Θέλω να ματώσει Νίκο!

Ναι, το ξέρω, πάσχει εξ υπαρχής αυτή η αντιπαραβολή διότι ο …Ζησάκος είναι τόσο συνειδητοποιημένος και κατασταλαγμένος, ώστε επ’ ουδενί θα υπέκυπτε στον πειρασμό να υποδυθεί τον ήρωα του Γκαίτε και να πουλήσει την ψυχή του στον Μεφιστοφελή για να ξαναγίνει νέος!

Έζησε τα νιάτα του, έδρεψε ένα σωρό ζουμερούς καρπούς και τώρα απολαμβάνει τα μπασκετικά γερατειά του, χωρίς περίσκεψιν, χωρίς αιδώ, που λέει και ο Καβάφης!

Όπως άλλωστε μου είχε εκμυστηρευθεί πρόπερσι, την παραμονή του αγώνα Μπάμπεργκ - Παναθηναϊκός, που τον έφερνε απέναντι στον Νικ Καλάθη, «έχοντας μεγαλώσει πια, νιώθω γεμάτος και ευχαριστημένος, διότι μπορώ να ανταγωνίζομαι τους καλύτερους παίκτες, χωρίς να εκτίθεμαι και αυτή είναι πλέον η πρόκληση για την υστεροφημία μου...».

Ας πάρω λοιπόν τα πράγματα με τη σειρά. Με τη σειρά, αλλά.. ανάποδα!

Ο Ζήσης θα βάλει τη φανέλα με το Νο 16 (καθότι το Νο 6 αποσύρθηκε προς τιμήν του Γιώργου Τρόντζου) που θα του την έχει πλυμένη, σιδερωμένη και βρεγμένη από τα δικά του δάκρυα της συγκίνησης ο «Φάντομ», μετά από 5.330 μέρες!

Ο ίδιος (ο φροντιστής Γιώργος Σταθόπουλος) μαζί με τον Γιώργο Γαργαρόπουλο του την είχαν δώσει για τελευταία φορά στις 19 Ιουνίου του 2005 στο ΟΑΚΑ, όπου η ΑΕΚ αντιμετώπιζε τον Παναθηναϊκό στον τέταρτο και τελευταίο τελικό του πρωταθλήματος στον οποίο ο Παναθηναϊκός επιβλήθηκε με 87-71 και κατέκτησε τον τίτλο.

Σε εκείνο το κύκνειο άσμα του ο τότε 22χρονος γκαρντ είχε «γράψει» 13 πόντους, τρία ριμπάουντ και μία ασίστ σε 24 λεπτά και μερικές μέρες αργότερα πρόβαρε τη φανέλα της Μπενετόν Τρεβίζο που με μεγάλη χαρά του πρόσφερε ο Ντέιβιντ Μπλατ…

Στον πάγκο της ΑΕΚ σε αυτή την ακροτελεύτια σεζόν του Ζήση, βρισκόταν ο Φώτης Κατσικάρης ο οποίος τον Απρίλιο του 1999 τον είχε τσεκάρει ώστε να πραγματοποιηθεί η μεταγραφή του από τη ΧΑΝΘ, ενώ συμπαίκτες του ήταν ο Νίκος Χατζής, ο Γιάννης Μπουρούσης, ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης, ο Τόμπι Μπέιλι, ο Σάντρο Νίτσεβιτς, ο Πέρο Αντιτς, ο Κουάντρε Λόλις, ο Μιχάλης Πελεκάνος, ο Σπύρος Μαγκουνής, ο Νίκος Παπανικολάου και ο Σωτήρης Νικολαϊδης.

Ογδόντα μία ημέρες νωρίτερα ο Ζήσης είχε παίξει για τελευταία φορά σε έναν αγώνα των Κυπέλλων Ευρώπης με την ΑΕΚ: στις 30 Μαρτίου του 2005, στο Abdi Ipekci της Κωνσταντινούπολης, κόντρα στην Εφές Πίλσεν από την οποία η «Βασίλισσα» ηττήθηκε με 69-62, με τον ίδιο να έχει 10 πόντους (2/4δ., 1/4τρ., 3/4β.), τρία ριμπάουντ, τρεις ασίστ και δυο κλεψίματα σε 32 λεπτά και 30 δευτερόλεπτα.

Ο Θεσσαλονικιός γκαρντ ολοκλήρωσε εκείνη τη σεζόν στην Ευρωλίγκα με μέσο όρο 11.6 πόντους, 3.1 ριμπάουντ, 4.4 ασίστ και 13.7 μονάδες αξιολόγησης. Pas mal!

Αρχής γενομένης από σήμερα ο Ζήσης σουλατσάρει και πάλι εις τας Ευρώπας με τη φανέλα της ομάδας που τον έριξε στα βαθιά και μάλιστα χωρίς σωσίβιο πριν από 19 χρόνια, παρά δυο μήνες…

Για τον μικρό και τριανταφυλλένιο Ζήση οι δείκτες του ρολογιού μένουν σταματημένοι στις 21 Οκτωβρίου του 2000, όταν έκανε το ντεμπούτο του με την ΑΕΚ, στον εντός έδρας αγώνα του πρωταθλήματος με τον Μακεδονικό, φορώντας τη φανέλα με το Νο 10. «Θυμάμαι ότι ο Ντούσαν Ιβκοβιτς με φώναξε να σηκωθώ από τον πάγκο γύρω στο 15ο λεπτό και ένιωθα να τρέμουν τα πόδια μου! Φοβόμουν ότι θα καταρρεύσω από το άγχος, αλλά το ξεπέρασα. Έβαλα έναν πόντο, ξεψάρωσα λίγο και στην επόμενη αγωνιστική έπαιξα εναντίον του Ολυμπιακού, στη συνέχεια με τον Μίλωνα και πάει λέγοντας…».

Πέντε μήνες αργότερα έλαβε το βάπτισμα του πυρός στη Euroleague και μάλιστα προς γενική κατάπληξη των Ιταλών. Στις 7 Μαρτίου του 2001 η ΑΕΚ υποδεχόταν την Μπενετόν Τρεβίζο και ο Ντούσαν Ιβκοβιτς έκανε τον Πιέρο Μπούκι να τρίβει τα μάτια του.

Ο λόγος; Αίφνης η ΑΕΚ εμφανίσθηκε έχοντας στην πεντάδα της έναν απροσδόκητο, άγνωστο και… unscoutable νεαρό παίκτη (17 ετών και επτά μηνών), δίπλα στον Στεφάνοφ, τον Κουτλουάι, τον Μιούρσεπ και τον Μπετς. Λίγο αργότερα εμφανίσθηκε και ο έτερος Καππαδόκης, ο Σπύρος Παντελιάδης με τον Ντούντα να θέλει στόχο να σπάσει το δίδυμο του Πέταρ Ναουμόσκι και του Μάρκους Μπράουν!

Στο τέλος της βραδιάς και μετά από μια… σκυλομαχία η ΑΕΚ έριξε στο κανναβάτσο τους Ιταλούς με 71-56, με τον Ζήση να αγωνίζεται επί 17’.53’’ χωρίς να σκοράρει (0/2δ., 0/2τρ.), αλλά η δουλειά του(ς) έγινε παστρικά, καθότι ο Ναουμόσκι και ο Μπράουν έκαναν σούμα 20 πόντους με 7/22 σουτ!

«Δεν είχα παίξει καθόλου στα προηγούμενα δυο ματς της σειράς και είχα πολύ τρακ, αλλά με αποφόρτισε ο Ντούντα και από τότε, όποτε συναντιόμαστε, μου το θυμίζει και μάλιστα εξακολουθεί να κάνει πλάκα στους Ιταλούς που δεν περίμεναν τέτοια έκπληξη» θυμάται ο Νίκος.

Ο Ζήσης χρειάσθηκε να περιμένει έναν μήνα, παρκαρισμένος στον πάγκο μέχρι να ξαναπαίξει και τούτο συνέβη στις 7 Απριλίου του 2001 στη Βιτόρια, όπου η ΑΕΚ ηττήθηκε από την Ταού με 76-62 κι ελόγου του ήταν πάλι πενταδάτος και έπαιξε 16 λεπτά και ένα δευτερόλεπτο, σκοράροντας τέσσερις πόντους.

Το σκεπτικό του Ιβκοβιτς ήταν το ίδιο, απλώς άλλαζε ο στόχος. «Θέλω να ματώσει ο Στομπέργκας για να σου βάλει καλάθι» διέταξε τον Νίκο. Ο Λιθουανός που βρισκόταν στα ντουζένια του και σκόραρε κατά το δοκούν έμεινε άποντος σε ολόκληρη την πρώτη περίοδο με τον Ζήση να του κολλάει σαν βδέλλα. Στην πρώτη επαφή του έκανε φάουλ, στη δεύτερη τον εξανάγκασε σε airball και ο Στομπέργκας βρήκε τον μπελά του μέχρι να ξεμπουκώσει και να πετύχει εντέλει 13 πόντους.

Τότε ο Ζήσης ήταν… νιάνιαρο. Ενας εκκολαπτόμενος παίκτης, ο οποίος προϊόντος του χρόνου, ενηλικιώθηκε, μεγάλωσε, δοξάσθηκε και λαμπρύνθηκε.

Δέκα πέντε χρόνια αργότερα βιώνει το νόστιμον ήμαρ. «Αυτό είναι που λένε “όσα φέρνει η ώρα, δεν τα φέρνει ο χρόνος”» μου έλεγε με κάποια φιλοσοφική διάθεση την Κυριακή, μπλέκοντας στην υπόθεση και τον… Κοέλιο.

Δεν έχει άδικο, πράγματι, όταν θέλεις κάτι πολύ, τότε όλο το Σύμπαν συνωμοτεί για να το πετύχεις!

Εδώ εγώ βάζω στον λογαριασμό και μια αποφθεγματική ρήση του Οσκαρ Ουάιλντ…

Ο Ιρλανδός συγγραφέας έλεγε ότι «οι γέροι πιστεύουν τα πάντα, οι μεσήλικες υποπτεύονται τα πάντα και οι νέοι ξέρουν τα πάντα», αλλά στην προκειμένη περίπτωση ο Ζήσης ανατρέπει αυτή τη ροή των πραγμάτων…

Ως νέος υποπτευόταν τα πάντα, ως μεσήλικας τα πίστευε και τώρα που γέρασε τα ξέρει!

Τον περασμένο Απρίλιο, παραμονές του Final 4 του Basketball Champions League στην Αμβέρσα κι ενώ η Μπάμπεργκ είχε εκτροχιάσει την ΑΕΚ του είχα ζητήσει να μου κάνει πενηνταράκια το σκεπτικό, τη νοοτροπία ,την προσέγγιση και το modus lavorandi του μπροστά στις μεγάλες προσκλήσεις.

Η απάντηση του υπήρξε σαφής, σαφέστερη δεν γινόταν…

«Το 2001 που πανηγύρισα το πρώτο τρόπαιο στην καριέρα μου, το Κύπελλο Ελλάδος με την ΑΕΚ σκεπτόμουν το μέλλον, πόσα δηλαδή θα μπορούσα να κατακτήσω. Όσο περνούν τα χρόνια έμαθα να ζω το παρόν και την κάθε στιγμή ξεχωριστά, χωρίς να κοιτάζω προς τα πίσω ή προς τα εμπρός. Όταν σταματήσω, τότε θα ανατρέξω το παρελθόν και τότε θα κάνω τη σούμα»!

Η σούμα είναι ήδη πολύ μεγάλη και η βιτρίνα των τροπαίων του έχει τόσα τιμαλφή, που εάν ήμουν στη θέση του θα την είχα ασφαλίσει στους Lloyds του Λονδίνου!

Ο Ζήσης δεν τα κατάφερε στην Αμβέρσα, όπως είχε αστοχήσει και στις 13 Απριλίου του 2013 στο Σαρλερουά μαζί με τον υπόλοιπο ελληνικό συρφετό της Μπιλμπάο (Βασιλειάδης, Κατσικάρης, Μεριχωβίτης) όταν διεκδίκησαν τον τίτλο στο Eurocup, αλλά έπεσαν πάνω στον αγριεμένο Νικ Καλάθη με τη Λοκομοτίβ Κουμπάν.

Έναν χρόνο αργότερα δεν τα κατάφερε παρέα με τον Ιαν Βουγιούκα σε άλλον έναν τελικό του Eurocup με την Ούνικς Καζάν απέναντι στη Βαλένθια…

Ο Ζήσης ζει για τη στιγμή. Ζει την κάθε ξεχωριστή στιγμή για την επόμενη στιγμή και αυτό είναι το απόσταγμα της σοφίας του μετά από τόσα χρόνια στο μπασκετικό παλκοσένικο και μετά από 26 τρόπαια τα οποία κοσμούν το παλμαρέ του.

«Πολλά ρε φίλε, την υγειά μας να ‘χουμε για να τα αβγατίσουμε. Εσύ υπολογίζεις και τα Super Cup, που άλλοι δεν τα βάζουν, αλλά είναι και αυτά τίτλοι» σχολιάζει και όντως είναι τίμιος!

Είναι όντως πολλά ρε φίλε, το εξής ένα! «Απ’ όσα κι αν έχω κατακτήσει εκείνο με την Εθνική το 2005 στο Βελιγράδι δεν συγκρίνεται με κανένα. Είναι η υπέρτατη στιγμή».

Να και η ηχητική υπόκρουση της στιγμής: Ζήσης, επτά, έξι, πέντε, ποιος, ποιος… Βάλτο αγόρι μου!

Ο Διαμαντίδης το ‘βαλε. Ο Ζήσης το είχε δώσει!

Το ταλέντο του τον αξίωσε και ο Θεός τον ευλόγησε να ευημερεί παντού και πάντοτε, όποια φανέλα κι αν έχει φορέσει, είτε σε συλλογικό, είτε σε εθνικό επίπεδο…

Με τις Εθνικές ομάδες μοστράρει δυο χρυσά, τρία ασημένια και δυο χάλκινα μετάλλια, ενώ με τους εννέα συλλόγους (ΑΕΚ, Μπενετόν Τρεβίζο, ΤΣΣΚΑ Μόσχας, Μοντεπάσκι Σιένα, Μπιλμπάο, Ούνικς Καζάν, Φενέρμπαχτσε, Μπάμπεργκ, Μπανταλόνα) έχει να επιδείξει έναν τίτλο Ευρωλίγκας, έναν στη VTB League, εννέα πρωταθλήματα, οκτώ Κύπελλα και πέντε Super Cup.

Πρωταθλητής Ευρώπης με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, παρέα με τον Θοδωρή Παπαλουκά, το 2008 στη Μαδρίτη ο Zήσης αριθμεί τέσσερις συμμετοχές σε Final 4 της Εuroleague (ΤΣΣΚΑ/2008 και 2009, Σιένα/2011, Φενέρμπαχτσε/2015), δυο σε τελικούς του Eurocup (2013 με την Μπιλμπάο και 2014 με την Ούνικς Καζάν) και μία σε Final 4 του Basketball Champions League (2019 με την Μπάμπεργκ).

Μ’ αυτά και μ’ αυτά απόψε ο Ζήσης ξαναφορά μετά από 15 χρόνια τη φανέλα της ΑΕΚ κόντρα στην Μπούργος (που θα την αντιμετώπιζε το Σάββατο, εάν έμενε στην Τζουβεντούτ) και επιφυλάσσεται δια τα περαιτέρω…