Oι έντεκα νικάνε τους οχτώ

Nα πω ότι περίμενα τόσο εύκολη και τελικά πειστική επικράτηση της ΑΕΚ στον προημιτελικό του BCL με τη Νίμπουρκ; Όχι, δεν το περίμενα. Και χάρηκα χαρά μεγάλη, όταν διαψεύστηκα.

Φοβόμουν πολύ το χθεσινό ματς, διότι η παινεμένη χημεία των Τσέχων θα μπορούσε να βασανίσει την ακόμη ασύνδετη ΑΕΚ και τα νεανικά πνευμόνια των παικτών της να δημιουργήσουν συνθήκες λαχανιάσματος.

Όταν είδα την «Ένωση» να κάνει κακό ξεκίνημα και να βλέπει από κάποια απόσταση την πλάτη των ορεξάτων αντιπάλων της (11-18 στο 7^ο λεπτό), με έζωσαν τα φίδια. Αποδείχθηκε, όμως, οφθαλμαπάτη.

H AEK έγινε ομάδα και πήρε αποστάσεις από τους Τσέχους όταν άφησε στην άκρη τα αστεία με τον Λάνγκφορντ (που έχει να δώσει πάσα από την προ πανδημίας εποχή) και έριξε στο παιχνίδι παίκτες του προπονητή: τον Ματσιούλις, τον Ζήση, τον Λοτζέσκι, ακόμα και τον Ταϊρίς Ράις που αγωνίστηκε σοβαρά και μυαλωμένα.

Επιπρόσθετα, απέκτησε οντότητα πάνω στο βαμμένο, χάρη στον υποτιμημένο Μορέιρα που ξέρει να τελειώνει φάσεις και να κρατάει τη μπάλα ζωντανή με τα μακριά του χέρια.

Ο Σλότερ γέμισε με τη σειρά τη ρακέτα μολονότι ανέτοιμος, ο Γιάνκοβιτς μπουμπούνισε δύο τρίποντα από τη γωνία, ενώ ο Νίκος Γκίκας ήταν ο μοναδικός γκαρντ που ακολουθούσε τους Τσέχους σε ταχύτητα ποδιών και σκέψης.

Τελικά, αυτό είναι το σημαντικό εφόδιο της ΑΕΚ: τα καντάρια πείρας και ποιότητας που διαθέτει σε όλα τα μήκη και πλάτη της δωδεκάδας της.

Ακόμα και όταν οι πρωτοκλασάτοι πιστολέρο παθαίνουν αφλογιστία, όλο και κάποιος ανενεργός θα έρθει από την άκρη του πάγκου για να δώσει λύσεις.

Η Νίμπουρκ έπαιξε με 8 παίκτες, ενώ ο Ηλίας Παπαθεοδώρου χρησιμοποίησε 11, που σκόραραν όλοι, μάζεψαν ριμπάουντ όλοι (πλην Λοτζέσκι), μοίρασαν ασίστ όλοι (πλην Ρογκαβόπουλου), ίδρωσαν όλοι.

Δεν είναι αμελητέο πλεονέκτημα ο πλουραλισμός, ιδίως όταν μιλάμε για ένα τουρνουά τριών αγώνων σε τέσσερις μέρες.

Υπήρξαν, βεβαίως, και ανησυχητικά σημάδια. Οι περιστροφές και οι επιστροφές στην άμυνα πότε πότε καθυστερούσαν συχνά αργές, το ποσοστό στα τρίποντα μοιάζει χαμηλό αν και οι επιλογές ήταν καλές (13/37), ενώ ο απολογισμός των ριμπάουντ απέναντι στη «χαμηλή» Νίμπουρκ μάλλον απογοητεύει (33-39).

Ο προημιτελικός θα μπορούσε να εξελιχθεί σε θρίλερ με αβέβαιη έκβαση, εάν οι Τσέχοι έβαζαν τις βολές όπως τις έβαλαν απέναντι στην Εθνική μας πέρυσι τέτοιες μέρες.

Ευτυχώς, τους έλειψε η προσωπικότητα για να τουμπάρουν το παιχνίδι τις στιγμές που τους ευνοούσε η δυναμική του. Δεν είχαν έναν κουμανταδόρου επιπέδου Σατοράνσκι στο τιμόνι τους.

Ο μονοψήφιος αριθμός λαθών ασφαλώς θα χαροποίησε τον Παπαθεοδώρου, αφού όλοι οι αντίπαλοι προσπαθούν να χτυπήσουν την ΑΕΚ στα γέρικα πόδια και χέρια των περιφερειακών της.

Δεν νομίζω ότι είναι τυχαίο γεγονός η παρουσία του εξαίρετου Γκίκα στο βασικό σχήμα της ΑΕΚ. Ο άλλοτε συνοδοιπόρος του Γιάννη Αντετοκούνμπο ίναι ο πιο γρήγορος και σβέλτος απ' όλους όσους φοράνε σήμερα τα κίτρινα.

Ο επόμενος αντίπαλος, απόψε στις 21.30 στο άδειο ΟΑΚΑ, θα είναι για την ΑΕΚ πολύ πιο δύσκολος από τη Νίμπουρκ. Η Σαραγόσα διαθέτει ομοιογένεια, σπιρτάδα και φλόγα.

Όποιος παρακολούθησε τις προηγούμενες μέρες είτε τη Μπούργος στο Final-8 είτε τη Γκραν Κανάρια στο ματς με τον Προμηθέα στο Eurocup είτε το ίδιο το ντέρμπι Σαραγόσα-Τενερίφε ξέρει ότι οι ισπανικές ομάδες έχουν ρολάρει και ότι οι μικρομεσαίοι της σπανιόλικης ACB δεν έχουν το παραμικρό να ζηλέψουν από τους μεγαλομεσαίους της ελληνικής Λίγκας.

Πριν κλείσω αυτό το σύντομο σημείωμα, προσθέτω ότι το άυλο πλεονέκτημα της έδρας μοιάζει να δίνει μια μικρή ώθηση στην ΑΕΚ.

Όταν ρώτησα σχετικά τον Ηλία Παπαθεοδώρου, στη ραδιοφωνική εκπομπή μου στον Over FM 104,9, τον άκουσα να απορρίπτει αυτό το σενάριο: «Θα νιώθαμε το αβαντάζ αν είχαμε έστω λίγους φιλάθλους να μας ενθαρρύνουν, αλλά με άδειο γήπεδο η έδρα μάλλον πολλαπλασιάζει το ‘πρέπει’ και την πίεση».

Η αίσθηση που έχω είναι ότι οι παίκτες της ΑΕΚ αισθάνονται λίγο πιο άνετα τώρα που παίζουν στο σπίτι τους και σουτάρουν σε γνώριμα καλάθια, με ορμητήριο το οικείο αποδυτήριο του ΟΑΚΑ.