κάνει αισθητή την παρουσία του και πλέον βρίσκεται στους «16». Το μεγάλο εμπόδιο που πρέπει να ξεπεραστεί, για να πάει η ομάδα της Πάτρας στους «8» λέγεται Τενερίφη.
«Κάθε ομάδα περνά μια δύσκολη περίοδο μέσα στη σεζόν, αλλά αν θες να λέγεσαι “καλός”, πρέπει να το ξεπερνάς. Όλοι είμαστε ενωμένοι, έχουμε επικοινωνία και κοιτάμε πως μπορούμε να γινόμαστε καλύτεροι για το επόμενο παιχνίδι. Η Τενερίφη είναι μια από τις καλύτερες ομάδες στο BCL. Πρέπει να βγούμε αποφασισμένοι και να μείνουμε ενωμένοι σε όλη την διάρκεια του αγώνα», σχολιάζει.
Ο κόσμος της Πάτρας έχει στηρίξει και με το παραπάνω τον Προμηθέα και σχεδόν σε κάθε ματς γεμίζει το «Δ. Τόφαλος». Ειδικά όταν μιλάμε για «μεγάλα ματς», δεν πέφτει... καρφίτσα!
«Ο κόσμος μας είναι πολύ καλός! Είναι η τρίτη μου χρονιά στο Basketball Champions League. Οι δύο πρώτες σεζόν δεν πήγαν καλά για μένα. Οπότε, ο τρίτος μου χρόνος είναι κι ο τυχερός θέλω να πιστεύω! Είμαι επίσης και σε καλύτερη ομάδα, σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Οι νίκες και η θερμή υποστήριξη του κόσμου είναι κάτι μεγάλο! Ξέρω πως οι οπαδοί μας υποστηρίζουν μέχρι τέλους!», αναφέρει με χαρά.
Οι απαιτήσεις που έχει από τον εαυτό του αγωνιστικά; «Θέλω να παίζω σκληρά σε κάθε παιχνίδι, να διεκδικώ κάθε κατοχή, να παλεύω κάθε δευτερόλεπτο και να μην εγκαταλείπω. Να είμαι απλά εγώ! Να φέρνω ενέργεια στην άμυνα», ενώ για την ομάδα του, συμπληρώνει: «Πρέπει να είμαστε ενωμένοι, όπως τώρα, και να είμαστε αισιόδοξοι, ακόμα κι όταν πάει κάτι στραβά. Γιατί στο μπάσκετ, στο παιχνίδι, όλα είναι σχετικά. Μια ομάδα μπορεί να τρέχει πολύ κι εμείς πρέπει να τη σταματήσουμε και να ξέρουμε πως να ξεπερνάμε τις δυσκολίες. Αυτό κάνουμε, όπως και να ακούμε τους προπονητές μας και τους αρχηγούς της ομάδας».
«Γιατί να θέλω να φύγω από τον Προμηθέα;»
Το όνομά του ακουγόταν το καλοκαίρι σε... πηγαδάκια για Ολυμπιακό και ΑΕΚ. Είχε, άραγε, όντως, σχετική πρόταση; «Δεν ξέρω, δεν έδινα σημασία σε αυτό, είχα εστιάσει στον εαυτό μου. Αλλά αν μια τέτοια ευκαιρία μου δοθεί, ίσως δεν θα μπορώ να την απορρίψω!». Όντως; «Αν κάποιος έχει μια καλύτερη πρόταση, δεν μπορεί να την απορρίψει. Το ελληνικό πρωτάθλημα είναι ένα πρωτάθλημα που σέβονται στην Ευρώπη. Άσε, που με μια καλύτερη πρόταση, ακόμα και η ομάδα σου μπορεί να καταλάβει ότι είναι για το καλό όλων».
Την ίδια στιγμή που τα λέει, όμως, αυτά, διακρίνεται πως ο Προμηθέας έχει μπει για τα καλά στην καρδιά του. Και αυτό φαίνεται από την απάντηση που δίνει στην ερώτηση «Υπάρχει η πεποίθηση πως οι ξένοι παίζουν μόνο για τα λεφτά και πολλές φορές δεν νοιάζονται για παιχνίδια, ειδικά στην Ελλάδα, αν παίζουν και στην Ευρώπη». «Δεν μπορώ να μιλήσω για άλλους, αλλά μόνο για μένα», λέει. «Αυτή είναι δεύτερη μου χρονιά στην Ελλάδα, στην ίδια ομάδα. Δεν το λέω για να κολακέψω κανέναν, ούτε επειδή παίζω εγώ στον Προμηθέα. Αλλά είναι μια πραγματικά καλή ομάδα! Οπότε, γιατί να θες να αφήσεις κάτι καλό; Βγάζω έναν αξιοπρεπή μισθό, για να συντηρώ την οικογένειά μου, παίζουμε στην Ευρώπη, οπότε γιατί να θέλω να φύγω;».
Φέτος βρέθηκε και στο All-Star Game της Θεσσαλονίκης, συμμετείχε στον διαγωνισμό καρφωμάτων και κατέληξε με το βραβείο του νικητή στα χέρια. Βοηθό στο εντυπωσιακό του κάρφωμα είχε τον Σον Κιλπάτρικ του Παναθηναϊκού ΟΠΑΠ, με τον οποίο ήταν μαζί στο κολέγιο. «Πέρασα πολύ καλά! Πρώτη φορά ήμουν στη Θεσσαλονίκη και μπόρεσα να δω την πόλη και να κάνω μια βόλτα χωρίς την ομάδα. Το ελληνικό All-Star Game ήταν μια ωραία εμπειρία, ήταν η δεύτερη φορά που συμμετείχα σε διαγωνισμό καρφωμάτων και η πρώτη που νίκησα, οπότε σίγουρα ήταν πολύ ωραία!».
Η ηρεμία της Πάτρας και τα... video games!
Η ζωή στην Πάτρα τού προσφέρει αυτό που έψαχνε σε όλη του τη ζωή: την ηρεμία! Δεν υπάρχει η... βαβούρα της μεγαλούπολης και τού αρέσει όταν τον σταματά ο κόσμος στο δρόμο για να του μιλήσει. «Μού αρέσει πολύ! Ο κόσμος με ξέρει, δεν υπάρχει πολλή κίνηση, σαν την Αθήνα, περπατάς για να πας οπουδήποτε». «Είναι, όντως, πιο ήσυχα από την Αθήνα!», «Ναι, ναι, είναι κι αυτός ένας από τους λόγους που επέστρεψα!», προσθέτει.
Και τι του αρέσει να κάνει στον ελεύθερο χρόνο του; «Μού αρέσει να είμαι έξω, να κάνω βόλτες και να παίρνω καθαρό αέρα... Να παίζω video games και να βγαίνω με φίλους». Και ποια είναι η... παρασπονδία του; «Χμμ, κάτσε να σκεφτώ...». Γελάει δυνατά. «Θα έλεγα ότι ξενυχτάω, μέχρι τις 3-4 το πρωί, για να παίζω video games. Κάποιες φορές μένω και μέχρι τις 6 το πρωί (γελιά)!», λέει και δεν φαίνεται να νιώθει και πολύ... περήφανος γι' αυτό.
Μπάσκετ - Criminal Justice: Σημειώσατε 1!
Ο στόχος του ΝΒΑ παραμένει πάντα στα σχέδιά του, όπως και το να βρεθεί στο πιο υψηλό επίπεδο που μπορεί. «Για να πας στο ΝΒΑ, στην Euroleague ή σε όποιο υψηλό επίπεδο, πρέπει να δουλεύεις σκληρά. Να είσαι κυρίαρχος, σταθερός και συνεπής, μέρα - νύχτα!». Αν, ωστόσο, δεν βρεθεί στην κορυφαία λίγκα του κόσμου, αλλά αντ' αυτού, κάνει μια επίσης πετυχημένη καριέρα στην Ευρώπη, καθόλου δεν θα τον πειράξει. «Δεν θα έχω πρόβλημα να μείνω στην Ευρώπη. Δεν είναι άσχημα, ακόμα μπάσκετ θα παίζουμε!».
Και μετά το μπάσκετ, τι; Αυτό που δεν ξέρουν πολλοί, είναι ότι ο Έλις έχει πτυχίο στο «Criminal Justice». Κάτι που πιθανώς να δείχνει ενδόμυχα πως ψάχνει ακόμα την δικαιοσύνη. «Δεν το ακολούθησα τελικά, αλλά πιστεύω πως έκανα την καλύτερη επιλογή με το μπάσκετ. Μετά, φυσικά, και θέλω να το ακολουθήσω. Όπως θέλω να δημιουργήσω και τη δική μου επιχείρηση στο χώρο του μπάσκετ».
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
