Ο Νίκος και ο… Ζήκος!

Δεν θυμάμαι εάν έχω ξαναγράψει το ανέκδοτο, αλλά επειδή σε αυτή τη ρουφιάνα τη ζωή τίποτε πλέον δεν προέρχεται από παρθενογένεση, κάνω την καρδιά μου πέτρα και το ξεφουρνίζω δια μίαν εισέτι φοράν…

Είναι λοιπόν εκείνο το ανέκδοτο που λέει πως -καλή ώρα όπως στην ταινία με τον Ζήκο- ο μπακάλης λέει στον μπακαλόγατο να μην αφήνει κανέναν πελάτη να φεύγει με άδεια χέρια από το μαγαζί…

«Ακόμη κι αν μας λείπει κάτι, εσύ θα του προτείνεις κάτι σχετικό» τον ορμηνεύει το αφεντικό και προτού αποσώσει την κουβέντα του, τσουπ μπαίνει στο μπακάλικο μια κυρία…

«Παρακαλώ, δώστε μου δυο ρολά χαρτί υγείας» λέει και αμέσως ο υπάλληλος που θέλει να αποδείξει στο αφεντικό του ότι κατανόησε την οδηγία του, παίρνει το πιο μελιστάλαχτο ύφος του και απαντά στην πελάτισσα…

«Κυρία μου το χαρτί υγείας μόλις μας τελείωσε. Έχουμε όμως αρίστης ποιότητος γυαλόχαρτο»!

Έτσι κι οι απατοί μας, λέω ‘γω. Δεν έχουμε πια χαρτί υγείας, αλλά από εξαιρετικής ποιότητος γυαλόχαρτο σκίζουμε!

Τι εννοώ; Το γυαλόχαρτο μας, ως εναλλακτική λύση χρησιμεύει κιόλας σαν τη μεθαδόνη: εφέτος δηλαδή που δεν πέφτουμε στα σκληρά των Final 4 (είτε της Εuroleague, είτε του Basketball Champions League) μια χαρά μας κάνουν ως υποκατάστατα της χαράς, της υπερηφάνειας και της αγωνίας για την τύχη τους, ο Δημήτρης Ιτούδης (μαζί με τον Ανδρέα Πιστιόλη και τον Κώστα Χατζηχρήστο), ο Κώστας Σλούκας και πρώτος απ’ όλους χρονικά ο Νίκος Ζήσης!

Τον Ζησάκο τον αγαπώ πολύ, τον παρακολουθώ εκ των δικών του απαλών ονύχων, νιώθω ως ο επίδοξος βιογράφος του και χθες που πιάσαμε αυτή την κουβέντα τόλμησα να του το πω για να γελάσουμε!

Δεν παρεξηγήθηκε, ξέρει άλλωστε πως μετά από 14 χρόνια στην ξενιτιά, κάθε φορά που διεκδικεί έναν τίτλο μετά των… αλλοφύλων, ένα ολόκληρο έθνος βρίσκεται στο πλάι του…

Ολόκληρο, μηδέ της ΑΕΚ εξαιρουμένης!

Αναφέρομαι ειδικώς στην ΑΕΚ αφενός διότι είναι η κάτοχος του τροπαίου (το οποίο ωστόσο δεν έχει την ευκαιρία να υπερασπισθεί στην Αμβέρσα) και αφετέρου επειδή το δικό της εμπόδιο χρειάστηκε να υπερπηδήσει η Μπάμπεργκ για να μπορεί αυτό τριήμερο να κοζάρει το τρόπαιο…

Η ομάδα της Βαμβέργης εποφθαλμιά τον πρώτο δικό της ευρωπαϊκό τίτλο, αλλά για τον Ζήση αυτή η επιχείρηση είναι μια συνηθισμένη μέρα στη δουλειά!

Η μάλλον-για να μην παρεκκλίνω από το δικό του πνεύμα και το γράμμα της διατύπωσης-είναι μια συνηθισμένη στιγμή στη ρουτίνα του…

Όταν ανοίξαμε την κουβέντα σχετικά με τους τίτλους, τους τελικούς, τα Final -4 και τα τοιαύτα που τα ‘χει φάει με το κουτάλι, μου είπε κάτι που παραπέμπει ευθέως σε μια αποφθεγματική ρήση του Όσκαρ Ουάιλντ…

Ο Ιρλανδός συγγραφέας έλεγε ότι «οι γέροι πιστεύουν τα πάντα, οι μεσήλικες υποπτεύονται τα πάντα και οι νέοι ξέρουν τα πάντα», αλλά στην προκειμένη περίπτωση ο Ζήσης ανατρέπει αυτή τη ροή των πραγμάτων…

Ως νέος υποπτευόταν τα πάντα, ως μεσήλικας τα πίστευε και τώρα που γέρασε τα ξέρει!

Του ζήτησα να μου κάνει πενηνταράκια το σκεπτικό, τη νοοτροπία ,την προσέγγιση και το modus lavorandi του μπροστά στις μεγάλες προσκλήσεις, μία εκ των οποίων του κλείνει τώρα το μάτι. Η απάντηση του υπήρξε σαφής, σαφέστερη δεν γινόταν…

«Το 2001 που πανηγύρισα το πρώτο τρόπαιο στην καριέρα μου, το Κύπελλο Ελλάδος με την ΑΕΚ σκεπτόμουν το μέλλον, πόσα δηλαδή θα μπορούσα να κατακτήσω. Όσο περνούν τα χρόνια έμαθα να ζω το παρόν και την κάθε στιγμή ξεχωριστά, χωρίς να κοιτάζω προς τα πίσω ή προς τα εμπρός. Όταν σταματήσω, τότε θα ανατρέξω το παρελθόν και θα βγάλω τη σούμα»!

Η σούμα είναι ήδη πολύ μεγάλη και η βιτρίνα των τροπαίων του έχει τόσα τιμαλφή, που εάν ήμουν στη θέση του θα την είχα ασφαλίσει στους Lloyds του Λονδίνου!

Αμάν, ξέχασα να τον ρωτήσω, μπορεί να το έχει κάνει ήδη!

Την Παρασκευή και άμποτε την Κυριακή (διότι, ως γνωστόν, η νίκη στον ημιτελικό είναι προαπαιτούμενο της συμμετοχής στον τελικό και της διεκδίκησης του τίτλου) ο Ζήσης θέλει να βαδίσει στα νωπά και απανωτά ίχνη του Γιώργου Μπόγρη και του Ντούσαν Σάκοτα: να γίνει δηλαδή ο τρίτος Έλληνας παίκτης που θα σηκώσει την κούπα της νεότευκτης διοργάνωσης και να προκαλέσει τα σκιρτήματα της καρδιάς μας…

Πού θα του συμβεί αυτό; Στο Βέλγιο, το οποίο του ξυπνάει ανάμεικτες και πάντως… ισόπαλες αναμνήσεις!

Στις 13 Απριλίου του 2013 μαζί με τον υπόλοιπο ελληνικό συρφετό της Μπιλμπάο (Βασιλειάδης, Κατσικάρης, Μεριχωβίτης) ο Ζήσης διεκδίκησε στον τελικό του Σαρλερουά το Eurocup, αλλά έπεσε πάνω στον αγριεμένο Νικ Καλάθη τον οποίο είδε να σηκώνει την κούπα…

Τον Σεπτέμβριο του 2014 πάλι αντάμα με τον ελληνικό συρφετό της Ούνικς Καζάν (Καϊμακόγλου, Πεδουλάκης, Βόβορας, Παναγιωτόπουλος, Βαβέτσης, Καλαϊτζάκης) πέρασε από τον προκριματικό γύρο της Eurοleague στην Οστάνδη…

Τώρα επιστρέφει για τρίτη φορά στο Βέλγιο και όπως τονίζει, «θα πουλήσουμε πολύ ακριβά το τομάρι μας»!

Ο Ζήσης ζει για τη στιγμή. Για την επόμενη στιγμή. Μέχρι το βράδυ της Παρασκευής ζει για τον ημιτελικό κι αν η Μπάμπεργκ τη σκαπουλάρει κόντρα στη Βίρτους Μπολόνια θα ζει για τον τελικό της Κυριακής…

Τότε είναι που θα ζει για την επόμενη στιγμή και για το επόμενο τρόπαιο…

Εάν μάλιστα όλα πάνε κατ’ ευχήν, ε τότε μπορεί να αράξει και να κάνει μια πρόχειρη σούμα: πρόχειρη πριν από την τελική, που θα τη βγάλει δίκην τελικού λογαριασμού όταν θα αποφασίσει να αποσυρθεί, όπου, όποτε και όπως επιλέξει να γράψει τους τίτλους τέλους της μακράς και ένδοξης σταδιοδρομίας του…

Μιας και το ‘φερε πάντως η κουβέντα στα τρόπαια που έχει σηκώσει, χθες που του ανέφερα τον αριθμό τους, η αντίδραση του υπήρξε παροιμιώδης…

«Πολλά ρε φίλε, την υγειά μας να ‘χουμε για να τα αβγατίσουμε» σχολίασε γελώντας όταν του είπα ότι είναι είκοσι έξι (26) και αμέσως έσπευσε να κάνει εκπτώσεις στις επιτυχίες του. «Εσύ υπολογίζεις και τα Super Cup, που άλλοι δεν τα βάζουν, αλλά είναι και αυτά τίτλοι».

Είναι όντως πολλά ρε φίλε, το εξής ένα! «Απ’ όσα κι αν έχω κατακτήσει εκείνο με την Εθνική το 2005 στο Βελιγράδι δεν συγκρίνεται με κανένα. Είναι η υπέρτατη στιγμή».

Το ταλέντο του τον αξίωσε και ο Θεός τον ευλόγησε να ευημερεί παντού και πάντοτε, όποια φανέλα κι αν έχει φορέσει, είτε σε συλλογικό, είτε σε εθνικό επίπεδο…

Με τις Εθνικές ομάδες μοστράρει στο παλμαρέ του δυο χρυσά, τρία ασημένια και δυο χάλκινα μετάλλια, ενώ με τους οκτώ συλλόγους (ΑΕΚ, Μπενετόν Τρεβίζο, ΤΣΣΚΑ Μόσχας, Μοντεπάσκι Σιένα, Μπιλμπάο, Ούνικς Καζάν, Φενέρμπαχτσε, Μπάμπεργκ) έχει να επιδείξει έναν τίτλο Ευρωλίγκας, έναν στη VTB League, εννέα πρωταθλήματα, οκτώ Κύπελλα και πέντε Super Cup.

Πρωταθλητής Ευρώπης με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, παρέα με τον Θοδωρή Παπαλουκά, το 2008 στη Μαδρίτη ο Σαλονικιός γκαρντ αριθμεί τέσσερις συμμετοχές σε Final 4 της Εuroleague (ΤΣΣΚΑ/2008 και 2009, Σιένα/2011, Φενέρμπαχτσε/2015) και δυο σε τελικούς του Eurocup με την Ούνικς Καζάν (2013 με την Μπιλμπάο και 2014 με την Ούνικς Καζάν).

Το 2009 στο Βερολίνο και το 2011 στη Βαρκελώνη του έφραξε τον δρόμο ο Παναθηναϊκός, το 2013 στο Σαρλερουά η Λοκομοτίβ Κουμπάν, το 2014 (σε διπλούς τελικούς) η Βαλένθια και το 2015 στη Μαδρίτη η οικοδέσποινα Ρεάλ. Απόψε βρίσκει απέναντι του τη Βίρτους Μπολόνια και όπως έλεγε ο Αννίβας, «τον δρόμο ή που θα τον βρούμε ή που θα τον ανοίξουμε»…